Teksten in de vorm van verhaaltjes

PARABEL VAN DE PANFLUIT

Er was eens een boom, een onbekende boom ergens langs de waterkant en geplant door niemand weet nog wie. Hij leefde daar breeduit met vele takken. Hij droeg de forse stem van de wind of de doodse stilte van de avondlucht. 's Winters was het leven kaal en zwiepend op de harde wind en met zijn twijgen als toegeklemde vuisten vol nieuwe beloften stond hij maar te wachten tot het lente werd.
Ga je gang, knipoogde dan de voorjaarszon, en dan kwam hij weer toe aan zijn oude, groene uitbundigheid: zijn takken liepen weer uit en schoten bloesem uit ingehouden leven. Het was een lust voor de ogen.
En als dan de zomer kwam, maakte hij een donkere hand gevuld met schaduw, gratis voor iedereen. En soms was de boom een paraplu tegen de stromende regen. Zo leefde die boom met al zijn takken, jaar in jaar uit, zijn krachten verbergend en weer ontplooiend, op en neer in telkens vier seizoenen.
Maar op zekere dag kwam er een mens, een man, gewapend met een mes. De takken hielden van louter schrik het ruisen in. Er was geen ontkomen meer aan: de mooiste tak werd afgesneden en meegenomen naar het huis van die mens. Een dode tak, voorgoed uit het leven weggesneden, weggevallen uit de schaduw van velen, onopvallend en straks natuurlijk stomweg vergeten; wat is een tak over een hele boom?!
Drie dagen later was die man opeens weer terug en de boom stond windstil van doodsangst met al zijn takken... Wie treft vandáág het bitter lot?
Maar kijk, de man ging zitten aan de voet van de boom en... hij blies op een fluit, gemaakt van de afgesneden tak die hij nu zijn panfluit noemde. Hij speelde een lied en de boom verstond het zó: Horen jullie mij? Ik leef, ik leef! Meer dan ooit tevoren. Ik leef, ik zing, ik fluit!

De drie rouwende bomen (van Evert Landwaard)

Gisteren was ik in het bos. Op zoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had. Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren. Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee omgegaan waren. Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan treuren om zijn verlies, en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: "Dat kan ik niet want ik mis een tak."
De tweede boom was geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te vergeten. En ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde te groeien, groeide hij.
De derde boom was geschrokken van de pijn. Maar hij had gerouwd om het verlies. En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien had hij gezegd: "Dit jaar nog niet." Maar de zon kwam het jaar daarop terug. Nu zei de boom: "Ja zon, verwarm mij opdat ik mijn wond kan verwarmen, ziet u, mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort." En het derde jaar dat de zon terug kwam sprak de boom: "Ja zon, laat mij groeien want er is nog zoveel te groeien."
Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee. De eerste boom was klein gebleven. De plaats van de wond was duidelijk te zien, het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van de wond moest ik gaan zoeken. Achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden. Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond.

De Deur

Een pastoor gaf aan een kunstenaar de opdracht om een groot schilderij te maken voor zijn kleine dorpskerk Het zou een expressie moeten worden over die passage in de bijbel waar staat: 'Zie, ik sta aan de deur en klop!" De pastoor liet nog een bijbel achter in het atelier van de schilder met een papiertje op de juiste plaats, dan kon hij het nog eens nakijken, de kunstenaar was trouwens niet zo bijbelvast.
Drie weken later kreeg de pastoor bericht dat het schilderij klaar was. Toen hij het te zien kreeg, was hij meteen een en al verbazing. Hij bekeek het kunstwerk keer op keer, dichtbij en van ver, en hij vond het geweldig.
Maar opeens bleef de pastoor staan en konstateerde glimlachend: 'Eén ding ben je toch nog vergeten..., kijk, er zit geen kruk aan de deur!'
Toen pakte de kunstenaar op zijn beurt de bijbel en konstateerde glimlachend: 'Nee, pastoor, want als ik een beetje heb begrepen, dan moet je het zo zien dat die deur alleen maar van binnen uit kan opengaan.

De Sneeuwpop

Pippa woonde in een huis dat even buiten een dorp stond. Aan de voorkant van het huis lag een stuk gras, dan kwam er een stenen muurtje en daarachter lag de weg. Dat was de beste plek om haar sneeuwpop te maken, dacht Pippa. Op het gras, vlak bij het muurtje zodat iedereen die langs kwam hem kon zien en bewonderen. Pippa haalde de kolenschop en begon te werken. De sneeuw was heel fijn. Toen vader er aan kwam was de sneeuwpop bijna klaar. Hij was even groot als Pippa zelf en zag er stevig uit. Nu moest ze alleen het hoofd nog maken. Ze drukte twee zwarte stukjes steenkool op de plaats waar zijn ogen moesten zitten. "Nu kun je tenminste goed rondkijken", zei ze terwijl ze naar binnen ging. De volgende dag gaf Pippa hem een oude vilten hoed en een gestreepte das. Maar er ontbrak nog iets aan zijn gezicht. Pippa maakte een neus en een mond met een stukje winterwortel.
"Dank je wel", zei de sneeuwpop. "Hee, kun je praten? Dat wist ik niet", zei Pippa. "Niet voordat ik een mond had", zei de sneeuwpop. Elke dag rende Pippa uit school naar huis want elke dag opnieuw verlangde zij ernaar om haar sneeuwpop te bekijken en een praatje met hem te maken. Hij vond het heerlijk om naar haar verhaaltjes te luisteren. Pippa leerde hem ook een liedje te zingen. Ze noemde haar sneeuwpop Peerke. Samen hadden zij een heerlijke tijd, tot het begon te dooien. Toen Pippa op een dag uit school kwam zag ze dat er al iets begon te veranderen. Zijn grappige ronde gezicht had een andere vorm gekregen en zijn hoed leek veel te groot. Maar hij keek nog altijd hetzelfde: vrolijk en opgewekt.
"Ik wil niet datje weggaat", zei Pippa. "Ik wil dat je hier blijft, voor altijd en altijd en altijd. Ik vind het zo naar dat je zomaar gaat verdwijnen, dat je zomaar zult smelten en smelten tot er niets meer over is". "Maar je weet best dat ik dat niet kan", zei Peerke. "Toen de zon vandaag scheen voelde ik me doodziek. Sneeuwpoppen kunnen alleen blijven staan als er sneeuw ligt. Als ik smelt, begin ik meteen op een andere manier te leven, wist je dat niet? Ik zal omhoog zweven, de lucht in en daar word ik een wolk. Alle sneeuwpoppen worden wolken. Ik heb het echt fijn gevonden om hier beneden te zijn en jou te kennen en plezier te maken, maar ik zal het ook reuze fijn vinden om als een wolk langs de hemel te zeilen. Als ik daarboven rondzweef, neem ik allerlei wonderlijke vormen aan. Soms ben ik een schip met witte zeilen, soms een draak of een zwaan. Je kunt altijd omhoog kijken en me volgen".
"Nu ik dat weet, vind ik het niet zo erg meer", zei Pippa. "Maar ik vind het toch nog naar datje weggaat. Ik zal je zo missen". "Ik jou ook. Maar ik ben nog niet weg. Het kan best nog een paar dagen duren en zo lang zijn we toch nog bij elkaar. Trek je er niets van aan als ik er raar ga uitzien en niet meer op de oude Peerke lijk. Het duurt een hele tijd, zie je, om in een wolk te veranderen".
Die laatste dag toen Peerke tenslotte uit de tuin verdween, was het helder, zonnig weer. Pippa keek omhoog. "Welke wolk zou Peerke zijn", vroeg ze zich af. Het waren er zo veel, uit welke zou ze Peerke herkennen? Opeens zag ze hem en ze begon blij te lachen.

Het ballonnenprinsesje

In een mooi paleis woonden een koning en een koningin. Ze waren niet helemaal gelukkig. Ze verlangden naar een prins of een prinsesje. Terwijl ze op een nacht samen naar de hemel tuurden, zagen ze een ster vallen. Ze deden een wens en niet lang daarna lag er een prinsje in een koninklijk wiegje. De koningin was gelukkig en genoot. Maar na een tijdje werd ze weer onrustig. Wat wilde ze graag een klein prinsesje met wie het prinsje kon spelen!
's Avonds ging ze weer op zoek naar een vallende ster, maar niet één wilde vallen. Op een mooie winterdag liep de koningin door de tuin, toen ze iets roods in de lucht zag. Het was een rode ballon en daaronder hing een mandje met een prinsesje. Een piepklein gouden kroontje stond al op haar hoofdje. Iedereen noemde haar het ballonnenprinsesje; de rode ballon werd boven haar wiegje gehangen. Het prinsesje werd groter, maar was niet helemaal gezond. Uit het hele land kwamen dokters naar het paleis, maar niet één kon het prinsesje genezen, die als enige geen last leek te hebben van haar slechte gezondheid. Ze was vrolijk en speelde.
Toen zij een jonge prinses geworden was, leek ze niet meer zo gelukkig. Ze sloot zich op in haar kamer en wilde met niemand meer praten. Dag in dag uit schreef ze in haar gouden schrift, maar niemand wist wat. Ze was verdrietig. Waarom, wist ze zelf niet. De rode ballon werd kleiner en kleiner en leek helemaal te verschrompelen. Stiekem ging de prinses 's avonds alleen de paleistuin in, al wist ze dat het niet mocht. En op zo'n avond zag ze daar opeens een prachtig rode luchtballon met een mandje waarin ze precies leek te passen. Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Dit had ze steeds gewild: hoog in de lucht het paleis en de tuinen zien. Ze stapte in het mandje. Langzaam steeg de luchtballon op.
De prinses zag het paleis en de koning en koningin die haar aan het zoeken waren. Ze zwaaide en riep, maar niemand hoorde haar; zo hoog was ze al. Ze vloog verder en verder, weg van het paleis, terug naar het land waar ze ooit met haar kleine rode ballon vandaan gekomen was. Het land waar iedereen gelukkig is, pijn en verdriet niet bestaan. Het land van de kleine ballonnenprinses.

Papillia

Papillia, de rups keek de andere dieren bedroefd aan. Ik voel me zo moe, ik weet niet wat het is. Ik voel me zo moe, er gaat iets gebeuren, denk ik. De anderen schrokken. Ze zaten al zo lang samen in de boom. Papillia hing aan een lange witte draad die ze zelf gemaakt had. Zo moe.... zo moe... , zuchtte ze met de wind mee.
Toen rolde ze zich op en draaide zich in haar eigen draad. Op het laatst zag je alleen nog haar kopje. "Tot ziens", zei ze zachtjes. En weg was haar prachtige groen gespikkelde lijfje. Het langwerpige coconnetje waarin Papillia zat, viel op de grond. De andere dieren van de boom renden er naartoe en bleven geschrokken staan. "Die is dood", zei de sprinkhaan. "Helemaal dood", zei de kever. Zien we haar nu nooit meer terug? Ze was mijn vriendinnetje. "Nee dood is dood", zei de sprinkhaan. Maar het is wel jammer, ze had zo'n mooie manier van lopen. De krekel kon het niet geloven. "Ze zei toch tot ziens !" Hoe kan dat nou?"
De sprinkhaan tikte nog eens tegen het opgerolde ding. Je ziet dat er geen leven meer in zit. Kom we zullen het op een stil plekje leggen, help eens een pootje. Ze legden haar bij de wortel van een boom, met nog gauw een blaadje er overheen. En een bloemetje. "We zullen haar erg missen,"zei de kever plechtig. "Het is een droevige dag". En toch zei ze: "Tot ziens", hield de krekel vol. Iedereen ging weer aan het werk, al raakten ze niet uitgepraat en waren ze droevig gestemd.
Intussen werd het kouder en kouder. De dieren zochten een schuilplaats voor de winter. Het werd stil in het bos. Na een lange tijd wachten verdween de kou en de sneeuw en het bos leefde op. Aarzelend probeerde de krekel een lenteliedje. De plek waar Papillia in haar omhulsel verborgen lag, werd verwarmd door de zon. En toen gebeurde er iets bijzonders, er bewoog iets! Er ging een siddering door het grauwe coconnetje. Het barstte open. Daar was een schittering van rood, bruin en stralend wit. Twee vleugels ontvouwden zich, ze klapwiekten aarzelend. En daar vloog een ragfijne vlinder door de lucht, de zon tegemoet.
Ze zag dat de wereld veel meer was dan bomen. Vrij voelde ze zich en ongelooflijk licht. Heel ver beneden zag ze haar vriendjes en vriendin netjes. Ze zou wel naar hen toe willen om te vertellen hoe groot de wereld was. En ook dat ze zich geen zorgen meer hoefden te maken om haar. Haar leven was zo luchtig en licht. Nog nooit had ze zich zo compleet gevoeld. Zouden ze daar beneden weten dat de zon er altijd is, ook achter de wolken? Ze vloog rakelings om haar boom heen en praatte aan een stuk door. Haar vroegere vriendjes en vriendinnetjes keken wel omhoog, maar ze herkenden haar niet en begrepen haar niet. Ze spraken niet meer dezelfde taal en konden zo hoog niet vliegen. "Oh, als ze eens wisten...", dacht Papillia. Toen liet ze zich drijven op de wind. Het ging heerlijk.

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman vertelt:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Vanmiddag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.".