Gebeden op de zevende zondag door het jaar

Openingsgebed:

Slotgebed

Bidden wij om mensen die kunnen vergeven,
die - bewust van eigen tekort - anderen hun schuld niet nadragen,
en niet toegeven aan gevoelens van wraakzucht.
Dat wij zelf zulke vergevensgezinde mensen mogen zijn.

Bidden wij om mensen die geduldig zijn,
die in ieder het goede weten te ontdekken
en erop vertrouwen dat het tot wasdom komt.
Dat wij zelf mensen met geduld mogen zijn.

Bidden wij om mensen die de vrede dichterbij brengen,
mensen die de kunst verstaan om niet haatdragend te zijn
die niet vasthouden aan eigen gelijk
en kwaad met goed te vergelden.
Dat wij zelf zulke vredestichters mogen zijn.

Bidden wij om mensen die weten te delen en te geven,
die meeleven met de nood van anderen,
en altijd iets kunnen missen voor medemensen in nood.
Dat wij zelf zulke vrijgevige mensen mogen zijn.

Maak ons mild, God, zoals U goed en barmhartig bent,
maak ons geduldig en verdraagzaam,
zoals U eindeloos geduldig, een en al liefde bent. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de zevende zondag door het jaar

God van rechtvaardigheid, hoor mij aan.
Ik weet niet hoe het verder moet.
Hoe kan ik mijn vijanden liefhebben,
als zij niets liever doen dan mij pesten en slaan,
elke dag weer.

Hoe kan ik degene liefhebben die mishandelt,
als ik zie hoe jongeren in verre landen worden uitgebuit
als goedkope arbeidskrachten.

Hoe kan ik degene die mij slaat
de andere wang toekeren,
als ik zie hoe mijn vader
mijn moeder dagelijks bont en blauw slaat.

Hoe kan ik degene die mijn bovenkleed wegneemt,
ook mijn onderkleed laten afnemen,
als ik niet eens twee stel kleren heb om aan te trekken.
Ik heb een probleem, God,
ik begrijp namelijk niets van jouw rechtvaardigheid.
Deze rechtvaardigheid is een rechtvaardigheid van sterken en machtigen,
maar biedt zij ook bescherming aan de zwakken?
Dán is rechtvaardigheid pas rechtvaardig.
Ik begrijp het niet, God.

Wangen wachten af
Mensen wachten af
Je kunt iemand
een klap in zijn gezicht geven.
Je kunt iemand een kus geven,
als teken van liefde.
De wang wacht af.
wat zal het worden:
een klap of een kus?

In het Koninkrijk Gods gelden heel andere maatstaven
dan in ons wereldje.
Gods gedachten gaan onze gedachten mijlen ver te boven.
Daarom is wat Jezus zegt en doet ook van een andere wereld.
Onze wereld zegt: Wie niet werkt, zal ook niet eten.
In de wereld van God krijgt ieder wat hij nodig heeft.
Onze wereld zegt: Jij een geweer,
dan zie ik dat ik er twee krijg.
In de wereld van God worden de zwaarden
omgesmeed tot ploegijzers.
Onze wereld zegt: Oog om oog, tand om tand.
In de wereld van God geeft de een zijn leven voor de ander.
Als Gods bedoelingen met onze wereld waar worden,
staat heel de wereld op zijn kop.
We zien het in Jezus van Nazaret.


Kees Pannekoek

Iedere keer dat we
elkaar vergeven in plaats van te lijf te gaan,
elkaar zegenen in plaats van vervloeken,
elk aars wonden verzorgen in plaats van dieper maken,
elkaar bemoedigen in plaats van ontmoedigen,
elkaar hoop geven in plaats van tot wanhoop drijven,
elkaar omhelzen in plaats van bestoken,
elkaar begroeten in plaats van negeren,
elkaar danken in plaats van bekritiseren,
elkaar prijzen in plaats van belasteren,
-kortom, iedere keer dat we
kiezen voor elkaar in plaats van tegen elkaar,
maken we Gods onvoorwaardelijke liefde zichtbaar,
verminderen we het geweld
en werken we aan het tot stand komen
van een nieuwe gemeenschap.

Als ik wist wat in die ander leeft
zou ik dan nog durven oordelen?
Als ik kon kijken in het hart van mijn medemens
zou ik dan niet beter begrijpen?
Als ik zijn motieven kon doorgronden
zou ik dan niet gemakkelijker vergeven en vergeten?
Als al mijn doen en laten openbaar gemaakt werd
zou ik dan niet beschaamd mijn hoofd buigen
en om vergiffenis vragen?
Alles weten is alles vergeven.

Kwam een vijand die u griefde,
zegen dan die u belaagt,
wees een vriend die op hem jaagt
en verwar hem met uw liefde.

Komt een vijand u beroven,
geef een toemaat nog erbij
en kom zo, van zorgen vrij,
uw verliezen weer te boven.

Kom niet om te overwinnen,
nee weersta de boze niet,
kijk hem aan totdat ge ziet:
een bondgenoot van den beginne.


A. Bosch

Hoe ver zal ik met je meegaan?
Langs welke wegen zal het leven ons leiden:
tot waar wij weten
dat de liefde geduldig is en herbergzaam?
Welke dalen moeten wij nog doorkruisen
om te kunnen zeggen dat het goed was
wat wij hier, met de stem van ons hart,
zeggen vandaag?
Maar het is goed, jouw hart weet het en het mijne ook.
Het is goed dat wij - wat er ook gebeuren mag -
tot elkaar geroepen zijn om samen op weg te gaan,
toevertrouwd aan elkaars genade.
Zo ver als het leven reiken zal,
zul je hopen dat ik bij je thuis zal zijn
en, gehavend misschien, bij jou rust zal vinden.
Nog is de horizon ver,
maar in jouw ogen is de toekomst al begonnen,
waarin - op goede en kwade dagen -
ik worden mag die jij hoopt dat ik worden zal.
Blijft dat hopen, met liefde die geduldig is.

Gezegend handen die leven aanraken
gezegend handen die krachtig zijn
gezegend handen die pijn voelen
gezegend handen die aarde tot een tuin maken
gezegend handen die open zijn van vreugde
gezegend handen die gebald zijn van woede
gezegend handen die herstellen en schoonmaken
gezegend handen die spelen
gezegend handen die getekend zijn door leeftijd
gezegend handen die strelen en opbeuren
gezegend handen die recht doen
gezegend handen die belofte van toekomst dragen
gezegend, Onuitsprekelijke God,
het werk van uw handen!


Jan van Opbergen

Een monnik zat in gedachte aan de oever van de rivier. Toen hij zijn ogen opende, zag hij een schorpioen die in het water was gevallen en voor zijn leven vocht.
Vol erbarmen stak de monnik zijn handen in het water en zette de schorpioen op de oever. Deze echter stak zijn redder heel pijnlijk.
Even later zag de monnik dat de schorpioen weer in het water gevallen was en weer redde hij het diertje, weer stak de schorpioen hem zo hevig dat hij het uitschreeuwde van de pijn.
Toen zich dit nog een derde maal herhaalde, riep een boer die alles had gezien: "Ben jij niet goed bij je hoofd, in plaats dat je blij bent dat dat gemene beest verdrinkt, red je het steeds, terwijl je als dank alleen maar pijn oogst."
Maar de monnik antwoordde: "Och, we volgen beiden slechts onze natuur. Het ligt in de aard van de schorpioen om te steken en in de mijne om barmhartig te zijn."
Wat zou de wereld anders zijn als iedereen van nature zo barmhartig kon zijn.