Gebeden op de derde zondag door het jaar

Gebed:

Slotgebed

Moge de Geest des Heren komen over alle mensen van goede wil,
dat zij het aandurven om profeet te zijn in deze tijd,
dat zij hun stem verheffen tegen onrecht in de wereld van vandaag,
en protesteren tegen schendingen van mensenrechten,
onderdrukking van de armen en misbruik van kinderen.

Moge de Geest des Heren komen heel over onze geloofsgemeenschap,
dat ieders gelovig zijn zich niet beperkt tot wat theorie of wat bidden,
maar dat velen in beweging komen om te metterdaad te doen
wat Jezus ons heeft voorgehouden en voorgedaan.

Moge de Geest des Heren komen over alle verenigingen,
dat zij gemeenschapszin en saamhorigheid bevorderen,
dat zij ook steeds ruimte hebben voor de zwakkere broeders en zusters.
Mogen zij zo bijdragen tot een goede en gezonde samenleving.

Moge de Geest des Heren komen
over alle ouders en leerkrachten die kinderen helpen opgroeien,
over allen die werkzaam zijn in de verzorgende beroepen,
over allen die actief zijn in de politiek.
Moge het welzijn van de ander steeds hun eerste zorg zijn.

Moge de Geest des Heren komen over ieder van ons,
dat ieder, niemand uitgezonderd, zijn verantwoordelijkheid
voor de gemeenschap op zich durft te nemen. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de derde zondag door het jaar

Jij zou toch God zijn?
De aarde uit Jouw hand geschapen
met groen en blauw
met vuur en kou,
met zuur en zout,
die aarde aan de mens gelaten:
wat ooit was een grote tuin
is nu grijs van het puin.
Ken Jij de aarde nog?

Doet het Jou geen pijn
als het regenwoud wegkwijnt
de olifant verdwijnt
Jij zou toch God zijn?

De mensen, van Jouw adem levend,
met hart en hand,
met wil en verstand aan Jou verwant,
wij mensen aan elkaar gegeven:
wie niet past in het systeem
die leeft en sterft alleen.
Ken Jij de mensen nog?

Doet het Jou geen pijn
als een mens slachtoffer wordt
van onrecht en tekort
Jij zou toch God zijn?

Wij kwamen hier om te luisteren
naar de woorden van jouw Zoon Jezus
onze broeder, profeet-bij-uitstek
wij vragen Je:

zegen ons horen
opdat wij in de woorden van Jezus
jouw wil met de mensen herkennen;
zegen ons kijken
opdat wij in de daden van Jezus
jouw bedoeling met de wereld zien;
zegen ons verbazen
opdat wij in de gebaren van Jezus
jouw hand ervaren;
zegen ons vertrouwen
opdat wij in de wijsheid van Jezus
jouw grootheid gewaar worden;
zegen ons ontvankelijk zijn
opdat jouw genade in ons kan werken.
Maak profeten van ons
d ie jouw wil met de wereld uitzeggen
vandaag en altijd. Amen.

Ik geloof in een God
die mij dagelijks draagt.
Ook al zie ik Hem niet;
ook al hoor ik Hem niet.

Ik geloof in een God
die in dieren, in planten
zichzelf zichtbaar maakt
voor al wie gelooft.

Ik geloof in een God
van de ondergaande zon,
van de wolken aan de horizon
en de eindeloze stilte van de zee.

Ik geloof in een God
die alle stilte vervult
en alle geluid.

Ik geloof in een God
die in mensen aanwezig is.
Die wij vinden in hen
om wie wij ons bekommeren.

Ik geloof in een God
die mij dagelijks leidt,
die mij dagelijks houdt bij de hand.

Ik geloof in een God
die bereikbaar is voor ons.
Die de steen is
waarover we dagelijks struikelen.
Die de stem is
die ons dagelijks prikkelt.
Die de mond is
die we dagelijks voeden.
Die we vinden in het werk
dat we dagelijks doen.

God, Grote woorden vallen ons zwaar
Heil, vrede, gerechtigheid
Ze klinken als een vloek
wanneer we om ons heen kijken.
Leer ons de mens te zien
zoals U ons ziet
De mens die bang is
De mens die vastzit in zijn bestaan
De mens die geen hoop meer heeft
De mens die te kort komt
De mens die niet begrepen wordt
De mens die niet mag meedoen
De mens die niet meer kan bidden
Wees hen nabij, God,
en help ons mens te zijn met hen. Amen

In wie van hun armoe delen,
voor de ander niet verhelen
dat zij elk anders rijkdom zijn,
komt mijn koninkrijk nabij.

In wie zo maar zonder vragen
lasten van elkander dragen,
de levensweg tezamen gaan,
breekt mijn koninkrijk zich baan.

Aan wie met elkander spreken,
hun gegeven woord niet breken,
verzoening stellen boven schuld,
wordt mijn koninkrijk onthuld.

Aan wie tot het eind vergeven,
vreugde vinden in een leven
waar liefde haat en onmacht heelt,
valt mijn koninkrijk ten deel.

De kerkgemeenschap kun je vergelijken met een kerkgebouw.
Een kerkgebouw bestaat uit duizenden stenen.
Elke steen heeft zijn eigen plaats en functie.
Sommige stenen zitten, onzichtbaar, in het fundament;
ze dragen alles en geven stevigheid.
Andere stenen zijn zichtbaar,
sommige binnen, andere buiten, de een hoog, de ander laag.
Er zijn stenen die als functie hebben iets te ondersteunen of te omlijsten.
Maar allemaal samen vormen ze het ene kerkgebouw.
Zo vormen we ook allemaal samen de kerkgemeenschap,
ieder met zijn eigen plaats en functie.
Ieder met zijn eigen talenten.

In het jaar god-weet-hoeveel toen de tijd in elk geval nog steeds werd afgemeten naar het heersen en verdwijnen van de groten, een vorst, een president, een oliesjeik, een generaal, een paus of hoe dan ook een oppermacht; toen er nog wel gezongen werd "Iemand heeft ons gered", maar enkel als slotlied in een kerk of bij gelegenheid, toen kwam de zoon van de timmerman of van de stratenmaker -sommigen zeggen: zijn vader was zelf predikant - en hij ging - in zover dat nog gewoonte was -op zondag naar de kerk.
Omdat de vaste lektor niet verschenen was, werd hij gevraagd om voor te lezen.
En hij las het verhaal van die dag over de kleine man, mijn dienaar: "De goede geest zal op hem rusten, want hij zal te vinden zijn bij armen en onderdrukten. Hij zal rondgaan als een ongewapende en de last van velen zal hij op zijn schouders nemen." Tot zover deze lezing, had hij moeten zeggen, en de gemeente zou ingevallen zijn met: "Lof zij U, 0 Christus."
Maar hij keek de kerk in en zei: "Wat er zojuist is voorgelezen, gaat vandaag beginnen. Ik tenminste kan er niet onderuit en wil gaan doen wat hier geschreven staat..."
De gemeente was stomverbaasd. De meesten schudden hun hoofd, en op last van de pastoor kwamen er twee naar voren en leidden met stevige hand de jongen naar buiten.
Bij de deur zeiden ze nog: "Wat denk jij wel, jij bent Jezus niet."

Er was eens een meestersmid die een ijverig en vakbekwaam man was, maar die wel een erg hoge dunk had van zijn eigen kunnen. Wie hem niet met de titel 'Meneer Professor' aansprak, hoefde niet te verwachten dat hij antwoord kreeg.
Op een goede dag verschenen Jezus en de heilige Petrus in zijn werkplaats. "Meneer Professor," zei Jezus, "wilt u mij wel toestaan iets te maken in uw werkplaats?"
"Als dat alles is," antwoordde de smid. "Wat wilt u dan maken?"
"Dat zult u wel zien."
Jezus greep een tang, pakte daarmee zijn apostel vast en hield hem in het smidsvuur tot hij roodgloeiend was. Daarop haalde hij hem er weer uit en begon lustig op zijn werkstuk los te hameren. In een handomdraai was de oude, kale Petrus veranderd in een flinke jongeman met een weelderige haardos.
Sprakeloos van verbazing stond de smid als aan de grond genageld, terwijl zijn beide bezoekers beleefd afscheid namen. Uiteindelijk kwam hij weer bij zijn positieven en rende hals over kop naar boven, waar zijn zieke oude vader in bed lag.
"Vader, kom snel. Ik heb zojuist geleerd hoe ik weer een gezonde, sterke jongeman van je kan maken!"
"Ben je soms gek geworden?"
"Geloof me toch. Ik heb het met eigen ogen gezien."
Toen de oude man zich hardnekkig bleef verzetten, sleepte zijn zoon hem naar beneden de werkplaats in. Daar hield hij hem in het gloeiende smidsvuur, maar alles wat hij er na enige tijd uithaalde, was een verkoolde klomp vlees, die onder de slagen van zijn hamer tot gruis uiteenviel.
Eindelijk begon het de smid te dagen wat hij had aangericht. Hij rende naar buiten om de twee vreemdelingen te zoeken en trof hen tot zijn opluchting nog aan op het marktplein. "Heren, wat hebben jullie me aangedaan! Ik wilde het ook proberen en nu heb ik mijn bloedeigen vader verbrand. Ik smeek jullie, kom me toch helpen, als dat tenminste nog mogelijk is."
"Ga rustig naar huis," antwoordde Jezus. "Daar zul je je vader gezond en wel aantreffen."
En tot zijn onuitsprekelijke vreugde was dat ook zo.
Sinds die dag was het gedaan met de hoogmoed van de smid. Als iemand hem nog eens aansprak met 'Meneer Professor', dan riep hij: "Ach, schei toch uit met die onzin. De rijke heren wonen in Venetië, de knappe professoren in Padua en ik ben maar een doodgewone prutser."