Gebeden op de eenendertigste zondag door het jaar

Openingsgebed:

Gebed over de gaven:

Slotgebed

Wij bidden voor al die mensen die veel liefde weten te geven,
voor alle ouders die hun kinderen omringen met warmte en geborgenheid,
voor alle kinderen die hun ouders op hun oude dag veel vreugde schenken,
voor alle vrijwilligers die zich inzetten voor hen die veel tekort komen.
Mogen zij dankbaar zijn dat zij liefde en genegenheid kunnen geven.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor alle mensen die weinig of geen liefde kunnen geven,
voor alle egoïsten die alleen maar denken aan eigen belangen,
voor hen die alleen maar geïnteresseerd zijn in eigen macht en bezit
en dat najagen ook ten koste van het welzijn van de medemens.
Mogen zij gaan ontdekken dat het ware levensgeluk
alleen gevonden kan worden in het geven van liefde.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor al degenen die weinig of geen liefde ontvangen,
voor kinderen die door hun omgeving worden mishandelt of misbruikt,
voor jongeren die zich thuis niet begrepen voelen en op drift raken,
voor daklozen die zich nergens echt thuis voelen.
Mogen ze medemensen ontmoeten die zich om hen bekommeren
en hen helpen weer zichzelf te worden.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor alle mensen die niet meer weten wat liefde is,
voor hen die bedrogen werden door hun beste vrienden,
voor allen die verbitterd zijn geraakt door tegenslagen,
voor de velen die gevangenen zijn geworden van hun haatgevoelens.
Mogen zij, met hulp van anderen, toch weer leren
dat ook zij tot liefde in staat zijn.
Laat ons zingend bidden.

God van liefde, uw rijk kome door allen die liefde weten te geven
naar het voorbeeld van Jezus Christus, uw Zoon en onze Heer. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de eenendertigste zondag door het jaar

Van mensen houden is:
anderen vrij laten
hun eigen weg te gaan
maar van mensen houden is ook:
durven voorgaan,
als iemand geen weg meer weet.

Van God houden is:
jezelf over durven geven
aan een groter geheel
maar van God houden is ook:
durven ingrijpen,
waar dit noodzakelijk is.

Van jezelf houden is:
naar buiten gaan, naar anderen
om gezien, genoemd te worden
maar van jezelf houden is ook:
binnen blijven
om bij jezelf en tot rust te komen.

Van God houden is
zwijgend stilstaan
bij het wonder van het leven
maar van God houden is ook:
tieren en vloeken
bij het onrecht dat gebeurt.

(Marcel Zagers)

Eindeloos, dat gevoel
als je weet dat iemand op je wacht.
Iemand waar je allang aan hebt gedacht
wat is dat toch die vreemde kracht?
Eindeloos, dat gevoel
als je weet dat er iemand om je geeft.
Iemand die net dat kleine beetje heeft
waar iedereen zo graag mee leeft.
Eindeloos, dat gevoel
als je weet dat je niet alleen staat.
Maar iemand hebt, die met je meegaat
en naar je luistert, als je samen praat.
Eindeloos, dat gevoel
als je voor het eerst in je bestaan
samen een weg kunt gaan.
Eindeloos heeft ons dat goed gedaan.

Het kost zo weinig, het is zo veel,
een woord, een uitgestoken hand,
zomaar met je hart iets voor iemand doen,
met wie je ergens plotseling bent verwant.
De liefde is het allerhoogste goed,
niet het verstand, maar warmte van 't gebaar,
een beetje nodig zijn en openstaan,
gewoon, een beetje aandacht voor elkaar.

Het kost zo weinig, het is zo veel,
begrip, er zijn wanneer het moet,
stil luisteren naar de woorden van een mens
die 't nodig heeft, dat is alleen maar goed.
De liefde is de allerhoogste kracht,
niet het verstand, maar warmte van 't gebaar
een beetje goed-zijn en dat laten zien,
gewoon, een beetje aandacht voor elkaar.

Soms ontmoet je een mens
bij wie je mag zijn
zoals je bent:
onzeker en klein.
Iemand bij wie je veiligheid vindt
en weet, dat je ondanks je fouten,
toch wordt bemind.

Soms ontmoet je een mens
met een warmvoelend hart,
daar voel je je geborgen
in leed en in smart.
In aanvoelend weten,
zonder te vragen,
word je geholpen
jouw zorgen te dragen.

Soms ontmoet je een mens
die jouw warmte vraagt
en wie jij je innigste
liefde toedraagt.
Zo ontstaat harmonie,
is het goed om te leven:
wat jou geschonken is
mag jij verder geven.


Zuster Christa,
Ons Blad, zomer' 84; Apostolaat des Gebeds. Nijmegen.

Liefhebben begint met verwondering,
de wonderen van liefde om je heen leren zien:
de warmte die mensen besteden
aan zieken en bejaarden,
het geduld en de tederheid
van ouders voor hun kinderen,
het gebaar van de hand over het hart,
het vergeven en vergeten.

Liefhebben is wanhoop weigeren,
niet meehuilen met de wolven in het bos,
wel geloven in toekomst voor onze aarde,
wel blijven zeggen en zingen
dat liefde het fundament is voor een nieuwe wereld.

Liefhebben is tevreden zijn met her kleine begin,
geloven in her mosterdzaadje,
de druppel op de gloeiende plaat,
beginnen waar je leeft,
breken en delen met wie
vandaag je naaste is.


Kees Pannekoek

Twee broers - de ene vrijgezel, de andere getrouwd - deelden een boerderij en een stuk vruchtbare grond dat hen rijkelijk van graan voorzag. Het graan werd in twee precies gelijke helften verdeeld.
Aanvankelijk ging alles goed. Maar na een tijd kreeg de getrouwde broer last van kopzorgen die hem uit zijn slaap hielden. 'Dit is niet eerlijk,' prevelde hij. 'Mijn broer is niet getrouwd en hij krijgt de helft van de opbrengst. Ik heb een vrouw en vijf kinderen; mijn oude dag is verzekerd. Maar wie zal er voor hem zorgen als hij oud wordt ? Hij moet zich verzekeren voor de toekomst. Hij heeft dus meer nodig dan ik'.
En na zo'n nachtelijke overpeinzing stond hij op en ging een extra zak graan hij de voorraad van zijn broer leggen.
Maar ook de vrijgezel kreeg last van nachtelijke muizenissen 'Dit is niet eerlijk,' zei hij bij zichzelf. 'Mijn broer heeft een vrouw en vijf kinderen en hij moet bet stellen met de helft van de opbrengst. Ik moet alleen maar voor mezelf zorgen. Zijn behoeften zijn veel groter dan de mijne.
En dan wipte ook hij uit zijn bed en bracht stiekem een extra zak graan naar de voorraadschuur van zijn broer.
Het moest er natuurlijk van komen: op een nacht liepen ze elkaar tegen het lijf, ieder met een zak graan op hun rug! Op de plaats waar zij samen kwamen zal de stad van de vrede gebouwd worden.

Een oud verhaal vertelt van twee broers. Ze hadden gehoord dat er een prachtige, fantastisch mooie stad bestond. En beiden gingen op stap naar die grote mooie stad, ieder langs een andere weg.
De eerste vertrok en stapte rusteloos door. Af en toe vroeg hij onderweg waar die stad lag. Dan antwoordde men: 0, dat is nog heel ver. En dan zette hij zijn tocht voort zonder iets te zien van de mensen en de natuur.
De tweede broer ging ook op stap, maar hij kwam niet ver. Hij bleef staan bij spelende kinderen, genietend van hun spel. Hij vroeg belangstellend aan de mensen die hij tegenkwam hoe ze leefden, wat ze tekort kwamen en wat ze verlangden.
De eerste broer stierf ergens langs de weg, onbekend en onbemind. Toen echter de tweede broer stierf, liepen de mensen van heinde en verre te hoop, want hij werd betreurd, vereerd en nooit vergeten. En men vertelt dat in zijn stervend oog een prachtige stad glansde.