Gebeden op de zevenentwintigste zondag door het jaar

Inleiding:

Openingsgebed:

Gebed over de gaven

Slotgebed

Wij bidden voor alle gehuwden
voor allen die zich in liefde aan elkaar gegeven hebben,
en elkaar trouw beloofd hebben voor goede en kwade dagen.
Mogen zij steeds op hun hoede zijn
dat de sleur en het jachtige bestaan van alle dag
geen bedreiging wordt van hun verbondenheid.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor alle gehuwden
die het moeilijk hebben, wier relatie onder druk staat.
Mogen zij in staat zijn deze crisis te overwinnen,
de wijsheid hebben om hulp van anderen te zoeken,
en de moed en de kracht vinden opnieuw te beginnen.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor alle gehuwden
wier huwelijk stuk gelopen is en weer hun eigen weg gaan,
vaak verdrietig, gefrustreerd of verbitterd.
Mogen zij niet veroordeeld worden door hun omgeving
maar juist veel begrip en steun ontvangen
en geholpen worden om zinvol verder te gaan in hun leven.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor alle kinderen
die de dupe zijn van echtscheidingen
en soms heen en weer geslingerd worden
in hun genegenheid voor hun beide ouders.
Mogen zij toch veel liefde en steun ontvangen
en kunnen uitgroeien tot gezonde volwassenen.
Laat ons zingend bidden.

God onze Vader, zegen ons met eerlijke zorg een aandacht voor elkaar.
Sterk ons in de overtuiging dat alleen wederzijdse liefde mensen tot voltooiing brengt. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de zevenentwintigste zondag door het jaar

God,
Gij hebt de mensen geschapen voor elkaar,
omdat Gij zag, dat een mens alleen
niet werkelijk mens kan zijn.
Doe ons beseffen, iedere dag opnieuw,
dat we door U met elkaar verbonden zijn,
niet met één andere mens maar met velen. Amen.

Eeuwige, Aanwezige, wij brengen voor uw aangezicht
het vele leed dat mensen meemaken in het samenleven met elkaar:
vrouwen- en kindermishandeling, gedwongen huwelijken,
mensen die hun partner niet trouw zijn.
We denken ook aan de mensen die tevergeefs zoeken naar een partner
en mensen die hun partner verloren door dood of door echtscheiding,
of mensen die, heel gewoon, eenzaam zijn.
Maar tegelijk willen wij danken
voor de vele mensen die gelukkig leven met elkaar,
die elkaar aanvullen en steunen.
Want zo hebt Gij ons gemaakt als mens tussen mensen.
Amen.


(A. Potma)

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Dat ik jou tegenkwam
met in jouw ogen die blik
die vraag en ja-woorden van vrede spreken,
en die ik nooit vergeten zal.
Ogen die spraken en zwegen.
En even stond de wereld stil
toen jouw ziel de mijne raakte
en de mijne aan je vroeg
met mij op weg te gaan.
En wat ons dreef,
zal ons ook morgen drijven.
Wonderen gaan met ons vervullen met goede moed
als we elkaar in de ogen blijven zien
als toen en vandaag en alle dagen
En wat groter is dan ons hart,
zal jou en mij tot zegen zijn:
onze levens met elkaar verbonden zijn,
en liefde aan liefde toevertrouwd.
Want de wonderen
zijn de wereld nog niet uit:
het gras groeit
en in de bomen zingt de wind
het lied van zijn verlangen.
En mensen zijn onze weg door het leven.
Met dromen die hen gaande houden
tot ver voorbij de horizon.

Trouw ontkiemt
waar mensen kiezen voor elkaar.
Trouw is een woord
dat gegeven blijft
een huis van beschutting.
Trouw blijkt
in nabijheid en ontferming.
Trouw biedt blijvend grond en vergezicht,
houdt stand in de hitte van de dag
en sterft niet wanneer het winter wordt.
Trouw geeft niet op,
trouw stelt niet teleur,
trouw is vasthoudend en blijft geloven.
Trouw voedt zich met de waarheid,
leeft van liefde
en geeft zich als genade.
Trouw vraagt om vertrouwen,
trouw wil duren en wekt toekomst.
Trouw maakt groot
en deelt zich uit als zegen.
Trouw leeft van de lange adem van God zelf.

Sytse de Vries

Waarom heeft een mens soms pijn?
Omdat mensen wolven zijn:
koud, gemeen, verscheurend hard,
haat die alle liefde tart.

Dan denk je: God is dit het nou,
wat Jij de mensen geven wou?

Waarom staat een mens alleen,
zonder vrienden om hem heen?
Moe, verbitterd, star en stug,
valt hij op zichzelf terug.

Dan denk je: God is dit het nou
wat Jij de mensen geven wou?

Waarom heeft een mens verdriet?
Omdat hij 't 'waarom' niet ziet.
Schreeuwend van verslagenheid
raakt hij alle houvast kwijt.

Dan denk je: God is dit het nou
wat Jij de mensen geven wou?

Waarom is een mens soms bang?
Omdat hij een leven lang
doodsbenauwd zichzelf niet geeft
en beseft: 'Ik heb nooit geleefd..'

Dan denk je: God is dit het nou
wat Jij de mensen geven wou?

Bij onze liefde komt zo'n warmte vrij
dat er een vuur ontbrandt in dorre takken.
Je zou daarop van alles kunnen bakken,
bijvoorbeeld poppetjes gemaakt van klei.

Als wij een kleihomp samen aan gaan pakken,
maak ik een beeld van jou en jij van mij,
en als ze dan goed droog zijn allebei,
gaan we ze fijn in duizend stukjes hakken.

Pas als hun vorm geheel is weggewist,
als we de brokken hebben laten weken,
boetseren we opnieuw onszelf in klei.

Ik ben in jouw klei, jij in die van mij.
We delen in de slaap dezelfde deken;
we delen in de dood dezelfde kist.


Kwan Tau Sjeng

Leven is leven met anderen,
leven met anderen is leven met hen,
met wie ik alles moet delen,
die ik moet aanvaarden,
die ik geen pijn mag doen,
die ik moet liefhebben.

Zonder de anderen is leven,
liefhebben en gelukkig zijn een utopie.
We zijn door ontelbare banden
met elkaar verbonden.
Ik kom pas tot ontplooiing
dank zij de anderen.
Ik heb de anderen nodig,
niet alleen omdat zij zoveel voor mij doen,
maar ook omdat ik zoveel voor die anderen kan betekenen.

Ik heb ogen en oren om de ander te ontdekken,
voeten om naar hen toe te gaan,
handen om te geven en te helpen
en een hart om lief te hebben.
Ik mag geen eiland zijn
in een zee van mensen!

Ik zit altijd met de vraag:
Waarom houden de mensen de liefde niet vol?
Waarom wordt het zo moeilijk als men dagelijks moet samenleven?

Ik geloof, dat we heel dikwijls onszelf iets wijsmaken.

We beweren de ander te beminnen
en in feite houden we alleen van onszelf, van ons eigen "ik".
Men verwacht teveel van de ander.

De ander moet vriendelijk zijn,
de ander moet me ophemelen,
moet me op handen dragen,
mag geen kwade bui hebben,
mag me niets verwijten.

Bij de minste ontgoocheling voel ik me gekwetst in mijn liefde.

We denken te weinig of bijna nooit,
aan hetgeen we zelf kunnen geven en kunnen doen voor de ander.

Zeg niet te vlug: "Je houdt niet van mij",
zolang je zelf niet alles gegeven hebt.

Je kunt niet leven zonder een ander,
Je hebt iemand nodig die van je houdt,
die je de moeite waard vindt
en je een plaats geeft in zijn gevoelens,
iemand aan wie je je van tijd tot tijd kunt toevertrouwen,
die bezorgd voor je is en bij wie je altijd welkom bent.

Je ontmoet vele mensen in je leven, maar er zijn mensen
die je leven binnendringen, die je eigen leven binnengroeien,
die familie van je worden.
Ik zeg: het is een genade, een zegen als dit goede mensen zijn,
bij wie je thuis bent met je hart.
Zonder zulke mensen om je heen
wordt het leven door en door ondraaglijk.
Begrijp hoe afschuwelijk het moet zijn
als je in je leven nooit een mens ontmoet,
die spontaan zijn armen voor je opent.

Eens was er een jonge vrouw. Op de vooravond van haar huwelijk stond zij bij haar moeder en keek naar de zon die over het strand onderging in volle zee.
Toen vroeg zij haar moeder: "Moeder, mijn vader houdt van je en hij is je altijd trouw gebleven. Wat moet ik doen opdat mijn man en ik steeds van elkaar zullen blijven houden? Wat moet ik doen om onze liefde steeds inniger te maken? Hoe doen vader en u dat?"
De moeder zweeg en dacht even na. Toen bukte zij zich en vulde allebei haar handen met zand. Ze kwam ermee bij haar dochter staan. Zonder verder iets te zeggen knelde zij de vingers van haar ene hand steeds sterker om het zand. Het zand glipte er uit.
Hoe krampachtiger zij haar hand balde hoe sneller het zand eruit gleed. Toen zij haar hand openmaakte kleefden er nog maar en paar vochtige zandkorrels aan haar handpalm.
Maar haar andere hand had de moeder opengehouden alsof het een kleine schaal was. Daar bleven de zandkorrels liggen. Zij schitterden steeds rijker en voller in het licht van de zon.

Een man en een vrouw gingen naar een wijs man en vroegen of hij hen wilde scheiden. De man zei: Ik heb jullie getrouwd. Het was een groot feest, herinner ik mij. Ik vind dat jullie scheiding op dezelfde manier gevierd moet worden.
Zo gebeurde het. Toen het feest ten einde liep, zei de wijze man: Laat de vrouw gaan naar het huis van haar ouders, maar ze mag het kostbaarste uit jullie woning kiezen om mee te nemen. Er was veel gegeten en gedronken.
Ook de man had veel gedronken, want er was een groot verdriet op de bodem van zijn ziel. Hij viel om middernacht in een diepe slaap.
Toen hij de volgende ochtend wakker werd, merkte hij tot zijn verbazing, dat hij zich bevond in het huis van zijn schoonvader.
Zijn vrouw had het kostbaarste uitgekozen en meegenomen, zoals de wijze man het bepaald had.
En wéér riepen zij alle vrienden en buren bijeen en wéér werd er bruiloft gevierd.

Een moslimkoning die tot over zijn oren op een slavinnetje verliefd was geworden, liet haar van de slaven vertrekken naar het paleis overbrengen. Hij wilde met haar trouwen en haar tot zijn uitverkoren vrouw maken, maar op de dag dat zij het paleis binnenkwam, werd het meisje, vreemd genoeg, ernstig ziek.
Met de dag werd zij zieker. Elke bekende remedie werd beproefd, maar zonder resultaat. En nu zweefde het arme kind tussen leven en dood. In zijn wanhoop beloofde de koning de helft van zijn koninkrijk aan degene die haar kon genezen. Maar niemand durfde een ziekte te bestrijden waartegen de beste geneesheren van het rijk machteloos waren gebleken.
Tot er zich een wijs man aanmeldde, die vroeg om het meisje te mogen zien zonder dat er iemand bij was. Nadat hij een uurtje met haar had gepraat, verscheen hij voor de troon van de koning. Gespannen wachtte de vorst zijn uitspraak af.
'Majesteit,' zei de wijze, 'ik heb inderdaad een onfeilbaar geneesmiddel voor het meisje. En zo zeker van de deugdelijkheid ervan ben ik dat men mij mag onthoofden als ik faal. Maar het geneesmiddel dat ik voorstel, zal uiterst pijnlijk zijn -niet voor het meisje, maar voor u, Majesteit.'
'Noem het geneesmiddel,' riep de koning, 'en zij zal het krijgen, wat het ook kost.'
Vol medelijden keek de dokter naar de koning en zei: 'Het meisje is verliefd op een van uw dienaren. Geef haar uw toestemming om met hem te trouwen en op slag zal zij genezen zijn.'
Arme koning! Om haar te laten gaan, daarvoor begeerde hij haar te zeer. Maar hij hield te veel van haar om haar te laten sterven.