Gebeden op de zesentwintigste zondag door het jaar

Inleiding:

Openingsgebed:

Gebed over de gaven:

Slotgebed

Bidden wij om een bevrijdende en hartverwarmende kerk,
die open staat voor alle mensen en alle culturen,
die oog heeft voor het goede dat buiten haar gedaan wordt;
bidden wij om een kerk die geen harde veroordelingen uitspreekt
maar het positieve dat onder mensen groeit, waardeert en stimuleert.
Laat ons zingend bidden.
Bidden wij om een zorgzame en creatieve samenleving,
die niet door angst wordt geregeerd
en zich niet schuldig maakt aan hokjesgeest;
bidden wij om een samenleving,
die niemand uitsluit, geen mens vergeet,
en aan kansarmen en minstbedeelden de meeste rechten toekent.
Laat ons zingend bidden.

Bidden wij om een ommekeer in ons denken en doen,
dat wij het anders-zijn van anderen, niet als een bedreiging zien
maar als een aanvulling en verrijking;
dat wij het welzijn van de gemeenschap zwaarder laten wegen
dan eigen belangen en voordelen.
Laat ons zingend bidden.

Bidden wij voor alle kinderen die opgroeien in onze samenleving,
dat zij zich veilig en geborgen weten, thuis en op school
en beschermd worden tegen kwade invloeden
maar dat zij ook de kans krijgen zich te ontplooien
zodat ze kunnen uitgroeien tot goede en gezonde volwassenen.
Laat onze zingend bidden.

God, maak uw Geest over ons vaardig
en geef dat wij, onder inspiratie van die Geest,
grenzen verleggen, muren afbreken tussen mensen
en zo bouwen aan uw koninkrijk van liefde, waarheid en vrede. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de zesentwintigste zondag door het jaar

Vergeef mijn handen:
ze sloegen toen ze konden strelen,
ze waren lui toen ze moesten helpen;
vergeef mijn voeten:
ze schopten toen ze moesten stampen uit protest,
ze liepen weg toen problemen aangepakt konden worden;
vergeef mijn ogen:
ze bleven kijken toen ze zich moesten sluiten,
ze bleven blind terwijl ze konden zien;
vergeef mijn lippen:
ze spraken leugens in plaats van de waarheid,
ze zwegen toen ze moesten spreken;
vergeef mijn oren:
ze waren doof toen ze moesten luisteren,
ze hoorden maar namen niet het goede op.
Vergeef me God
die er altijd is voor mij,
vergeef me en geef me een nieuwe kans,
ik wil opnieuw proberen te leven
met hart en ziel voor Jou.

Heer, laat niet toe dat ik dingen zie,
die verkeerde gedachten opwekken.
Het zou beter voor mij zijn dat ik blind was.
Heer, laat niet toe dat ik mijn lippen
met onreine woorden besmet.
Het zou beter voor mij zijn, dat ik stom was.
Heer, laat niet toe dat ik
een of ander woord van laster of smaad verneem.
Het zou beter voor mij zijn, dat ik doof was.
Heer, laat niet toe dat ik
iemand vol begeerte aanschouw
die mijn zuster zijn kon.
Het zou beter voor mij zijn, dat ik dood was.

Waar mensen zich toewenden naar elkaar
en ervan afzien om over elkaar
macht uit te oefenen -
daar kan iets van God gebeuren.

Waar mensen niet meer geloven in
het recht van de sterkste -
daar kan iets van God gebeuren.

Waar mensen elkaar gaan herkennen
en aanvaarden als kwetsbare lotgenoten,
als breekbare reisgenoten -
daar kan het Koninkrijk van God komen.

Waar mensen van elkaar willen weten,
dat ze geen van allen zonder liefde kunnen,
dat ze zich geen van allen kunnen beschermen
tegen de pijn die het leven huilen doet -
daar kan iets van God gebeuren.

God komt nooit met vertoon van macht.
Maar in ogen van zwakken en weerlozen
zie je het licht van zijn Gelaat.


L. Loosen sj:

Drempels tussen de een en de ander.
Waarom zijn er drempels?
Het kan zijn omdat je tégen iemand opziet.
Iemand staat op een afstand.
Je zegt 'U' tegen hem. Dat is veiliger.
Je voelt je niet helemaal thuis bij de ander.
Je kunt niet jezelf zijn.
Je voelt dat je je moet inhouden.

Een mens kan ook drempels oplopen in zijn leven.
Als je onbegrip ondervindt.
Als je tegen een muur aanloopt.
Als je wantrouwen ondervindt.
Als je geen gehoor vindt.
Als je buiten wordt gehouden of gezet.

Zo een drempel kan heel hoog worden.
Zo hoog dat je er achter verdwijnt.
Je kunt niets meer van jezelf laten zien.
Je wilt misschien wel, maar durft niet meer...
bang voor nieuwe teleurstellingen,
opnieuw afgewezen te worden.


Marinus van den Berg

De wereld in tweeën delen
de goede en de slechte,
jezelf bij de eerste rekenen
en zo jezelf prijzen ten koste van anderen.

De wereld in drieën delen
die werken, die niet meer kunnen werken
en die niet willen werken,
jezelf bij de eerste tellen
en zo jezelf beter achten ten koste van anderen.

in oost en west, rijk en arm
en het daarbij houden, omdat zo duidelijk is:
ieder zijn plaats
maar wij toevallig wel de beste,
en zo onszelf handhaven ten koste van anderen

Geloven op je dooie eentje,
of met zijn tweetjes dat gaat eigenlijk niet.
Als gelovige kun je nooit solist zijn.

Je zult altijd zoeken
naar verbondenheid met anderen,
naar een of andere vorm van gemeenschap.

Geloven betekent altijd:
meegeloven met anderen.

Ons geloof is niet levend
als we het niet met elkaar delen.
Ook mijn twijfel
en mijn gevecht om God
en mijn steeds verdergaande vragen ze zijn alleen maar uit te houden,
alleen maar vol te houden
als ik die kan beleven
binnen de kring.
te midden van mijn broeders enn zusters,
in de ruimte waar ik thuis hoor:
in de gemeenschap van de gelovigen.


L. Loosen sj

Er waren eens twee monniken. Ze hadden allebei in een heel oud boek gelezen dat aan het eind van de wereld een plek te vinden zou zijn, waar hemel en aarde tezamen kwamen. Ze besloten die plaats te zoeken en niet terug te keren, voordat ze hem gevonden hadden.
Ze liepen de hele wereld door, overwonnen ontelbare gevaren, doorstonden alle ontberingen die zo'n tocht door de wereld maar kan opleveren en leden onder alle mogelijke verleidingen die mensen van hun doel kunnen afhouden.
Er zou daar een deur zijn -zo stond in het boek -waarop ze maar behoefden te kloppen om bij God te komen. Eindelijk vonden ze wat ze zochten. Ze klopten op de deur. Met bevend hart zagen ze, hoe hij openging.
Toen ze naar binnen liepen, bleken ze thuis in hun kloostercel te staan. Toen begrepen ze dat de plek, waar hemel en aarde elkaar ontmoeten, in de wereld is, op de plek die je van God gegeven is.

Er waren eens twee monniken op reis gingen. Ze stapten welgemoed en uiteraard zwijgend verder tot ze bij een woeste rivier kwamen.
Er stond een buitengewoon knap meisje aan de kant: ze huilde, want niemand wilde haar helpen over de rivier. De jongste monnik bedacht zich niet lang, nam haar in zijn armen en droeg haar door de wilde stroom.
De gehele dag liepen de monniken verder in diep zwijgen. Maar tegen de avond barstte de oudste uit: 'Hoe durf je het eigenlijk. Een monnik mag niet eens een vrouw aanzien, en jij neemt er zelfs een in je armen en draagt haar!'
En de jongste antwoordde: 'Ik heb haar daar aan de oever weer losgelaten, maar jij draagt haar nu nog.

"Op een dag, verscheen er een kleine opening in een cocon. Een man zat uren te kijken hoe de vlinder zijn lijf door de kleine opening probeerde te worstelen." Op een gegeven moment leek het of de vlinder geen vooruitgang meer boekte. Het leek of hij niet verder kon dan hij gekomen was.
De man besloot de vlinder te helpen: hij pakte een schaar en opende de cocon. De vlinder kwam er nu een stuk gemakkelijker uit. Maar de vlinder had een verweerd lijf. Hij was klein, met verschrompelde vleugels.
De man bleef kijken want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden zodat ze het lijf konden dragen. Er gebeurde niets !
Integendeel, de vlinder leefde zijn leven al strompelend. Hij kon zich slecht bewegen met zijn verweerde en verschrompelde vleugels. Hij heeft nooit kunnen vliegen.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om er uit te komen, de natuurlijke weg was om vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat hij gereed zou zijn om te vliegen zodra hij de cocon had verlaten.
Soms, zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zouden leven zonder obstakels zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we zouden moeten zijn. We zouden nooit kunnen vliegen.