Gebeden op het feest van de gedaanteverandering van de Heer

Gebed over de gaven

Slotgebed

Teksten, gebeden, gedichten bij het feest van de gedaanteverandering van de Heer

Beginpunt
een rugzak met proviand
de wandelschoenen aan.
Ik vertrek
de wind in de rug,
m'n neus achterna
nog niet wetend
waar de reis naartoe gaat.

Onderweg
soms loop ik over brede wegen,
soms is het niet meer dan een smal bergpaadje
soms geniet ik van prachtige uitzichten
soms wordt m'n uithoudingsvermogen getest.

Balancerend
over bergen en door dalen
topervaringen afgewisseld met uitglijders
steeds probeer ik nieuw evenwicht te vinden
zodat ik mijn reis kan voortzetten.

Levensreis
voortdurend onderweg zijn
steeds een balans zoeken
verleden, heden, toekomst,
wachten op voltooiing.

God van verleden, heden en toekomst.
Even mochten wij volmaaktheid ervaren,
even van het uitzicht genieten
op de top van de berg,
meestal zijn we onderweg,
proberen het leven te leven
met al zijn pieken en dalen.
Beziel ons als we van hier gaan,
dat we het visioen levend houden
als voedsel voor onderweg.

De wens tot verandering van uiterlijk
is tegenwoordig de motor
achter de wereldwijde, miljardenverslindende cosmetische industrie.

Wat God niet geeft,
geeft de cosmetica of de cosmetische chirurgie.
U bepaalt hoe u eruit wil zien,
autonomie gedreven tot het uiterste.

Een aanbod dat de vraag in de hand werkt:
vóór je 16de verjaardag een nieuwe neus,
op je 18de een borstvergroting,
op je 25ste wordt je overtollige vet afgezogen
en op je 5Oste een facelift
als de anti-aging creme zijn werk niet doet.

We geloven nog steeds
in het ideaalbeeld van de barbiepop,
alsof niet ieder lichaam anders is,
alsof we allemaal hetzelfde moeten zijn,
gedaanteverandering als verstikkende mythe.

Gedaanteverandering Een glimpje stralend licht,
het duurde maar een paar seconden,
even, heel even waande je je in een andere wereld,
de aarde werd hemel, een hemel op aarde.

Men probeerde met man en macht
het glimpje niet te laten ontglippen,
maar de aarde nam het niet aan,
het glimpje ontsnapte,
vluchtig als het was.
Nee, die hemel op aarde
blijft nog even een verlangen,
maar verlangens zijn er
om ooit vervuld te worden.

Er zijn in ieders leven momenten van geluk.
Een zeepbel vol met kleuren
maar opeens dan spat ze stuk.
Uiteen in duizend druppels,
die glanzen als de dauw.
Dan verbleken al die kleuren,
wat over blijft is vaal en grauw.
Er zijn in ieders leven, ook dagen van verdriet.
Ver is dan de vreugde, en het genot
zelfs van de kleine dingen.
Heb dan de moed om verder te gaan,
laat toch het hoofd niet hangen.
Je blijft niet in het diepe dal,
't is de tijd die het je leren zal.

Geluk is zo een vluchtig ding
dat het onverwacht en ongevraagd
zich even neerzet op een kind
of wie er de gelijkenis van draagt.
Geluk is een papieren vlieger in de lucht
die standhoudt dankzij tegenwind.
Geluk is een droom: een dunne draad
verbonden met de werkelijkheid.
Vakantie is de tijd om,
als een kind gelijk,
de vlieger van je dromen op te laten
en ondanks alle tegenwind
de draad naar het alledaagse leven gaaf te houden.

Ik zou wel eens willen weten
Waarom zijn de bergen zo hoog
Misschien om de sneeuw te vergaren
Of het dauw voor de kou te bewaren
Of misschien als een veilige stut
Voor de hemelboog
Daarom zijn de bergen zo hoog.

Ik zou wel eens willen weten
Waarom zijn de zeeën zo diep
Misschien tot geluk van de vissen
Die het water zo slecht kunnen missen
Of tot meerdere glorie van God
Die de wereld schiep
Daarom zijn die zeeën zo diep.

Ik zou wel eens willen weten
Waarom zijn de wolken zo snel
Misschien dat dit een les aan de mens is
Die hem leert hoe fictief een grens is
Of misschien is dat ook maar eenvoudig
Een engelenspel
Daarom zijn de wolken zo snel.

Ik zou wel eens willen weten
Waarom zijn de mensen zo moe
Misschien door hun jacht en hun jagen
Of misschien door hun tienduizend vragen
En ze zijn al zo lang onderweg
Naar de vrede toe
Daarom zijn de mensen zo moe.

Toen ik met een Tibetaan in de bergen in een sneeuwstorm terechtkwam, zag ik een man, die door de wegafzetting heen gegaan was. Ik zei: 'We moeten naar hem toe gaan om te helpen.' Hij antwoordde: 'Niemand kan van ons verlangen, dat wij ons met hem bemoeien, nu we zelf in gevaar zijn.' 'Voor mijn part', antwoordde ik, 'als we dan toch moeten sterven, is het goed te sterven terwijl wij anderen helpen.' De Tibetaan wendde zich af en ging zijn eigen weg. Ik klom naar de verongelukte man, nam hem moeizaam op mijn schouder en droeg hem bergafwaarts. Door deze inspanning werd ik warm en mijn warmte verdreef de koude van de verongelukte. Onderweg vond ik mijn eerdere metgezel in de sneeuw liggen. Moe als hij was, had hij zich neergelegd en was bevroren. - Ik had een mens willen redden, maar ik redde mezelf.


in: Duits missionair tijdschrift

In de derde maand na hun uittocht uit het land Egypte, op de vijftigste dag.
kwamen de kinderen van Israël in de Sinaï-woestijn
en zij sloegen hun tenten op aan de voet van de berg.

Mozes ging op naar God. Een wolk bedekte de berg.
Donderslagen weerklonken, bliksemschichten doorkliefden de wolk.
Toen klonk vanaf de berg de Stem, en God sprak deze woorden:

Ik zal zijn, Ik ben de God
die jou weggevoerd heeft uit het land Egypte, uit het slavenhuis.
Gij zult geen andere goden hebben voor mijn Aangezicht,
geen godenbeelden, geen gestalte
van iets die in de hemel of op aarde is.
Gij zult mijn Naam niet zonder zin gebruiken.

Gedenk de zevende van alle dagen.
Zes dagen zal je werken wat je kan.
Maar de zevende is om te rusten.
Want in zes heeft Hij geschapen
hemel, aarde, zee, en alles,
maar de zevende - toen ruste Hij.

Verloochen niet je voorgeslacht,
je vader en moeder, houd hen in ere,
de woorden die zij je hebben geleerd -
dan zul je leven op aarde in lengte van dagen.

Niet moorden. Geen echtbreuk. Niet stelen.
Niet vals getuigen tegen je naaste.
Niet zijn huis begeren, zijn vrouw,
zijn knecht, zijn kudde - niets van hem.

Deze woorden sprak 'Ik zal er zijn" midden in het vuur.
En meer woorden heeft Hij niet gesproken.
En gegrift in stenen platen, twee, gaf Hij ze Mozes in handen.

Daar stonden ze, aan de voet van de berg,
de kinderen van Israël.
En ze zagen de lichtgoed van 'Ik zal er zijn'
hoog in de berg, als een verterend vuur.


Exodus 19-20