Gebeden op de achttiende zondag door het jaar

Openingsgebed:

Gebed over de gaven

Slotgebed

Wij bidden voor alle sensatiezoekers,
voor hen die alleen aandacht hebben voor het grote en machtige,
dat ze ook oog krijgen voor de zin van de kleine dingen
die mensen voor elkaar kunnen doen en betekenen.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor hen die heel oppervlakkig door het leven gaan,
die nooit eens nadenken over de zin van leven en samen leven,
dat ze oog krijgen voor de meer wezenlijke waarden
die verborgen gaan in individu en samenleving. Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor hen die zich wel gelovig noemen
maar inhoudelijk niets meer weten over hun christen-zijn
en ook niet de moeite nemen zich daarin te verdiepen.
Dat ze oog krijgen voor de werkelijke betekenis van Jezus' boodschap
en die ook daadwerkelijk in hun leven proberen waar te maken.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor hen die leven in overvloed en luxe,
en daarin alleen hun levensgeluk zoeken,
dat zij oog krijgen voor wat werkelijk gelukkig maakt in het leven
en gaan beseffen dat een mens niet leeft van brood alleen.
Laat ons zingend bidden.

God van leven,
wees ons brood uit de hemel,
voed ons met uw levenskracht,
opdat wij leven volgens uw bedoelingen
en zo deel hebben aan uw vreugde en geluk,
vandaag en alle dagen, tot in uw eeuwigheid. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de achttiende zondag door het jaar

Die bevrijd op uittocht gingen
maar gedoemd tot hongersnood,
godvergeten stervelingen,
zijn gevoed met hemelbrood -
zouden wij niet kunnen zingen
dat wij leven van jouw brood?

Meer dan brood nog zijn de woorden
die jij in ons hebt geprent:
dat wij levend zullen worden
van de liefde die jij bent.
Al jouw woorden die wij hoorden
bieden uitzicht ongekend.

Jij ons brood, wij mogen weten
dat wij levend zullen zijn
als wij van jou willen eten
en jou drinken, brood en wijn.
Jij zult ons geen uur vergeten
en de dood krijgt ons niet klein.

Lieve deler, lieve gever,
maak ons vrij van alle pijn.
Laat ons jou zien, is het even,
leven is meer dan de schijn.
Wees het brood dat ons doet leven,
laat ons hier jouw lichaam zijn.

Het is een klein teken maar,
een beetje onbeholpen:
we breken wat brood,
een hapje voor iedere mond,
terwijl wij het zelf niet kunnen:
brood zijn voor deze aarde,
voor alle mensen wereldwijd
die honger lijden
naar vrede en gerechtigheid.

Het kleine teken van
Jezus van Nazareth
die het wel gedurfd heeft
en zelf brood geworden is
voor mensen allerwegen:
een gebroken leven dat
sterker was dan de dood.

In de schaduw
van zijn verhaal
willen we nadoen
wat Hij heeft gedaan:
brood delen
op zoek naar zijn weg
want zo worden wij
het lichaam van Jezus.

Nu de grote dingen verdwijnen worden de kleine groot:
wat zonlicht op de gordijnen, een appel, een snee vers brood.

Met hoeveel overbodigs maken we ons leven stuk:
er is zo weinig nodig voor wat eenvoudig geluk.

Zó zou ik oud willen wezen, klein bij de grote dood:
een goed boek om te lezen, een appel, een snee vers brood.

Uit de klei van moeder aarde
is een mens tot mens gekneed,
en God raakt hem met zijn adem
als een vuur dat leven smeedt.

In beton en glas en ijzer
lijkt een mens zo breekbaar klein,
maar de mensen mogen wijzer,
dan de hele aarde zijn.

Want de aarde heeft geen handen
en de steden gaan niet dood,
enkel mensen kunnen anders,
enkel mensen delen brood.

Wie zijn adem niet wil halen,
niet wil trekken in zijn mond,
die moet met zijn hart betalen
want hij komt niet van de grond.

Alle aarde is maar aarde,
maar een mens is vlees en bloed,
geef mij adem op mijn aarde
die mij dieper leven doet.

Licht in onze ogen,
dagelijkse zon,
uitzicht veelbelovend,
glimlach om Gods mond.

Vrijheid van beweging,
richting die wij gaan,
ruimte om te leven,
zin van ons bestaan.

Brood op onze tafel,
herder die ons hoedt,
bron van levend water,
land van overvloed.

Hart van deze aarde,
dak boven ons hoofd,
blijk van Gods genade,
broeder, huisgenoot.

Vrede allerwegen,
kracht die ons vervult,
hand van God die zegent,
Jezus ons geluk.

Jezus als brood
zijt Gij door de wereld gegaan,
als licht hebt Gij U uitgedeeld,
goede herder, mens onder mensen,
broeder van ons - als een lam
zijt Gij ter slachting geleid,
ons leven hebt Gij geleefd,
ons lot hebt Gij gedeeld,
onze dood zijt Gij gestorven,
wij mensen leven voor onszelf,
wij misgunnen elkaar het geluk,
slechte herders zijn wij,
andermans nood doet ons deugd,
zijn pijn is onze genezing,
zijn dood ons brood,
o Heer, erbarm U over ons,
wij leven ons eigen leven,
sterven wij ons eigen dood?

De vos zei tegen de kleine prins:
'Mijn leven is eentonig. Ik jaag op kippen en mensen jagen op mij. Alle kippen lijken op elkaar en alle mensen lijken op elkaar. Dus verveel ik me wel een beetje. Maar als jij me tam maakt, dan wordt mijn leven vol zon. Dan ken ik voetstappen, die van alle andere verschillen. Voor andere voetstappen kruip ik weg onder de grond, maar jouw stap zal me juist uit mijn hol roepen, als muziek. En kijk eens! Zie je daar de korenvelden? Nu eet ik geen brood, ik heb niets aan koren en korenvelden zeggen me niets -dat is heel verdrietig. Maar jij hebt goudkleurig haar. Dan zal het heerlijk zijn als je me tam gemaakt hebt! Door het goudkleurige koren zal ik aan jou moeten denken. En ik zal het geluid van de wind in het koren mooi vinden...'
De vos werd stil en keek het prinsje lang aan:
'Als je blieft... wil je me tam maken?' zei hij.
'Ja dat wil ik wel', antwoordde de kleine prins, 'maar veel tijd heb ik niet. Ik moet vrienden en allerlei dingen leren kennen.'
'Alleen de dingen die je tam maakt, leer je kennen', zei de vos. 'De mensen hebben geen tijd meer iets te leren kennen. Ze kopen dingen klaar in winkels. Maar omdat er geen winkels zijn die vrienden verkopen, hebben de mensen geen vrienden meer. Als je een vriend wilt, maak mij dan tam"

(de Saint-Exupéry, De kleine prins)

Mensen zijn als thuislozen, hun leven lang op zoek naar een thuis, een haven om aan te leggen, om rust en vrede te vinden, op zoek naar geborgenheid, naar iemand, die hen de moeite waard vindt, die van hen houdt, die hen wat menselijke warmte kan geven, die hen kan herbergen.
Mensen zoeken hun leven lang, langs vele wegen, langs vele omwegen en kronkelwegen, naar een thuishaven, een tafel en een dak, wat brood en wat wijn, een goed en gastvrij men, een stille aanwezige, met een lied in de avond en in de morgen.
Wat ben je met een pracht van een huis, met een ruime leefkamer, met de nieuwste installaties, waar niemand naar je lacht en niemand voor je zingt, waar je het moet doen met de inhoud van de bar en de klanken uit de stereo, waar iedereen zijn eigen wegen gaat en mensen leven als mummies, gestorven en verkild naast elkaar.

Phil Bosmans

Vroeger heeft de hemel ooit heel dicht boven de aarde gehangen. Hij hing niet hoger dan de uitgestrekte hand van een mens kan reiken. En als iemand honger had, dan hoefde hij maar naar boven te grijpen, een stuk van de hemel af te breken en het op te eten. Toentertijd hoefde niemand te werken.
Dat was dus niet slecht georganiseerd, maar soms braken er mensen meer af dan ze konden opeten, en wat ze niet opaten, gooiden ze gewoon op de grond.
Tenslotte was de hemel groot genoeg en zou er altijd genoeg te eten zijn. Wat gaf het, als ze meer afbraken dan ze werkelijk nodig hadden? Misschien maakte het hen niets uit, maar voor de hemel maakte het wel wat uit. De hemel werd woedend, als hij zag hoe hij daar op de grond lag, aangevreten, als afval. Daarom sprak de hemel op een dag: "Luister eens even! Dit zint mij niet. Het zint me niet, dat de mensen altijd een stuk afbreken als hun maag knort, en dan maar een hap nemen en de rest weggooien. Als jullie daar niet mee ophouden, ga ik zo ver omhoog, dat jullie niet meer bij me kunnen. Begrepen?"
En de mensen hoorden het. Ze werden nogal bang, en een tijdje letten ze erop, dat niemand méér van de hemel afbrak dan hij kon opeten. Maar in de loop der tijd vergaten ze de waarschuwing.
Op een dag kwam er een man aan en die brak zo'n groot stuk van de hemel af, dat veertig mensen er een maand van hadden kunnen eten. Hij beet er een paar stukjes af, gooide de rest over zijn schouder en liep toen weg, zo dom en gelukkig als je nog nooit iemand gezien hebt. De hemel zei geen woord, maar met een geweldig onweer steeg hij zo ver omhoog als hij kon, en dat was behoorlijk hoog.
Toen de mensen merkten, wat er gebeurd was, begonnen ze te huilen en smeekten de hemel weer naar beneden te komen. Ze beloofden nu meer aandacht aan zijn waarschuwing te besteden, maar de hemel deed alsof hij doof was. De volgende dag hadden de mensen niets meer te eten. Ze moesten werken om zich te voeden, en bij werken is het tot aan vandaag de dag gebleven.