Gebeden bij het feest van de kerkwijding van Sint-Jan van Lateranen

Inleiding

We vieren dit weekend de verjaardag van een kerkgebouw in Rome, de kerkwijding namelijk van de basiliek van St. Jan van Lateranen. Dat is de bisschopskerk van de paus. U denkt wellicht aan de Sint Pieter als bisschopskerk omdat daarin alle grote vieringen plaatsvinden, maar het is de Sint Jan van Lateranen. Als we over de kerk spreken heeft dat iets verwarrends: bedoelen we het kerkgebouw of de kerkgemeenschap? Toch ligt de betekenis heel dicht bij elkaar in de zin dat ook de gemeenschap vaak met een bouwwerk wordt vergeleken. Ook wij als parochiegemeenschap vormen samen een bouwwerk. Er is maar één voorwaarde. De gemeenschap moet gebouwd worden op het fundament van Jezus Christus. Hij is de grondslag, het juiste begin. Wij zijn de levende stenen die samen het bouwwerk vormen van Gods kerk; wij zijn het bouwmateriaal. Ook in deze viering gaat het vooral om de kerkgemeenschap. Al heb je nog zo'n mooi kerkgebouw, zonder gelovige mensen die samen de weg van Jezus gaan heeft het geen enkele waarde.

Openingsgebed:

God onze Schepper en Vader, hoog verheven boven uw schepping, toch te ontmoeten in de schoonheid van de natuur, in de goedheid van mensen, toch te vinden op plaatsen waar mensen samenkomen om uw tegenwoordigheid te vieren. Zie genadig neer op ons, hier tesamen in deze kerk, schenk ons uw kracht opdat uw nabijheid veel vruchten mag dragen voor ons en door ons ook in allen die wij vandaag ontmoeten. Dat vragen wij U in Jezus'naam. Amen

Gebed over de gaven:

God, onze Schepper en Vader, U nodigt ons aan uw tafel om ons te voeden met uw kracht, zoals U ook Jezus gesterkt hebt in zijn liefde en trouw. Mogen wij steeds beter leren om in zijn geest te breken en te delen opdat de verbondenheid die we hier vieren veel vruchten mag dragen in heel onze mensengemeenschap. Amen

Slottekst: De kerk

In Jezus' naam geen kerk die lauw en flauw niet warm of koud is.
In Jezus' geest een kerk die lijdt en strijdt met mensen geslagen, toegetakeld.
In Jezus' naam geen kerk die matig en mat geen kleur heeft, geen licht geeft.
In Jezus' geest een kerk die straalt van hoop en belofte en haar visioen koestert metterdaad.
In Jezus' naam geen kerk die, bezeten met zichzelf bezig, aan nauwelijks iemand boodschap heeft.
In Jezus' geest een kerk die breekt, deelt en overheeft, totdat alles zal zijn voltooid.

Voorbede:

Wij bidden voor onze eigen kerkgemeenschap, voor alle parochianen
die behoefte hebben aan een veilige plek en aan warme aandacht;
dat onze geloofsgemeenschap ruimte biedt voor echte betrokkenheid,
dat we een huis worden waar men zich thuis kan voelen.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor mensen die zich inzetten voor de maatschappij
om er een plaats van te maken waar het goed is om te wonen;
dat ook wij als geloofsgemeenschap hierin inspiratie vinden,
dat we bemoedigd worden om zelf die weg te gaan.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor de vele vrijwilligers die bouwen aan de kerk van vandaag
en zorgen dat ze voldoet aan de vragen van deze tijd;
dat het ons nooit aan zulke bouwers ontbreken mag,
dat hun geloof mag groeien door de kracht van de Geest.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor de kerkgemeenschap in de wereld van vandaag
waar ze een nieuwe stem geeft aan een oud verhaal;
dat ze blijft bouwen aan een gemeenschap
waarin plaats is voor de eigen vrijheid
en verantwoordelijkheid van alle gelovigen.
Laat ons zingend bidden.

Goede God, Gij geeft ons het juiste fundament om te bouwen
aan een huis dat ruimte biedt voor mensen.
Hoor onze gebeden en bevestig in ons het vertrouwen
dat we uw bouwwerk en uw tempel kunnen zijn.
Zo bidden we U in naam van Jezus Christus, uw Zoon en onze Heer. Amen
Teksten, gebeden, gedichten bij het feest van de kerkwijding van de Sint-Jan van Lateranen.
Binnen de kring
    Geloven op je dooie eentje,
    of met zijn tweetjes -dat gaat eigenlijk niet.
    Als gelovige kun je nooit solist zijn.

    Je zult altijd zoeken naar verbondenheid met anderen,
    naar een of andere vorm van gemeenschap.
    Geloven betekent altijd: meegeloven met anderen.

    Ons geloof is niet levend
    als we het niet met elkaar delen.

    Ook mijn twijfel en mijn gevecht om God
    en mijn steeds verdergaande vragen -
    ze zijn alleen maar uit te houden,
    alleen maar vol te houden
    als ik die kan beleven binnen de kring,
    te midden van mijn broeders en zusters,
    in de ruimte waar ik thuis hoor:
    in de gemeenschap van de gelovigen.
De kerk
    Ik vind geen woorden om de kerk te omschrijven:
    wat zij voor mij betekent aan lafenis en ergernis.
    Ik ken de wilde verhalen uit haar lang verleden
    en de sterke verhalen uit de kranten van vandaag.
    Ik vind geen woorden om die kerk te omschrijven.
    Ik zie alleen een drempel en een open deur
    een kleine groep op zondagmorgen rond een tafel en een boek.

    Ik vind geen woorden om dit gebeuren te omschrijven.
    Ik kan niet zeggen wat zich afspeelt
    in hun geest en hun gedachten.
    Maar dit ene weet ik zeker:
    Hier is God aan 't werk in hele gewone mensen.
    Zijn Geest wil hen beroeren om klein, als gistbacillen,
    in het lauwe deeg te gaan en deze wereld te doordringen
    en aantrekkelijk te maken als een geurend brood om in te bijten.

    Ik vind geen woorden om de kerk te omschrijven.
    Als ik de weg maar vind - ten alle tijde -,
    om rond een tafel en een boek
    met vreemde mensen, toch vertrouwd,
    een stukje van die kerk te mogen blijven.
Een kerk om van te houden
    De kerk ligt onder verdenking:
    zij is te oud, te stroef, te achterlijk voor deze tijd.
    Zij is wereldvreemd, te mannelijk ook, te rechts of te averechts.
    Verdenkingen die ergens altijd wel hard te maken zijn.
    En toch hou ik van die kerk
    om de vele momenten waarop ik haar zo heel anders ervaar.
    Misschien omdat ik haar van binnenuit mag beleven.
    Als ik zoveel lieve mensen bezig zie,
    hoe zij tijd noch moeite sparen in werkgroepen allerhande,
    in zorg voor de gemeenschap, als was het voor hun eigen gezin...
    dan zeg ik: die kerk is niet oud.
    Zij is springlevend, zij durft, zij berekent niet.
    Ik hou van die kerk, niet uit nostalgie,
    noch uit heimwee naar het verleden.
    In tegendeel, ik hou van die kerk
    omdat ik naar de toekomst kijk.
    Zo rijk als de toekomst zal zijn aan technologie en vrije tijd,
    zo arm zal ze zijn aan zingeving.
    Dat soort armoe is niet op te vullen
    met de opgeblazen figuren van Euro-Disney
    of met een overaanbod aan sportevenementen.
    Meer dan ooit zullen mensen op zoek gaan
    naar de diepste grond van hun bestaan.
    Laten er dan mensen zijn die een antwoord geven,
    eenvoudig en helder als een bron.
    Mensen die niet uit eigen wijsheid putten
    maar die vol zijn van Jezus' boodschap
    omdat zij zich vriend weten van Hem.
    En dat is kerk-zijn in de zuivere zin van het woord.
    De kerk van morgen zal een kleurrijke vlinder zijn.
    Vandaag is zij nog de kleurloze, schijnbaar waardeloze pop.
    Maar vanbinnen is de gedaanteverandering reeds begonnen.  Alleluja!
De kerk
    In Jezus' naam geen kerk
    die lauw en flauw
    niet warm of koud is.

    In Jezus' geest een kerk
    die lijdt en strijdt met mensen
    geslagen, toegetakeld.

    In Jezus' naam geen kerk
    die matig en mat
    geen kleur heeft, geen licht geeft.

    In Jezus' geest een kerk
    die straalt van hoop en belofte
    en haar visioen koestert metterdaad.

    In Jezus' naam geen kerk
    die, bezeten met zichzelf bezig,
    aan nauwelijks iemand boodschap heeft.

    In Jezus' geest een kerk
    die breekt, deelt en overheeft,
    totdat alles zal zijn voltooid.
Dan pas kerk durven heten
    Doen als Hij: zorgen voor mensen,
    mensen die geen leven hebben, de laatsten het eerste.
    Er aan gaan staan en niet voor niets zijn Naam dragen,
    woorden van hoop zeggen tegen allen
    die er net als Hij onderdoor moeten, altijd opnieuw.
    Sterker nog: téken van hoop zijn, uitbeelden dat het kan,
    dat het leven sterker is dan dood en ondergang,
    dat mensen niet geboren zijn om geen leven te hebben.
    En dat niet alleen hier op de plaats waar we staan
    maar tot 't uiteinde der aarde.
    Doen als Hij: de dood overwinnen en verrijzen.
    De dood overwinnen, de dreigende dood van alledag:
    onderdrukking, ziekte, armoede, overal ter wereld.
    Maar ook verrijzen: te eten geven, meer dan dat; een huis geven,
    en dan nog een thuis; bevrijding bieden,
    en dan nog vrede; verlossing aanzeggen en dan nog de liefde.
    Doen als Hij: geringen verheffen, mensen afstemmen op elkaar,
    de een de ander toekeren, bij jezelf binnengaan:
    deuren dicht, handen gevouwen, trachten te weten wie je bent;
    de Geest een kans geven, je ogen sluiten,
    om opnieuw en des te beter, Gods woord te verstaan;
    alleen durven zijn, om opnieuw te weten dat je er nier alleen voor staat.
KERK ZIJN
    Kerk zijn
    is een gemeenschap vormen van mensen
    die niet alleen geloven in de Heer
    maar ook bereid zijn
    om in en door een leven van dienstbaarheid
    het leven en het woord van de Heer
    waar te maken
    op een bepaalde plaats,
    op een bepaald tijdstip van de geschiedenis.
    In de mate
    dat de gemeenschappen van christenen
    helemaal zichzelf zijn
    in hun dienstwerk aan de anderen,
    in die mate
    zullen zij het evangelie van de Heer
    waar kunnen maken,
    voor zichzelf,
    voor de mensen van hun land,
    voor de hele wereldgemeenschap.

      (Samuel Rayan, Aziatisch theoloog)
Kerk...
    KERK... een groep van mensen
    die midden in deze wereld wil staan,
    maar tegelijkertijd ook gelooft in een God
    die met hen door deze wereld trekt.

    KERK... een groep van mensen
    die angstig is om deze wereld
    en wat er in gebeurt,
    maar tegelijkertijd ook gelooft
    dat ze samen iets aan deze wereld kunnen veranderen.

    KERK... een groep van mensen
    die stamelend en stotterend op zoek is
    naar datgene wat bidden is,
    maar toch niet kan nalaten
    om iedere keer weer opnieuw bijeen te komen.

    KERK... een groep van mensen
    die teruggaat op die man uit Nazaret,
    in zijn voetspoor wil treden...
    ook vandaag nog.
WAAR MENSEN ZIJN
    De kerk is daar
    waar mensen zijn
    die geven om elkaar:
    Geen hoge God

    zal met hen zijn,
    maar God dicht bij de grond.
    De kerk is daar
    waar mensen zijn
    die staan in dit verbond.

    De kerk is daar
    waar mensen zijn
    die rouwen met elkaar:
    En niemand draagt
    alleen de pijn.
    maar ieder wordt bevrijd.
    De kerk is daar
    waar mensen zijn
    die Goede Geest gewijd.

    De kerk gedijt
    waar uitzicht is
    voor iedereen die lijdt.
    Hier krijgt het leven
    nieuwe zin,
    verliest de dood zijn macht.
    Wij samen
    gaan de toekomst in
    en dat is onze kracht.

      Adri Bosch
De klok blijven opwinden
    Er was eens in een uithoek van het land een klein, geďsoleerd Joods stadje. Er woonden niet veel mensen maar alle noodzakelijke stedelijke voorzieningen waren er wel. Want alle beroepen waren er wel vertegenwoordigd. Je had er een bakker en een slager, een mid en een klokkemaker, een dokter en een notaris. Het stadje was er trots op dat ze alles in huis hadden.
    Maar eens gebeurde het dat de klokkemaker plotseling kwam te overlijden en er was geen opvolger. Dat gaf een probleem. Na verloop van tijd wist niemand meer precies hoe laat het eigenlijk was, want geen enkele klok liep nog gelijk met een andere. En omdat ze niets aan hun klokken hadden vergaten de meesten om hun klok op te winden. Het had toch geen zin meer, dus, waarom zouden ze die moeite nog nemen. Maar er waren er ook die hun klokken wel bleven opwinden, ook al wisten ze dat ze de juiste tijd niet aanwezen.
    Op zekere dag ging er opeens het gerucht dat er een klokkemaker op doorreis in dat stadje was aangekomen. Het ging als een lopend vuurtje rond. En alle mensen haalden hun klokken op en brachten die bij de klokkemaker.
    Maar wat bleek toen: alleen die klokken die al die jaren waren opgewonden, die kon hij repareren. De anderen waren teveel verroest en daar kon hij niets mee beginnen.
terug naar de overweging