Gebeden op het feest van de kruisverheffing

Wij bidden voor allen die een kruis te dragen krijgen,
de last van ziekte of invaliditeit, van eenzaamheid of verdriet.
Dat zij iets van Gods goedheid mogen ervaren
in de liefdevolle zorg van mensen in hun omgeving
Laat ons zingend bidden

Wij bidden voor hen die geplaagd worden door de kwalen van de oude dag
en die moeite hebben om dat kruis geduldig te dragen.
Dat zij iets van Gods hulp mogen ervaren
in de medemensen die hun een helpende hand toesteken.
Laat ons zingend bidden

Wij bidden voor hen die opstandig en verbitterd zijn geraakt
door teleurstellingen en tegenslagen in hun leven.
Dat zij ondanks alles toch iets van Gods kracht ervaren
in de steun van mensen om hen heen.
Laat ons zingend bidden

Wij bidden voor hen die letterlijk honger lijden,
voor hen die van alles tekort komen en leven in bittere armoede.
Dat zij ervaren dat God hen niet vergeet
door de aandacht en zorg van medemensen.
Laat ons zingend bidden.

Teksten, gebeden, gedichten bij het feest van de kruisverheffing.

Een Kruis voor vrede.
Het geeft de mensheid een schaduw.
Een schaduw van zwart en wit.
De kleuren van een gedwongen vrede.

Een Kruis voor vrede.
Verlicht de schaduw van de jeugd.
Zonder haar kracht was de schaduw,
Verdwenen in een nacht vol grauwheid.

Een Kruis voor vrede.
Gericht naar een toekomst.
Waar mensen leven voor vrede.
Zonder de schaduw van kogels.

Een Kruis voor vrede.
Omarmt door vele harten.
Geeft daar een warmte.
Die de kilheid doet vergeten.

Een Kruis voor vrede.
Aan dit Kruis werd Jezus gehangen.
Hij stierf om ons weer het Licht te geven.
Gaan wij mensen dit Licht doven of doorgeven?

Een Kruis voor vrede.
Staat nooit in de duisternis.
Het straalt een Licht op elke schaduw.
Zodat het leven na Pasen Lichter wordt

Het kruis is soms veel te waar
om mooi te zijn
een leven krijgt geen kans
je loopt met vragen.
Je voelt een oude bekende pijn
het is nog dichterbij
dan bij jezelf
Dat kan je niet verdragen

Het kruis is soms veel te mooi
om waar te zijn.
Een leven dicht bij God
het kruis is zo dubbel
Zo absurd en zo gemeen
Maar ook de plek
Voor jou verdriet
Waar anders kun je heen

"Ieder huis heeft zijn kruis"
"En ieder hart zijn smart "
Deze woorden zijn van thuis
En draag ze nog in mijn hart.

Want het is waar, wat hier staat
Niemand van ons ontkomt er aan
Op deze aarde, hetzij vroeg of laat
Het betreft een ieders bestaan.

Maar toch mogen wij nu weten
Jezus heeft ons kruis gedragen
Zijn leven voor ons willen wagen
Hij die aan Gods hand is gezeten.

Hij wil onze smart verlichten
God blijft met ons allen begaan
Hij laat nooit een bidder staan
Laten wij ons op Hem richten,

Dan wordt ons kruis niet te zwaar
En onze pijn niet te groot
Hij helpt ons in alle nood
Gods liefde is groot en wonderbaar.


Fedde Nicola

Het kruis dat jij droeg is niet van jou alleen.
Ik droeg het ook met mij mee,
zodat het lichter werd omdat we samen droegen.

We kwamen lang donkere wegen
toch probeerden we het kruis te blijven dragen
en doordat we telkens dat kruis droegen
zag ik een licht in de verte en een ander kruis.

Ik zag een man een kruis dragen, een man werd eraan gekruisigd
en wij stonden daar met ons kruis, zo klein daarbij vergeleken.

Wij kwamen mensen tegen die we liever ook een kruis zagen dragen
wat hadden ze ons al niet aangedaan
maar toen keek ik op en zag die man weer:
Heden zult gij met mij in het paradijs zijn.

Toen zag ik ons kruis, naar mijn idee werd het zwaarder en zwaarder
maar toen keek ik naar het kruis. Ik doe dit voor jou toen werd ons kruis lichter.
Hij geeft licht in mijn pijn, Hij is bij mij als ik me eenzaam voel,
als ik gebroken ben, als ik alleen scherven zie
maakt Hij ze langzaam weer heel.
Ik zie het kruis.


Willemieke

"Hoe was de film?" vraagt de vader aan zijn zoon.
"Heavy, hoor. Een man loopt met een groot kruis door de straten. Hij wordt gemarteld, dat wil je niet weten", zegt de zoon. "En op het laatst wordt hij met handen en voeten aan dat kruis gespijkerd. Waanzinnig veel bloed. Het gutst eruit, dat hebben ze prachtig gedaan."
"Maar moet deze man ergens voor gestraft worden? Heeft hij ernstige zonden begaan?"
"Nee, er was iets met een jury. De jury heeft hem afgekraakt en daarna wordt hij verder vernederd. Niet alleen met woorden maar ook lichamelijk.."
"Dat gaat wel erg ver. Zoiets zou een verstandig mens in geen tweeduizend jaar bedenken."
"Sorry, pa. Het is maar sf. Er worden steeds gekkere wedstrijden verzonnen om de mens te vermaken. Dat is de les, denk ik."
"Ik ken het verhaal al heel lang", zegt de vader. "Deze man predikt vergeving. Je moet je vijand niet haten maar vergeven."
"Ja, hallo," zegt de zoon. "Als iedereen maar vergeeft, wordt er nooit meer een goeie film gemaakt."

Het gebeurde in een klein dorpje in Duitsland na de oorlog. De bewoners kwamen terug en zagen dat de oorlog alles verwoest had: huizen, school, kerk. Geen enkele steen was op de andere blijven liggen.
Tussen al de brokstukken en het puin lag ook een kapot kruisbeeld, dat vroeger midden op het marktplein stond. De bewoners van het dorp wilden het kruisbeeld herstellen en aan elkaar plakken; doch de handen waren niet meer terug te vinden.
In het dorp lag ook nog een groep Engelse soldaten gelegerd. Een van hen maakte een bordje en hing het onder het kruisbeeld. Op dat bordje schreef hij de volgende woorden: 'I have no hands but yours'. ('Ik heb geen handen, tenzij de jouwe.')

Mijn lief, met handen stijf van reumatiek kan ik jou zegenen:
dat het je goed mag gaan, dat je God op je weg mag vinden,
zoals ik Hem vind, telkens weer.

Met benen, onmachtig om mij nog te dragen,
kan ik naar je toekomen. Omdat mijn hart bij jou is,
krijgen mijn gedachten en gebeden vleugels.

Met oren die steeds minder worden, kan ik jou nog steeds horen:
de stem van je ogen en je lach als je komt;
ik voel dat je strelende handen willen zeggen
dat je me lief hebt, dat is genade.

Ja, pijn; het doet pijn. Pijn is een deel van mijn leven geworden,
maar niet méér dan een deel. Ik ben méér dan dat!
Je kunt me je zorgen gerust vertellen, ik zal ze serieus nemen.
Je mag best lachen en dansen en gelukkig zijn bij mij,
want een deel van mij danst mee...

Misschien wist je het niet meer,
nu je mij helpt met eten en aankleden
en met heel de rest.
Maar ik ben wie ik was; ik zing, ik dans,
ik heb je lief als tevoren. Lees het maar in mijn ogen
en blijf mij herkennen voorbij aan de pijn,
daar waar ik helemaal mezelf ben.
Voor altijd: vrede en alle goeds.


Marianne Boselie

Een nog jonge man lijdt aan kanker. Hij is terminaal. Als zijn zus op bezoek is zegt die tegen hem: "Als je daarvoor zou voelen, kun je rustig bij ons in huis komen."
Hij zoekt eerst nog haar hand, grijpt die stevig en wendt dan tegelijkertijd het hoofd volledig en met een ruk van haar af. Zij zoent die hand die droog, warm en bruin is en weet niet beter dan meteen door te praten.
"Dat we een bed in mijn werkkamer kunnen zetten, door de grote ruit, weet je wel?, heb je meer te zien dan hier. In elk geval geen afpeigerde medepatiënten," zeg ze.
"We kunnen de buurman-boer vragen of ie de paarden in de wei zet," lacht ze onhandig. "Nou ja, en je hebt dag en nacht je eigen mensen om je heen en ken, muziekjes, een mensenhuis, de hele rataplan. Waarom zouden we het niet een beetje plezierig maken? Bij ons is daar alle gelegenheid en ruimte voor".
Zij hoorde hem sniffen en een paar maal trillend zuchten, maar ze praatte maar door. Dan komt zijn hoofd weer terug, weer met een ruk. Tranen lopen over zijn gezicht.
"God, kind," zegt hij met die ogen. "Jezus Christus. Wat moet ik zeggen. Ik ben er echt even helemaal van de kaart."
Hij legt het hoofd recht in het kussen, veegt met de linkermouw z'n ogen, wangen, hals droog en tracht zichzelf tot de orde te roepen. "Waarom doe je dit," vraagt hij, zo klein als ik nooit voor mogelijk gehouden zou hebben.
"Waarom niet," vraag zij terug "Fred en ik hebben gedacht: stel wij lagen daar? Voor hetzelfde geld konden wij daar liggen of kunnen er komen te liggen, dan zouden wij het fijn vinden, denken we, als er iemand kwam en zei: Wil je achter mijn ruit liggen?