Gebeden op de achttiende zondag door het jaar

Inleiding:

Openingsgebed:

Gebed over de gaven:

Slotgebed

Wij bidden om verbondenheid en saamhorigheid in de wereld,
juist ook daar waar mensen voedsel tekort komen,
waar velen leven in bittere armoede, zonder vooruitzicht op verbetering.
Mogen zij ervaren dat de rijkere landen bereid zijn
van hun welvaart met hen te delen,
opdat ook zij een betere toekomst tegemoet gaan.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden om verbondenheid en saamhorigheid in alle gezinnen,
juist ook daar waar gezinsleden van elkaar dreigen te vervreemden,
waar ze niet meer echt naar elkaar kunnen luisteren.
Mogen zij oog gaan krijgen voor dat probleem en alles doen
om weer naar elkaar toe te groeien.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden om verbondenheid en saamhorigheid in heel onze samenleving,
juist ook daar waar mensen steeds meer langs elkaar heen leven,
waar medeburgers de dupe zijn van vooroordelen of zelfs discriminatie.
Mogen allen gaan beseffen dat onze samenleving alleen dan toekomst heeft,
als zij een thuis is voor alle burgers, niemand uitgezonderd.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden om verbondenheid en saamhorigheid in onze eigen parochie,
juist ook daar mensen steeds meer vervreemden van de kerk,
waar mensen weinig of geen weet meer hebben van Jezus' boodschap.
Mogen zij toch de moeite nemen om zich te verdiepen in de zin van hun leven,
en daarin wat meer plaats inruimen voor God en zijn Rijk op aarde.
Laat ons zingend bidden.

God, geef ons allen de kracht om ons leven te delen met elkaar, in goede en in kwade dagen, dan kan er leven en levensvreugde genoeg zijn voor iedereen. Dat vragen wij U in Jezus' naam

Teksten, gebeden, gedichten bij de achttiende zondag door het jaar.

Hij zag wonderen gebeuren
aan zijn vaders werkbank:
een boom dat werd een plank
en planken werden deuren.

De timmerman gaf nieuwe kleuren
aan wat sjofel leek en mank
weggesmeten zonder dank
verweerd en vol met scheuren.

Maar Hij maakt van water wijn
eet met duizenden één brood
zegt waar je vissen vangen kan.

Hij hoeft geen timmerman te zijn
om leven te maken van dood
Hij is de Levensmiddelenman.

'Brood', het klinkt bekend.
We eten het dagelijks meermalen.
We zouden er niet buiten kunnen.
Maar toch, de mens leeft niet van brood alleen.
Er is meer nodig om ons leven tot menselijk leven te maken.
Met het woord 'brood' duiden we al het brood-nodige aan,
zoals eten en drinken, kleding en onderdak.
In 'brood' benoemen we onze dagelijkse zorg
om alles wat we zo nodig hebben.
In het woord 'brood' vatten we heel ons leven samen.
Het is zelfs teken van de nieuwe wereld zoals God die bedoeld heeft.

Geef ons heden ons dagelijks brood.
Het klinkt als een vanzelfsprekendheid,
maar tegelijk klaagt het ons aan.
Er zijn vele monden die niet gevuld worden.
Er is een ongelijke verdeling
van zoveel dat een mens nodig heeft om te leven.
Hoe komt er ooit een rechtvaardiger verdeling?

Biddend om ons dagelijks brood
zouden we minstens dat 'ons' eens goed moeten overwegen.

Het brood waar ouders voor zorgen,
het brood van troost en pijn,
het brood van iedere morgen
is breekbaar als de mensen zijn.

Het brood dat kinderen vragen,
het brood van vreugde en pijn,
het brood zo gewoon als de dagen
is breekbaar als de mensen zijn.

Het brood dat mensen ons geven,
het brood van hoop en pijn,
het brood van oorlog en vrede
is breekbaar als de mensen zijn.

Het brood dat mensen breken
het brood dat mensen zijn,
dit brood is ons taal en teken:
zo breekbaar wil Christus zijn.

Weet je... brood is nodig om te leven
en als je elkaar het leven gunt, het goede en het lieve,
dan moet je delen en samen eten van het ene brood.

Weet je... jij bent broodnodig
want als je de ander het leven gunt, het goede en het lieve
dan moet je jezelf delen en de ander laten genieten
van jouw brood en spelen, van jouw huis, van jouw leren,
van jouw bloemen, van jouw alles.

Weet je...? Ja we weten het maar al te goed
maar het is soms zo moeilijk. Dat is waar.
Maar gelukkig zijn er mensen om ons heen
die ons daarin helpen.
Gelukkig is er die Ene Mens - Jezus is zijn naam -
die ons helpt in dat delen.
Jezus Christus, Brood gebroken in een nieuwe wereld!

Ik luister naar de angst van God
Ik, die gevoed ben die nooit een dag honger heb gekend
ik zie de doden - de kinderen, van honger omgekomen -
ik zie hen en poog te bidden.

Ik luister naar de angst van God
ik, die het warm heb
die nooit de beschutting van een huis heb hoeven te missen.
In stille paniek zwerven de mensen rond
die van hut en huis beroofd zijn.

Ik luister naar de angst van God
ik die sterk ben en gezond
die liefde kent en lachen in mijn ziel
ik zie massa's kinderen die niet uit kunnen groeien
ik zou hen zo graag heel willen maken.

Ik had honger, maar niet uit behoefte aan brood
maar uit behoefte aan vrede,
die uit een zuiver hart komt.
Ik had dorst, maar niet uit behoefte aan water
maar uit behoefte aan vrede,
die de brandende dorst naar oorlog lest.
Ik had geen huis, waar ik thuis kan zijn
niet omdat er geen onderdak was, gemaakt van stenen
maar er was geen hart,
dat begrijpt, dat beschermt, dat lief heeft.

Ik had honger, ik had dorst,
ik was naakt, ik had geen huis
Toch heb ik vrede gevonden,
vrede en waardigheid en een hart vol liefde.


Nancy Telfer

Het is een klein teken maar,
een beetje onbeholpen:
we breken wat brood,
een hapje voor iedere mond,
terwijl wij het zelf niet kunnen:
brood zijn voor deze aarde,
voor alle mensen wereldwijd
die honger lijden
naar vrede en gerechtigheid.

Het kleine teken van Jezus van Nazareth
die het wel gedurfd heeft
en zelf brood geworden is voor mensen allerwegen:
een gebroken leven dat sterker was dan de dood.

In de schaduw van zijn verhaal
willen we nadoen wat Hij heeft gedaan:
brood delen op zoek naar zijn weg
want zo worden wij het lichaam van Jezus.

Van bloem moet gij twaalf broden bakken, elk van twee issaron. Die moet gij in twee rijen van zes voor de Eeuwige op de tafel van zuiver goud leggen. Lev. 24,543

Op een dag lag een rijke bakker te slapen in de synagoge. Op dat moment werd Leviticus 24, 5-6 gelezen, waarin de kinderen van Israël gevraagd wordt om twaalf broden op het altaar te leggen. De bakker dacht dat God persoonlijk tot hem had gesproken. Hij haalde twaalf broden die hij achter het gordijn bij de Bijbelrollen verstopte. Hij was nog maar net weg of de schoonmaker van de synagoge kwam het heiligdom binnen. Hij bad: '0 Heer, ik ben zo arm. Mijn gezin lijdt honger. We zullen sterven tenzij U een wonder verricht.' Na zijn gebed ging hij aan het werk en vond de broden. 'Een wonder!', riep hij uit.
Het tafereel herhaalde zich een paar jaar lang. Totdat de rabbi op een dag toevallig zag wat zich afspeelde. Toen de waarheid boven tafel kwam, waren de bakker en de schoonmaker teleurgesteld dat God geen deel uitmaakte van hun leven. Maar de rabbi zei: 'Kijk naar jullie handen. Het zijn de handen van God, die brood ontvangt en het uitdeelt.'


Book of Miracles

Geef ons een teken dat U leeft in mensen die ons voorgaan met bezielende profetische woorden en die ons met hun daden bemoedigen om ons leven te richten op U...

Geef ons een teken dat U leeft in mensen die zich inzetten voor wereldvrede, voor een rechtvaardige verdeling van rijkdommen en een duurzame samenleving...

Geef ons een teken dat U leeft in hen die, getekend door het leven., anderen opbeuren en troosten, en zó een levend teken zijn van opstanding...

Geef ons een teken dat U leeft met mensen die lijden onder oorlog en verdrukking, voor wie het leven uitzichtloos en zonder toekomst lijkt...

Geef ons een teken dat U leeft waar mensen eendrachtig samenleven, een gemeenschap vormen waar brood wordt gedeeld, waar niemand iets tekort komt.

Levende God, wij danken U voor de tekenen waarmee U ons geloof te hulp komt. Wij bidden U: dat wijzelf zulke tekenen mogen zijn waarin U zich openbaart tot opbouw van de mensengemeenschap en tot opstanding van velen.

Een traan is water,
maar méér nog droefheid, vreugde soms.

Een hand is een greep,
maar méér nog welkom, sterkte gewenst.

Een lach is een grimas,
maar méér nog blijdschap, alle begrip.

Brood is om te eten,
maar méér nog leven gegeven, samen te delen.

Er was eens een koningin in een land, waar veel mensen arm waren. Zij hadden gebrek aan eten en drinken en hadden nauwelijks kleren om aan te trekken. De vorstin was zeer begaan met het lot van haar volk, maar zij wist niet wat zij moest doen om hun lot te verbeteren.
Tijdens een van haar slapeloze nachten kreeg zij een ingeving. Zij stond op, waste zich niet en maakte zich niet op. Zij trok een versleten japon aan en ging zonder ontbijt het paleis uit. Op straat trok zij veel bekijks. Iedereen die haar zag, vroeg zich af wat zij nu weer ging doen.
Zij ging naar de villawijk van de stad, waar rijke mensen wonen. Daar belde zij aan bij een van de huizen. Omdat zij de koningin was, durfde de bewoner haar niet weg te sturen, hoewel zij er haveloos uitzag. Buiten hadden zich al wat mensen verzameld, benieuwd wat er zou gebeuren.
De koningin vroeg wat te eten. De rijke gaf het haar. Zij zei tegen hem: 'Als je mij te eten kunt geven, dan heb je vast ook wel wat voor de mensen die buiten staan en voor de zoveelste keer zonder eten van huis zijn gegaan.'
De rijke kon de wens van de koningin, die immers wet was, niet weigeren. Zo trok de koningin die dag de hele stad door, overal bedelend om eten voor haar en haar volk.
Sinds die tijd is het de plicht van de rijken om iedere arme, die daarom vraagt, eten en drinken te geven.