Gebeden op de vijfde zondag van Pasen

Inleiding:

Gebed over de gaven:

Wij bidden vandaag voor allen die voorgaan in het woord,
voor alle bisschoppen, priesters, diakens en andere gelovigen,
voor alle theologen en bijbelgeleerden.
Dat zij een verstaanbaar woord spreken,
een woord dat mensen van alle leeftijden weet te inspireren,
een boodschap die ook in onze tijd mensen in beweging zet.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden vandaag voor allen die zich bezig houden met diakonie,
voor alle hulpverleners op welk terrein ook,
in onze eigen gemeenschap of elders in de wereld.
Dat zij naar Jezus' voorbeeld steeds hun hart laten spreken,
en door hun inzet onze wereld een beetje meer bewoonbaar maken.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden dat onze geloofsgemeenschap een thuis kan zijn voor velen,
dat er ruimte is voor mannen en vrouwen om hun kwaliteiten te ontplooien,
ruimte voor verscheidenheid in meningen en overtuigingen,
ruimte voor verschillende rassen, kleuren en culturen,
ruimte om elkaar te bezielen, elkaar te ondersteunen.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden dat er in de kerk van Jezus steeds weer mensen opstaan
die protesteren tegen oorlog en geweld,
tegen onrechtvaardigheid en onderdrukking,
tegen schendingen van mensenrechten;
die heel concreet de handen uit de mouwen steken
om hulp te bieden aan allen die het slachtoffer zijn
van de kwade machten in onze wereld.
Laat ons zingen bidden.

Onzichtbare en ongrijpbare God, die zichtbaar wordt in mensen
die uw liefde in woord en daad gestalte geven,
kom onze zwakheid te hulp, schenk ons uw geest van kracht
opdat ook wij uw hart en uw handen zijn in de wereld van vandaag.
Dat vragen wij U in Jezus' naam. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de vijfde zondag van Pasen

Leven is: Gaan zitten
Met je hoofd in je handen
Wat haalt het allemaal uit
En waar begin ik aan
En toch weer opstaan en verder gaan
En in godsnaam niet weten
Waar je de moed vandaan haalt

Leven is: Vertrouwen dat het goed komt
Is onverwoestbaar een mens zijn
Is niet kunnen geloven dat alles afgelopen is
Maar hopen dat er toekomst is
En in godsnaam niet weten
Waar je de moed vandaan haalt

Leven is: Iemand verliezen die je dierbaar is
Op wie je huizenhoog gebouwd hebt
Is verdoofd en wanhopig zijn
Omdat zo iemand aan het kruis is geslagen
En dan toch weer doorgaan
Eerst aarzelend maar langzaam sterker
En slechts in Gods naam weten
Waar je de moed vandaag haalt.

Ik ben de weg, de waarheid en het leven, zei Hij.
Een grote heer die er heel, heel serieus en ernstig uitzag, vroeg hem:
De weg, welke weg, wat is uiteindelijk een weg?
De waarheid, welke waarheid, wat is uiteindelijk de waarheid?
Het leven, welk leven, wat is nu precies het leven?
Hij stapte zijn bibliotheek binnen en begon te zoeken.
Ik ben de weg, de waarheid en het leven, zei Hij.
Een kind keek blij op. Het vroeg:
Mag ik met jou wandelen in de zon
en bloemen plukken langs je weg?
Wil je met mij spelen? Mag ik met je mee?
Ga je een mooi verhaal vertellen?

Er is één weg, die uit de diepte leidt,
Één hand, die u kan trekken uit het slijk
Van doffe wanhoop en van eenzaamheid:
Die hand is Mijn hand en die Weg ben Ik.

Er is één waarheid, die niet wreed vewondt
En die genade gelden laat vóór recht.
Ik ben de Waarheid, die de Vader zond,
Ik heb de leugen 't zwijgen opgelegd.

Er is één leven, glanzend als de zon,
Waarin ge leven kunt, verlost en blij:
Ik ben het Leven, dat de dood verwon;
En wie in Mij gelooft, - Hij lééft met Mij!


(uit: Een boom in de wind van Nel Benschop)

'n Weg gaat altijd ergens naar toe,
zelfs een doodlopende weg.
Hij voert altijd ergens heen
en bij het laatste karrenspoor
eindigt de wereld nog niet.

Gaande over 'n weg kom je altijd ergens.
Waar je komt is afhankelijk van de weg
en de richting die je kiest.
En welke weg en welke richting je kiest,
dat hangt weer af van het doel dat je je stelt.

'Ik ben de weg'
zei medemens Jezus van Nazaret.
Kan dat betekenen: 'Ik ben de richting, de koers'
of, eenvoudiger:
'Volg mijn voorbeeld maar dan kom je
waar je zijn wilt in je beste ogenblikken'.


Henri Kerckhoffs,
Geluk mag; Gooi en Sticht, Hilversum, 1982.

Lieve God,
uit het gewone leven met zijn haast en zijn sores,
met zijn vreugde en verdriet
komen wij bij U
op zoek naar een moment van rust en bezinning,
van blijheid en saamhorigheid,
op zoek naar antwoorden
op onze vragen naar de zin van ons leven,
naar wat waar is en echt, naar wie ik ben.
Lieve God, zegen ons samenzijn. Amen

Een ontdekkingsreiziger keerde terug naar zijn land. Wat waren de mensen nieuwsgierig naar zijn ontdekkingen. Hij wist alles van de Amazone.
Maar hoe kon hij ooit onder woorden brengen wat zijn hart getroffen had: bloemen, zo mooi dat zijn adem er bij stokte...; geluiden in het nachtelijk oerwoud, die hem hadden verbaasd en beangstigd... Hoe kon hij vertellen wat hij gevoeld had toen er een wild beest op hem af kwam?
Hij zei: Ga het zelf ontdekken. Persoonlijke ervaring is niet te vervangen. Om al die mensen te helpen tekende hij voor hen een kaart van de Amazone rivier.
Op die kaart vlogen ze af. Hij hing ingelijst in het gemeentehuis. Iedereen maakte er een kopie van. En iedereen die zo'n kopie bezat dacht dat hij een expert was op het gebied van de Amazone rivier.
Want kenden ze niet elke bocht ervan? Wisten ze niet hoe breed hij was en hoe diep? En konden ze niet precies aangeven waar de stroomversnellingen waren en waar de waterval?
De ontdekkingsreiziger had veel spijt van die kaart. Het zou veel beter geweest zijn als hij die kaart niet getekend had.
Men zegt dat de Boeddha standvastig weigerde om over God te praten. Waarschijnlijk kende hij de gevaren van het tekenen van kaarten voor eventuele geleerden.

Tijdens een gesprek zei een vrouw tegen Rindzoewi: "We hebben het nu wel over kiezen, over vrijheid, over het vinden van je eigen weg, maar ik ben eens nagegaan hoeveel dingen je als mens in het leven gewoon worden opgedrongen, hoe ingrijpend gebeurtenissen kunnen zijn waar je geen invloed op kunt uitoefenen, hoeveel dingen al vastliggen. Is er eigenlijk wel zoveel speelruimte voor je eigen beslissingen, je eigen spoor?"
Rindzoewi nam de vrouw mee naar een dichtbij zijnde beek, en zei: "Kijk, de loop van deze beek is haar door het omringende landschap vrijwel volledig opgedrongen, maar de beek heeft haar bedding zèlf van diepgang voorzien!"


uit De eerbiedwaurdige Riadzoewi, St Nicola Komniuniteit

Een vader stuurde zijn twee zonen de wereld in om ervaring op te doen, om het leven van de mensen op het platte land, in de dorpen en steden te leren kennen. En hij zei tegen hen: "Laat tekens achter op jullie weg."
De twee broers gingen op pad. Al na enkele stappen begon de oudste broer tekens te maken. Hij maakte knopen in grashalmen, brak twijgen van struiken en bomen, stak takjes in de aarde, legde stenen op de rand van zijn pad. De hele weg die hij liep was vol met tekens. Hij was zo bezig met tekens maken dat hij er nauwelijks aan toe kwam om met mensen in gesprek te raken.
De jongste broer echter gedroeg zich heel anders. Hij maakte geen tekens langs de weg. Maar in het eerste dorp ging hij naar de herberg, at en dronk met de mensen en vertelde uit zijn leven. In het volgende dorp raakte hij bevriend met een jongen die hem mee nam naar zijn familie.
Weer in een ander dorp voegde hij zich bij de mensen, luisterde naar hun ervaringen en verhalen, en vertelde wat in zijn hart op kwam. In een stadje waar hij langs kwam kreeg hij vanwege zijn open en vriendelijke aard spontaan van de mensen eten en drinken aangeboden, vroeg geïnteresseerd naar hun levenservaringen, luisterde en vertelde. Intussen was de oudste broer druk bezig met zijn knopen, twijgen en takjes.
Toen ze beide weer thuis waren vertelden ze hun vader van hun belevenissen. Nadat deze aandachtig geluisterd had ging hij met hen dezelfde weg die zij gegaan waren. Overal werd de jongste broer met zijn vader heel hartelijk ontvangen. Maar niemand kende de oudste broer.
"Ik begrijp niet waarom niemand mij kent", zei deze, "allen zijn zo vriendelijk tegen mijn broer, die niets gedaan heeft dan alleen maar kijken en praten; hij heeft geen grashalmen geknoopt, geen twijgen gebroken, geen enkel teken aangebracht zoals u, vader, het bevolen hebt, maar iedereen kent hem en is blij met hem.
Toen zei de vader: "Er bestaan nog andere tekens dan grastwijgen en takken, mijn zoon. Het zijn de tekens die een mens in de harten van andere mensen achterlaat wanneer hij hen ontmoet, naar hen luistert, met hen spreekt en hen zijn vriendschap schenkt. Dat zijn de tekens die je jongere broer op zijn weg heeft achtergelaten. Daarom wordt hij door de mensen herkend en vriendelijk ontvangen. De tekens die je in de harten van mensen achterlaat blijven als gras, twijgen en takken allang zijn verdord en verdwenen in de maalstroom van de tijd."