Gebeden op de vierde zondag van Pasen

Inleiding:

Gebed over de gaven:

Wij bidden vandaag voor de kerk van Christus,
dat zij haar deur wagenwijd open heeft staan voor alle mensen,
dat zij niemand van goede wil buitensluit;
dat in die kerk mensen zich laten bewegen door de geest van Jezus
en heel concreet goede herders zijn voor anderen.
Laat ons zingen bidden.

Wij bidden voor onze parochiegemeenschap,
om mensen die willen en durven voorgaan in onze gemeenschap,
die op eigen wijze en naar eigen mogelijkheden een invulling geven
aan de waarden en de idealen van Jezus' blijde boodschap.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor het land waarin Jezus rondtrok
en zijn boodschap van vrede en liefde preekte.
Mogen Joden en Palestijnen die boodschap verstaan
en samen met elkaar zoeken naar wegen
om hun wederzijdse haat en wantrouwen te overbruggen,
om te komen tot een vreedzame samenleving.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor de kinderen die morgen hun eerste communie zullen doen,
dat zij blij mogen zijn bij de kudde van Jezus van Nazaret te horen,
en dat zij, met de hulp van hun ouders en van heel onze gemeenschap,
zullen leren te leven en te handelen volgens zijn blijde boodschap.
Laat ons zingend bidden.

God, mogen wij uw roepende stem horen en verstaan,
geef dat wij steeds open staan voor uw bedoelingen
zoals Jezus, uw gezondene, die ons heeft voorgehouden en voorgeleefd.
Mogen wij in ons gewone leven steeds meer op hem gelijken,
vandaag en alle dagen van ons leven. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de vierde zondag van Pasen

God van mensen, wij danken voor een plaats
waar we ons thuis voelen, beschermd tegen onheil
veilig als schapen in een stal.
Wij bidden voor mensen door wanhoop
verdoofd, doof voor uw stem.
Hoor hun kermen en open uw deur.
Voor allen die treuren, voor allen die wanhopen
dat zij veiligheid vinden
een plek om te rusten als schapen in een stal.

Jezus van Nazareth is voor mij:
iemand die met me meetrekt ook als de tocht zwaar is
die me overeind helpt als ik dreig te bezwijken
die me liefdevol terechtwijst als ik ongelijk heb
die me vergeeft als ik gezondigd heb
die aanwezig is als anderen me verlaten hebben,
de herder die ik vertrouwen kan, elke dag van mijn leven,
de deur waardoor ik binnen kan gaan en me veilig voel,
iemand die liefde is.

Hoeveel mensen kloppen jaarlijks bij ons aan de deur.
Vrienden, die wij enthousiast ontvangen
en meteen een kop koffie aanbieden en aan wie we vragen:
kan ik iets voor je doen?
Onbekenden, die een beroep op ons willen doen,
maar koel worden ontvangen of aan de deur worden afgedaan
met 'niets nodig' voor we nog vragen, waarom hij gebeld heeft.
Een vriend klopt nooit tevergeefs, hij is immers 'een van ons',
maar de ander, die we niet kennen, komt ongelegen,
valt ons lastig, is onze mindere en is dus niet welkom.
Zouden die mensen er dan werkelijk niet bijhoren,
staan ze alleen of zijn ze toch ook 'een van ons'?
Gastvrijheid is niet alleen een kwestie van je huis openstellen.
Niet wat we weggeven is belangrijk,
maar dat we onszelf geven met dat wat we hebben en zijn.

Luisteren is meer dan iemand horen praten.
De woorden moeten je hart raken,
ze moeten bij je binnenkomen en bij jou onderdak vinden.
En dan niet eens de woorden zelf maar wat ze bedoelen.
Luisteren altijd onmisbaar willen we met elkaar verder komen.
Luisteren zeker onmisbaar in een samenleving
met vele mechanische stemmen en computerwoorden.
Kortom: luisteren met je hart
is de deur waardoor anderen en God bij jou binnen kunnen komen.

Ramen zijn passief, deuren actief.
Ramen bieden een doorkijk op wat er gebeurt,
maar als we door een deuropening gaan
, raken we betrokken bij wat daarachter ligt.
Een deur is er om het komen en gaan mogelijk te maken,
anders kon het net zo goed een venster zijn, of zelfs een stuk muur.
Deuren blijven gesloten ten teken dat we worden afgewezen
of dat iemand niet gestoord wil zijn;
ze worden als een uitroepteken dichtgesmeten
aan het eind van een vruchteloze woedende scène;
ze vangen ons op in liefdevolle warmte,
beschermen ons grondig tegen gevaar, noodweer en het onbekende;
ze laten verrukkelijke verrassingen binnen,
of frisse lucht, nieuwe vrienden of verloren gewaande geliefden.
Open deuren en hekken zijn verleidelijk en veelbelovend.
Ze bevatten het ontdekkingselement.
We voelen allemaal een onweerstaanbare nieuwsgierigheid
naar wat achter iedere half open deur ligt.
Deuren markeren voor ons de uren van de waarheid,
onze contactmogelijkheden.
Op de scharnieren ervan draait ons lot.
Door de opening kunnen we ons op onze levensweg verplaatsen
van de ene fase naar de volgende.

De deur
Denkend aan jou zie ik een hemelse ruimte
met wel honderd deuren die alle honderd openstaan.
een Bijzondere heeft jou en de jouwen geopend
en boven jullie kozijn een bordje gehangen
met welkom, welcome, willkommen, beinvenu,
in alle talen van de wereld.

Welkom de kinderen van Sion, Rome en Mekka.
Welkom de zonen en dochters van Luther en Calvijn.
Welkom antieken, modernen, post-modernen.
Welkom de zelfstandige, eigenzinnige denkers,
welkom de mannen van Descartes en Spinoza,
welkom de vrouwen vanaf kenau Simons
tot en met de tweede emanicipatiegolf,
maar even goed welkom degenen
die volgzaam en zacht als schapen zijn.
Welkom ieder die ergens goed in was
en dat talent ten volle heeft benut.

Beste deur,
wij gelovigen moeten de goede werken doen
om die hemelse ruimte te mogen betreden,
terwijl jij alleen maar open hoeft te staan.
Of zou dat ook voor ons het beste werk zijn dat er is?

Er was eens een arme sleuteldrager. Hij had alleen maar een sleutel en het was iets heel bijzonders. Hij paste op de deur van de hemel en als je zo iets verliest.
dan ben je nog niet gelukkig, had de pastoor gezegd. De arme sleuteldrager echter had de sleutel al jaren en hij was ook niet bang om de sleutel te verliezen want hij had hem met ijzerdraad om zijn middel gebonden. En iedere morgen als hij wakker werd was hij de gelukkigste mens van de wereld en 's avonds ook.
Nu gebeurde het dat de arme sleuteldrager op zekere dag een andere arme sleuteldrager tegenkwam. Deze was de ongelukkigste mens van de wereld want hij had zijn sleutel verloren.
Onze arme sleuteldrager bedacht zich geen ogenblik. Hij gaf zijn eigen sleutel weg.
De ander was daar zeer verwonderd over en vroeg: "Hoe moet jij nou in de hemel komen als jijzelf geen sleutel meer hebt?" "Och," zei onze arme sleuteldrager, "ik zal die sleutel niet meer nodig hebben, omdat de deur al open zal staan."

Een pastoor gaf aan een kunstenaar de opdracht om een groot schilderij te maken voor zijn kleine dorpskerk Het zou een expressie moeten worden over die passage in de bijbel waar staat: 'Zie, ik sta aan de deur en klop!"
De pastoor liet nog een bijbel achter in het atelier van de schilder met een papiertje op de juiste plaats, dan kon hij het nog eens nakijken, de kunstenaar was trouwens niet zo bijbelvast.
Drie weken later kreeg de pastoor bericht dat het schilderij klaar was. Toen hij het te zien kreeg, was hij meteen een en al verbazing. Hij bekeek het kunstwerk keer op keer, dichtbij en van ver, en hij vond het geweldig.
Maar opeens bleef de pastoor staan en constateerde glimlachend: 'Eén ding ben je toch nog vergeten..., kijk, er zit geen kruk aan de deur!'
Toen pakte de kunstenaar op zijn beurt de bijbel en constateerde glimlachend: 'Nee, pastoor, want als ik een beetje heb begrepen, dan moet je het zo zien dat die deur alleen maar van binnen uit kan opengaan.