Gebeden op de zesde zondag door het jaar.

Inleiding:

Openingsgebed

Gebed over de gaven

Slotgebed

Laten we bidden voor hen die meer doen dan louter hun plicht is,
wie het geluk van anderen echt ter harte gaat:
dat ze gewaardeerd worden door de gemeenschap,
dat ze zelf blij zijn met wat ze kunnen doen.

Laten we bidden voor hen die heel plichtsgetrouw doen
wat wetten en regels hun voorschrijven:
dat zij bij alles ook de stem van hun hart laten spreken,
en oog hebben voor de positieve betekenis van de geboden.

Laten we bidden voor alle gelovigen en alle christenen,
voor allen die eerlijk willen leven volgens Gods bedoelingen:
dat zij steeds verder kijken dan de letter van de wet
en zich altijd laten leiden door de geest ervan.

Laten we bidden voor onszelf en voor elkaar,
dat we bereid zijn meer doen dan strikt geboden is,
dat we niet alleen niemand kwaad berokkenen
maar veel meer aan ieder ander goed willen doen.

Schepper God, die ons geschapen hebt naar uw beeld en gelijkenis,
laat uw licht schijnen in en door ieder van ons,
opdat wij kunnen zien hoe wij moeten gelijken op U
en anderen U en uw goedheid in ons mogen herkennen.
Dat vragen wij U door Jezus, uw zoon en onze broeder voor altijd. Amen

Teksten, gebeden, gedichten op de zesde zondag door het jaar.

Samen gekomen om geloof
samen gebonden in liefde
samen gesteld tot hoop
komen wij hier
om te spellen en te ontleden
om op punten en komma's te letten
om van Het Woord woorden te maken
en die te zeggen en die te doen

God, Jij hoort ons, als wij stamelen.
Jij hoort ons, als wij verhalen vertellen.
Jij hoort ons, als wij juichen.
Jij hoort ons, als wij huilen.
Jij hoort ons, als wij zingen.
Jij hoort ons, als wij vloeken.
Jij hoort ons, als wij niets meer te zeggen hebben.
Jij hoort ons en luistert nauw.
Jij hoort ons en verstaat ons.

Moet ik horen naar wat niet is gezegd
verstaan wat nooit is gesproken
antwoorden op nooit gestelde vragen
of blijven wie ik was?

In een jachtige wereld hebben mensen geen rust
om hun bronnen te ontdekken.
In een wereld die leeft van geld en goed heeft
de buitenkant slechts waarde.
In een wereld waarin mensen hun eigen leefmilieu verknoeien,
is weinig helder water te vinden.
In een kerk die mensen bevoogdt,
is de bron uitgedroogd.
In een kerk die wetten stelt,
wordt de mens bekneld.
In een kerk die zeker weet
kan de geest niet waaien.

In een mens die rust en neerzit,
zich opent voor wat de hemel te zeggen heeft;
in een mens die de eigen bron kent,
en luistert naar wat de aarde verlangt;
in een mens die ziet van hart tot hart
en hoort wat God te zeggen heeft,
stroomt een bron van levend water
steeds opnieuw de eeuwen door.
Het is het verlangen van de mens
een God te vinden die de dorst lest.

1. Zoek steeds de diepere zin en de hogere waarden van het leven en verlies jezelf niet in een oppervlakkig bestaan
2. Respecteer altijd de levensovertuiging van anderen, welke godsdienst en denkwijze zij ook aanhangen.
3. Hol jezelf niet voorbij in een jachtig bestaan, neem steeds tijd voor momenten van rust en bezinning
4. Zorg voor een hechte familieband maar geef elkaar ook ruimte om eigen wegen te gaan
5. Gun elke medemens een zinvol en gelukkig leven en probeer daaraan bij te dragen.
6. Wees trouw aan elkaar in goede en kwade dagen, binnen en buiten het huwelijk.
7. Wees tevreden met wat je hebt, verrijk jezelf niet ten koste van anderen.
8. Wees eerlijk jegens anderen, liegen en bedriegen is schadelijk ook voor jezelf.
9. Breng je hoofd niet op hol met allerlei dagdromen en illusies.
10. Wees niet jaloers op anderen als die meer hebben of kunnen dan jij.

1. Het draait om jou. Leef vrij en blij.
   Er is één baas en dat ben jij.
2. Doe alles voor bezit en poen.
   Wie centen heeft kan alles doen.
3. Als jij iets wilt, roep dan maar snel,
   dat Gód het wil. Dan doen ze 't wel.
4. Wie rust is lui, wie werkt een held.
   Vooruit, draaf door, want tijd is geld!
5. Je ouders kunnen naar de maan,
   aar trek je je dus niets van aan.
6. De sterkste wint. Wie vecht wordt groot,
   Je slaat en zwijgt elkaar dus dood.
7. Een vriend is leuk. Zo niet, da's pech
   Dan doe je hem gewoon weer weg.
8. Wie deelt is stom. Wie geeft is maf.
   Wie steelt is slim. Die is goed af.
9. Bedrieg en lieg er maar op los,
   dan ben jij lekker nooit de klos.
10. Een ander heeft iets? Da's gemeen!
    Dat moet jij ook. En liefst meteen.

Al zoveel moet ik van mezelf,
moet ik dan ook nog wat van U?
Ik stoot op woorden van graniet:
gij zult niet zus, gij zult niet zo.
Wat moet ik met die stelligheid?

Laat uw woorden liever peilers worden
van een huis waarin ik wonen kan,
en zeg niet aldoor nee, zeg ja.
Zie hoe ik probeer te bouwen in uw geest:
een hart van vlees
waarin haast als vanzelf liefde bedding vindt,
een ziel die zich niet verliezen wil
in lomp gelijk, maar geduldig wachten
durft en hoopvol verder groeien.

Uw woorden rol ik voor mij uit
zoals een loper waarop de toekomst open ligt
of als een haag van bomen plant ik ze
langs de weg die ik met U gaan wil.

Natuurlijk zijn kerken nodig voor jullie en voor mij.
Kerken houden mij bij de mensen,
ze vertellen mijn verhaal verder,
iedere kerk op haar manier,
elk belicht een eigen kant van dat verhaal,
heel belangrijk die verschillende kerken,
die variatie in religieuze gemeenschappen
onmisbaar bij zo'n verscheidenheid van mensen en culturen.

Jullie vergissen je als je van de kerk
een soort voetbalclub maakt met voorschriften, statuten, regels
waar leden zich aan moeten houden.
Kerken zijn geen clubs.
Kerken zijn stoeten mensen lopend op een eigen pad
er zijn koptrekkers, leidinggevers, er zijn vooruitlopers, pioniers,
er is een middenmoot die vasthoudt aan de uitgezette richting,
er zijn achterblijvers, uitvallers.

Er zijn wegwijzers rode en blauwe borden
er zijn tunnels en fly-overs
maar die horen niet tot het wezen van het pad.
Hoofdzaak is dat men gaande blijft
in gemeenschap met elkaar op weg naar mij.
De leer van de kerken
geeft de paden een bepaalde richting
en ze kan helpen om mensen bijeen te houden
maar de leer is niet de weg zeker niet de enige weg
alle wegen lopen uit op mij, hoop ik

Puntje heette het. Puntje leefde lang en gelukkig.
Puntje had veel familie, vrienden en bekenden.
Komma's, trema's, de tweelingunt.
Ook heel sjieke: accent circonflex of accent grave.
Die kon Puntje heel leuk pesten.
Dan noemde hij ze streepje of dakje.
Dat vonden ze helemaal niet leuk.
Puntje werd vaak in gezelschap gezien.
Onder een recht streepje bijvoorbeeld.
Of een onder een boogje.
Dat laatste kwam meer voor dan het eerste.
Puntje was dan ook beschouwend van aard.
Hij dacht vaak over van alles na,
meende overal verbanden te zien
en maakte het daarmee zichzelf en anderen behoorlijk lastig.
Kommaatje bijvoorbeeld had een uitgesproken hekel aan Puntje.
Kommaatje vond het vooral vervelend
dat Puntje altijd het laatste woord moest hebben.
Veel liever had zij lange, ingewikkelde zinnen,
waaraan maar geen eind lijkt te komen.
Kommaatje hield dan ook van schrijvers die erg met zichzelf zijn ingenomen.
Soms moesten Kommaatje en Puntje samen opdraven.
Daar probeerde Kommaatje dan altijd onderuit te komen;
ze kon het alleen af, dacht ze.
Puntje begreep dat nooit zo,
maar was altijd bereid zich te schikken naar Kommaatje.
Want Puntje wist zeker: eens zou het aan de beurt komen.
Hoe lang en ingewikkeld een zin ook mocht zijn,
hoeveel bijzinnen en nevenschikkingen er ook in voor mochten komen,
hoeveel gedachten en pauzes er ook in zouden staan,
hij zou er altijd aan te pas moeten komen voor een waardig slot.
En dus kon hij Kommaatje wel wat gunnen.
Eigenlijk was Puntje best gelukkig.
Maar dat hadden we al gezegd: Puntje leefde lang en gelukkig.

Er waren eens twee monniken -sorry, weer monniken - die op reis gingen. Ze stapten welgemoed en uiteraard zwijgend verder tot ze bij een woeste rivier kwamen.
Er stond een buitengewoon knap meisje aan de kant; ze huilde, want niemand wilde haar helpen over de rivier. De jongste monnik bedacht zich niet lang, nam haar in zijn armen en droeg haar door de wilde stroom.
De gehele dag liepen de monniken verder in diep zwijgen. Maar tegen de avond barstte de oudste uit: 'Hoe durf je het eigenlijk. Een monnik mag niet eens een vrouw aanzien, en jij neemt er zelfs een in je armen en draagt haar!'
En de jongste antwoordde: 'Ik heb haar daar aan de oever weer losgelaten, maar jij draagt haar nu nog, broeder' .

Voor de wet staat een wachter. Er komt een man en vraagt toegang tot de wet Maar de wachter zegt dat dit nu nog niet kan. De man denkt na en vraagt of hij dan later zal mogen toetreden. Misschien, zegt de wachter, maar nu niet. Daar de poort naar de wet steeds openstaat en de wachter opzij gaat, bukt de man zich om door de poort naar binnen te kijken.
Als de wachter dat merkt, zegt hij: "Als het je zo aanlokt, ga dan toch naar binnen, al heb ik het je verboden. Maar denk eraan, ik ben machtig. En ik ben nog maar de laagste wachter. Er zijn er veel machtiger dan ik."
De man heeft dit allemaal niet verwacht en als hij ziet hoe sterk de wachter is, besluit hij maar liever niet binnen te gaan. Hij krijgt een krukje en neemt plaats opzij voor de deur.
Daar zit hij jaren en jaren. Hij doet veel pogingen om toegelaten te worden en vermoeit de wachter door zijn gesmeek. De wachter stelt hem ook vragen -zonder veel belangstelling, zoals grote heren dat doen -maar hij zegt altijd dat hij hem nog niet binnen kan laten. De man die veel spullen voor zijn reis heeft meegenomen, gebruikt alles om de wachter om te kopen. Deze neemt alles aan, maar zegt daarbij: "Ik neem het alleen aan, opdat je niet zult denken ook maar iets te hebben verzuimd."
Zo kijkt de man vele jaren naar de wachter. Hij vergeet de andere wachters: deze schijnt hem de enige belemmering te zijn.
Hij wordt oud en kinds. Tenslotte wordt het licht van zijn ogen zwak en hij weet niet of het nu echt donkerder wordt of dat zijn ogen hem bedriegen. Maar wel ziet hij nu in het donker een gloed, die uit de deur van de wet stroomt.
Vóór zijn dood verzamelen zich in zijn hoofd alle ervaringen van al die tijd tot één vraag, die hij de wachter tot nu toe niet gesteld heeft. Hij wenkt hem, omdat hij zijn verstarrende lichaam niet meer kan oprichten." Wat wil je weten, "vraagt hij." Je bent niet te verzadigen."
"Allen doen toch moeite voor de wet," zegt de man, "hoe komt het nu, dat er in al die jaren niemand behalve ik toegang gevraagd heeft?" De wachter merkt dat de man bijna dood is en roept: "Hier kon niemand anders toegang krijgen, want deze deur was alleen voor jou bestemd. Ik ga nu heen en sluit de deur."