Gebeden op de negentiende zondag door het jaar

Openingsgebed:

Slotgebed:

Laten we bidden
voor mensen die bang zijn voor de stormen van de tijd:
dat ze niet verdrinken in te grote zorgen
en blijven geloven dat het goede overwint.
Mogen ze medemensen ontmoeten
die voor hen een lichtend baken zijn.

Laten we bidden
voor de mensen, die de wind tegen hebben,
die vermoeid en angstig zijn geworden.
Dat zij toch weer licht gaan zien in en door medemensen
die hen helpen om weer op koers te raken.
Mogen zij blijven geloven in een veilige haven voor alle mensen.

Laten we bidden
voor mensen die teleurgesteld zijn in de kerk van onze dagen,
die er geen licht meer in kunnen vinden.
Dat ze niet verbitterd uit de boot stappen
maar blijven geloven in het waaien van de Geest.
Mogen zij ook zelf weer oplichten in de gemeenschap.

Laten we bidden
voor mensen die hun lampen hebben laten uitgaan,
die alleen voor zichzelf leven, voor eigen gemak, eigen plezier,
die doof zijn voor het hulpgeroep van medemensen.
Dat zij zichzelf vragen durven stellen over de zin van hun leven
en de moed hebben een andere koers te gaan.

God, wees welkom in ons leven,
in welke gedaante U ook tot ons komt.
Moge uw licht in en door ons helder schijnen
voor heel de mensengemeenschap. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de negentiende zondag door het jaar

Ik zoek mensen die
-niet vast zitten aan verworven zekerheden
-alert kunnen reageren, als er een beroep op hen wordt gedaan
-lange dagen willen maken
-ook 's nachts beschikbaar willen zijn
-bereid zijn samen te werken -verantwoordelijkheidsgevoel hebben,

Hiertegenover staat:
-een plek in mijn woning
-een plaats aan mijn tafel
-mijn rust
-mijn hulp.

Wie zich geroepen voelt op bovengenoemde advertentie te reageren, kan dit doen door:
-naar mijn woorden te luisteren
-mijn woorden in daden om te zetten.

God, ontferm u over ons
als wij bang zijn om zekerheden los te laten
als wij verslappen en inslapen
als wij U uit het oog verliezen
als wij uit het oog verliezen
wie U aan ons toevertrouwt.
God, ontferm u over ons.
God, ontferm U over uw wereld.
Christus, ontferm u over ons
Christus, ontferm u over uw wereld.
Geef ons vertrouwen
vertrouwen in U
tot heil van onszelf
tot heil van uw wereld. Amen.

Het grote avontuur is tot je laatste uur
te leven hoe dan ook

't Verleden werd geen rook:
in boeken brandt zijn vuur
en blijft nu in de schuur

schijnbaar geen brandstof over,
geloof nog in de tover
van het gevorderd uur.

De nacht heeft ook zijn zonnen,
zijn brailleschrift, het vuur
der eindeloze bronnen.

Het grote avontuur
is wachten op elk komen,
geloven dat jeugddromen
oneindig zijn van duur.


Johan Daisne

Waarom ik leef kan niemand zeggen.
De dogma's falen:
ijs geworden nu een stroomversnelling
leven heviger doet stromen.

De nieuwe goden:
winst, prestatie, nut, gezondheid
zijn niet groter dan vandaag.
Met dat ik ouder word verdampen ze en klinken hol.

Krampachtig wil nieuw denken mij tot rust verleiden
als alles wankelt, menselijkheid verdroogt,
vermorzeld wordt door politiek,
bedachtzaamheid of angst, onzekerheid, belangen,
machteloos wachten en intussen,
waarom leef ik?

Breng blokken aan en werp ze op 't vuur
dit is 't uur,
er wordt een gloed verwacht van U,
juist nu...
en maak de lampen schoon, vul de olie bij
dit is 't getij,
er wordt een licht verwacht van U
juist nu...
Sta op en sla den blijden trommelslag
dit is de dag,
er wordt iets groots verwacht van U,
juist nu...
Maar wees ook stil en open de armen wijd,
't is altijd tijd.
De liefde wordt verwacht van U
juist nu...


A. Hendriks- Kappelhof

Villa Acronatie was het enige huis op het schiereiland. Alleen de tuinman woonde daar en hij leidde ook de ebzoekers rond.
'Hoe lang bent u al hier?'
'Vierentwintig jaar.'
'Wanneer was hij hier voor het laatst?'
'Twaalf jaar geleden', zei de tuinman.
'Ik ben meestal alleen. Zeer zelden komt er bezoek.'
'Maar u heeft de tuin zo goed onderhouden, zo mooi verzorgd, alsof uw meester morgen komt.'
De tuinman lachte: 'Vandaag, mijnheer, vandaag!'

Een wijs man had zich juist gereed gemaakt om de nacht door te brengen aan de rand van een dorp, toen een dorpeling op hem toegerend kwam en riep:
"De steen! De steen! Geef mij die kostbare steen!"
"Vorige nacht verscheen mij in mijn droom iemand die zei dat ik als het donker geworden was naar de rand van het dorp moest gaan. Ik zou daar een wijs man vinden die mij een zo kostbare steen zou geven dat ik voorgoed rijk zou zijn."
De wijze rommelde wat in zijn tas en haalde er een steen uit te voorschijn. "Waarschijnlijk bedoel je deze," zei hij. "Enkele dagen geleden vond ik hem op een bospad. Natuurlijk mag je hem hebben."
De man keek verbaasd naar de steen. Het was een diamant. Misschien wel de grootste diamant ter wereld want hij was zo groot als het hoofd van een mens. Begerig pakte hij de diamant en liep weg.
De hele nacht lag hij te woelen in zijn bed en kon de slaap niet vatten. De volgende dag, bij het opkomen van de zon, zocht hij de wijze man weer op. Deze lag nog te slapen.
De dorpeling maakte hem wakker en zei:
"Geef mij de wijsheid die het u mogelijk maakt deze kostbare steen zo gemakkelijk weg te geven."

Op zekere dag werkte Franciscus in de lakenwinkel van zijn vader. Hij wou net een rijke klant bedienen, toen een bedelaar de winkel binnenstapte en in naam van God om een aalmoes smeekte.
'Zie je niet dat ik nu geen tijd voor bedelaars heb?', blafte Franciscus hem af. Nauwelijks was de arme man buiten, of Franciscus kreeg spijt van zijn harde woorden.
'Wat zou ik gedaan hebben als hij in naam van een graaf of baron iets gevraagd had', dacht hij. 'Ik had hem zeker niet de deur gewezen... Maar nu hij me in Gods naam om een aalmoes vroeg, heb ik hem weggestuurd.'
Beschaamd en vol spijt liet hij zijn rijke klant staan voor wat hij was, liep de bedelaar achterna en schonk hem een geldstuk.

Eens woonde er tussen de heuvels een man die een beeld bezat dat door een oude meester was gewrocht. Het lag bij zijn deur met het gezicht naar beneden en hij besteedde er geen enkele aandacht aan.
Op een dag kwam er een man uit de stad langs zijn huis, een geleerde, en toen hij het beeld zag, vroeg hij aan de eigenaar of deze het wilde verkopen.
Die lachte en zei: 'Wie zou dat saaie, vuile stuk steen willen kopen!'
De man uit de stad zei: 'Ik geef je er dit zilverstuk voor.' De ander was verbaasd en opgetogen. Het beeld werd op de rug van een olifant naar de stad vervoerd.
Vele maanden later bezocht de man uit de heuvels de stad en toen hij door de straten liep, zag hij voor een winkel een menigte staan en een man die met luider stem riep: 'Kom binnen en aanschouw het prachtigste beeld ter wereld. Slechts twee zilverstukken om dit wonderbaarlijke meesterwerk te bezichtigen.'
Daarop telde de man uit de heuvels twee zilverstukken neer en ging de winkel binnen om het beeld te zien dat hij zelf destijds voor één zilverstuk verkocht had.


Kahlil Gibran