Allerzielenviering 2004

Openingslied

Inleiding:

De klok terug zetten. Als het goed is hebt u dat allemaal gisteravond of vannacht gedaan.
Op de computer kun je tegenwoordig ook de klok terug zetten, niet een uur maar ook een dag of een week. Als er plotseling problemen ontstaan, een virus of iets anders kun je een hersteldatum in het nabije verleden aantoetsen en dan kun je weer gewoon verder.
De klok terug zetten, als dat in het leven ook kon, dan zou dat denk ik heel veel gebeuren, zeker waar de dood plotseling toeslaat door een ongeluk of hartinfarct, waar geen afscheid mogelijk was van de levende persoon, waar geen laatste woorden meer gesproken konden worden, als er niets samen afgesproken was voor de toekomst. Want dat wordt juist door iedereen die plotseling een dierbare aan de dood verliest als het meest pijnlijke ervaren.
Maar als het gaat om leven en dood, valt de klok niet terug te zetten, hoe graag we dat misschien ook zouden willen.
Voor de degenen die het treft, lijkt de tijd even stil te staan, omdat alles in hun leven even stil valt door een gevoel van verlamming, maar de tijd gaat onverbiddelijk verder.
De klok terugzetten, gaat niet, je kunt alleen terugdenken aan wat geweest is, je kunt alleen herinneringen ophalen over die dierbare mens die in levende lijve uit je leven is verdwenen. Zo blijven we ons verbonden voelen met degene die soms veel en veel te vroeg uit je leven werd weggerukt.
Er wordt wel gezegd: iemand is pas echt dood, als niemand nog aan hem of haar denkt. Maar denken aan iemand die je dierbaar was, ook zoals we vandaag doen, dat doet altijd pijn: de pijn van het gemis kan verschrikkelijk groot zijn.
Soms zouden mensen dan de klok vooruit willen zetten. Als we maar weer eens een jaar verder zijn, dan zal het wel beter gaan, dan zal die pijn wel wat gezakt zijn. Maar als ze dan een jaar verder zijn, de klok loopt toch door, dan kan dat nog wel eens heel erg tegenvallen.
Daarom ook is het zo belangrijk dat niemand die pijn alleen hoeft te dragen. Je verdriet kunnen delen met anderen, erover kunnen praten met anderen is zo enorm belangrijk om verder te kunnen. Sommigen sluiten zich op in hun verdriet en geven anderen de kans niet om iets van de pijn mee te dragen. Anderen willen hun verdriet wel delen, maar ze hebben het gevoel dat er niet echt naar hen geluisterd wordt.
Allerzielen is een dag waarin we als gemeenschap stil staan bij de doden, en ook stil moeten staan bij hen die verdrietig zijn. We zullen samen verder moeten. De klok terugzetten, dat gaat niet.

Tekst voorgelezen door de lector:

Als ik de tijd kon keren..

Als ik de tijd kon keren..
Zou ik dat doen..
Dan zou ik je helpen.. en met je praten..
Ik zou je knuffelen en liefde geven..
Alle liefde die je nodig hebt..
Als ik de tijd kon keren . . .
dan zou ik het heden verruilen voor gisteren.

Als ik de tijd kon keren
Zou ik dat doen..
Ik zou met je lachen en met je huilen ..
Leuke dingen met je doen..
Als ik de tijd kon keren . . .
maar wat geweest is komt niet meer terug.

Als ik de tijd kon keren..
Zou ik dat doen....
Dan kon je me van alles leren...
En me beschermen....
Als ik de tijd kon keren . . .
maar de tijd gaat onverbiddelijk verder.

Als ik de tijd kon keren..
Zou ik dat doen..
Ik zou van alles aan je vragen..
En antwoord krijgen op al die vragen ..
Als ik de tijd kon keren . . . .
maar de tijd is onomkeerbaar.

Zang door het koor

Dodenherdenking:

Alles heeft zijn uur en tijd, alles in het leven. zo zegt het boek Prediker.
Er is een tijd om te baren en er is een tijd om te sterven;
een tijd om te planten en een tijd om te rooien;
er is een moment voor lachen en een voor huilen;
er is een tijd van liefde en een tijd van eenzaamheid;
een tijd om te vergeten en een tijd om te herinneren.
De tijd is onomkeerbaar, maar de herinnering blijft.
Hen die ons dierbaar waren vergeten we niet.
Vandaag is het de dag dat we hun namen willen laten klinken
om nog eens te onderstrepen dat we ze niet willen vergeten.
We gaan nu de namen noemen van de 33 doden
die we het afgelopen jaar hier in Overloon verloren hebben.
En voor elke dode steken we een kaars op
als teken van hoop dat voor hen alles nieuw geworden is in het huis van de Vader.
In onze tijd gaan bloemen en mensen nog dood,
in Gods eeuwigheid is altijd leven en licht.

We noemen ze met name.

Eerste groep namen van de overledenen van het afgelopen jaar.

Mogen zij eeuwige rust en vrede gevonden hebben .

Zang:

Nu gaan de bloemen nog dood,
nu moeten mensen sterven,
valt een wereld in scherven
en is het leed zo groot.

Refrein:
Stil maar wacht maar, alles wordt nieuw,
de hemel en de aarde. (2x)

Dan ligt geluk in 't verschiet,
dan zal God ons omgeven,
dan is er hemels leven
en dat eindigt niet. Refrein

Tweede groep namen van de overledenen.

Zang

Mogen zij eeuwige rust en vrede gevonden hebben
Nu gaan de bloemen nog dood,
nu moet je steeds iets missen,
blijf je in 't ongewisse,
en is het leed zo groot. Refrein

Dan zal het kwade vergaan,
dan zal God ons verlichten,
dan zullen alle gezichten,
vol van zijn heerlijkheid staan. Refrein

Derde groep overledenen

zang

Nu gaan de bloemen nog dood,
nu moeten mensen huilen,
nergens valt er te schuilen,
nog is het leed zo groot. Refrein

Dan komt de lach weer terug,
dan zullen allen juichen
en aan God lof betuigen,
want ieder vindt daar rust. Refrein

Wij denken aan alle overledenen in onze familie- en vriendenkring die ons dierbaar zijn, aan hen wier dood ons nog vers in het geheugen ligt, aan hen die al langer geleden gestorven zijn. De speciale plek die zij hadden in ons hart blijven ze innemen. We hopen dat Gods levenslicht hun vrede en vreugde brengt. Voor allen houden we nu een minuut stilte. Gebed:

God, Heer van tijd en eeuwigheid,
waar voor mensen de tijd stopt, gaat die in U altijd door,
waar mensen vroeg of laat de dood ontmoeten, gaat in U het leven door.
Wees licht voor allen die verder leven in uw eeuwigheid.
Wees licht ook voor hen die verder leven in deze tijd
voor de partners, de ouders, de kinderen,
de broers en zussen, de vrienden,
die elke dag weer de pijn van het gemis voelen.
Wees licht voor hen in donkere uren,
dat zij hun verdriet kunnen dragen zonder zich erin te verliezen,
dat zij de scheiding van de dood kunnen verwerken zonder verbitterd of opstandig te worden.
Wees licht voor hen in en door mensen in hun omgeving die hen troosten en ondersteunen.
Dat vragen wij U in Jezus' naam. Amen

(Op dit moment worden de gedachtenisprentjes met de namen van alle overledenen van het afgelopen jaar  uitgedeeld en vindt ook een collecte plaats)

 

Slottekst:

DOOD BEN IK PAS ALS JIJ ME BENT VERGETEN

Als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
Ik ben verhuisd naar een andere tijd.
Het is alleen het lichaam dat ik achter liet.
Want dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.

Als ik doodga, treur maar niet.
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
altijd blijf ik bij je in je gedachten, in je hart,
Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.

Heer, van tijd en eeuwigheid.
Wij kunnen en willen niet vergeten.
Weg uit ons midden blijven we vol van ze.
Daarom voelen we ook elke dag de pijn van de scheiding.
Schenk ons uw kracht om die pijn te dragen
en verder te gaan in de tijd met vrede in ons hart. Amen

We zingen tot slot het lied dat achter op het prentje staat:

WAT ALTIJD IS GEWEEST

Het meeste gaat voorbij maar meer en meer wordt Hij
de toekomst die ons wacht. Bij hem is geen verraad
Hij heeft ons zelf gemaakt, zijn oog is in ons hart.
Wij leven zijn bestaan, zijn ongekende naam
aanschouwen wij van verre.Zijn zwijgen is van goud
zijn woord is ons behoud in leven en in sterven.

Als alles is volbracht zal Hij voor ons een stad
van brood en spelen zijn. De stok die ons regeert,
de dood zal zijn gekeerd, wij zullen mensen zijn.
Hij geeft een nieuw gezicht aan duisternis en licht
aan alles wat wij deden. Hij maakt zijn woorden waar,
wij spreken met elkaar een taal van hoop en vrede.

Tekst uitgesproken op het kerkhof

Jij blijft bij ons

Het wordt avond, het wordt morgen,
de tijd gaat onherroepelijk verder,
soms te snel voor ons gevoel, soms veel te langzaam,
maar we moeten verder zonder jou.

De nachten worden langer,
donkere avond staan ons te wachten,
de bladeren vallen en doen ons aan de dood denken
maar wij moeten er doorheen zonder jou.

Jij bent voor ons ver weg, onbereikbaar,
in die nieuwe tijd die eeuwigheid heet
waarin geen morgen en geen avond meer is
geen zomer en geen winter
geen duisternis maar alleen licht.

Maar elke dag, elke minuut, dragen we jouw naam met ons mee.
Al wat in je leefde en je dreef, gaat in ons verder.
Want meer dan ooit spreek je nu tot ons hart
en in stille uren ben je ons meer nabij dan woorden kunnen zeggen.

Jouw stem niet verwaaid, jouw woorden niet uitgewist,
jouw vragende, sprekende ogen niet vergeten.
Jij leeft voort daar waar ook wij leven en verder gaan in jouw geest.

Slotgebed op het kerkhof:

God, Heer van levenden en doden. alle namen staan geschreven in de palm van uw hand, geen mens wordt door U vergeten.
Ook wij vergeten onze doden niet De vele bloemen op deze dodenakker en onze aanwezigheid hier getuigen daarvan. Zo willen wij hen eren om de mensen die ze waren en hen bedanken voor alles wat zij voor ons betekend hebben.
Onze bloemen zijn ook tekenen van onze hoop dat zij nu een vaste plaats gekregen hebben in de tuin van uw hemelse heerlijkheid, waar geen koude of droogte, geen storm of noodweer hen nog kan deren, waar zij voor eeuwig geborgen zijn in uw grenzeloze liefde.
Zie ook ons verdriet en rouw, de pijn van het gemis en laat ook ons de kracht van uw liefde ervaren, opdat wij hoopvol en zinvol verder kunnen in ons leven.
Wees met hen, wees met ons, als een God van leven, vandaag en alle dagen, tot in uw eeuwigheid. Amen

Onze Vader . . .

Wees gegroet . . . .

Heer schenk hen allen uw eeuwige rust en het eeuwige licht verlichte hen.
Mogen allen die hier begraven liggen of zijn bijgezet in de urnenmuur door uw barmhartigheid rusten in vrede. Amen

Last Post