Viering op zaterdag 27 juni 2009 voor de vrijwilligers van de parochie

titel: Wij gaan door!

Vooraf te lezen: Vrijwilliger zijn…..

Openingslied: DIT IS DE DAG

Verwelkoming en inleiding

De werkgroep heeft deze viering de titel meegeven: Wij gaan door. Ik denk dat die titel wel een beetje samenhangt met de aanstaande reorganisatie van de parochies in ons bisdom. De meesten worden er niet vrolijk van. Dan is het goed om te zeggen: wij gaan door, we gaan door in onze eigen geloofsgemeenschap, ook al worden we een onderdeel van een mammoetparochie. Ook in de toekomst hebben we hier in Overloon mensen nodig die zich willen inzetten voor de geloofsgemeenschap, in welke vorm ook, op welk terrein ook.
Maar om door te gaan heb je wel geloof nodig, geloof dat het zin heeft je in te zetten voor de gemeenschap, geloof dat het zaad dat gezaaid is toch vrucht kan dragen, ook al zie je nu nog niet hoe en wat. Wij gaan door, dat betreft op de eerste plaats de vrijwilligers en vrijwilligsters, gelukkig zijn er velen actief in onze parochie. Vrijwilligers zijn toch bijzondere mensen, of zoals ook in het boekje staat:

Drempelgebed

Glorialied: EERT GOD DIE ONZE VADER IS

Eerste lezing

Onlangs stond er weer zo'n berichtje in de krant. Een zakenman, die het erg goed ging, had alles verkocht en was naar een derdewereld-land geëmigreerd om zich daar in te zetten voor kwetsbare mensen. Waarom doet zo iemand dat? Om zijn leven meer zin te geven, zoals hij zelf aangeeft. Maar wat geeft zo'n man wel niet allemaal op?
Jezus vond status en rijkdom ook minder belangrijk. Ook hij zette zich in voor andere mensen,. Hij zei: ik verzeker u: als een graan-korrel niet in de aarde valt en sterft, blijf hij slechts één graankorrel. Maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort.
Over zo'n graankorrel bestaat een heel oud verhaal. Een graankorrel bleef na de oogst op het veld liggen. Tot er een mier kwam. Ze zag de korrel, nam hem op haar rug en ging richting mierennest. Maar het leek wel of de korrel steeds groter en zwaarder werd.
Ze hijgde er van. 'Waarom leg je me niet neer?' vroeg de graankor-rel. De mier antwoordde dat ze voedsel verzamelde voor de komen-de winter. 'Ik ben niet gemaakt om zomaar opgegeten de worden', sputterde de graankorrel. 'Ik ben een zaadje en ik zit vol leven. Ik kan uitgroeien tot een grote plant. Laten we een contract afsluiten.'
De mier was blij de korrel even neer te kunnen leggen. De graankor-rel zei: 'als je me hier op de akker laat liggen,dan zal ik je honderd graankorrels schenken.' De mier dacht diep na. Honderd korrels in plaats van één? Dat zou een wonder zijn. Nieuwsgierig als ze was,vroeg ze: 'Hoe kan dat dan?' 'Dat is nou het geheim van het leven,' antwoordde de graankorrel. 'Graaf nu een kuiltje in de grond, begraaf me daarin en kom over een jaar maar terug.'Er ging een jaar voorbij en de mier kwam terug. De graankorrel had zich aan zijn woord gehouden.

Tussenzang: ZINGT VOOR DE HEER VAN LIEFDE EN TROUW

Evangelie

Pas nu hebben de leerlingen in de gaten wat Jezus bedoelde met Zijn beeldspraak over de graankorrel die eerst moest sterven voor hij vrucht kon dragen.
De leerlingen zijn bij elkaar. Van hun verdriet is niets meer over. Overal zie je blijde gezichten. 'Waar Jezus mee begonnen is, daar gaan we meer verder.' Jezus heeft ons van alles voorgedaan en wij proberen op dezelfde manier door te gaan.
Weet je nog: Op een avond liepen we met Jezus op een pad tussen de akkers. Overal stond het koren erg hoog. Toen vroegen we aan Jezus wie hij nou eigenlijk was.
We begrepen er niets van, wat Jezus zei. 'En weet jij dat nu wel Petrus?''Wacht nou even,' roept Petrus. 'Dan leg ik het uit.
Jezus vertelde over het wonder van een graankorrel, weet je nog? Je stopt hem in de grond en dan is hij weg. Je denkt dat hij dood is en dat het niks meer wordt. 'Maar dan opeens zei Jezus, breekt de aarde open en komt er een stengel te voorschijn: een korenaar. En al gauw groeien er nieuwe graankorrels. Veel meer dan je ooit had durven dromen.
En daarna vertelde Jezus dat het met hem net zo zou gaan als met die graankorrel. Hij zei: 'ik ben net als die graankorrel die een tijdje helemaal weg is en waarvan je denkt dat hij dood is. Maar onverwacht komt er een stengel te voorschijn, die groeit en groeit, en die je niet kunt tegenhouden. En bovenaan die stengel groeit dan een prachtige nieuwe korenaar'.
Wat Jezus toen zei, dat zie je nu gebeuren. We dachten dat alles was afgelopen, maar dat is het niet. Wij gaan veder met wat Jezus gezaaid heeft. Die ene graankorrel kan weer uitgroeien tot wel honderden korrels. En dus, moeten we hier niet blijven zitten. Maar we moeten de wereld in. Om van die ene graankorrel een heleboel graankorrels te maken.

Overweging

Het zaad dat vrucht draagt en nieuwe zaadjes produceert is een prachtig beeld uit onze natuur. Vandaag heb je een zaadje, volgend jaar heb je er tien, over twee jaar heb je er honderd en over drie jaar duizend, een prachtig symbool van groeien en bloeien. Het klinkt zo eenvoudig, het gaat vanzelf, zo lijkt het. Tussen één enkel zaadje en tien zaadjes, daar zit nog wel wat tussen, daar moet wel het een en ander gebeuren.
We kennen ook de gelijkenis van Jezus over het zaad dat op de rots valt en tussen de dorens en distels en daarom geen vrucht draagt. We weten ook dat de bloemen bevrucht moeten worden want anders komen er geen vruchtbare zaadjes. Die bevruchting gebeurt hoofdzakelijk door de wind en door de bijen en al die andere insecten die van bloem naar bloem gaan.
Zo heeft Jezus van Nazaret zijn zaad gezaaid en het is gegroeid en heeft gebloeid over heel de wereld. De bloesem werd bevrucht door de wind van de H. Geest en door al die nijvere bijtjes die zich voedden aan Jezus´boodschap en deze daardoor weer vruchtbaar maakten voor anderen. Dat is een heel mooi beeld van de kerk van Jezus hoe die gegroeid is en gebloeid heeft door de eeuwen heen.
Als we echter naar die kerk in onze tijd en in onze streken kijken, dan zie je meteen dat die een beetje staat te verpieteren. Er wordt nog wel wat gezaaid, maar de vruchtbaarheid laat vaak te wensen over. Ik denk dat dit voor een deel komt omdat het niet genoeg waait in de kerk. In de natuur is de wind toch ook een belangrijke factor bij de bestuiving van de bloemen. En als in de kerk de wind van de Geest te weinig kans krijgt om te waaien komt ook hier de bestuiving en het vruchtbaar maken in de knel. Als in de kerk steeds weer gehamerd wordt op de regels, van zo moet het en niet anders, dan krijgt de wind geen kans om te waaien. Dan krijg je een somber beeld van een kerk die leegloopt omdat mensen er geen inspiratie meer in vinden.
Anderzijds moeten we ook niet te somber worden. Ik zie nog een heleboel positieve dingen ook in de kerk van vandaag. Ik zie overal groepen nijvere bijtjes die niet in de korf blijven zitten maar er opuitgaan om zich te voeden aan Jezus' boodschap. Ik zie bijtjes en vlinders en vliegjes van allerlei soort, grote en kleine, die van bloem naar bloem vliegen, die voortdurend in beweging zijn, op zoek naar de zin van het leven, naar de zin van Jezus' boodschap en die daardoor ook anderen weer in beweging zetten. En die mensen in beweging, ieder apart en allemaal samen, zorgen toch voor vruchtbaarheid, zorgen ervoor dat het zaad dat Jezus gezaaid heeft zich vermenigvuldigt zodat het ook in de toekomst kan zorgen voor vruchtbaarheid.
Velen zijn somber gestemd omtrent de kerk van Jezus, en deels is daar wel reden voor: de kerken worden steeds leger, het aantal priesters wordt steeds kleiner, er moeten noodgedwongen parochies bij elkaar gevoegd worden. Maar de vruchtbaarheid van Jezus' kerk kun je niet afmeten aan het aantal kerkbezoekers, dat is geen goede maatstaf. De vruchtbaarheid van de kerk hangt niet af van de pastoor of een parochie nog een eigen priester heeft of die delen moet met anderen. De vruchtbaarheid hangt op de eerste plaats af van de vrijwilligers in de kerkgemeenschappen, vrijwilligers die als nijvere bijtjes op verschillende terreinen in beweging zijn en die zich zorgen voor een levendige gemeenschap. Om een vruchtbare geloofsgemeenschap te zijn hebben we elkaar nodig.
Ik wil besluiten met een tekst die ik deze week tegenkwam: AI roept men nog zo hard dat geloof en geluk ieders persoonlijke zaak is, toch blijft staan dat beide net zoals stilte en rust alleen maar gezamenlijk waargemaakt kunnen worden. Een mens is zichzelf maar wordt alleen zichzelf aan de hand van anderen en in samenspel met medemensen. Daarom zijn parochie en kerk, partijen en clubs nodig.
De strekking van deze tekst is duidelijk. En daarom zeggen we met zijn allen: we gaan door. Ook al weten we nog niet wat ons boven het hoofd hangt door de aanstaande reorganisatie van de parochies, wij gaan door in onze eigen geloofsgemeenschap.

Geloofsbelijdenis

Voorbeden

Laat ons bidden voor iedereen hier in de kerk, en daar buiten. Dat wij een graankorrel kunnen zijn voor elkaar en met elkaar. Laat ons zingen bidden.