God met de vele gezichten

Er was eens een marmeren troon aan de poort in het oosten van een grote stad. Op deze troon zaten duizend koningen die blind waren aan het rechteroog, en duizend koningen blind aan het linkeroog, en duizend koningen met licht in beide ogen. Allen riepen zij tot God dat Hij zich zou vertonen, zodat zij Hem konden zien, maar allen gingen het graf in zonder dat hun wens vervuld was.
Toen de koningen waren gestorven kwam er een arme man, barrevoets en hongerig, en ging op de troon zitten. 'God', fluisterde hij, 'de mensenogen kunnen het niet verdragen regelrecht naar de zon te kijken, want zij worden verblind. Hoe zouden zij dan, Almachtige, regelrecht naar U kunnen kijken? Heb medelijden, Heer. Temper uw kracht, wend uw heerlijkheid naar mij toe, opdat ik, die arm en bedroefd ben, U moge zien!'
Toen...werd God een stuk brood, een beker koud water, een warme jas, een hut, en voor de hut een vrouw, die haar kind liet drinken.
De man strekte zijn armen uit en glimlachte gelukkig. 'Dank U, Heer', fluisterde hij, 'U hebt uzelf vernederd om mijnentwil. U werd brood, water, een warme jas en mijn vrouw en zoon, opdat ik U zou kunnen zien. En ik zag U. Ik buig mij neder en aanbid uw geliefde gedaante met de vele gezichten.'

God in de wereld

Op een goede dag stapte God het ziekenhuis binnen. Hij wandelde onopvallend over een paar afdelingen, maar stond ten slotte voor een hoofdzuster die zich een hoedje schrok en zenuwachtig zei: 'Zeg, weet U wel dat het nu geen bezoekuur is? Maar zeg me eens eerst; hoe moet ik u eigenlijk aanspreken?'
'Noem mij maar Vader', zei God, en dat klonk heel vriendelijk. 'Maar mijn vader is verschrikkelijk autoritair', zei een jonge verpleger die net voorbij kwam, 'en hij begrijpt mij helemaal niet. Ik kan beslist niet met hem praten'. 'Tja', zei God, 'dat is vervelend. Weet je zeker dat je zelf helemaal vrijuit gaat?... Maar, hoe dan ook, je mag ook gerust Moeder tegen me zeggen, want zelfs al zou een moeder haar kind verloochenen, ik laat jou nooit in de steek'.
'Mijn moeder heeft mij wel in de steek gelaten', zei een jeugdige patiënte die in haar ochtendjas over de gang wandelde; 'ze is er met een ander vandoor gegaan en ze hebben mij in een tehuis gestopt'. 'Onbegrijpelijk dat zoiets onder mensen voorkomt', zei God; 'en je bent nog wel zo'n lief kind... Noem mij dan maar liefste, want ik wil alles voor je zijn'.
'Jawel', zei een vrouw op de kamer naast de zusterspost, want ze had alles gehoord, 'jawel, ik meende het zo, toen ik mijn man liefste noemde, twintig jaar geleden. Maar nu snauwt hij mij af. Ik ben niet meer dan z'n dienstmeisje en kinderjuffrouw'.
'Dan weet ik het ook niet meer'. zuchtte God, 'dan is er blijkbaar geen mensennaam voor mij te vinden, waarmee iedereen mij zou kunnen noemen. Aan het einde van de gang was er gerammel en een stem riep: eten'. 'Ik moet opstappen', zei God. 'Maar u vroeg hoe u Mij moest aanspreken, zuster. Zeg maar Vader of Moeder of Liefste of net wat uw hart u ingeeft. U mag ook gewoon God tegen me zeggen. Het doet er niet toe, als jullie maar proberen zoveel mogelijk waar te maken wat ik ben: eenheid in verscheidenheid'. En weg was Hij.

Driemaal heb je God niet herkend

Met de winter voor de deur weegt het alleen zijn mevrouw Snelders zwaar. Ze zou zo graag iemand te gast willen hebben voor wie ze kon zorgen, met wie ze kon praten. Op een nacht verscheen haar een engel. De engel vertelde dat ze bezoek zou krijgen van een belangrijke gast. 'Wees attent en waakzaam', had de engel gezegd.
De ochtend kon niet vroeg genoeg komen. Vol goede moed stond ze op en begon haar huis schoon te vegen. Het was een bedrijvigheid. Plots verstoorde de bel haar in haar werk. Dat is mijn gast, dacht ze en rende naar de deur. Voor haar stond een man, sjofel gekleed, met een lange vieze baard en een kapotte broek. Bij de aanblik moest ze haast kokhalzen. De bedelaar vroeg een boterham. Mevrouw Snelders verontschuldigde zich en zei: 'Ik verwacht een belangrijke gast' en liet de deur in het slot vallen.
Na het vegen begon ze aan het klaarmaken van de maaltijd. Al snel siste het vlees in de pan. En boven de keukengeluiden uit hoorde ze de deurbel voor de tweede maal. 'Mijn gast', riep ze en stoof naar de deur. Voor haar stond een keurige dame die een bijdrage vroeg voor kansarme kinderen in ontwikkelingslanden. 'u komt ongelegen, ik heb het druk', zei mevrouw Snelders. Met een klik sloot de deur.
Nu begon ze met het klaarmaken van de tafel. Ze blonk het zilveren bestek op en schikte de tafel. En terwijl ze daarmee bezig was, ging de deurbel voor de derde maal. De pastoor stond aan de deur. Hij vroeg haar medewerking voor het secretariaat van de parochie. Ze had er nu geen tijd voor.
's Nachts verscheen de engel opnieuw. Hij zei: 'Driemaal heeft iemand bij je aangebeld en stond de belangrijke gast voor je. Tot driemaal toe heb je God niet herkend.'

De moeder

De goede God had besloten om de moeder te scheppen. Hij was er zeker al zes dagen mee bezig, toen een engel kwam en zei: "Wat staat u daarmee toch uw tijd te verdoen?" En God antwoordde: "Zeker, maar hebt ge al eens gelezen wat er allemaal nodig is om een moeder te maken? Ze moet een groot hart hebben en open armen, waarin iedereen zich geborgen voelt... ze moet honderdtachtig beweegbare delen hebben, allemaal vervangbaar... ze moet koffie kunnen zetten, voordat de dag begint... ze moet een kus kunnen geven die alles kan genezen; van een gebroken been tot liefdesverdriet toe... zes handen".
De engel schudde het hoofd en herhaalde ongelovig: "Zes paar handen?" "Och" zei God, "de handen zijn niet zo moeilijk, maar een mama moet ook drie paar ogen hebben". "Zoveel", vroeg de engel verbaasd. En God knikte. "Ja, één paar om dwars door gesloten deuren te kijken als ze vraagt: "kinderen wat doen jullie daarbinnen?", ook als ze heel goed weet, wat ze aan het doen zijn. Een tweede paar in het achterhoofd om te zien wat ze niet mag zien, maar toch moet weten. En dan nog een derde paar, om aan het kind dat iets misdaan heeft zwijgend te zeggen: "ik begrijp het, wees maar gerust." "Maar Heer", zei de engel, hem bij de arm nemend. "ga slapen, morgen is er ook nog..."
"Geen sprake van", antwoordde God, "trouwens ik ben bijna rond. Ik heb er al één gemaakt die vanzelf geneest als ze ziek is, die een maaltijd voor zes personen kan gereed maken met één kilo gehakt en die een jongen van negen jaar onder de douche kan houden".
De engel draaide langzaam, om het model van de moeder heen, en onderzocht het aandachtig. "Ze is veel te zacht", besloot hij met een zucht. "Maar ze is taai en stevig", verdedigde God met klem. "Ge hebt er geen idee van wat zo'n mama kan doen en kan verdragen". "En kan ze ook denken?", vroeg de engel. "Dat niet alleen, ze kan ook uitstekend gebruik maken van haar verstand en een oplossing vinden voor alles en nog wat," antwoordde de Schepper.
Toen boog de engel zich nog eens over het meesterwerk en streek met één vinger over haar wang. "Hier is iets fout gegaan!", stelde hij vast. "Toch niet, dat is geen fout", verbeterde de Heer, "dat is een traan". "En waar dient die voor?" wou de engel weten. "Om vreugde uit te drukken, pijn, eenzaamheid, maar ook voldoening en fierheid". "Maar Heer", riep de engel uit, "U bent een genie!" Met een glimlach merkte God op: "Om u de waarheid te zeggen, Ik was het niet die deze traan aanbracht, het waren de kinderen".

God en Eva

"God, ik heb een probleem". "Wat is het probleem, Eva?"
"Ik weet dat jij me schiep en dat je deze prachtige tuin voor mij voorzag met al die wonderlijke dieren en zelfs een hilarische komische slang, maar ik ben gewoon niet gelukkig."
"En waarom ben je niet gelukkig?" "God, ik ben alleen en ik verveel me, en ik ben die appels meer dan beu!" "Wel, Eva, in dat geval heb ik een oplossing voor jou. Ik zal een man voor je scheppen." "Een man? Wat is dat, God?"
"Een laf schepsel, met veel slechte gewoontes. Hij zal liegen, bedriegen en ijdel zijn. Hij zal achterlijk zijn en zal zich met kinderachtige dingen bezighouden. Hij zal groter zijn dan jij en hij zal willen vechten, jagen en dingen doden. Hij zal niet zo slim zijn, dus zal hij jouw hulp nodig hebben om goed te kunnen denken. Hij zal een zeer beperkte emotionele capaciteit hebben en hij zal hierin moeten getraind worden. Hij zal een beetje stom lijken eens hij hier is, maar omdat je zo klaagt zal ik hem scheppen op zo'n manier dat hij in jouw lichamelijke noden zal voorzien. En dan zal je je zeker niet meer vervelen!"
"Dat klinkt goed", zegt Eva, met haar wenkbrauwen ironisch opgetrokken. "Maar waar zit het addertje onder het gras?" "Wel… je mag hem hebben onder één voorwaarde" "En die is?" "Zoals ik al zei, hij zal trots zijn, arrogant en narcistisch… dus zul je hem moeten doen geloven dat ik hem eerst maakte. En dat zal dan ons kleine geheimpje zijn. Je weet wel, van vrouw tot vrouw".

Het verhaal van de schepping

In het begin was de fantasie! De fantasie was bij God, de fantasie wás God. En Gods ongebreidelde fantasie bracht het heelal op gang: de mateloze ruimte met al zijn planeten, met de gloeiende zon, de maan en de sterren. Met licht en donker werkte God, met kleuren en tinten. En God kreeg plezier in zijn werk.
Toen nam God een rib uit het gloeiende lijf van de zon, en Hij maakte daarvan een nieuwe planeet die Hij 'aarde' noemde. Hij liet de zon erop schijnen en wolken liet Hij vruchtbaar regenen. Er kwam leven op de kleine aarde: velden van groen en daar tussen de bloemen en de bomen. Toen kwamen de dieren: ze vlogen in de lucht en ze zwommen in het water.
En God kreeg steeds meer plezier in zijn fantastisch werk. Daarna schiep God de mensen. Toen kwam God op een idee. Zou hij het durven aan mensen zijn fantasie toe te vertrouwen? Zou Hij het durven om mensen verder te laten gaan met alles wat Hij begonnen was? En God waagde het erop. Hij zei tegen de mensen: Volbreng mijn fantasie, mijn onvoltooide schepping. Maak mijn wereld tot een bewoonbaar huis. Verander de rotsen in bronnen en vijvers, verander de stenen in helder water, verander het water in wijn voor iedereen, maak goed wat nu nog niet af is, breng alles thuis wat naar mij onderweg is. Bewaar mijn fantasie, maak alles nieuw!

De nieuwe schepping

In de moderne tijd herschiepen de geleerden en de politici hemel en aarde want de aarde was een puinhoop, de wereld een chaos, en de geleerden en politici zeiden: laat ons orde scheppen; en zij verdeelden de wereld in tweeën: het blanke westen en de donkere rest, en zij vonden dat het zo goed was, en het werd avond en morgen: de eerste dag.
En de geleerden en politici zeiden: laat ons de welvaart goed verdelen; zij dekten de tafel in het westen en gaven de kruimeltjes aan de rest; en zij vonden dat het zo goed was, en het werd avond en morgen: de tweede dag.
En de geleerden en politici zeiden: er moet groen zijn op de aarde, en zij zaaiden tarwe en andere gewassen in het westen en ze kapten de bossen en de regenwouden in het zuiden en vonden dat het zo goed was, het werd avond en morgen: de derde dag.
En de geleerden en politici zeiden: er moet licht zijn, dag en nacht, en ze bouwden kerncentrales en kolencentrales en 's nachts bleef het licht branden, want er moest geld verdiend worden. Ze zagen dat het uitstekend werkte, het werd avond en morgen: de vierde dag.
En de geleerden en politici zeiden: dieren moeten de aarde bevolken, en ze maakten legbatterijen voor de kippen en zetten koeien en varkens bijeen in grote stallen, en ze zagen dat het goed was voor de economie; het werd avond en morgen: de vijfde dag.
En de geleerden, en politici zeiden: laat ons nu dé mens maken, de wetenschappelijk verantwoorde mens en zij maakten de mens en zeiden hem: geniet van het leven en maak het je zo gemakkelijk mogelijk, denk eerst aan jezelf, delen met anderen is nergens voor nodig. Toen werd het avond en begon het heel donker te worden.
En op de zevende dag op de zevende dag, vrienden, wordt gemaakt wat wij willen maken , als we tenminste niet gaan rusten om bewonderend te kijken naar wat er gemaakt is op de zes voorafgaande dagen. wat er op de zevende dag gebeurt, hangt af van onszelf.

De nieuwe schepping 2

In de moderne tijd herschiepen de geleerden en de politici hemel en aarde want de aarde was een puinhoop en er lag olie op de wateren, en de geleerden en politici zeiden: laat ons orde scheppen; en zij verdeelden de wereld in tweeën: het blanke westen en de donkere rest, en zij vonden dat het zo goed was, en het werd avond en morgen: de eerste dag.
En de geleerden en politici zeiden: laat ons de welvaart goed verdelen; zij dekten de tafel in het westen en gaven de kruimeltjes aan de rest; en zij vonden dat het zo goed was, en het werd avond en morgen: de tweede dag.
En de geleerden en politici zeiden: er moet gezaaid worden op aarde; en zij zaaiden tarwe en andere gewassen in het westen en bommen en granaten in het oosten; en vonden dat het zo goed was, het werd avond en morgen: de derde dag.
En de geleerden en politici zeiden: dieren moeten de aarde bevolken, en zij maakten dieren, ieder naar hun soort: kanonnen, tanks en pantserwagens, ieder naar hun soort, en onderzeeërs, naar hun soort, en zij zagen dat ze van pas kwamen; het werd avond en morgen: de vierde dag.
En de geleerden en politici zeiden: wij kunnen het niet houden zo, laten wij vogels maken; en zij maakten straaljagers, bommenwerpers en raketten, ieder naar hun soort; en zij vonden dat het zo goed was, het werd avond en morgen: de vijfde dag.
En de geleerden en politici zeiden: laat ons nu dé mens maken, de wetenschappelijk verantwoorde mens en zij kloonden de mens en programmeerden hem als consument en zeiden hem: wees economisch en pragmatisch, beheers de wereld en wees de baas over je medemensen. Toen was het avond geweest en begon het zeer donker te worden.
En op de zevende dag, op de zevende dag, vrienden, wordt gemaakt wat wij willen maken als we tenminste niet gaan rusten om bewonderend te kijken naar wat er gemaakt is op de zes voorafgaande dagen. wat er op de zevende dag gebeurt. hangt af van onszelf.

Geef God zijn deel

Een pastoor, dominee en rabbijn vertellen elkaar hoe ze het geld verdelen dat is opgehaald uit de geloofsgemeenschap. De pastoor trekt een lijn op de kerkvloer en gooit het geld op. Alles wat over de lijn valt is voor God, de rest voor hemzelf. De dominee doet iets soortgelijks: hij trekt een cirkel, en alles wat erbuiten valt, is voor God. De rabbijn, tenslotte, gooit alles gewoon de lucht in: alles wat God kan vangen mag Hij houden.

Meneer Professor

Er was eens een meestersmid die een ijverig en vakbekwaam man was, maar die wel een erg hoge dunk had van zijn eigen kunnen. Wie hem niet met de titel 'Meneer Professor' aansprak, hoefde niet te verwachten dat hij antwoord kreeg. Op een goede dag verschenen Jezus en de heilige Petrus in zijn werkplaats. "Meneer Professor," zei Jezus, "wilt u mij wel toestaan iets te maken in uw werkplaats?" "Als dat alles is," antwoordde de smid. "Wat wilt u dan maken?" "Dat zult u wel zien." Jezus greep een tang, pakte daarmee zijn apostel vast en hield hem in het smidsvuur tot hij roodgloeiend was. Daarop haalde hij hem er weer uit en begon lustig op zijn werkstuk los te hameren. In een handomdraai was de oude, kale Petrus veranderd in een flinke jongeman met een weelderige haardos.
Sprakeloos van verbazing stond de smid als aan de grond genageld, terwijl zijn beide bezoekers beleefd afscheid namen. Uiteindelijk kwam hij weer bij zijn positieven en rende hals over kop naar boven, waar zijn zieke oude vader in bed lag. "Vader, kom snel. Ik heb zojuist geleerd hoe ik weer een gezonde, sterke jongeman van je kan maken!" "Ben je soms gek geworden?" "Geloof me toch. Ik heb het met eigen ogen gezien."
Toen de oude man zich hardnekkig bleef verzetten, sleepte zijn zoon hem naar beneden de werkplaats in. Daar hield hij hem in het gloeiende smidsvuur, maar alles wat hij er na enige tijd uithaalde, was een verkoolde klomp vlees, die onder de slagen van zijn hamer tot gruis uiteenviel.
Eindelijk begon het de smid te dagen wat hij had aangericht. Hij rende naar buiten om de twee vreemdelingen te zoeken en trof hen tot zijn opluchting nog aan op het marktplein. "Heren, wat hebben jullie me aangedaan! Ik wilde het ook proberen en nu heb ik mijn bloedeigen vader verbrand. Ik smeek jullie, kom me toch helpen, als dat tenminste nog mogelijk is." "Ga rustig naar huis," antwoordde de Here God. "Daar zul je je vader gezond en wel aantreffen."
En tot zijn onuitsprekelijke vreugde was dat ook zo. Sinds die dag was het gedaan met de hoogmoed van de smid. Als iemand hem nog eens aansprak met 'Meneer Professor', dan riep hij: "Ach, schei toch uit met die onzin. De rijke heren wonen in Venetië, de knappe professoren in Padua en ik ben maar een doodgewone prutser."

Twee monniken

Er waren eens twee monniken, ze trokken de bergen in, hoe langer hoe hoger, op zoek naar God, Op een gegeven moment zagen ze geen mensen en geen huizen meer. Alleen nog vogels. En één van de vogels werd verliefd op hen. Hij bleef bij hen, ook toen het koud werd en winter. Hij dreigde te bevriezen.
De ene monnik zei: 'Vaarwel dan, lief vogeltje, het spijt me wel, maar ik moet hogerop, naar God.' De andere monnik zei: 'Schiet op jij, weg, anders moet ik je nog naar beneden dragen,' Maar ondanks zijn gevloek bleef de vogel. Ten slotte bracht hij dat rotbeest naar beneden, naar het warme dal. En toen hij dat deed, droeg hij ineens God in zijn handen.

Zoektocht naar God

Er was eens een jongen die God wilde ontmoeten. Hij wist dat hij een lange reis moest maken om op de plek te komen waar God woonde, en dus stopte hij zijn koffer vol met koekjes en blikjes limonade. Toen hij een stuk had gelopen, zag hij een oude vrouw. Ze zat op een bank in het park de duiven te voeren. De jongen ging naast haar zitten, en opende zijn koffertje. Hij wilde net wat limonade gaan drinken, toen hij zag dat de vrouw er hongerig uitzag. Hij bood haar een koekje aan. Ze nam het dankbaar aan en glimlachte naar hem. Ze had zo'n prachtige glimlach, dat die jongen die opnieuw wilde zien en dus bood hij haar een blikje limonade aan. En weer glimlachte ze naar hem.
De jongen was verrukt! Ze bleven er de hele middag zitten eten en glimlachen, zonder een woord te zeggen. Toen het donker werd, besefte de jongen pas hoe moe hij was en hij wilde naar huis gaan. Hij stond op, maar toen hij een paar stappen had gezet, keerde hij zich om en gaf de oude vrouw een stevige omhelzing. Ze beantwoordde de omhelzing met de mooiste glimlach die hij ooit had gezien.
Toen de jongen thuis kwam was zijn moeder verbaasd over de vreugde die van zijn gezicht straalde. 'Hoe komt het dat je zo blij bent?' vroeg ze hem. 'Nou, ik heb vanmiddag met God gegeten.' En voordat zijn moeder iets kon zeggen, voegde hij er aan toe: 'Weet je dat God de mooiste glimlach van de hele wereld heeft?'
Intussen was de oude vrouw ook thuisgekomen. Ze straalde van vreugde. Haar zoon verbaasde zich over de vredige blik op haar gezicht. 'Hoe komt het dat je zo blij bent, moeder? Ze antwoordde: 'Ik heb in het park koekjes gegeten met God.' En voordat haar zoon kon antwoorden, voegde ze eraan toe: 'Hij is veel jonger dan ik dacht'.

Het lam

Kort na de schepping waren alle dieren gelukkig en tevreden. Op eentje na; dat dier was treurig en teleurgesteld. Dat dier was het lam. De schepper merkte de teleurstelling bij zijn schepsel en vroeg: wat mankeert er aan? Waarom zijn alle schepselen zo vrolijk en laten ze opgetogen van zich horen en ben jij zo zwijgzaam en bedroefd?
Ach, mijn God, als ik het zeggen mag, waarom ben ik zo'n uitzondering tussen die duizenden anderen? Waarom gaf u mij niet, zoals de andere dieren een schild en wapen om me te verdedigen. Immers, de één heeft spitse horens, de ander scherpe klauwen, weer een ander een krachtige slurf of een gevaarlijke slagtand. Maar ik heb niets. Zoveel andere dieren kunnen wegvliegen, omhoog klauteren, wegduiken in de diepte van de zee, of vliegensvlug rennen. Maar wat kan ik?
God hoorde het klagen van het hulpeloze lam welwillend aan en zei: dan mag je een wens doen. Kies maar of je klauwen wilt, of scherpe tanden of wat ook maar om tegenstanders te verscheuren of te verjagen.
O nee, zei het lam, dat wil ik niet. Ik wil niemand leed toebrengen, laat staan doden. Maar misschien wilt u mij dan die wapens geven die mij helpen om het leed dat mij wordt toegebracht te kunnen vergeten, om mijn lijden dragelijk te maken.
Dat is een verzoek dat ik niet kan weigeren, sprak God. Ik zal je de drie krachtigste wapens geven, waardoor je in tegenspoed niet ongelukkig zult zijn en zelfs in staat bent om het grootste kwaad te overwinnen. Dit zijn jouw wapens: zachtmoedigheid, toewijding en geduld.