Gebeden op de achtentwintigste zondag door het jaar

Inleiding:

Gebed over de gaven:

Laten wij bidden voor alle mensen die nu lijden
aan melaatsheid of aan andere ernstige ziekten,
voor allen die geen uitzicht hebben op genezing.
Dat ze niet gemeden worden in de samenleving,
uit angst of omdat men er geen raad mee weet.
Mogen ze juist heel veel steun ontvangen
van meelevende en hartelijke mensen in hun omgeving.

Laten wij bidden voor hen die als melaatsen behandeld worden,
waar de meesten in een grote boog omheenlopen,
voor verslaafden, zwervers en daklozen,
voor allen die geen greep meer hebben op hun eigen leven.
Mogen ze toch aanvaard worden in onze samenleving
en geholpen worden om zichzelf weer te vinden.

Laten wij bidden voor de mensen in Afghanistan en Irak,
voor allen die te lijden hebben onder oorlog en geweld,
die het gevoel hebben dat ze niet meer meetellen in de wereld,
dat ze door iedereen in de steek gelaten worden.
Mogen zij toch ervaren dat ze niet vergeten worden
en weer hoop krijgen op een vreedzaam en menswaardig bestaan.

Laten wij bidden voor alle Moslims, waar ook ter wereld,
voor degenen die ten onrechte als een bedreiging worden gezien,
voor hen die het slachtoffer zijn van vooroordelen en discriminatie.
Mogen zij de kans krijgen om weer een eigen plek in de samenleving te krijgen.

God, van alle mensen, voor alle mensen, geef dat ook wij open staan
voor alle mensen en niemand uit sluiten.
Mogen wij zo uw mensen zijn, vandaag en alle dagen. Amen.

Teksten, gebeden, gedichten bij de achtentwintigste zondag door het jaar

God van grote gaven,
wat moet het moeilijk zijn
zulke rijkdommen te schenken
zo veelvuldig te geven
en door ons mensen
alleen maar gewezen te worden
op wat nog ontbreekt
op wat we ons nog wensen,
op ons verdriet, onze boosheid.
We beseffen niet
dat er altijd wel weer iets is
wat een ander heeft
en wij nog niet.
Vrijgevige God
moet je ons dan ook nog helpen
onze blijheid te voelen
met wat we zomaar wel hebben,
zoveel dat we de dag lang
niet uitgedankt raken?

God, we vergeten te bedanken
te zien wat we hebben
vasthoudend richten we onze aandacht
op niet-dankbaar zijn
om wat we niet hebben
bang dat we anders
zouden vergeten te vorderen.
Wat een voorbeeld geven kinderen
die blij zijn en boos zijn
zonder voorzorg
die gewoon groeien
moeiteloos
die genieten van het goede
nemen wat ze ten deel valt
en niet lang treuren
als ze misgrijpen
maar welgemoed telkens opnieuw op pad gaan
om hun wereld te veroveren.
Laat me zijn als een kind, God,
die leeft in je prachtige wereld
die vlinders en vogels wil pakken
het plezier van het spel ziet
en niet hoeveel vlinders
hij uiteindelijk in zijn knuistje omklemt.


K. Gerritsen

Ik dank U, God,
voor alles wat ik van anderen mocht ontvangen,
voor mensen die met mij verbonden zijn geweest,
die trouw zijn geweest in hun zorg en liefde,
die mijn verdriet hebben gedeeld,
die mij hebben laten delen in hun geluk.

Ik dank U, God,
voor allen die in stilte aan mij hebben gedacht,
voor hen die attent waren in de kleinste dingen van alledag;
mensen die konden troosten,
mensen met een hart vol barmhartigheid en verzoening.

Ik dank U, God,
voor allen die mij konden bezielen,
mensen die een bevrijdend woord konden spreken,
mensen die konden luisteren,
mensen die zomaar nabij waren,
mensen die mij rust konden geven.

Ik dank U, God,
voor mensen voor wie ik iets mocht betekenen,
mensen die mijn liefde durfden ontvangen,
mensen die op mij konden wachten,
mensen die mij een kans hebben gegeven,
mensen die konden vergeven.

Ergens in de bergen leefde een man, een Filipino. Wanneer hij door en door miserie was geworden: eenzaam, arm en ellendig, dan ging hij naast een boom staan, naast de weg en wriemelde met zijn voeten in de grond, tot aan zijn enkels in de modder en bleef zo staan, rechtop. Hij trachtte innerlijk verbinding te krijgen met het verhaal van zijn voorvaderen, met het lijden van miljoenen mensen door de eeuwen heen. Hij wist zich een schakel in de geschiedenis...
Er kwam een missionaris voorbij, op zijn paard. Hij stopte, want hij had de gewoonten van dit volk en dit land bestudeerd en wist: met die man is iets bijzonders aan de hand, anders stond hij daar zo niet.
Daarom vroeg hij: 'Wel, is er iets?' Maar de Filipino antwoordde niet. 'Zeg toch eens wat, man', drong de missionaris aan, 'ik kom je toch helpen'.
De Filipino fluisterde zacht: Jij luistert niet. . .' 'Maar jij zegt ook niks', zei de missionaris.
Na een lange tijd van wachten in stilte, stijgt de missionaris van zijn paard af en gaat naast de man staan. Hij wriemelt met zijn voeten in de grond totdat die vast zitten in de modder en blijft dan staan, wetend dat er naast hem een mens staat van verdriet en van vragen. Hij wacht...
Na een tijdje zegt de Pilipino: ' Ja, vriend, 't is erg, ik heb verdriet'.
De pater zwijgt en blijft staan, in de modder. Na een hele tijd zal hij misschien zeggen: 'Ik dacht het al.'

Een nog jonge man lijdt aan kanker. Hij is terminaal. Als zijn zus op bezoek is zegt die tegen hem: "Als je daarvoor zou voelen, kun je rustig bij ons in huis komen."
Hij zoekt eerst nog haar hand, grijpt die stevig en wendt dan tegelijkertijd het hoofd volledig en met een ruk van haar af. Zij zoent die hand die droog, warm en bruin is en weet niet beter dan meteen door te praten.
"Dat we een bed in mijn werkkamer kunnen zetten, door de grote ruit, weet je wel?, heb je meer te zien dan hier. In elk geval geen afpeigerde medepatiënten," zeg ze.
"We kunnen de buurman-boer vragen of ie de paarden in de wei zet," lacht ze onhandig. "Nou ja, en je hebt dag en nacht je eigen mensen om je heen en ken, muziekjes, een mensenhuis, de hele rataplan. Waarom zouden we het niet een beetje plezierig maken? Bij ons is daar alle gelegenheid en ruimte voor".
Zij hoorde hem sniffen en een paar maal trillend zuchten, maar ze praatte maar door. Dan komt zijn hoofd weer terug, weer met een ruk. Tranen lopen over zijn gezicht.
"God, kind," zegt hij met die ogen. "Jezus Christus. Wat moet ik zeggen. Ik ben er echt even helemaal van de kaart."
Hij legt het hoofd recht in het kussen, veegt met de linkermouw z'n ogen, wangen, hals droog en tracht zichzelf tot de orde te roepen. "Waarom doe je dit," vraagt hij, zo klein als ik nooit voor mogelijk gehouden zou hebben.
"Waarom niet," vraag zij terug "Fred en ik hebben gedacht: stel wij lagen daar? Voor hetzelfde geld konden wij daar liggen of kunnen er komen te liggen, dan zouden wij het fijn vinden, denken we, als er iemand kwam en zei: Wil je achter mijn ruit liggen?

Een vader werd telkens weer door zijn zoontje gestoord en hij werd daar erg moe van. Om eindelijk rust te hebben, nam de vader een oud tijdschrift, scheurde er enkele bladzijden uit waar de wereldkaart op stond, versnipperde de bladzijden tot kleinere stukjes en gaf deze aan zijn zoon: 'Hier heb ik een leuk tijdverdrijf voor je. Neem deze papiersnippers en zet de wereld maar weer in elkaar!' Hij dacht zijn zoontje nu voor enige tijd stil te hebben. Maar al heel snel kwam de jongen terug met de wereldkaart. 'Hoe heb je dat gedaan?', vroeg de vader. 'Dat was heel eenvoudig', zei het zoontje, 'op de achterkant stond een afbeelding van een mens. Ik hoefde alleen maar de mens in elkaar te puzzelen, toen was de wereld ook weer heel.'


uit Der Prediger und Katechet

Ik zag op straat koude gezichten,
Op school koude gezichten
Op het werk koude gezichten
Overal koude gezichten
Jij en ik, koude gezichten.
Ik droomde ervan deze nacht.
Ik liep tussen een menigte van koude gezichten.

Uit de verte kwam plots
Een man, die glimlachte
Tussen al die koude gezichten.
Zijn gezicht werd steeds groter,
Zo groot dat er weldra niets meer te zien was
Dan een grote, lachende mond.
De menigte verdroeg dit niet
Dus sloegen ze hem dood.

Doch toen kwamen er meer gezichten
die glimlachten,
Ze glimlachten naar mekaar,
Ze glimlachten ook naar alle koude gezichten
En die koude menigte begon te glimlachen
Ze glimlachten naar mekaar,
Mensen, geweldig was dat,
Één glimlachende wereld.

Ze lachten om kleine, alledaagse dingen
Tranen en verdriet werden vergeten
Want heel de wereld glimlachte.
De man die het eerst had gelachen, sprak:
"Het is volbracht!"
Ik werd glimlachend wakker.