Gesprek aan de kribbe

Stefan keek toe hoe zijn grootvader een prachtige figuur aan het snijden was voor de kerststal. Een paar stonden er al klaar op de tafel. En toen hij een beetje moe zijn arm op de rand van de tafel legde, merkte hij hoe alle gestalten tot leven kwamen en hij was stomverbaasd hoe hij zelfs een gesprek met hen kon voeren. En sterker nog: herders, koningen, Maria en Jozef waren niet meer klein en hijzelf niet meer groot, maar hij ging midden tussen hen door zonder op te vallen.
En zo ging Stefan samen met hen de stal van Betlehem binnen. Daar zag hij het Kind en het Kind zag hem aan. Opeens sprongen hem de tranen in de ogen. "Waarom moet je huilen?", vroeg het Kind Jezus. Omdat ik helemaal niets voor U heb meegebracht. "Ik zou heel graag iets van je hebben.", antwoordde het Kind. Stefan stamelde: "Ik wil U alles schenken wat ik heb." "Er zijn drie dingen die Ik graag van je zou willen hebben, " zei het Kind Jezus.
De jongen onderbrak Hem: "Mijn nieuwe jas, mijnnieuwe computer, mijn nieuwe boek?" "Nee, nee" antwoordde het Kind Jezus, "dat heb Ik allemaal niet nodig. Daarvoor ben Ik niet op de wereld gekomen. Ik wil iets anders van je hebben. Geef Mij liever je laatste opstel.
Was dat even schrikken voor Stefan. "Jezus," stotterde hij met zijn hoofd vlakbij de kribbe, "daar staat onder "onvoldoende!" "Juist daarom wil Ik het hebben. Jij moet me altijd dat brengen waar "onvoldoende" onder staat. Wil je me dat beloven?" "En of," antwoordde Stefan.
"Maar," zei het Jezuskind, "graag zou Ik wel van jou nog een ander geschenk hebben. Ik wil van jou die hele mooie, speciale kerstbal waarmee je deze morgen de kerstboom wou versieren." "Maar die heb ik vanmorgen net kapot laten vallen." "Juist, jij moet me altijd datgene brengen wat je in je leven kapot gemaakt hebt. Ik wil het weer heel maken. Wil je Me dat ook beloven?" "Ja, ik zal het doen, als U me daarbij wilt helpen."
"Maar nu nog mijn derde wens" zei het Jezuskind, "jij moet Mij ook nog het antwoord brengen dat jij aan je moeder hebt gegeven, toen zij ernaar vroeg hoe die kerstbal dan wel kapot was gegaan." Toen legde de jongen zijn voorhoofd op de rand van de kribbe en begon bitter te huilen: "ik, ik..." bracht hij er met snikken moeizaam uit: "per ongeluk heb ik de kerstbal uit de boom laten vallen, maar in waarheid heb ik hem expres op de grond gegooid!" "Ja," zei Jezus, "voortaan moet je altijd al je leugentjes, je trots, het kwaad dat je gedaan hebt bij Mij brengen. En wanneer je bij Mij komt, zal Ik je helpen. Ik zal je aannemen in je zwakheid. Ik zal je bij de hand nemen en je de weg laten zien. Wil je Mij dat beloven?" En Stefan keek toe, luisterde en stond stomverbaasd.

De kleine trommeljongen

Heel lang geleden, vlak bij de stad Bethlehem, leefde eens een kleine jongen van wie de familie heel arm was. Zijn kleren waren versleten, soms had hij honger, want er was niet genoeg te eten. Maar de jongen had een ding waardoor hij toch gelukkig kon zijn. Hij had een trommel, die trommel was van zijn vader, en daarvoor van zijn opa. Jaren terug, toen zijn opa nog jong was, had hij de trommel gekregen van rondtrekkende muzikanten. Toen de kleine jongen oud genoeg was leerde zijn vader hem param pampam pam spelen, op de trommel. Nu was de trommel van de kleine jongen, en hij hield heel veel van zijn trommel. Elke dag speelde hij erop en liep door zijn dorp. De andere kinderen volgden hem terwijl hij speelde en zongen mee en marcheerden in de maat. Soms liepen er zelfs dieren mee in de parade! De kleine jongen speelde zo vaak op de trommel dat hij er heel goed in werd. De mensen in het dorp noemden hem al gauw de kleine trommeljongen.
In dezelfde tijd, is het stadje Nazareth moesten Jozef en Maria op reis. Maria was in verwachting, maar ze moesten naar Bethlehem. In Bethlehem was het heel druk, zo druk dat ze geen plaats konden vinden om te slapen. Ze werden naar een kleine stal gestuurd door een herbergier. Jozef en Maria waren zo moe en koud dat ze blij waren dat ze in het stro in de stal konden gaan liggen. Die nacht werd Jezus geboren, en Maria legde hem voorzichtig in een kribbe met stro. Buiten op het veld waren de herders. Ze pasten op hun schapen. Het was een heel gewone nacht.
Dan ineens... is er een helder licht, alsof het dag werd. En daar stond een engel in het licht. De engel zei: "Wees maar niet bang. Ik kom jullie een boodschap brengen van God. Jullie zullen allemaal erg blij zijn. In Bethlehem is een bijzonder Kindje geboren. Een Kind dat alle mensen gelukkig zal maken. Ga Hem zoeken. De herders gingen Hem zoeken en vonden Jezus. Ze vertelde het grote nieuws aan iedereen. Iedereen had het over de kleine Jezus. Ook de trommeljongen hoorde van Jezus. Hij wou ook wel graag naar het Kindje kijken, maar hij had niks om te geven.
Die nacht zag hij een heldere ster schijnen. Even later kwamen er drie vreemde mannen op kamelen door de straat, ze hadden mooie kleren aan en ook mooie dingen bij zich, het waren koningen. Zouden zij ook naar Jezus gaan kijken? De kleine trommeljongen besloot hen te volgen. Hij hoorde de drie mannen praten over de ster. Ze waren de ster al van heel ver gevolgd, en nu scheen de ster boven een stal. De drie koningen gingen de stal binnen. Toen ze Jezus zagen bogen ze en gaven hun mooie geschenken.
De kleine trommeljongen stond buiten en zag dat allemaal gebeuren. Wat kan ik doen dacht hij, ik heb niks om te geven, verdrietig draaide hij zich om en liep terug naar huis. Toen zag hij de trommel die aan zijn zij hing. Plotseling wist hij wat hij de kleine Jezus kon geven. Hij zou voor Hem op de trommel spelen. Hij ging terug en toen hij de stal weer zag begon hij zacht te spelen en te zingen:

Ik ga naar Bethlehem param pampam pam
en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam
Want voor de sterren scheen, param pampam pam.
is plaats voor iedereen param pampam pam
ram pam pampam ram pam pampam.
Jezus de koning kwam param pampam pam
in de stal param pam pampam param pam pampam

En Maria zei: param pampam pam
Je slaat je trom zo blij, param pampam pam
En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam
Het heeft op jou gewacht,param pampam pam
ram pam pampam ram pam pampam.
Sla je trommel maar, param pam pampam
in de stal param pam pampam param pam pampam

En hij sloeg de trom param pampam pam
het werd al stil alom, param pampam pam
de engelen waren heen, param pampam pam
ook de herders een voor een param pampam
ram pam pampam ram pam pampam.
Maar hij sloeg de trom param pam pampam
in de stal param pam pampam param pam pampam

De kleine nar

In een ver land woonde eens een nar. Hij had een rood pakje aan. Op zijn hoofd droeg hij een fluwelen puntmuts, met kleine belletjes eraan. Als hij liep, dan hoorde je de belletjes rinkelen. En in zijn handen had bij een klokkenspel; daar kon hij vrolijke wijsjes op spelen.
Op een avond zag de nar een grote ster aan de hemel. Deze ster stond niet stil, maar bewoog langzaam door de lucht. "Die ga ik achterna", zei de nar. Hij pakte zijn spulletjes en ging op weg.
Toen hij een eind gelopen had, zag hij een meisje in een rolstoel. Hij keek het kind aan en vroeg of zij zijn mooie puntmuts met belletjes wilde hebben. "Heel graag", zei het meisje, "al zit ik in een rolstoel, ik heb nu elke dag feest."
Nog steeds volgde de nar de ster. Onderweg kwam hij een oude man tegen, met een blind jongetje aan de hand. En aan dat blinde kind gaf hij zomaar zijn mooie klokkenspel. "Dank u, lieve nar", zei de jongen, "al ben ik blind, ik kan nu elke dag muziek maken."
Eindelijk stond de ster stil. Vlak boven een klein huisje. Er gingen daar voorname mannen naar binnen. Ze hadden kostbare geschenken in de hand en gaven die aan een Moeder met een Kindje op haar schoot. Ook de nar ging naar binnen. Hij zei tegen Maria, want die was het, dat hij niets meer had om weg te geven. "Wel", zei Maria, "omdat u nu uw handen vrij hebt, mag u mijn Kind even in uw armen houden."
Blij en gelukkig keek de nar naar de kleine Jezus. Hij hoorde Maria zeggen: "Wat je aan de armen en gehandicapten geeft, dat geef je eigenlijk aan Jezus." (Evangelie: Matteüs 2, 1-12).

Een vierde koning (door Jack Snackers)

Er was eens een bruine koning. Die had zijn buik vol van al die rijkdom om zich heen en van al die knikkende mensen.
Al het goud dat hij had, maakte hem niet geluk-kig en hij bleef honger voelen, ook al stond er telkens een berg eten op tafel. Dus stapte hij van zijn troon, legde zijn kroon in de kast, trok gewone kleren aan en ging op zoek naar een kind. Want daar had hij over gedroomd: hij zou een kind vinden, dat tegen hem lachen zou, en dat had nog nooit iemand gedaan.
Een andere koning, een zwarte, had ook gedroomd. En telkens als hij over dat kind nadacht, kreeg hij er een hekel aan, dat hij alsmaar bevelen moest geven, dat hij alles te vertellen had en dat hij nooit eens gewoon kon wandelen met gewone mensen en praten over gewone dingen. Dus stapte hij van zijn troon, legde zijn kroon in de kast, trok gewone kleren aan en ging op zoek naar het kind, dat tegen hem lachen zou.
Een derde, een blanke koning, was al van zijn troon gestapt. Dat deed hij elke avond; dan ging hij naar bed. En ook nu lag hij erin, maar hij lag te woelen en zijn kroon viel telkens van zijn hoofd. Dus legde hij die op het nachtkastje. Eigenlijk zou hij die kroon nooit meer willen opzetten, want dat maakte hem eenzaam en alleen. Die blanke koning had ook gedroomd dat hij een kind zou vinden. Dat zou tegen hem lachen en dan was hij niet meer zo alleen. Dus stapte hij uit bed, legde zijn kroon in de kast, trok gewone kleren aan en ging op zoek naar het kind.
Alle drie hadden ze haast. Dus pakte de koning uit het oosten zijn hoge kameel, de koning uit het zuiden zijn mooiste paard en die uit het westen zijn lelijk eendje, en alle drie gingen ze op zoek naar het kind.
Maar er was nog een vierde koning. Die woonde in de lage landen van het noorden. Ook hij had een paar keer gedroomd van dat kind. Ook hij was als koning niet tevreden. Dus stapte hij van zijn troon, legde zijn kroon in de kast, trok ge-wone kleren aan en ging op stap. Hij nam niet de hoge kameel uit de dierentuin, niet het mooiste paard uit de stal of de lelijke eend van zijn kinderjuf; hij nam de benenwagen, hij ging te voet. Op straat zag hij al meteen een kind. Hij dacht: "Nou al? Is dat het kind waarvan ik droomde? Zo vlak bij huis? Daarvoor had ik niet van mijn troon hoeven komen!" Maar toen hij goed keek, bleek het zomaar een kind te zijn, dat gevallen was en stilletjes zat te huilen.. Toen de koning zich over het kind boog, keek het door zijn tranen omhoog, bang om geslagen te worden.
Maar de koning streek een keer door de blonde krullen en legde een pleister op het geschaafde knietje. Voorzichtig verscheen er een lach in de kleine traan-oogjes; was dat niet de lach uit zijn dromen. Dus ging de koning verder, zo tevreden als hij nog nooit geweest was.
Na een tijdje zag hij een man langs de kant zitten. Die zat alsmaar te turen naar de overkant van het water, daarheen ws zijn vrouw gegaan met hun twee kindjes. Het water scheidde hen voorgoed.
De koning luisterde en leidde stilletjes de starende man naar zichzelf terug. Die stond op en durfde aan deze kant van het water verder te gaan, alleen maar met een lach op zijn gezicht. De lach van het kind uit zijn dromen.
Zo bleef de koning met mensen bezig. Hij schoot niet hard op, op zijn tocht naar het kind. En toen de drie andere koningen elkaar allang hadden ontmoet en samen naar Betlehem waren geweest, was de vierde koning nog altijd, telkens een lach toverend op gezichten van mensen, de lach uit zijn dromen.
Misschien is hij nog onderweg, die koning uit het noorden, tot op vandaag. . . In mij? In jou?

De geboorte van het licht

Het is kerstavond. Ver weg, bij een oude schuur, brandt een kampvuur. Een herdersjongen en een meisje zitten zich te warmen. Boven hen komt een kleine engel naar hen toe. Hoi, wie ben jij? Ik ben Benjamin, ik ben de jongste van alle engelen. Ik ben Addi, ik ben een herdersjongen. En ik ben Judith, mijn vader is koning. Ik ben de andere engelen kwijt, zegt Benjamin, daarom kwam ik naar jullie toe. En ik wilde hier blijven, zegt Addi, om op mijn lammetje te passen. En mijn vader is met twee andere koningen verder, zegt Judith, ik wilde niet mee, ik vond het veel te koud en te donker om weg te gaan.
Dus jij bent een engel, zegt Addi? Jazeker, Benjamin kijkt trots, wij doen allerlei heel belangrijk werk voor God. Wij engelen, wij zijn boodschappers, wij brengen alle belangrijke berichten van God naar de mensen. Ik ben in opleiding bij de engel Gabriël, hij is een van de belangrijkste engelen. En vandaag wordt er een kind geboren. Dat kind zal de grootste engel zijn die er bestaat. Als Hij geboren is, begint alles opnieuw. Hij gaat alle goede berichten van God aan de mensen vertellen.
0, zegt Judith. Mijn vader is ook op weg naar een kind dat vannacht geboren wordt, maar dat is geen engel. Hij zal een prins zijn, Hij wordt later een wijze koning, nog veel groter en wijzer en nog veel koninklijker dan alle koningen op aarde. Met Hem zullen alle koninkrijken opnieuw beginnen. Judith krijgt er een kleur van. Die woorden had ze van haar vader gehoord.
Nou, dan worden er zeker drie kindjes geboren vanavond, zegt Addi. Mijn vader is samen met de andere herders op weg naar de Goede Herder, want die wordt vannacht geboren. Dat heeft die grote engel gezegd. Misschien dat ik later bij Hem ga werken, want dat kindje zal de allerbeste herder zijn. Hij maakt een nieuw begin voor alle herders.
Meeeeee, er blaat een schaapje. Dat is mijn lammetje zegt Addi. Hij tilt hem op en zet hem op zijn schoot. Meeeee ..". Wat wil je zeggen, kleintje? Vraagt Judith. Ik weet het niet, zegt Addi. Benjamin kan jij hem verstaan. Jazeker, zegt Benjamin: Hij zegt dat alle schapen op weg zijn naar een lam dat geboren wordt, het Lam van God wordt vannacht geboren. Dat had de grote engel gezegd. Hij is een nieuw begin voor alle schapen. Meeeee ..,.. Zegt het lammetje. Die grote engel is vast Gabriël, mijn baas, zegt Benjamin. Addi en Judith kijken elkaar aan. Maar die zijn toch niet op weg naar een lam dat geboren wordt? Meeeee Zegt het lammetje.
Op dat moment kijkt Judith omhoog. Kijk daar is de ster. Hij twinkelt wel heel bijzonder zegt Addi. Dat is niet zomaar twinkelen, zegt Judith, hij vertelt ons iets, dat heb ik van mijn vader geleerd. 0, zegt Addi, en wat zegt hij dan? Hij zegt, Judith kijkt omhoog, hij zegt: 'Het licht van de wereld is geboren, het licht van de wereld, het grootste licht dat al het donker verjaagt. Het Licht is geboren', dat zegt hij. Het wordt steeds gekker, zegt Addi, hoe kan het Licht nu geboren worden? Laten we erheen gaan, zegt Benjamin, misschien vind ik Gabriël wel. Misschien is mijn vader er ook wel. Zegt Addi. Misschien weten zij waar de koningen naar toe zijn zegt Judith.
Benjamin zweeft voor ze uit, het lammetje huppelt mee, ze volgen het licht van de ster en samen lopen ze de weg af tot ze bij een kleine stal komen. Hoog aan de lucht twinkelt de ster nog sterker, de schapen lopen te blaten rond de stal. Binnen knielen de herders en de koningen bij de kribbe en de engel Gabriël staat bij de poort. Waar ben je zo lang gebleven? Ik was de weg kwijt, het spijt me, zegt Benjamin. Kom snel naar binnen, want de Engel van God is geboren. Judith ziet haar vader. Ha, pap, ik ben toch gekomen. Ze kruipt dicht tegen hem aan. Kijk, Judith, daar in de kribbe, de koning van de wijsheid is geboren. Dag pap, zegt Addi. Ha, ben je daar, ik wilde je net komen halen, Kijk, Addi, de Goede Herder is geboren. Het kleine lammetje is ook binnengelopen. Hij staat met zijn kopje in de kribbe, daar in het stro ligt een kindje, dat is dus het Lam van God, denkt het schaapje.
Boven de stal staat de ster, hij kijkt door een opening in het dak naar binnen, hij schijnt precies op het kindje Jezus in de kribbe. Als ik hem kan aanraken met mijn lichtstraal, ga ik nog meer licht geven, want Hij is het Licht van de wereld, zegt de ster.
Die nacht zitten de herders te praten met de koningen, de schapen blaten, de ster twinkelt en de engelen zingen. Gabriël legt het hen uit: 'Jullie hebben allemaal gelijk. Dit kindje is dat allemaal. Hij is Herder en Koning, Hij is Engel en Lam, Hij is Licht en Brood en nog veel meer', Hij maakt alles nieuw, want daarna spreekt Gabriël heel plechtig: 'Hij is de Zoon van God'.
Nu wordt het heel stil. 'De Zoon van God.' Ze fluisteren het naar elkaar: 'Dit kindje is de Zoon van God'. De ster durft bijna niet meer te schijnen, de Koninqen doen hun kroon af, de herders leggen hun staf bij de kribbe en de schapen vergeten te blaten. Dan blijft het een hele tijd stil. Dat had niemand verwacht. Dus dat is het nieuwe begin van God, zijn Zoon!
Maria en Jozef horen wat er allemaal gezegd wordt. En ik zal ervoor zorgen dat Hij ook een goede timmerman wordt, denkt Jozef. Zeggen ze dat allemaal van mijn kleine Jezus, denkt Maria. Ze neemt haar kindje uit de kribbe en legt het tegen haar aan. Drink nu maar en rust uit, Je zult het nodig hebben, want inderdaad, Jij bent Gods Zoon, Jij zult voor iedereen het Nieuwe Begin zijn. Amen.

Een dag om nooit te vergeten

Het is de dag voor Kerstmis. Iedereen heeft meegewerkt om het huis netjes en gezellig te maken. Vader en moeder, Anneke en Sjonnie. Terwijl moeder in de keuken nog even bezig is, zegt Anneke: "Wat raar eigenlijk hè mam, dat er nou niemand was die een plaatsje had voor Maria en Jozef."
"Nou," zegt Sjonnie, "wij zouden wel plaats hebben. Op de logeerkamer zouden ze kunnen slapen en overdag waren ze gewoon bij ons beneden." "Ja, gezellig,", valt Anneke bij, "en boven op zolder staat nog een wiegje, daar zou het kindje in kunnen slapen, hè mam!" Moeder zegt: "Ja hoor, plaats genoeg!" Het kerststalletje staat en ook de lichtjes in de kerstboom branden. Heerlijk, morgen is het Kerstmis.
Het is al donker als vader thuiskomt. "Hé pap, kom eens kijken, vind je het mooi," roept Anneke. "Geweldig," zegt vader, "dat hebben jullie goed gedaan hoor!", maar dan loopt hij meteen naar de keuken. Daar is moeder. Vader kijkt ernstig. Wat zou er zijn? In de keuken praten vader en moeder zacht met elkaar. Anneke is weer in haar hoekje gekropen, lekker bij de warme kachel. "Mam, kom je nou," roept Sjonnie. Maar moeder geeft geen antwoord. Als Sjonnie gaat kijken, zitten ze bij de tafel. Ze zeggen niets, maar hij ziet dat ze nadenken. "Wat is er pap," vraagt Sjonnie. Tja"," zeqt vader, "het is nogal moeilijk, maar misschien kunnen jullie ons wel helpen." Anneke komt ook al aanlopen. En daar zitten ze, met z'n vieren om de keukentafel. "Tja," zegt vader weer, "het zit zo. Er is zojuist bericht binnengekomen dat er weer vluchtelingen zijn aangekomen. Er zijn een paar gezinnen bij die onderdak hebben kunnen krijgen, maar voor twee kinderen is er nog geen plaats tijdens de kerstdagen. Nu dachten we misschien kunnen wij ook helpen."
Het gezicht van Sjonnie betrekt en Anneke kijkt ook niet zo vrolijk meer. Ze moeten er toch even over nadenken. Het was moeilijk, maar ze hebben allemaal 'ja' gezegd. Vader heeft meteen opgebeld en nu is hij weg om de kinderen te halen: een jongetje van acht en een meisje van negen. Het is spannend! Hoe zullen ze eruit zien? Zouden ze aardig zijn? Zouden ze met elkaar kunnen spelen? Kunnen ze elkaar wel verstaan? Moeder is naar boven gegaan om de bedden op te maken. Sjonnie en Anneke zeggen niet veel. Ze wachten in spanning af!
Tuuuut, tuuuut. Daar komt de auto aan. Anders hollen Sjonnie en Anneke meteen naar voren om de deur open te doen, maar nu blijven ze stilletjes zitten. Ze zijn wel nieuwsgierig, maar vinden het ook eng! Vreemde kinderen ...hoe moet dat nu? De sleutel draait in het sleutelgat. Daar komen ze aan. "Zo jongens, dit zijn Pepito en Miriam, geef ze maar een hand!" Anneke en Sjonnie gaan naar ze toe. Twee kleine bleke kinderen staan voor hen. Hun haren zijn donker en verward en ze hebben heel donkere kleren aan. "Hallo," zegt Sjonnie en dan zegt Anneke ook maar "hallo!" De twee zeggen helemaal niets maar houden elkaar stevig vast. Samen gaan ze op de bank zitten, helemaal op het randje. Daar komt moeder aan. "Welkom," zegt ze en het lijkt wel of ze dat woord verstaan. Ze kijken op en lachen even naar haar. Dan kijken ze weer stil voor zich uit. Je kunt zien dat ze erg moe zijn. Moeder helpt hen bij het uittrekken van de jasjes. Dan gaat ze tussen hen inzitten. Ze slaat haar arm om de schouder van Pepito en pakt de hand van Miriam vast. Die rilt en het lijkt wet of ze een beetje huilt. Na een tijdje komt vader binnen met warme chocolademelk en lekkere koekjes. Iedereen krijgt een glas. Mmmmmm, dat is lekker. Ze genieten ervan.
Anneke gaat de kamer uit en even later komt ze terug met haar liefste knuffelbeest. Ze geeft het aan .Miriam. Het meisje grijpt er meteen naar en houdt het stevig tegen zich aangeklemd. Anneke moet erom lachen. Sjonnie komt ook al aanlopen met een auto en Pepito gaat er meteen mee op de grond spelen.
Het duurt niet lang of de jongens 'verstaan' elkaar. Moeder neemt Miriam op haar schoot en wiegt haar zachtjes heen en weer. Ze neuriet voor zich uit ...een mooi lied. De kinderen horen de melodie en Pepito houdt op met spelen. Hun oogjes twinkelen. Ze kennen het! En iedereen neuriet mee.

Kerstmis met Grijze muis (door: Koos Meinderts)

Grijze Muis loopt door het bos. Ze heeft een bijl bij zich. Speurend en keurend gaat ze op zoek naar een mooie kerstboom. "Mijn hemel, wat staan er veel," roept ze. Steeds als ze denkt er Eén gevonden te hebben, kijkt ze toch weer verder. Nu eens is de boom te klein, dan weer te groot. Of niet mooi recht. Of te kaal. Of juist te vol. Om wanhopig van te worden. Waarom staan er ook zo veel! Twee bomen waren genoeg geweest, denkt Grijze Muis. Dan nam ik de mooiste en was ik klaar. Eén boom is nog beter. Hoef je niet eens te kiezen. Grijze Muis trekt haar ijsmuts over haar ogen en draait drie keer in de rondte.
Dan blijft ze staan en wijst met haar bijl recht vooruit. Die boom neemt ze. Langzaam trekt Grijze Muis haar ijsmuts omhoog. Nee maar! Wat een prachtige kerstboom wijst ze aan! Dat die haar niet eerder is opgevallen. Het is een kaarsrechte spar. Niet te groot, maar zeker niet te klein. En wat is hij mooi van vorm. Hij staat een beetje apart van de andere sparren. Op een heuveltje. Alsof hij op een voetstuk staat. Voor het mooie zou Grijze Muis eigenlijk ook het heuveltje mee naar huis moeten nemen. Het is bijna zonde de boom hier weg te halen. Grijze Muis pakt haar bijl met twee handen vast en zwaait ermee naar achteren. Dan bedenkt ze zich. Ze heeft een beter plan.
Het is Kerstmis. Grijze Muis staat voor haar huis om de gasten op te vangen. Vreemde Eend is er als eerste. "Gaan we weer ganzenbord spelen?" vraagt ze. "Hou je jas maar aan en je muts maar op," zegt Grijze Muis. "We gaan straks ergens heen. Meer zeg ik niet." Al gauw komen ook de andere gasten. Haas, Kraai, Groene Poes, Kuik en Vark en de Rat van Weinig Woorden. "Zijn we er allemaal?" vraagt Grijze Muis. "Nu wel," zegt Liegbeest, die als laatste is binnengekomen. "Laten we dan maar gauw gaan," zegt Grijze Muis.
En daar gaan ze. in optocht door de donkere en koude kerstnacht. Voorop loopt Grijze Muis. Met een lampion. Ze steken de rivier over en lopen naar de rand van het bos. Daar blijven ze staan. "We zijn er," zegt Grijze Muis. "En wat moet hier dan zijn?" vraagt Kraai. "Een heel bijzondere boom," zegt Grijze Muis. "Doe je ogen maar dicht." "Dan zien we nog minder," zeggen Kuik en Vark, maar toch doet iedereen wat Grijze Muis heeft gezegd. Grijze Muis loopt zachtjes naar de kerstboom op het heuveltje. Eén voor één steekt ze de kaarsjes aan. "Doe je ogen maar weer open," zegt ze als alle kaarsjes branden. Grijze Muis is benieuwd wat haar gasten zullen zeggen. Maar ze zeggen niets. Iedereen is sprakeloos. Behalve de Rat van Weinig Woorden. "Sprankelbaar!" stamelt hij. Hij heeft het woord zelf verzonnen, maar iedereen weet wat hij bedoelt. En iedereen is het helemaal met hem eens. Grijze Muis straalt van trots. Ze geeft iedereen een dikke plak kerstbrood met poedersuiker. En een glaasje warme gloeiwijn. Tegen de kou. "En dan gaan we elkaar nu verhalen vertellen," zegt ze. "Wie wil er beginnen?" Om de beurt vertellen ze elkaar een mooi winterverhaal. Met heel veel sneeuw erin. Ze vertellen tot de kaarsjes in de kerstboom allemaal zijn opgebrand. Dan is het kerstfeest afgelopen. Wat een heerlijk feest is het geweest. In Eén woord: 'sprankelbaar!'

Sterren kijken

Het is avond. Bartje en Lina liggen in bed. Ze slapen niet. De gordijnen hebben ze open gedaan en ze kijken naar de lucht, die donker en licht tegelijk is. Er is een maan, wit en groot en rond. En ze zien sterren, sommige knipperen of trillen. 'Wat een sterren!' zegt Lina, 'Zullen we ze tellen? Een, twee, drie, vier, vijf, zes. . .'
Bij vierentwintig houdt ze al op. 'Jij telt niet mee,' zegt ze. 'Ik heb geen zin in tellen,' zegt Bartje. 'Er staan er veel te veel.' 'Misschien val je in slaap als je telt,' zegt Lina. 'Ik wil niet slapen,' zegt Bartje, 'ik wil naar de maan kijken en ik wil al die sterren zien.' 'Het zijn net oogjes,' zegt Lina, 'ze kijken naar ons, ze geven knipoogjes.' 'Als we een vallende ster zien,' zegt Bartje, 'dan mogen we een wens doen.' 'En wat wens je dan?' vraagt Lina. 'Dat ik nog een vallende ster zie,' zegt Bartje. Ze kijken nog een tijdje naar de sterren. Bartje vraagt zich af of sterren kunnen vallen: ze hangen toch niet aan een haakje? Hij heeft nog nooit een vallende ster gezien. 'Die maan geeft wel veel licht!' zegt Lina. 'Ik zie de schoorstenen en de dakpannen en de planken van de schutting. . .'
Bartje kijkt naar al die dingen die Lina opnoemt en hij ziet ook nog een droogmolen en een vuilnisbak. Hij geeuwt. 'Dat is wel goed, al die sterren en die maan,' zegt Lina. 'Zo is er veel licht en dan botsen de schepen die op zee zijn niet en dan verdwalen de kamelen in de woestijn tenminste niet.' 'Ik ga in bed,' zegt Bartje, 'vertel jij maar over de zee of over de woestijn.' Bartje kruipt onder het dekbed. Dat is warmer. Bij de ruit is het maar koud. 'Dit dekbed is net de woestijn,' zegt Lina.
Ze geeft klopjes op het dekbed. 'Er zijn heuvels van zacht zand en het is nacht. Door de woestijn loopt een lange stoet kamelen. Ze sloffen met hun grote voeten door het mulle zand. Ze dragen grote pakken. Dat zijn de zwarte tenten en de tapijten en de koffiepotjes en de leren zakken met water. In de woestijn is niet veel water te vinden, daarom moet je het meenemen. Bij de kamelen lopen mannen met speren. Ze hebben een zwarte mantel om en dragen een witte tulband op hun hoofd. Hun schaduwen zijn lang. Dat komt door de maan. Die schijnt fel. De mannen wijzen met hun speren naar de maan en ze kijken naar de sterren. Ze kijken vooral naar één ster die extra helder is en veel licht geeft. Het is maar goed dat die ster daar staat. Zo verdwalen ze niet.' Lina zwijgt even. De maan schijnt nu recht de kamer in. 'Wat een licht, hè?' zegt Lina. Bartje antwoordt niet. Hij slaapt. 'Een goed idee,' zegt Lina. Ze gaat ook onder het dekbed. De gordijnen laat ze open. Ze kijkt nog lang naar de sterren. En ze kiest er een die ze het mooist vindt.

Het kleine klokje (door Mies Bouhuys)

Als je de werkplaats van de glasblazer binnenkwam, moest je je ogen even sluiten, zo veel zilver blonk je tegemoet: grote zilveren ballen, blinkend als de maan in een vorstnacht, kerstklokken, die een kamer vol kaarsen zouden weerspiegelen, zilveren vogeltjes, die rechtstreeks uit de hemel leken te zijn gevlogen en meterslange zacht rinkelende slingers. Wekenlang had de glasblazer eraan gewerkt, maar nu was het tijd om al dat moois de wereld in te sturen, waar duizenden kerstbomen wachtten om versierd te worden en waar mensen en kinderen al uitkeken naar dat feest vol lichtjes en zilver. Nog Eén klein druppeltje vloeibaar glas hing er aan de blaaspijp van de glasblazer en met een glimlach blies hij daar een héél klein klokje van, kleiner dan je voor mogelijk zou houden. Toen stond hij op. Zijn ogen gingen over de tafels, waar al zijn werk soort bij soort in dozen lag: ballen bij ballen, klokken bij klokken, vogels bij vogels en zilveren slingers bij zilveren slingers. "Het is zo'n klein klokje," zei de glasblazer, "dat ik het maar ergens bij in zal pakken, want een doosje bestaat er niet voor zo'n klein dingetje."
Hij legde het kleine klokje tussen de reusachtige kerstklokken en begon samen met zijn vrouw de deksels op de dozen te doen. "Schande!" rinkelden de grote kerstklokken, zo gauw ze alleen waren met het kleine klokje, "hoe kan hij zó iets doen? Heb je het gezien? Toen hij het tevoorschijn toverde uit zijn blauwe vlammen, moest hij er zelf om lachen, zó klein is het. Zijn klepeltje is maar een glazen kraaltje en als het klingelt, mag er geen enkel ander geluid zijn, anders zou je het niet eens horen! En zo 'n klokje durft hij samen met ons op reis te sturen. Nou, we zullen gauw zien dat we het kwijt raken, hoor!" Verder zeiden ze op reis niet veel, want iedere klok was veel te bang dat hij breken zou en dook diep weg in het witte vloeipapier, waarin de vrouw van de glasblazer hen gewikkeld had. Maar toen ze in de winkel aankwamen en de winkelier al die grote klokken en ballen, die vogeltjes en slingers begon uit te pakken en uitstalde op de toon bank, begonnen ze opnieuw.
"Blijf jij maar in je doos!" zeiden ze tegen het kleine klokje, dat ze ineen hoek hadden geduwd," jij bent maar een grapje, je hebt niets met kerstfeest te maken. Daar zijn wij voor. Als wij aan een kerstboom of in een kamer hangen, is het meteen feest, maar jou zou niemand zien. Hoe zou jij nou een kerstboom of een kamer tot een feest kunnen maken?" En het kleine klokje, dat zich eerst zo verschrikkelijk had verheugd omdat het bestond en omdat het ook mee zou mogen doen aan het kerstfeest, al was het nog zo klein, kroop in zijn hoekje en voelde hoe het van verdriet al zijn schittering verloor. Tussen al die grote klokken en ballen, waar de mensen in de winkel tegen knipperden met hun ogen, zag niemand het liggen.
Het werd pas gevonden op de dag voor kerstmis toen een vader en een moeder met drie kinderen om een doosje vroegen, waarin ze hun grote ballen en slingers konden meenemen. "0, kijk eens," zei de moeder, "er ligt nog iets in. Wat een lief klein klokje! Hé , laten we dat ook nog meenemen." De winkeljuffrouw lachte. "Ach," zei ze, "dat is maar zo'n klein klokje, dat krijgt u op de koop toe." Samen met de grote glinster dingen werd het heel kleine klokje ingepakt. Wéér hoorde het de schelle klingelstemmen zeggen dat het maar een grapje was en dat het tussen het groen van een grote kerstboom toch helemaal verdwijnen zou naast de kaarsen, de slingers en klokken. Het kleine klokje geloofde zelf ook dat het zo zou zijn en het dacht: "Die man had mij maar beter niet kunnen blazen. Wat ben ik? Een klokje dat te klein is om een kerstklokje te zijn." Thuis werden de dozen opengemaakt. Heel voorzichtig legden de kinderen alle grote glinster dingen op tafel, terwijl de vader de kerstboom naar binnen droeg.
Eén voor één gaven de kinderen hem daarna de versieringen aan. Eerst kwam de piek. Toen kwamen de slingers en het engelen- haar en daarna de ballen en klokken. Toen alles hing en de kinderen vol bewondering rond hun boom stonden, lag het kleine klokje, nog altijd in een stukje vloeipapier op een hoekje van de tafel. Het kleinste van de kinderen zag heten hield het tussen duim en wijsvinger omhoog. "Kijk eens," zei het, "zo'n pietepeuterig klokje. Wat moeten we daar nou mee doen? Je zou het niet eens zien hangen tussen al dat zilver en groen." Het frommelde het vloeipapier nog vaster om het klokje en legde het in de vensterbank. Daar lag het heel stil en het hoorde hoe gelukkig al die andere klokken waren met hun mooie plaatsje en hun eigen stem. De volgende morgen kwam het dienstmeisje. Ze stond een poosje heel stil te kijken naar die prachtige boom en ging toen afstoffen. Bij het uitslaan van haar stofdoek woei de prop papier met het kleine klokje erin uit het open raam. Het was ook maar zo licht. Het klepeltje trilde en het kleine klokje dacht: "Nu ga ik breken. Maar wat geeft het? Ik ben toch geen kerstklokje geworden. Het is maar beter zo. Maar het brak niet. Het kwam terecht op een klein groen struikje midden op een pleintje tussen de huizen.
Voor alle ramen stonden kerstbomen, behalve voor die van het kleinste huisje. Daar stond alleen een oud vrouwtje en dat zag het papier als een grote sneeuwvlok uit de lucht dalen. Op trippelvoetjes kwam ze naar buiten. "Wat zie ik?" zei ze. Daar komt een kerstklokje uit de lucht vallen. Een echt lief klein kerstklokje! Dat is nou precies een kerstklokje voor mijn kamertje, waar het te klein is voor een boompje of voor grote klokken!" Heel voorzichtig droeg ze het klokje naar binnen en bond het met een strikje aan een takje dennegroen dat op tafel stond. En daar hangt het nu. Een klein klein klokje aan een klein takje groen in een klein kamertje. Het is het kleinste van alle klokjes, maar tegelijk is het de gelukkigste kerstklok van allemaal. Want telkens als het vrouwtje ernaar kijkt en glimlacht, dan straalt het kerstklokje van trots en glanst nog mooier dan alle zilveren vogeltjes en ballen samen. En als het vrouwtje het met haar rimpelvinger aanraakt, luidt het als een echte kerstklok.

Kerstverhaal

De week voor Kerstmis was een echte pechweek bij de familie De Vries. Eerst ging de wasmachine stuk. Goed, die is gelukkig weer gemaakt, maar mama heeft nog in alle haast stapels kledij gewassen en de feestjurken van de meisjes gestreken. Daarnaast is Bonnies fiets gestolen bij het zwembad. Het was een oud karretje, maar nu moet Bonnie altijd te voet. Gisteren is papa uitgegleden in de tuin: die zit nu met een dikke enkel. En daar nog eens bovenop, op kerstmiddag, toen mama eindelijk aan de kerstboom kon beginnen, komt Erica huilend binnen: Onze hond Pekkie is weggelopen.
"Ik ga wel even kijken", zucht mama en ze schiet haar jas aan. Bonnie en Erica willen allebei mee en dus blijft papa alleen met de kale kerstboom en een hele stapel dozen.
"Weet je wat", mompelt hij bij zichzelf, "ik begin vast." Hij zoekt het kerstboomsnoer uit de hoop. Het is een heel gepruts voor hem, want hij doet zoiets nooit, maar wanneer hij het voor elkaar heeft en de lampjes het ook nog doen, krijgt hij er plezier in. Hij pakt alles uit en hangt het voorzichtig in het dennengroen: de belletjes en de balletjes, de engeltjes en de toeters en de kransjes van schuim uit het zakje van de bakker.
Hij zet de kerststal op het tafeltje en pakt de beeldjes uit. Hij geeft ze een mooi plekje tussen mos en paddestoeltjes. "Leuk, hé", zegt hij tegen zichzelf. "Wat zullen ze opkijken."
Ze blijven trouwens wel erg lang weg. Hij sloft naar het raam en dan ziet hij het. Het is gaan sneeuwen! Een echte ouderwetse witte Kerst! "Goh, wat leuk is dat", zegt hij hardop. Dan snuffelt hij het witste tafellaken uit de kast. Hij dekt de tafel met alle lekkere dingen die hij vinden kan.
En net wanneer hij de laatste kaarsen aansteekt, komen ze binnen. Mama, Bonnie, Erica en...jawel, met Pekkie de hond, lachend en met sneeuw in hun haar. "Gezellig, gezellig", juichen de meiden en ze schuiven aan tafel. "Wat goed van jou, pap." "Een tien verdiend", zegt mama. "Heb je ook thee gezet?" "Ook thee", zegt papa, "maar voordat we beginnen, wil ik jullie eerst een verhaal voorlezen, want Kerstmis is niet alleen maar lichtjes en eten. Luister."
En hij leest voor van Jozef en Maria en hoe ze naar Betlehem gingen. En hoe ze daar van deur naar deur gestuurd waren, omdat er nergens plaats voor hen was. En van het kind, dat tenslotte in een stal werd geboren en door herders was gevonden, als eersten. Van zo'n verhaal worden zelfs die kwebbelgrieten stil.
"Dat zoiets kon gebeuren", zucht Bonnie, "zomaar wegsturen. Maria nog wel." "Ja, dat wisten ze toen toch nog niet, dat het Maria was", zegt Erica. "Daarom is het nog wel erg", zegt mama. "Ik mag er niet aan denken dat je nergens terecht kunt, terwijl je baby geboren moet worden." "Zoiets gebeurt tegenwoordig niet meer, gelukkig", zegt papa. "O jawel, hoor, pap", roept Erica. "In de arme landen heus nog wel." "Maar hier niet, bedoelt papa", sust mama.
En dan wordt er gebeld. "Potverdorie, wie kan dat nou zijn op een kerstavond", schiet papa uit, "ik ga wel, ik zit het dichtst bij de deur." Buiten staat een armoedig uitziende jongeman, zijn jas vol sneeuw, want ondertussen sneeuwt het behoorlijk door. "Mogen wij hier schuilen tot het niet meer zo erg sneeuwt?" vraagt hij. Achter hem staat een zo mogelijk nog armoediger meisje in een besneeuwd kleedje.
"Op kerstavond?" vraagt papa ongelovig. "Ik vier met mijn gezin Kerstmis. Dus je begrijpt dat het niet erg uitkomt. Ginds op de hoek is een café. Ga daarheen, zou ik zeggen." "Dat is dicht, omdat het kerstavond is", zegt de jongeman moedeloos. "En hier zagen we licht, dus daarom." "Een stukje verderop is een bushokje", wijst papa. "Daar kun je heel goed schuilen. Het is nog maar een paar honderd meter. Nou succes ermee."
Terwijl de twee zich omdraaien om verder te gaan, ziet hij dat het meisje nog in verwachting is ook. En hoe! Haar buik steekt een heel eind onder haar kleedje uit. "Wie gaat er nou in godsnaam zo op pad", zegt papa, wanneer hij het binnen vertelt. "En dan op kerstavond aanbellen voor onderdak. Wie doet er nou zoiets?" "Die mensen van wie jij net hebt voorgelezen, Maria en Jozef", zegt Bonnie.
Verbluft staart papa haar aan. Dan veert hij overeind en hompelt terug naar de deur. Hij tuurt door de dichte sneeuw en meent dat hij hen nog ziet gaan, aan de overkant van de straat. Hij roept en gaat er achteraan, zo snel als hij kan, opdat er niet opnieuw een kind in een stal zou worden geboren.