De mooiste vis van de zee

Regenboog is de mooiste vis van allemaal. Zijn hele lijf is bezaaid met zilveren schubben. De andere vissen willen graag met hem spelen, maar Regenboog is daarvoor veel te trots. Hij zwemt een beetje met zijn zilveren schubben te pronken. Een jonge vis vraagt of hij één van die schubben mag hebben: 'Ik vind ze zo mooi en jij hebt er zoveel.' 'Geen denken aan, ik hou ze allemaal zelf', zegt Regenboog.
De jonge vis schrikt ervan en vertelt alles aan zijn vrienden. Vanaf dat moment wil niemand meer iets met Regenboog te maken hebben. Opscheppen is er voor Regenboog dan niet meer bij, en hij voelt zich verschrikkelijk alleen: 'Ik ben de zieligste vis van de hele zee.' Dan hoort hij uit de diepte van de grote zee een bromstem: 'De golven hebben me alles verteld. Geef elke vis één van je schubben en al je narigheid is voorbij. Je bent dan misschien niet meer de allermooiste, maar wel de allergelukkigste vis.'
Mijn schitterende schubben weggeven? Dat nooit!' denkt Regenboog, als hij plotseling de jonge vis weer naast zich voelt: Mag ik asjeblieft' één heel klein schubje?' Regenboog zoekt naar zijn kleinste schubje. Eén schubje minder kan vast geen kwaad. De jonge vis zwemt trots door het water en laat zijn schitterende schat aan iedereen zien. 'Wij willen er ook één', roepen de anderen en zwemmen allemaal om Regenboog heen.
Regenboog deelt links en rechts zijn mooiste schubben uit en wordt steeds vrolijker. Hoe meer hij weggeeft, hoe mooier hij wordt. Hij straalt helemaal en is nog nooit zo gelukkig geweest. Een verhaal van Marcus Pfister.

Samen sterk

Ergens in de zee woonden heel veel rode visjes. Tussen al deze rode visjes zwom één klein zwart visje, dat Swimmy heette. Op een dag kwam er een heel grote tonijn of kabeljauw die alle visjes opat behalve Swimmy. Want die had hij niet gezien. Swimmy was zo bang geworden dat hij als een bezetene door de zee zwom, zo snel zijn kleine vinnetjes hem konden dragen.
Maar toen hij eenmaal in de grote wijde zee was terechtgekomen, verdween zijn angst al snel. Vol bewondering keek hij om zich heen naar al die kleurrijke bloemen en andere levende wezens.
En ineens ergens in een hoek, zag hij veel kleine rode visjes. Het is dat hij met zijn eigen visse-ogen had gezien dat zijn andere broertjes en zusjes waren opgegeten. Anders zou hij nog gaan denken. dat zij het waren. Hij zwom snel naar hen toe en vroeg hun om mee te gaan naar de grote wijde zee, waar zo veel te zien was.
Maar ze durfden niet, ze waren bang. Toen kreeg Swimmy een goed idee. Alle rode visjes moesten heel dicht tegen elkaar gaan zwemmen, zodat het leek alsof ze één heel grote rode vis waren. Swimmy. die zwart was, zou het oog zijn.
Zo gezegd. zo gedaan. Na heel veel oefenen lukte het en zwommen ze de grote wijde zee in. Alle vissen gingen van schrik voor hen opzij en met Swimmy als leidend en waakzaam oog zwemmen ze nu nog rond.

Zeven potten goud

Een kapper hoorde eens een stem die zei: "Zou je de zeven potten goud willen hebben?" Hij keek om zich heen maar zag niemand. Zijn hebzucht was evenwel gewekt en hij riep verlangend: "Ja, natuurlijk" "Ga dan onmiddellijk naar huis," zei de stem, "Je zult ze daar vinden." De kapper rende naar huis en ja hoor, daar stonden de zeven potten met goud, behalve eentje, die was maar halfvol.
De kapper kon het niet hebben dat die pot maar halfvol was. Hij voelde heel diep dat hij niet gelukkig kon zijn als die pot ook niet gevuld werd. Hij liet alle familiejuwelen omsmelten in gouden munten en gooide ze in die halfvolle pot. Maar deze bleef half gevuld. Geweldig irriterend was dat! Hij spaarde en hongerde zichzelf en zijn familie volkomen uit. Het hielp niet. Hoeveel goud hij ook in de pot gooide, deze bleef halfvol.
Op een dag vroeg hij de koning om zijn salaris te verhogen. Het werd verdubbeld. Het gevecht met de pot begon opnieuw. Hij ging zelfs bedelen. De pot verslond elke gouden munt die de kapper in de pot gooide, maar ze bleef halfvol. Het viel de koning op hoe ellendig en uitgemergeld de kapper eruit zag. "Wat scheelt er aan?" vroeg hij, "je was zo gelukkig en tevreden toen je een klein salaris had. Nu het verdubbeld is zie je er afschuwelijk uit. Heb je soms de zeven potten met goud bij je thuis staan?"
De kapper vroeg stomverbaasd: "Wie heeft u dat verteld, majesteit?" De koning lachte: "Dit zijn typisch de symptomen van de mens aan wie de zeven potten goud zijn aangeboden. Dit is mij ook een keer overkomen. Ik vroeg of ik het geld mocht besteden of dat ik het alleen moest oppotten. De duivel, die ze mij aanbood, verdween meteen. Dat geld kan niet besteed worden. Het dwingt de mens slechts tot oppotten. Vooruit, ga die potten teruggeven en je zult weer gelukkig zijn."
(Uit: The song of the bird, A. de Mello.)

Uitblinken

Een indianensprookje vertelt: Op een dag kregen wij een nieuwe lerares, een blanke Amerikaanse. Ze was zeer vriendelijk, maar ze had geen goede manieren. Ze schreef tien rekenopgaven op het bord. Daarna riep ze tien kinderen naar voren om elk een opgave uit te rekenen. 'Wie het eerst klaar is, draait zich om', zei ze. Maar wij wachtten op elkaar tot allen hun opgave hadden opgelost, en draaiden ons tegelijk om. De lerares werd boos. 'Ik heb toch gezegd: wie klaar is, moet zich omdraaien! Hebben jullie dat niet begrepen?' Toen hebben wij gezegd dat hetgeen zij van ons verlangde niet goed was. Het is toch niet goed dat één uitblinkt en de anderen zich moeten schamen.
uit Willi Hfifsümmer; Kurzgeschichten 5,

De wereld heel maken

Een vader werd telkens weer door zijn zoontje gestoord en hij werd daar erg moe van. Om eindelijk rust te hebben, nam de vader een oud tijdschrift, scheurde er enkele bladzijden uit waar de wereldkaart op stond, versnipperde de bladzijden tot kleinere stukjes en gaf deze aan zijn zoon: 'Hier heb ik een leuk tijdverdrijf voor je. Neem deze papiersnippers en zet de wereld maar weer in elkaar!' Hij dacht zijn zoontje nu voor enige tijd stil te hebben. Maar al heel snel kwam de jongen terug met de wereldkaart. 'Hoe heb je dat gedaan?', vroeg de vader. 'Dat was heel eenvoudig', zei het zoontje, 'op de achterkant stond een afbeelding van een mens. Ik hoefde alleen maar de mens in elkaar te puzzelen, toen was de wereld ook weer heel.'
uit Der Prediger und Katechet

Wie ben ik?

Iemand vond eens het ei van een adelaar en legde het in het nest van een kip die op een binnenplaats aan het broeden was. Het ei kwam uit en de adelaar groeide op met de kuikens van de kip.
Heel zijn leven lang deed de adelaar wat de kippen deden; hij wist niet beter of hij was een kip die op de binnenplaats thuis hoorde. Hij krabde in de aarde naar wormen en insekten.
Hij tokte en kakelde en soms spreidde hij zijn vleugels uit en vloog net als de kippen een klein eindje de lucht in. Zo vliegt een kip toch, hé?
Jaren gingen voorbij en de adelaar werd oud. Op zekere dag zag hij een schitterende vogel hoog boven hem vliegen. Hij liet zich majestueus drijven op de kracht van de wind en bewoog zijn sterke gouden vleugels nauwelijks.
De oude adelaar keek ernaar vol eerbied en ontzag. "Wie is dat?" vroeg hij zijn buurman. "Dat is een adelaar, de koning van de vogels," zei zijn buurman. "Maar denk er maar niet meer aan. Jij en ik lijken in de verste verte niet op hem."
En dus dacht de adelaar er niet meer aan. Hij stierf in de overtuiging dat hij een kip was die op de binnenplaats thuis hoorde.
(A. de Mello)

Drie kikkers

Er waren eens drie van die kikvorsen die nogal rare sprongen maakten, van hot naar her achter de vliegjes aan. Op een zeker moment -ze leefden bij een boerderij - sprongen ze zo uitbundig uit de band dat ze samen in een grote blinkende stalen melkbus vielen die nog half vol melk was.
Daar lagen ze dan in het halfdonker, en ze proefden goed dat het niet gewoon water was, waarin ze steeds zwommen. Ze proefden gevaar, levensgevaar.
'Dit is het einde', jammerde de eerste kikker. 'Hier komen we nooit meer uit'. Hij stak zijn voorpoten radeloos in de lucht, ...en verdronk.
De tweede kikker was geloviger. Hij zei: 'God zal ons er wel weer bovenop helpen; die laat zijn kikkers nooit in de steek'. Hij vouwde vroom zijn voorpootjes kruiselings voor de borst, ...en verdronk.
De derde kikker wist niet wat hij moest beginnen, maar vanuit een diep gevoel voor lijfsbehoud begon hij te spartelen en te spartelen, totdat hij niet meer kon.
Maar juist toen voelde hij iets zachts, wat vastigheid onder zijn achterste: vanaf de kluit boter die hij bijeengesparteld had, kon hij uit de melkbus springen.
Vrolijk en blij begon hij een nieuw leven. Blijven spartelen dus, luidt de moraal. Dan krijg je weer vaste grond onder de voeten.

Een prachtige stad

Een oud verhaal vertelt van twee broers. Ze had.den gehoord dat er een prachtige, fantastisch mooie stad bestond. En beiden gingen op stap naar die grote mooie stad, ieder langs een andere weg. De eerste vertrok en stapte rusteloos door.
Af en toe vroeg hij onderweg waar die stad lag. Dan antwoordde men: 0, dat is nog heel ver. En dan zette hij zijn tocht voort zonder iets te zien van de mensen en de natuur.
De tweede broer ging ook op stap, maar hij kwam niet ver. Hij bleef staan bij spelende kinderen, genietend van hun spel. Hij vroeg belangstellend aan de mensen die hij tegenkwam hoe ze leefden, wat ze tekort kwamen en wat ze verlangden.
De eerste broer stierf ergens langs de weg, onbekend en onbemind. Toen echter de tweede broer stierf, liepen de mensen van heinde en verre te hoop, want hij werd betreurd, vereerd en nooit vergeten.
En men vertelt dat in zijn stervend oog een prachtige stad glansde.