In de put

Een klein jongetje van acht jaar was bij het spelen in een diepe koker terechtgekomen. De koker was nog geen veertig centimeter breed. U begrijpt het al: overal paniek, verwarring en heen-en-weer-geren van mensen. Sommigen schreeuwden dat er zo snel mogelijk dit gedaan moest worden, anderen schreeuwden precies het tegenovergestelde. Iedereen was doodsbenauwd dat het kind zou stikken. Mannen komen aanlopen met ladders, schoppen en touwen. Zij buigen zich over de put om te kijken of het kind nog leeft. Het kind gilt in doodsangst.
Eén man stelt voor om een graafmachine te gaan halen om een nieuwe koker te graven vlak naast die andere. Dat is de enige mogelijkheid om het kind nog te redden, zegt hij. En temidden van al die paniek komen de ouders van het kind aangerend. Als zij bij de put komen en vader zich over de rand van de put heen buigt, wordt iedereen doodstil. Alleen uit de put klinkt een hartverscheurend geroep. Het kind leeft nog, maar omdat zijn vader over de put heen hangt, wordt het in de put aartsdonker. Het kind raakt nog meer in paniek, schreeuwt in doodsangst.
Toen zei vader: 'Je hoeft niet bang te zijn, want als het donker wordt, dan ben ik het'. Het gegil verstomt en nauwkeurig geeft de vader zijn zoontje instructies over wat hij wel en wat hij niet moet doen. Hij laat een touw naar beneden zakken en zegt tegen zijn zoon dat hij dat onder zijn arm moet binden. Daarna begint hij langzaam en behoedzaam het kind omhoog te trekken. Zo wordt het kind toch nog gered, want hij wist: 'Als het donker wordt, is het papa!'.

(Ambro Bakker, Ter overweging, KRO 1981)

Sprong in het duister

Een huis staat in lichtelaaie, midden in de nacht. Het gezin kon maar ternauwernood ontsnappen. Alleen het zesjarig zoontje staat nog boven voor een raam en schreeuwt in doodsangst om zijn vader. De vader roept naar boven: "Spring toch, spring dan toch!" Maar de jongen roept wanhopig: "Ik kan je niet zien, Papa!" "Maar ik kan jou wel zien, spring maar gerust!" roept de vader terug. En dan springt de jongen, in de duisternis? Nee, in de armen van zijn vader.

De kleine adelaar leert vliegen.

Ergens, hoog in de bergen, lag het nest van twee grote vogels. Adelaars waren het. En in hun nest lag een ei. Op een morgen kwam er een barst in dat ei en nog een barst en toen een gat en door dat gat kroop een kleine adelaar naar buiten.
'Pieppiep," riep hij. "Ik heb honger!" Vader en moeder adelaar vlogen meteen weg om eten voor hun jonkie te halen. Dat eten propten ze in zijn snavel en het jonkie groeide en groeide.
Op een dag zei vader adelaar: "Nu ben je groot genoeg om te leren vliegen!" "Vl…vliegen?" zei de kleine adelaar. "Hoe moet dat ?" "Gewoon met je vleugels op en neer," zei de vader en deed het voor. "Maar ik heb niet zulke grote vleugels als jij!" "Nou, jij bent ook een stuk kleiner," antwoordde de vader en hij gaf de kleine adelaar een duw zodat hij op de rand van het nest kwam te staan.
"Oei!" riep hij. "Oei, wat is het hier diep!" En heel ver beneden zich hoorde hij de echo: "diep-diep-diep-diep." "Spring dan!" riep zijn vader. Maar de kleine adelaar bleef stokstijf staan. "Als je een echte adelaar wilt worden, moet je leren vliegen," zei zijn vader en hij gaf hem weer een klein duwtje. "Niet doen!" riep hij. "Niet duwen, want dan val ik naar beneeeejjj…"
Daar ging hij al. Zijn vader had hem nog een duwtje gegeven. En toen viel hij zo van de rand af en suisde hij naar beneden: sssss. Hij hield zijn oogjes stijf dicht en hij voelde de wind langs zijn kop suizen. Hij dacht helemaal nergens meer aan, zo was hij geschrokken. Maar toen hoorde hij een stem boven zich: "Vliegen, jongen! Je moet vliegen! Je wilt later toch een echte adelaar worden!"
"Vliegen?" dacht de jonge adelaar. "Hoe doe je dat? O ja, met je vleugels op en neer." En hij zwaaide met zijn vleugels, hij wapperde met zijn vleugels, hij sloeg met zijn vleugels. "Ik kan het niet," hijgde hij, "het lukt niet. Ik heb nog niet genoeg geoefend. Nu val ik keihard op de grond."
Op dat moment hoorde hij 'zoef' en opeens werd hij opgevangen en opgetild. Voorzichtig deed hij zijn oogjes open. Hij zat op de rug van zijn vader. "Wat knap!" riep hij. "Hoe doe je dat?"
De grote adelaar keek achterom naar zijn jong op zijn rug en zei: "Dacht je : dat ik jou op de grond liet vallen? Natuurlijk niet! Ik pas goed op je! Maar om te leren vliegen moet je oefenen."
De vader vloog omhoog naar het grote adelaarsnest en daar zette hij zijn zoon weer neer. "Ik vind het leuk," zei de kleine adelaar en uit zichzelf klom hij op de rand. "Doen we het nog een keer? Nu ben ik helemaal niet bang meer, want ik weet dat jij mij opvangt als het verkeerd gaat."
Dit keer dook de kleine vogel uit zichzelf naar beneden. Fladder-fladder gingen zijn vleugels, fladder-fladder-fladder. "Het gaat nog steeds niet!" riep hij. Maar 'zoef' daar had zijn vader hem al weer opgevangen op zijn vleugels.
Zo ging het nog de hele middag achter elkaar door. En toen het avond werd, kon de kleine adelaar al een klein stukje zelf vliegen.
"Kijk eens," riep hij, "ik doe het helemaal alleen." En na een week kon hij al bijna net zo goed vliegen als zijn vader en zijn moeder.

(Henk Stef, bron 'Kiezels')

Het kistje

Een oude man maakte nog net voor hij zijn loopbaan als timmerman beëindigde, een kistje. Zijn eindwerk, iets wat hij al lang wou maken en iets dat nu pas kon. Hij bekeek het kistje. Hij zou het aan de eerste persoon die voorbijkwam geven. Niet lang daarna kwam er een jongen voorbij de deur van de timmerman.
De oude man opende zijn deur en gaf het kistje aan de verwonderde jongen. Hier, zei hij, bewaar dit kistje goed, er steekt een waardevolle schat in, alleen moet je het kistje altijd gesloten houden. Hij ging terug naar binnen, en nog voor de jongen iets kon vragen, sloot hij zijn deur. De jongen nam het kistje dus mee naar huis en hij zette het voor zich op tafel. Zo kon hij uren naar het kistje zitten kijken, en hij droomde dan maar.
De mensen vonden het vreemd, want wie zit er nu hele dagen naar een kistje te kijken. Daarom vroegen zij nieuwsgierig: wat steekt daarin? De jongen antwoordde: niets! Maar ze geloofden hem niet en op een dag gaf de koning bevel het kistje open te breken. Ze braken het kistje open en dat was ... leeg. Iedereen was boos op de jongen, ze waren zelfs woedend.
En de jongen zei: ik heb toch gezegd dat er niets inzat. Ik heb er alleen maar mijn dromen en wensen ingestopt, ik vond het heerlijk en jullie hebben het kapot gemaakt.

Puppie

Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen. Hij schilderde een advertentie op een bord met: ''4 puppies te koop'' en zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant. Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overal getrokken. Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. Meneer" zei de jongen, "Ik wil een van uw puppies kopen". "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben hele goede ouders en kosten aardig wat geld".
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen. Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien."Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?" "Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje. "Dolly", riep hij. Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol. De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek. Zijn ogen straalde van verrukking. Terwijl de honden naar het hek toe kwamen rennen, zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok. Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichbaar kleiner dan de andere hondjes. Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar het waggelende hond wees.
De boer knielde naast het jongetje neer en zei "zoon, je wil dat hondje echt niet. Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen." Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen.
Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje. De boer aankijkend zei hij: weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".
Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppie op. Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppie aan de kleine jongen gaf. "Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen. "Niets, het is gratis",zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde. De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die ze begrijpt.

Een beertje

Een beertje wil voor zijn moeder bloemen gaan plukken, want zij is jarig. Het stapt vrolijk door het bos en komt tenslotte bij een rivier waar een smalle brug over ligt. Aan de overkant staan de bloemen. Ons beertje stapt voorzichtig op het bruggetje en ziet beneden zich zijn eigen spiegelbeeld. Het schrikt, rent terug en durft het bruggetje niet meer op. Na een poosje denkt het: "Als ik mijn ogen dicht doe, dan zie ik dat boze beest niet als ik over die brug ga". Hij probeert het maar voelt zich na een aantal stappen toch zo onzeker, dat hij de ogen open moet doen en verschrikt weer terug rent. Als hij daar zo troosteloos zit, komt er een vos aan, die hem vraagt wat er aan de hand is. Ons beertje vertelt van het monster in het water en de vos geeft hem de raad: "Je moet heel boos kijken, dan schrikt het monster en dan gaat het wel weg." Als ons beertje welgemoed naar het bruggetje stapt en de raad opvolgt, dan ziet hij het monster heel boos naar hem kijken en hij is geen held, hij vlucht weer snel naar de veilige kant. De volgende raadgever is de wolf, die hem aanraadt een grote stok mee te nemen, met het gevolg dat het monster nu ook gewapend is. Tenslotte is het de wijze uil, die het beertje aanraadt om naar het monster te lachen, dan zal hij ook wel vriendelijk teruglachen. Aarzelend volgt ons beertje deze raad op en kan tenslotte zielsgelukkig met de geplukte bloemen zijn moeder blij gaan maken. De moraal is duidelijk: we vallen vaak ten prooi aan de angsten die wij zelf oproepen.

Levensecho

Een man en zijn zoon lopen in het bos. Plotseling struikelt de jongen en - omdat hij een scherpe pijn voelt - roept hij: "Ahhhhh." Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen roepen: "Ahhhhh!"
Vol nieuwsgierigheid roept hij: "Wie ben jij?", maar het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: "Wie ben jij?" Hij wordt kwaad en roept: "Jij bent een lafaard!", waarop de stem antwoordt: "Jij bent een lafaard!"
Daarop kijkt de jongen naar zijn vader en vraagt: "Papa, wat gebeurt hier?" De man antwoordt: "Zoon, let op!", en roept vervolgens: "Ik bewonder jou!" De stem antwoordt: "Ik bewonder jou!"
De vader roept: "Jij bent prachtig!", en de stem antwoordt: "Jij bent prachtig!" De jongen is verbaasd, maar begrijpt nog steeds niet wat er aan de hand is.
Daarop legt de vader uit: "De mensen noemen dit een 'ECHO', maar in feite is dit het 'LEVEN'! Het leven geeft je altijd terug wat jij erin binnenbrengt. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wilt, geef dan meer liefde! Wil je meer vriendelijkheid, geef dan meer vriendelijkheid! Als je begrip en respect wenst, geef dan begrip en respect. Wil je dat mensen geduldig en respectvol met je omgaan, geef hen dan geduld en respect! Deze natuurwet gaat op voor elk aspect van ons leven." Het leven geeft je altijd terug wat jij erin binnenbrengt.
Het leven is geen toeval, maar een spiegel van jouw eigen handelingen.

Er was eens . . .

Er was eens een koning die maar geen koningin kon vinden. Hij was eenzaam en erg ongelukkig. Daarom besloot hij een prins te worden.
Er was eens een prins, een knappe prins. Tenminste, dat vonden alle prinsessen. Waar hij ook was of wat hij ook deed, altijd en overal werd hij met gegiechel en gevlei gevolgd en achtervolgd. De prins werd gek van al die prinsessen en was eenzaam en erg ongelukkig. Daarom besloot hij een kikker te worden.
Er was eens een kikker, een lelijke en dikke kikker. Tenminste, dat vonden alle prinsessen. Hij kwaakte vele en hele zomeravonden lang. Maar niemand kwam op het idee om hem te kussen. Ze bleven zover weg mogelijk uit zijn buurt. De kikker kwaakte, eenzaam en erg ongelukkig. Daarom besloot hij een gewoon mens te worden.
Er was eens een gewoon mens. Tenminste, dat vonden alle prinsessen. Hij was zo gewoon dat hij van de vroege morgen tot de late avond, zeven dagen per week moest werken en elke dag moe en bezweet op de bank in slaap viel. Hij zag niemand en niemand zag hem. De gewone mens voelde zich wel gewoon, maar eenzaam en erg ongelukkig. Daarom besloot hij een kind te worden.
Er was eens een kind, een heel onbelangrijk kind zoals je zoveel ziet. Op een dag prikte het uit goud karton een kroontje uit en zette het op zijn hoofd. En iedereen die het kind tegenkwam zei: "Dag koning kind!" en het kind leefde nog lang en gelukkig.

Waar kijk je naar?

Al heel oud was de man. Al wel 90 jaar. Zijn rug was gebogen. Zijn haren waren wit. In zijn gezicht zaten wel duizend kleine groefjes. Zijn handen waren zoals handen van heel oude mensen zijn. Maar de toppen van zijn vingers waren wonderlijk zacht.
Thomas wist dat. Thomas had gezien hoe hij in het voorjaar heel voorzichtig over de eerste berkenblaadjes streek. En met zijn ogen was ook iets bijzonders. Misschien zagen ze niet alles meer, maar ze waren jong en licht, alsof ze alle goede dingen, die de man in zijn lange leven had gezien, hadden vastgehouden.
De man woonde in een klein huisje aan de rand van het dorp, waar het bos begon, waar het kerkhof was, waar het meer zich uitstrekte, waar de mensen graag kwamen. Aan de ene kant van zijn huisje ging de zon op, aan de andere kant ging ze onder. Regen en onweerswolken zag hij aankomen boven het meer. Iedere dag zat hij buiten. En hij keek. Hij keek met zijn ogen, met zijn handen en met zijn hart.
Thomas kwam vaak even bij hem en ging dan naast hem zitten. Soms praatten ze samen. Soms waren ze stil. "Waar kijkt u toch de hele tijd naar?" had Thomas hem wel eens gevraagd. "Naar dezelfde dingen waar jij naar kijkt", had de oude man geantwoord. En Thomas keek. Hij zag het water. Hij zag de hoge lucht daarboven. Hij zag hoe de berk nieuw blad kreeg. Hij hoorde de wind als een verre trein door de toppen van de dennenbomen gaan. Hij voelde hoe de warmte van de zon in zijn huid kroop en in de verte langs het meer liepen een jongen en een meisje met de armen om elkaars schouder.
"Je leert het wel", had de oude man gezegd. En hij had Thomas aangekeken met zijn lichte ogen die zo jong leken. "Je moet het bewaren. Alle goede dingen die je ziet. Je moet ze opslaan in je hart. En je blijven verwonderen".
Hij is een beetje vreemd, die oude man, had Thomas gedacht. Maar toch kwam hij steeds terug. Hij keek naar het water, naar de bomen, naar de mensen. En hij zag steeds meer.

De kleuren

Het is heel lang geleden. Maar het is net of het vandaag nog gebeurt. Er is ruzie tussen alle kleuren op aarde. Ze zijn allemaal bij elkaar gekomen in een grote zaal. Daar is de ruzie begonnen. De ene kleur roept nog harder dan de andere. "Ik ben belangrijker dan de rest. Ik ben de beste kleur. Met mij kunnen ze het meeste doen!" Groen roept: "Ik weet het zeker! Ik ben het belangrijkste. Ik ben de kleur van het gras, van de bomen, de bladeren en de groenten. Zonder mij is het maar een kale boel op aarde. Zonder mij gaan alle dieren en mensen dood. Kijk maar over de wereld. Je ziet, dat ik overal ben. Er zijn mensen die zeggen dat ik ook de kleur van de hoop ben. Nu dat is toch geweldig! Ik ben dus het belangrijkste. Nu begint de kleur blauw te roepen: "Jij groen, jij denkt alleen maar aan de aarde. Kijk ook eens naar de lucht en de zee. Als er geen blauw water is, kan er niemand leven. En als er geen heldere blauwe lucht is, dan zou niemand kunnen ademen. Ik ben dus de beste." "Nu weten we het wel," roept wit. Als we jullie moeten geloven, is alleen blauw en groen belangrijk. Ik ben wit, de kleur van heel veel mensen. De witte mensen zijn knap. Ze werken hard en vinden heel veel nieuwe dingen uit. Ze zijn beter dan alle andere kleuren." "Wit, ik moet toch wel lachen om jou. Wij gele mensen vinden jullie maar bleekscheten. Jullie zijn streng en somber en meestal koud. Wij hebben de kleur van de zon. Wij hebben de warmte. Zonder warmte kan niemand leven. Wij zijn dus de beste." Nu staan ook bruin en zwart op. Ze roepen door elkaar. Niemand kan ze verstaan. Je kunt alleen zien dat ze kwaad zijn. Ze kijken vooral kwaad naar geel en wit. Ineens gaat rood midden in de zaal op een hoge stoel staan. Rood steekt boven alle kleuren uit. Rood staat heel stil op de stoel. Rood schreeuwt niet. Rood scheldt niet. Rood staat er gewoon. Rood staat daar net zo lang tot alle kleuren zijn uitgeschreeuwd. Het wordt stil, héél stil. Groen, blauw, wit en bruin staren rood aan. Rood speelt op een heel klein fluitje, net als indianen in het diepe regenwoud. "Wat speel je?" vraagt wit. "Ik speel het lied van de vrede," zegt rood en hij speelt verder. Even later vraagt geel: "Wat speel je nu?" "Ik speel het lied van de liefde", zegt rood heel rustig, en hij speelt verder. Na een tijdje vraagt groen: "Wat speel je nu?" "Ik speel nu het lied: "We zijn allemaal gelijk" zegt rood en hij houdt op met spelen. De kleuren knikken naar elkaar. Door de liedjes van rood zijn ze het schelden en opscheppen vergeten. Opeens springt rood van de stoel af en begint een dansliedje te spelen. Alle kleuren staan op en beginnen te dansen. Ze dansen met elkaar en door elkaar. En iedereen vindt het prachtig. En rood? Rood is overal. En groen? Groen is ook overal. En zwart? Zwart is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Zo is het ook met geel en bruin.