Geluk bij een ongeluk.

Sjoerd is de koning te rijk als hij die morgen op school komt. Van zijn vader heeft hij zeven kaartjes gekregen voor het concert dat de "Madeliefjes", een band waar hij een grote fan van is, zullen gaan geven. Nu kunnen ze daar met de hele club naar toe. Het concert is op vrijdagavond, dus als het een beetje laat wordt is dat niet zo erg, dan kunnen ze zaterdags gewoon uit slapen. De vader van Sjoerd heeft bovendien gezegd dat ze er met een taxi naar toe mogen gaan, en ook weer terug. Hij zal dat betalen. "Toch wel leuk, soms, als je ouders rijk zijn," zegt Bart. "Ja, af en toe is dat leuk, maar meestal is het helemaal niet leuk," zegt Vera. "Mijn vader zei, dat ik er bij moest zeggen dat hij dit doet om jullie te bedanken. Want jullie zijn toen ik in het ziekenhuis lag met mijn gebroken been, zo trouw op bezoek geweest," zegt Sjoerd.
Hij heeft nu gelukkig loopgips en kan daarmee aardig uit de " voeten". Wel heeft hij er twee krukken bij, want echt op dat been staan en zomaar los lopen, gaat natuurlijk niet. Aanstaande vrijdag is het concert en de kinderen zullen vanmiddag thuis vragen of ze er naar toe mogen. Gelukkig vinden alle ouders het goed, want ze weten dat als de club iets samen doet er geen gekke dingen gebeuren.
Dan is het vrijdagavond, en de kinderen staan te wachten bij Sjoerd tot de taxi komt. Na een minuutje of tien is hij er. Vlug stappen ze in. Nu ja vlug, Sjoerd heeft er best wat moeite mee, maar met hulp van Peter en Jan lukt het. De chauffeur heeft best plezier in het vrolijke groepje, dat honderduit kletst en dat zich reuze verheugt op het concert. Hij zet hen vlak voor de ingang van het voetbalstadion, waar het concert zal plaatsvinden, af. Het is voor het stadion een drukte van belang. Het lijkt wel of iedereen naar de "Madeliefjes" gaat luisteren. Er wordt geduwd en gedrongen, om maar binnen te komen.
"Jongens, dit gaat zo niet," zegt Peter, " straks duwen die mensen Sjoerd nog om en dan moeten wij weer steeds naar het ziekenhuis. Ik ga even daar heen. Wachten jullie samen buiten de drukte, dan kan er niets gebeuren." En weg is hij. Jan en Bart helpen Sjoerd naar de kant, waar hij met z'n rug tegen een schutting kan gaan staan; zo nu staan ze tenminste veilig. Intussen is Peter naar een portier gelopen die bij de ingang staat.
Hij is in druk gesprek met de man. Hij legt hem uit wat er aan de hand is en waarom ze met Sjoerd niet zomaar naar binnen durven te gaan. De portier begrijpt het gelukkig en wenkt iemand die ook in het stadion werkt. Die man komt en ook aan hem wordt het hele verhaal verteld. Dan loopt de man weg en......komt even later terug , rijdend op een karretje, dat normaal gebruikt wordt om het gras te onderhouden. Er zijn twee zitplaatsen op die kar, een voor de chauffeur en een voor iemand die strepen trekt of iets dergelijks.
Peter snapt direkt de bedoeling: daar kan Sjoerd mooi op zitten en dan kan niemand hem omduwen. De man rijdt met het wagentje naar buiten en Peter rent voorop om te wijzen waar zijn vrienden staan. Die kijken wel raar op als daar een wagentje aankomt. Peter legt uit wat de bedoeling is. Jan en Bart helpen Sjoerd op de kar. Daar zit hij prinsheerlijk. Vera pakt de krukken en....daar gaat het hele span het stadion in.
Ze laten hun kaartjes aan de portier zien. Die zegt: "Op die plaatsen kunnen jullie niet zitten, want dan moet hij - en hij wijst naar Sjoerd - een heleboel trappen op." Hij overlegt even met de man op het wagentje en dan gaan ze weer verder, het stadion in. De wagen rijdt helemaal naar de rand van de grasmat, rijdt de grasmat op en........stopt een paar meter van het podium.
Op het gras zijn allemaal banken neer gezet, en helemaal vooraan zijn wat plaatsen vrij. "Deze plaatsen zijn bedoeld voor heel bijzondere gasten," zegt de man. "Vanavond zijn jullie dat, geniet er maar van. Als het concert afgelopen is, moeten jullie weer op mij wachten, want ik breng jullie op dezelfde manier naar buiten, als jullie binnengekomen zijn." Dat is fijn!!!! De kinderen zijn er reuze blij mee, want nu kan er echt niets meer fout gaan en zulke goede plaatsen heeft niemand.
Het concert begint en de kinderen genieten met volle teugen. Ze dansen en wiegen mee op de maat van de muziek. Veel te gauw is het pauze. Intussen heeft de leider van de band Sjoerd met zijn gipsbeen zien zitten. Hij stapt van het podium af en.......komt naar Sjoerd toe, die helemaal rood wordt van verlegenheid. "Jij bent dus een echte fan van ons," zegt de bandleider, "zelfs een gipsbeen kan jou niet tegenhouden." "Nee," stamelt Sjoerd, "natuurlijk niet, veel te fijn om jullie nu eens echt te zien spelen." Marja en Magda trekken intussen de stoute schoenen aan, ze vragen de bandleider om zijn handtekening. Alle kinderen krijgen die. Ook de andere artiesten komen naar beneden en delen handtekeningen uit. Sjoerd is helemaal gelukkig en..... weet niet wat hij moet zeggen. Gelukkig zijn de anderen niet zo verlegen en al gauw zijn ze in een heel gezellig gesprek verwikkeld.
De tweede helft van het concert is voor de kinderen nog mooier, want nu kennen ze de artiesten. Het had voor hen de hele nacht door mogen gaan. Maar er komt een einde aan en als de laatste klanken verstorven zijn, wachten ze stil op de man met het wagentje. Veel mensen lopen al weg en als ze bang worden dat de man hen vergeten is, ziet Peter hem in de verte aankomen. "Sorry, jongen," zegt de man, "dat jullie zo lang moesten wachten. Maar iedereen heeft ook altijd zo'n haast om weer weg te gaan, dat ik er niet doorheen kon komen. Keurig dat jullie gewacht hebben."
Sjoerd wordt weer op het wagentje geholpen en zo gaan ze het stadion weer uit. Buiten staat de taxi op hen te wachten, want dat was allemaal door de vader van Sjoerd keurig geregeld. Als ze in de taxi zitten moeten ze toch echt even alle belevenissen aan de chauffeur vertellen. Zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt. Een heel tevreden groepje kinderen komt die avond, laat, thuis. Het wordt echter nog veel later, want niemand gaat naar bed zonder eerst het hele verhaal aan zijn eigen ouders te hebben verteld. Ze komen er vooral niet over uit gepraat dat je, door een gipsbeen, zoveel geluk kunt hebben.  

EVANGELIE:

Een blinde gelooft. ( Lucas 18, 35 - 43 )
Een blinde bedelaar roept Jezus hulp in. Terwijl andere mensen hem voorbijlopen, laat Jezus de man bij zich komen en schenkt hem zijn gezichtsvermogen weer terug.

Informatie voor de begeleiding.

Doel: De kinderen leren dat gehandicapten een belangrijke plaats in de maatschappij innemen en serieus genomen moeten worden. Doet Jezus ook.

Op het eerste gezicht lijkt het of het evangelieverhaal en het spiegelverhaal nu niet bepaald met elkaar te maken hebben. Toch wel: in beide verhalen wordt iemand met een handicap - of dat nu een permanente of een tijdelijke is - serieus genomen. Of je nu zelf om aandacht schreeuwt of dat een andere dit klusje voor je opknapt, dat maakt in feite niet zoveel uit. In beide gevallen wordt de nood van iemand opgemerkt en wordt er op ingegaan op een prettige manier.
In de tijd van Jezus waren mensen met een handicap vaak dubbel gehandicapt, want voor hen bestonden er geen voorzieningen. Ze waren gedwongen om te gaan bedelen, om zo in hun levensbehoeften te voorzien.
Bedelaars stonden zeer laag in aanzien, hoewel zij er vaak niets aan konden doen. We zien dan ook in het evangelie, dat Jezus heel vaak zich het lot van bedelaars aantrekt en ons een spiegel voorhoudt: bedelen moest niet nodig zijn, en je helpt deze mensen niet met ze een aalmoes te geven, maar wel door hen te genezen, zodat ze weer op een normale manier zelf kunnen werken.
Er staat nergens in het evangelie dat Jezus bedelaars geld geeft. De enige die daar over praat is Judas (die Jezus verraden heeft).
Je zou dus best kunnen zeggen dat Jezus zijn tijd heel ver vooruit was, want nu pas ontdekken wij dat de beste hulp is iemand te leren zichzelf te helpen. Vooral op het gebied van de ontwikkelingshulp speelt dit principe een belangrijke rol.

Vragen, opdrachten en suggesties.

1 Blind zijn is erg, en in de tijd van Jezus waren er veel blinden. Om de kinderen te laten ervaren wat dit betekent, zou je gewoon met een spelletje kunnen beginnen : "Blindemannetje".

Ook het betasten van voorwerpen met een blinddoek voor en dan raden wat het is, werkt heel verhelderend. Om ze te laten ervaren dat niet alleen het tasten, maar ook de reuk een belangrijk orgaan is dat informatie verschaft, kun je ze hetzelfde ook geblindoekt laten doen, maar dan aan verschillende dingen laten ruiken. Ook hiervan kan je een spel maken, door alle kinderen tegelijk te blinddoeken en bij te houden wie wat herkent.

2. De blinde heeft in het "volwassen evangelie" ook een naam; hij heet Bartimeüs, wat gewoon zoon van Timeüs betekent. De mensen hadden in die tijd nog geen achternaam, ze werden zoon, of dochter van genoemd. Een heel normaal verschijnsel, want ook onze achternamen zijn vaak op deze manier ontstaan.

Bijv. Jansen = zoon van Jan.
Klaassen = zoon van Klaas.

Laat de kinderen eens naar hun eigen achternaam kijken en misschien vinden zij daar ook een eigennaam in.
(doel hiervan: het evangelieverhaal naar onze tijd te plaatsen door iets te herkennen!)

3. Bartimeus sloot zich dus ook aan bij de groep leerlingen. Deze groep was veel groter dat alleen maar de apostelen. Bij die groep hoorden ook vrouwen die voor Jezus en de leerlingen zorgden. De groep groeide dus.
Zo verspreidde Jezus zijn blijde boodschap. De kinderen die meedoen met het Stap voor Stap projekt zijn dus ook "leerlingen" van Jezus; praat hierover eens met de groep.

Vertel ze ook dat er momenteel nogal wat bewegingen zijn die van Jezus een soort modeverschijnsel maken; dat zie je in Amerika veel, maar de E.O. kan er ook wat van! Leer ze dus uitdrukkelijk dat het volgen van Jezus, niets zwijmeligs is, maar dat er een heleboel nuchterheid en gezond verstand bij komt kijken.

Bedenk met de kinderen eens een slogan en werkt die uit op papier met de redenen waarom ze leerling van Jezus willen zijn.

4. Jezus deelde nooit handtekeningen uit. Waarom doen mensen dat wel?

Wat houdt een handtekening in? Hebben de kinderen er al een? Mag je een handtekening van iemand anders zomaar namaken?
Hebben zo soms al eens een handtekening van een beroemde persoon gekregen?
De eerste christenen hadden ook een soort handtekening, de vis (ichtus) die zag er zo uit:

Deze tekening werd gebruikt om elkaar de weg te wijzen, naar schuilplaatsen; het was ook een geheim teken, waaraan ze elkaar herkenden. De christenen in Rome zijn heel erg vervolgd. Dit was dus een soort geheimschrift. Als mensen onderdrukt worden, zowel om hun geloof als vanwege een oorlog, dan wordt er altijd geheimschrift gebruikt. Dit zijn codes en soms is het heel moeilijk om die te "kraken"; dat moet je dus echt zien.

Verdeel de groep in kleinere groepjes en geef ze een briefje waarop een code staat bijv. een cijfer-code [ a=1, b=2 etc.... Dit kun je ook moeilijker maken door a = 15 , b = 16 etc.]. Laat ze voor elkaar een boodschap opstellen in geheimschrift, daarna worden de boodschappen geruild en moeten ze ontcijferd worden. Je kunt dan wel de fraaiste boodschappen verwachten.

5. Je kunt ook met de kinderen eens praten over wat zij de beste popgroep vinden of, wie de beste zanger of zangeres en.....waarom? Zorg dat je zelf van tevoren een paar muziek - jeugdblaadjes hebt doorgewerkt, zodat je op de hoogte bent waarover ze het hebben. Desnoods zet je een paar dagen, vrijwillig, verplicht M.T.V. aan. Dan ben je weer helemaal op de hoogte van wat er leeft.

De "Madeliefjes " bestaan niet, maar de "Heideroosjes" wel. Die hebben een lied uitgebracht waarin ze zingen over verbroedering met de Duitse jeugd. Op het eerste gehoor klinkt het erg rauw, maar als je eens goed naar de tekst kijkt, zit er een heel goede boodschap in. Misschien kun je aan een C.D. of een bandje komen waar dit lied op staat en het met de groep beluisteren.

6. Jericho ligt bij een bron, want alle oude steden in Israël zijn gebouwd op plaatsen, waar een bron was. Zonder water konden mensen niet leven. Jericho ligt in een oase in de woestijn van Judea. Ook dat is nu nog duidelijk te zien; er zijn daar veel dadelpalmen en als je uit het dorre droge landschap van de woestijn komt, is dit echt een verademing. Een oase is een term die nogal eens gebruikt wordt.
Wat bedoelt men met een oase van rust??????

Je zou kunnen stellen dat een kerk een oase van rust is in een heel gejaagde wereld. Dit zou je duidelijk kunnen maken, bijv. voor bij een viering, door samen met de kinderen palmbomen te maken (hoeft niet van duur karton, ook palmbomen van oude kranten zijn mooi om te zien.)

Eerst rol je van kranten een stam, laag over laag, waarbij de onderkant steeds in franjes geknipt wordt. Goed vastplakken!!!! De bladeren verstevig je eventueel met wat dun ijzerdraad. Als je het helemaal echt wilt maken, hang er dan wat dadels in. Tegenwoordig hangen er allemaal plastic zakjes in de palmbomen om zo te voorkomen dat de vogels de dadels opeten.

7. Je kunt het natuurlijk ook in het klein doen en een miniatuur oase maken, kompleet met bron en bomen.

8 Ook dit bijbelverhaal leent zich er prima voor om met een toneelstukje uitgebeeld te worden.