Eerste Pinksterdag

Wat leuk om haar te zien!

Hannekes vader is er door de krant weer eens op uitgestuurd; Hanneke vindt het niet zo leuk, maar de andere kinderen van het 14 Oktoberplein verheugen zich op de foto's, E-mailtjes en misschien wel op de videofilms, die Hannekes vader gaat sturen. Gelukkig blijft Hannekes vader deze keer niet zo lang weg: hij moet een verslag maken van een belangrijke vergadering in Canberra; dat is de hoofdstad van Australië. Misschien gaat jouw vader wel bij tante Els op visite, zegt Helga tegen Hanneke. Dat is vast veel te ver reizen, zegt Hanneke; Canberra ligt in het zuiden van Australië en tante Els woont helemaal in het noorden; daar heet het, geloof ik, Arnheimland. Arnheimland, zegt Bas, dat lijkt op Arnhem; daar wonen zeker mensen die uit die stad komen. Zo groot is Australië nu toch ook weer niet, zegt Bert, die de atlas gepakt heeft, met een vliegtuig is jouw vader zó bij tante Els. Heeft jouw vader nog geen E-mailtje gestuurd, vraagt Edwin, die dit reuze spannend vindt. Ja, zegt Boris, Hanneke, kijk eens even.
De moeder van Hanneke is niet thuis en de kinderen hebben weer eens vrij spel; eigenlijk wilde de club naar een videofilm gaan kijken, maar E-mailtjes zijn véél interessanter.
Hanneke kruipt achter de computer en klikt met de muis; haar vader heeft inderdaad een E-mail gestuurd en wat nog veel leuker is: er zitten foto's bij. Hanneke klikt op printen en na eventjes wachten rolt er een stel mooie foto's uit de printer. Goh, zegt Helga, is dat Canberra? Dat is een heel grote stad, zegt Willeke. Dachten jullie nu echt dat er alleen grote steden in ons land bestaan, vraagt Fatima. Kijk eens, zegt Boris, dat is geen foto van een grote stad, dat is een boerderij. Verhip, zegt Bas, misschien is jouw vader tóch naar tante Els gegaan. Zoek die fax nu eens op, zegt Maaike ongeduldig tegen Hanneke, jouw vader zei toch dat je bij de fax moest kijken.
Hanneke zoekt eens tussen alle papieren die de fax heeft uitgespuugd; de meeste brieven zijn voor haar moeder, maar dan vindt Hanneke een brief voor : De 14 Oktoberpleinclub . In de brief vertelt Hannekes vader dat hij op bezoek is bij tante Els; hij blijft er een paar nachten slapen, want nu kan hij gelijk een artikeltje schrijven over Nederlanders in Australië. Tante Els was heel blij dat ze Hannekes vader zag en hij mag bij haar in huis logeren; ze heeft een heel grote logeerkamer. Het enige wat Hannekes vader minder prettig vindt, is dat hij zijn bed niet in kon; het boven laken zat dubbel gevouwen en ingestopt bij het hoofdeinde, hij kon maar een heel klein stukje onder de dekens. O, o, grinnikt Bas, Ernie en Fred hebben geholpen met het bed opmaken. Zien jullie nu wat er gebeurd als jullie al die gekke streken aan die jongens schrijven, zegt Hanneke verontwaardigd; nu kon mijn vader niet eens in zijn bed. Maak je niet zo dik, zegt Boris, hij moest gewoon even het laken los maken en dan is alles in orde; zo erg is dit nu ook weer niet. Kijk eens, zegt Monique, je moet verder zoeken op de computer, Hanneke; dat staat hier. Hanneke kijkt eens goed en ziet dat er inderdaad nog meer op de computer te vinden moet zijn.
Er blijkt een videofilm te zijn en Hanneke klikt hem aan; daar verschijnt het gezicht van haar vader. Vader zegt: hallo, 14 Oktoberpleinclub, ik denk dat jullie allemaal zitten te kijken. Kijk eens wie ik hier bij me heb. Daar verschijnt het gezicht van tante Els op het scherm. O, wat leuk, gillen de kinderen door elkaar. Nu moeten jullie eens kijken hoe slecht tante Els eruit ziet, gaat vader verder, dat komt door al die streken van Ernie en Fred. Ha, ha, ha, schatert Boris, tante Els ziet er reuze goed uit. Ze lijkt veel jonger, vult Bas aan. Dag, kinderen, zegt tante Els nu, ik vind het jammer dat ik jullie niet kan zien, maar ik wil jullie heel veel groetjes doen; het is fijn, hier in Australië.
Ineens verschijnt er een heel ondeugende jongenssnoet op het scherm die zegt: She is not homesick at all! Bas begrijpt het direct: tante Els heeft helemaal geen heimwee. She is a marvellous aunt, zegt nu een andere ondeugende jongenssnoet, die als twee druppels water op de eerste lijkt. Ze is een geweldige tante, vertaalt Boris. De andere kinderen kijken verbaasd naar Bas en Boris : kunnen jullie dat zomaar verstaan, vraagt Eddy. Ja hoor, antwoordt Bas, wij hebben al heel veel Engels geleerd.
Hanneke laat het videofilmpje weer verder lopen en nu laat tante Els twee jonge kangeroes zien. Tante Els vertelt dat die kangeroes hun moeder kwijt zijn; Ernie en Fred hebben ze gevonden en nu zorgt tante Els voor de diertjes. De kangeroetjes heten: Bas en Boris, vertelt tante Els. Verdikkeme, zegt Bas, dat lijkt nergens naar: onze namen zomaar aan kangeroes geven. Dat hebben Ernie en Fred beslist verzonnen, denkt Boris. Nu weet ik hoe wij die twee jonge katjes moeten noemen, merkt Bas op. Ja, natuurlijk, snapt Boris het direct: Ernie en Fred! Ernie vertelt dat zijn vader en moeder heerlijke thee met spinnen hebben gehad. Dus jullie hebben tóch van suikerklontjes met spinnen naar Australië gestuurd, zegt Fatima, zie je wél, dat dacht ik al! Terwijl Ernie vertelt hoe zijn vader en moeder zaten te griezelen toen ze de spinnen ontdekten, staat tante Els te schudden van het lachen. Tante Els vindt die streek helemaal niet erg, zegt Willeke, moet je kijken, ze lacht zich een ongeluk. Vader vertelt tot slot wanneer hij terugkomt en hij hoopt dat Hanneke hem dan weer op Schiphol komt afhalen. Stuur eens even een E-mail, commandeert Boris, en vertel even dat onze katjes Ernie en Fred heten. Hanneke typt het berichtje en wil het verzenden. Even wachten, zegt Boris, zet er ook maar bij, dat we gewoon doorgaan met streken schrijven naar Ernie en Fred, want dat tante Els daarvan alleen maar jonger wordt. Hanneke typt ook dit bericht en verzent de E-mail. Dan gaan we nu de film kijken, vindt Ron, die zich erg op de film verheugd had.
Terwijl de kinderen naar de film kijken, houdt Bas de computer in de gaten, want misschien komt er wel antwoord op de E-mail. Wanneer de film halverwege is en het reuze spannend is, ziet Bas dat er een nieuw bericht op het computerscherm verschijnt. Bas rent naar de videorecorder en duwt de pauzeknop in; hij zegt: eerst kijken naar het bericht op de computer. De kinderen mopperen omdat Bas de film nu net op zo'n spannend moment stil heeft gezet, maar ze zijn allemaal toch heel nieuwsgierig en kijken wat er op het computerscherm staat. Tante Els schrijft dat Ernie en Fred het heel leuk vinden dat ze naamgenootjes hebben in Nederland en ze zegt dat ze Bas en Boris alle streken vergeeft, want de kinderen hebben het goed gezien: zij voelt zich echt weer jong worden, nu Ernie en Fred haar bij hun streken betrekken. Dat de vader en moeder van die tweeling vaak het slachtoffer zijn, vindt tante Els niet zo erg; die moeten er maar tegen kunnen, zó blijven die tenminste ook lang jong! Als wij later piloten zijn, zegt Bas, vliegen wij lekker naar Australië, dan kunnen we tante Els weer echt zien. Dit vindt ook Boris een goed plan. De kinderen kunnen nu zonder hindernissen de film afkijken en Bas en Boris ontdekken daarbij weer een paar goede kattekwaadideeën. Voor de kinderen naar huis gaan zegt Fatima: laten we voortaan Ernie en Fred maar samen schrijven; dan leren we tenminste allemaal goed Engels. Dat lijkt de hele club een prima plan en Bas en Boris verheugen zich erop om met hun kennis van de Engelse taal te kunnen pronken.