Eerste Kerstdag

Geluk komt niet alleen!

Om zeven uur 's morgens rinkelt bij Bas en Boris thuis de telefoon. Bas en Boris zijn al op, want zij kunnen nooit erg lang slapen; Bas rent naar de telefoon en zegt zijn naam. Het is opa Matje en hij vertelt dat Svetlana, die nacht, twee dochtertjes gekregen heeft. Opa Matje vraagt aan Bas of hij het aan de andere kinderen van het 14 Oktoberplein wil vertellen; dan hoeft hij niet iedereen uit bed te bellen. Bas en Boris bedenken zich geen moment; eerst rennen ze naar boven om Hans, die nog in bed ligt, het nieuws te vertellen en dan rennen ze de deur uit. Het dorp is nog in diepe rust; het is ook nog wel erg vroeg. "Wat doen we," vraagt Bas, "gaan we overal aanbellen?" "Dat lijkt me niet zo slim," zegt Boris, "dan worden ook alle vaders en moeders wakker en die vinden dat misschien niet zo leuk; laten we het maar met keitjes proberen."
Eerst wordt Hanneke wakker gemaakt; de tweeling gooit met steentjes tegen haar raam; dat werkt en Hanneke steekt haar hoofd naar buiten. Bas en Boris vertellen haar het nieuws en Hanneke zegt dat ze zó naar buiten komt. Intussen gaan de twee broertjes verder met hun wekactie. "Hoe krijgen we Edwin en Maaike nu wakker," vraagt Bas. "Misschien moeten we bij die twee gewoon maar aanbellen," antwoordt Boris, "want die horen de keitjes niet."
Dit blijkt niet nodig: Edwin heeft voorzorgsmaatregelen getroffen en uit zijn raam hangt een touwtje. Bas ziet het direct en besluit maar eens aan het touwtje te trekken; hij wordt beloond met een soort geloei. Edwin steekt zijn hoofd uit het raam en vertelt dat het touwtje aan zijn grote teen vastzat; die doet nu zeer, want Bas heeft veel te hard getrokken. "Dat gaat wel weer over," antwoordt Bas en hij vertelt het nieuws. Fatima is al lang op; zij wil de tafel mooi gaan dekken, want dat heeft ze van Hannekes oma geleerd, toen Noëlle geboren werd. Fatima heeft nog meer nieuws: ook haar moeder heeft die nacht een kindje gekregen; Fatima heeft er een broertje bij. Nu is het feest helemaal compleet.
Alle kinderen van het 14 Oktoberplein zijn intussen buiten op straat; niemand denkt erover om terug naar bed te gaan. Dat is maar goed ook, want er is een heleboel werk te doen. De club besluit dat ze de hulp weer moeten verdelen; Hanneke, Suzan, Monique, Bas, Boris en Edwin gaan naar opa Matje, want die kan nu ook wel wat hulp gebruiken. Basje en Borisje moeten in bad en aangekleed worden en de kinderen denken dat opa Matje dat echt niet kan. Achim wordt door de meisjes ook niet in staat geacht om voor baby's te zorgen, dus fietsen ze vlug in de richting van de boerderij van opa Matje. De andere kinderen helpen Fatima, want haar vader slaapt nog; die heeft deze nacht geen oog dichtgedaan. Helga en Willeke halen Noëlle uit haar bedje en stoppen haar in bad; Maaike mag Elja en Soemita helpen bij het aankleden en Ron ontfermt zich over Suleiman. Hans, Bert en Eddy helpen Fatima in de keuken; iedereen is druk bezig als er gebeld wordt aan de voordeur.
Eddy doet open en ziet de oma van Hanneke staan. "Is mijn kleindochter soms hier," vraagt oma. "Nee," antwoordt Eddy, "die is naar opa Matje."
Eddy vertelt aan oma wat er die nacht gebeurd is en oma komt gauw binnen, want zij heeft beslist geen zin om met Kerstmis alleen te moeten zitten. Hannekes moeder moet weer eens werken in het ziekenhuis en Hannekes vader zit in Albanië. "Weten jullie ouders waar jullie zijn," vraagt oma aan Ron, Hans, Bert en Maaike. "Ja hoor," antwoordt Bert, "we hebben allemaal een briefje neergelegd." "Mijn papa en mama slapen heel lang," zegt Maaike, "en dan gaan we brunchen, maar dit vind ik veel leuker." "Leuker dan brunchen," vraagt Ron verbaasd. "Ja, natuurlijk," antwoordt Maaike, "bij een brunch mag ik alleen kleine pannenkoekjes bakken en zelf mijn sinaasappelsap persen; hier mag ik veel meer doen, dus dat is veel leuker." "Natuurlijk is dit veel leuker, wij kunnen grote pannenkoeken bakken," zegt Eddy en hij loopt naar de keuken. "Wat ben jij van plan," roept Fatima. "Pannenkoeken bakken, natuurlijk," gilt Eddy terug, "dat is toch lekker!" "Dat wordt zo'n troep," zegt Fatima. "Niet als ik de pannenkoeken bak," zegt oma, "dan wordt het geen rommel."
Omdat iedereen dol is op pannenkoeken, mag oma een hele tijd in de keuken staan, want er moet een grote stapel van die dingen gebakken worden. Door de lekkere lucht wordt Fatima's vader wakker; hij komt in zijn badjas naar beneden en weet even niet hoe hij het heeft; wat een drukte op de vroege morgen. Fatima geeft haar vader vlug een kop koffie, dan wordt hij tenminste goed wakker. "Gaan we vanmiddag naar het ziekenhuis," vraagt Eddy. "Natuurlijk," antwoordt vader, "jullie moeten toch kennismaken met Joy." "Wat een leuke naam," zegt Hannekes oma, "die naam betekent vreugde." "We zijn heel blij met dit kereltje," antwoordt vader, "weten jullie wat ook heel leuk is?" Vol spanning kijken de kinderen vader aan. "Svetlana ligt op dezelfde kamer," vertelt vader, "dus dat wordt vanmiddag een groot feest." Vader is nog niet uitgesproken of de achterdeur gaat open en Bas en Boris komen binnen. "Hebben jullie het al gehoord," zegt Boris, "Svetlana en Fatima's moeder liggen bij elkaar in het ziekenhuis." "Wij gaan er vanmiddag allemaal naar toe," vult Bas aan. "We gaan met de fiets en Maaike mag met Achim meerijden in de auto; dan kan zij op Basje en Borisje passen." "Dan kan oma met papa mee en voor de kleintjes zorgen," vindt Eddy. Het is nog een heel gedoe om iedereen voor het bezoekuur in Venray bij het ziekenhuis te krijgen, maar het lukt. De kamer, waar Fatima's moeder en Svetlana liggen, is direct bomvol bezoek. Bas en Boris hebben leuke cadeautjes gemaakt voor de baby's: rammelaars. Svetlana kijkt even heel verbaasd; de rammelaars lijken meer op sambaballen dan op echte rammelaars, maar herrie maken de dingen genoeg. Bas en Boris hebben drie cocosnoten doorgezaagd en geschuurd; in de noten hebben ze steentjes gedaan en toen de twee helften weer aan elkaar gelijmd; aan één van die helften zit een stuk bezemsteel vast, met een dikke schroef. "Die dingen kunnen die baby's toch niet vasthouden," zegt oma. "Dan helpen wij ze wel," vindt Bas. "Als ze wat ouder worden gaat dat best," merkt Boris op. "Ik zal die dingen boven de wiegjes hangen," zegt Svetlana, "want die rammelen ook als ze bewegen en dan hebben de kindjes iets om naar te luisteren." "Zo worden ze vast heel muzikaal," zegt Boris, "en dan kunnen ze straks in ons zakkammentjesorkest meespelen." "Weet jij al hoe die kindjes gaan heten," vraagt Hanneke aan Svetlana. "Dat weet ik wel," antwoordt Svetlana, "maar dat vertel ik jullie pas, als de kindjes gedoopt worden; zolang moeten jullie maar geduld hebben." "O, wat flauw," zegt Bas, "ik ben zó nieuwsgierig!" Svetlana vertelt haar geheim niet, hoe de kinderen het ook proberen. "Het geeft ook niet, we komen er zó achter," zegt Boris, "dat dopen duurt niet lang meer en dan weten we het toch." "Het zal wel iets met Kerstmis te maken hebben," veronderstelt Bert, "want dit jaar zijn er drie kerstkindjes geboren." "Ieder jaar is er een kerstkindje meer," bedenkt Monique, "dat is toch wel leuk." "Mama, nu moet jij volgend jaar ook een tweeling krijgen," zegt Eddy tegen zijn moeder, "dan hebben we volgend jaar vier kerstkindjes." Eddy's moeder vindt het wel goed, ze moet eerst nog even bijkomen van deze geboorte, maar ze vindt het wél heel fijn, dat haar kinderen zo blij zijn met hun nieuwe broertje. Aan het eind van het bezoekuur speekt oma met Hanneke af, dat zij de rest van de dag bij Fatima blijft en dat Hanneke maar bij opa Matje moet helpen; de andere kinderen moeten naar huis gaan, anders is het voor hun ouders niet gezellig. Zó komt ook deze kerstdag alles op zijn pootjes terecht en wordt het voor iedereen een heel fijn feest!