Kerstavond

Holderdebolder!

Bas en Boris hebben medelijden met Achim: hij krijgt maar weinig aandacht, want iedereen vindt Svetlana op dit moment véél belangrijker. "Dat is toch heel gewoon," zegt Fatima, die niet begrijpt waarom Bas en Boris zich zo druk maken, "bij ons thuis krijgt mama ook veel meer aandacht dan papa; dat is altijd zó, als er een kindje komt." "Maar de vader is toch net zo belangrijk als de moeder," vindt Boris. "Die hoeft het zware werk niet te doen," antwoordt Hanneke; "die hoeft alleen maar te wachten tot de baby er is en die heeft geen pijn en last van een dikke buik." "Daarom moeten vaders heel goed voor moeders zorgen, als er een kindje komt, anders zou het helemaal oneerlijk zijn, dat de moeders het zware werk moeten doen," vindt Suzan. "Toen mijn moeder mij kreeg," vertelt Hanneke, "ging mijn vader niet naar het buitenland; dat was voor hem wel saai, maar hij wilde mijn moeder niet alleen laten." "Moeders weten nooit precies wanneer het kindje komt," zegt Willeke, "en dan moeten vaders, holderdebolder de moeders naar het ziekenhuis brengen of een dokter halen." "Ja," zegt Helga, "voor holderdeboldertoestanden moet je met z'n tweeën zijn." "Of met z'n veertienen," vindt Bas, "wij kunnen ook van die holderdeboldertoestanden regelen."
Daar zijn alle kinderen van overtuigd, want zonder de hulp van Bas en Boris was het met Basje en Borisje vast niet goed afgelopen, het vorig jaar. "Duurt het nog lang voor de kindjes van Svetlana komen," vraagt Edwin. "Dat denk ik niet," antwoordt Fatima, "en ook mijn moeder kan iedere dag haar baby krijgen." "Gossie," zegt Boris, "het is wel spannend; ik ben heel nieuwsgierig naar die baby's." "Kom, laten we naar opa Matje gaan, misschien zijn de kindjes al geboren," stelt Monique voor." De kinderen van het 14 Oktoberplein, die gezellig in de hut hun huiswerk zitten te maken, ruimen vlug hun spullen op en gaan naar opa Matje. "Kijk eens," roept Willeke, "daar staat papa's auto." "Misschien is er dan al een kindje," zegt Suzan hoopvol.
De kinderen gaan de keuken binnen; daar is het een grote bende: op het aanrecht staat een enorme stapel afwas en een bak aardappels ligt op de grond. Basje en Borisje zitten in de box en blèren om het hardst. Boven horen de kinderen een heleboel gestommel en dan komt opa Matje naar beneden, met een koffertje. "Zo," zegt opa Matje, "zijn jullie daar; dat komt goed uit, want de dokter vindt, dat Svetlana naar het ziekenhuis moet." "Gaat het dan niet goed met haar," vraagt Hanneke geschrokken. "De baby's hebben kennelijk een beetje te hard geravot in haar buik en nu willen ze er met hun voetjes het eerst uit," vertelt opa Matje. "O," snapt Bas, "net als bij de koe, maar dan kan Fatima toch even de twee omdraaien, daar is ze heel goed in." "Bij een mens gaat dat veel moeilijker," zegt opa Matje, "maar in het ziekenhuis lukt dat wél."
Intussen is Svetlana naar beneden gekomen; ze wordt ondersteund door Achim en de dokter. Svetlana lacht eens als ze de kinderen ziet en zegt: "zorgen jullie even voor Basje en Borisje?" Dat had Svetlana helemaal niet hoeven te vragen, want Bas en Boris hebben hun petekinderen al lang uit de box gehaald en......de tweeling op hun potjes gezet. "Die twee moesten gewoon heel nodig poepen," verklaart Bas, "daarom gingen ze zo te keer." Svetlana is in de auto van de dokter gezet en ook Achim stapt in; hij heeft intussen wél zijn rijbewijs, maar nu is hij zo verschrikkelijk zenuwachtig, dat de dokter het niet verstandig vindt om hem te laten rijden. Ineens gaat de telefoon; opa Matje pakt hem aan en mompelt iets. "Fatima," zegt opa Matje, "jij moet naar huis gaan, want jouw moeder moet ook naar het ziekenhuis en jij moet op je broertje en zusjes passen." "O, wat leuk," zegt Fatima, "kom Eddy, dan gaan we gauw."
Ook Hanneke gaat met Fatima mee, want zij weet dat die wel een beetje hulp kan gebruiken. Suzan, Bert, Ron en Monique vinden dat zij ook met Fatima mee moeten gaan; dan is de hulp eerlijk verdeeld. Helga en Willeke beginnen met de afwas en Maaike biedt aan om de aardappels te schillen. Boris raapt alle piepers van de grond en geeft Maaike een pan vol water, waar de geschilde aardappels in kunnen. Hans, Edwin en Bas gaan met opa Matje mee, om de dieren te verzorgen, want dat moet ook nog gebeuren.
"Wie kookt er hier vanavond," vraagt Maaike. "Dat doen wij toch," zegt Willeke, "je moet gewoon heel veel aardappels schillen, want dan maken we een grote pan gewapend beton" "Gewapend beton," vraagt Maaike, "kun je dat dan eten?" "Ja, hoor," antwoordt Helga, "en dat is heel lekker." "Dat zijn aardappels met rauwe andijvie, een heleboel spekjes, een paar gekookte eieren, een beetje peper, zout, azijn en een flinke klodder mayonaise," vertelt Willeke. "Dat is zalig," zegt Helga, "en heel makkelijk om te maken."
Helga begint de andijvie fijn te snijden en Willeke moet die heel goed wassen, want er zit veel zand in de andijvie. Gelukkig ligt er spek in de koelkast en ook dat wordt klein gesneden. Intussen heeft Maaike een grote pan aardappels geschild; er zitten nog wel een paar pitten in, maar dat geeft niet; dat zie je toch niet in de stamppot. Boris heeft intussen de grootste pan opgezocht die in huis is; die pan is wel een beetje stoffig en er zitten flink wat deuken in. Helga wast de pan eerst maar even af, voordat de aardappels erin gaan. Nu mag Boris nog eens op zoek gaan naar een grote koekepan; daarin moet het spek gebakken worden. "Die eieren kunnen wel bij de aardappels gegooid worden," vindt Boris, "dan hebben we daar tenminste geen pan voor nodig." Helga was eerst de eieren af, want zij is heel bang dat Basje en Borisje anders ziek worden.
Wanneer opa Matje met de andere jongens binnenkomt, is het eten bijna klaar; Helga is met een grote stamper alles door elkaar aan het doen. Het is zwaar werk en Helga puft en hijgt ervan. "Laat mij dat maar doen," zegt Hans, "dat is veel te zwaar werk." "Dus daarom heet dit eten gewapend beton," zegt Maaike. "Ja," antwoordt Helga, "en je kan er ook niet veel van op, want het is heel machtig."
Opa Matje moet lachen, wanneer hij ziet in wat voor een pan de kinderen het eten gekookt hebben; hij houdt zijn mond maar, want het is de pan waarin hij vroeger altijd zijn kleren uitkookte, toen hij nog geen wasmachine had. "Hebben jullie er ook uien door gedaan," vraagt opa Matje, die bedenkt dat uien de sop-smaak het beste verbergen. Dat zijn de kinderen vergeten en Boris gaat direct op zoek naar uien, want die kunnen best nog in de stamp. Bas en Boris mogen uien snijden; ze doen dat werkje maar even buiten, anders krijgen ze veel te veel verdriet. De uien worden gebakken en Hans stampt ze door het gewapend beton; nu moet dat nog een keertje lekker warm worden en dan kunnen ze aan tafel.
De kinderen bellen naar huis en vertellen dat ze bij opa Matje blijven eten, want zij kunnen hem niet alleen laten met Basje en Borisje. Wanneer alles klaar is moeten de kinderen zich haasten, want ze willen wél naar de nachtmis; die is zo mooi, dat ze die niet willen missen. Opa Matje belooft hen op te bellen als de baby's van Svetlana geboren zijn. Het is toch een echte "holderdeboldertoestand"geweest.