Vierde zondag van de advent

Samen is wel zo prettig!

Fatima en Eddy vinden dat het een spannende tijd is: niet alleen Svetlana gaat een kindje krijgen, maar ook hun moeder heeft weer een heel dikke buik. "Het is nu wel heel anders dat het vorig jaar," bedenkt Bas, "deze keer hoeven wij ons tenminste geen zorgen te maken over Svetlana." "Nee," antwoordt Boris, "nu kan de dokter gewoon voor Svetlana zorgen; dat is eigenlijk veel handiger." "Het is voor Svetlana ook veel gezelliger," merkt Fatima op, "nu kan zij tenminste naar de gymles en daar gaat mijn moeder ook naar toe." "Wát, gaan Svetlana en jullie moeder op gymles," grinnikt Bert, "hoe doen ze dat; dat lijkt me maar lastig met die dikke buiken." "Dat gaat juist heel goed," zegt Fatima, "mijn moeder vindt het reuze leuk om naar de les te gaan." "Dan doen ze vast vogelnestjes in de ringen," bedenkt Bas, "ik zou dat best eens een keertje willen zien." "We vragen Svetlana gewoon wat voor gym ze doen op die lessen," stelt Hanneke voor, "ik geloof nooit dat ze in de ringen gaan; dat kan toch niet."
De kinderen van het 14 Oktoberplein gaan direct naar het huis van opa Matje en treffen het: de moeder van Fatima en Eddy is bij Svetlana op bezoek. Svetlana en Fatima's moeder zijn heel goede vriendinnen geworden; toch vindt Svetlana het heel bijzonder, dat Fatima's moeder de tijd neemt om bij haar op de koffie te komen. Fatima's moeder heeft Noëlle, Soemita, Aziza, Suleiman en Elja ook mee gebracht en die kinderen spelen met Basje en Borisje; het is een hele drukte in de keuken van opa Matje. "Het lijkt hier wel een crèche," zegt Boris, als hij de keuken binnen komt. "Daar kunnen jullie je dan fijn even over ontfermen," zegt Svetlana tegen Bas en Boris, "dan kan ik mijn vriendin mijn nieuwe wiegjes laten zien." "Wiegjes," vraagt Hanneke verbaasd, "verwacht je dan weer een tweeling?" "Ja, hoor," antwoordt Svetlana, "ik wil graag heel vlug veel kinderen hebben, daarom krijg ik er gewoon steeds twee tegelijk."
Ineens rolt het teiltje met aardappels van de schoot van Fatima's moeder; die was Svetlana aan het helpen en zat aardappels te schillen. "O, jee," zegt Fatima's moeder, "dat kindje van mij wordt beslist een voetballer; hij trapt nu al de aardappels weg." "Hij vindt het vast heel leuk om bij Svetlana op visite te komen," zegt Fatima, "dat wil hij even laten weten." "Wij schillen die aardappels wel," biedt Monique aan. Bas en Boris gaan vlug met Basje en Borisje spelen; dat is de beste manier om onder huishoudelijk werk uit te komen. Met blokken bouwen ze een hoge toren en.... Noëlle gooit die met een klap om. Hanneke, Fatima en Suzan zijn met Svetlana en Fatima's moeder mee naar boven gelopen, want ook zij willen de wiegjes graag zien. Achim en opa Matje hebben de wiegjes getimmerd, want de wiegen van Basje en Borisje worden nu gebruikt als kinderbedjes.
Trots laat Svetlana zien wat ze gemaakt heeft voor haar baby's: lakentjes, sloopjes en een paar leuke truitjes. Babysokjes hoeft Svetlana deze keer niet te breien, want die heeft ze in overvloed; de kinderen van het 14 Oktoberplein hebben een enorme voorraad babysokjes gemaakt en daar kunnen de nieuwe baby's beslist wel eventjes mee uitkomen.
Dan gaan de dames weer naar beneden en terwijl er koffie en chocolademelk gedronken wordt, stelt Boris de vraag, waar alle kinderen toch wel erg nieuwsgierig naar zijn. "Wat doen jullie op de gymnastiek," vraagt Boris aan Svetlana. "Klimmen jullie ook in wandrekken en touwen," voegt Bas eraan toe. "En waarom moeten Achim en papa ook mee," wil Fatima weten. Svetlana schiet in de lach; "In het wandrek klimmen," grinnikt zij, "dat lijkt me leuk, dat lukt me echt niet meer." "We doen grondoefeningen," legt Fatima's moeder uit, "Achim en papa moeten ons helpen, want wij kunnen dat niet alleen." "Doen jullie ook wel eens trefbal," vraagt Eddy. "Joh, doe niet zo stom, dat kan toch niet; dan krijgen de moeders de bal tegen haar buik," reageert Willeke verontwaardigd. "Dan kan de baby toch meedoen; hij trapte ook tegen dat aardappelmandje; dan is trefbal vast een spelletje dat ook voor een baby leuk is," vindt Eddy. "Wij doen echt alleen maar grondoefeningen en ontspanningsoefeningen," zegt Svetlana, "we moeten leren om zo gemakkelijk mogelijk een kindje te krijgen." "Verhip jij dan niet van de pijn zoals de vorige keer," vraagt Bas, want het heeft op hem veel indruk gemaakt, dat Svetlana duidelijk verging van de pijn toen Basje en Borisje geboren werden. "Nee," antwoordt Svetlana, "op die gymnastieklessen leer je hoe je die pijn op kan vangen; dan is het niet zo erg." "Moet Achim dan leren hoe hij jou moet helpen," vraagt Hanneke, die het begint te begrijpen. "Ja," antwoordt Svetlana, dan zit hij tenminste niet te bibberen als een juffershondje en op zijn nagels te bijten als ik een baby krijg; dan weet hij wat hij moet doen."
Svetlana en Fatima's moeder gaan samen op de grond zitten; ze willen de kinderen een paar oefeningen laten zien. Hiervan komt niet veel terecht, want Basje en Borisje zijn eraan gewend, dat wanneer hun mama op de grond zit, zij met hen gaat spelen. Ook voor Noëlle is het een buitenkansje dat haar mama op de grond zit en ze kruipt direct op schoot. Uiteindelijk zitten alle kinderen op de grond te dollen met de kleintjes; het is een vrolijke bende, die opa Matje aantreft wanneer hij de keuken binnenkomt.
"Ik heb hulp nodig," zegt opa Matje, "van een paar sterke jongens, want een van de koeien is aan het kalven en het kalf is zo groot dat we de koe moeten helpen." Niet alleen alle jongens vinden zichzelf sterk genoeg om bij de geboorte van een kalfje te helpen, maar ook alle meisjes gaan mee naar de stal. Zodra ze buiten op het erf staan, horen de kinderen de koe al loeien. "Die verhipt vast ook van de pijn," zegt Bas. "Zou zo'n koe ook geen gymnastiek kunnen doen," vraagt Boris zich af, "dan wordt het voor haar ook wat gemakkelijker." Achim staat bij de koe en zegt: "Volgens mij ligt het kalf verkeerd; ik voel alleen maar poten." "Dan zullen we dat kalf moeten draaien," besluit opa Matje, "laat mij het maar eens proberen." Opa Matje wast zijn arm en smeert er flink wat vaseline op en voelt in de koe; hij probeert uit alle macht het kalfje te draaien, maar het lukt niet. "Ik heb geen ruimte," zegt opa Matje, "mijn arm is veel te dik."
"Laat mij het eens proberen," zegt Fatima en zonder antwoord af te wachten begint zij haar arm te wassen en in te smeren met vaseline; ze heeft haar trui en haar bloesje uitgetrokken, want het belooft wel een smerig karweitje te worden. "Weet je wat je zoeken moet," vraagt Achim. "Natuurlijk," zegt Fatima verontwaardigd, "de kop en de voorpootjes." Fatima steekt haar hand in de koe en voelt. "Ik voel twee kopjes," zegt Fatima, "geen wonder dat er in die koegeen ruimte is." Voorzichtig werkt Fatima door, net zolang totdat ze één stel voorpootjes voor de uitgang heeft. De koe helpt mee, net alsof zij weet dat het nu goed gaat komen. Ineens hangen er twee hoefjes uit de koe en dat is het kalf in een mum van tijd geboren. Bas en Boris vangen het op en leggen het in het stro.
Opa Matje zorgt voor het kalfje, want haar moeder heeft het veel te druk. Fatima heeft intussen ook het tweede diertje gedraaid en een kwartier later liggen er twee roodbonte kalfjes in het stro. Fatima is verschrikkelijk smerig, maar dat vindt ze niet erg; "Zien jullie nu wel, dat een geboorte vrouwenwerk is," zegt ze. "Er waren helmaal geen sterke jongens nodig," is Hanneke het met Fatima eens, "zo ging het véél beter." Opa Matje is reuze blij met de twee kalfjes en hij zegt: "Dat worden prachtige koeien; die zullen straks weer heerlijke melk geven."
Fatima heeft zich intussen een beetje schoongepoetst; ze gaat straks als ze thuiskomt wel onder de douche, want ze ontdekt dat ze helemaal naar "koe" ruikt. "Misschien kun jij wel veearts worden," zegt Bas tegen Fatima. "Nee, hoor," antwoordt Fatima, "ik wordt veel liever gewoon dokter of verpleegster, want helpen bij de geboorte van een baby'tje vind ik nog veel mooier!"
Intussen is het de hoogste tijd om naar huis te gaan; de kinderen moeten rennen, want voor het avondeten worden ze allemaal thuis verwacht. Alleen Fatima en Eddy hebben deze keer geen haast; zij wandelen met hun moeder en de kleintjes naar huis en Fatima vertelt in geuren en kleuren wat zij die middag gedaan heeft.