Bij de zeventiende zondag door het jaar

Een gezellig feest!

Monique is morgen jarig; ze voelt zich helemaal niet feestelijk, want ze mag geen feestje geven voor haar vriendjes. Moeder heeft gezegd dat zo'n feestje erg duur is en dat zij op het ogenblik niet genoeg geld heeft om een feestje te betalen. Monique vindt het maar vervelend, want iedereen geeft altijd een feestje. Monique is de hele dag al erg stil en de kinderen van het 14 Oktoberplein hebben in de gaten dat er iets aan de hand is. "Wat heb je toch," vraagt Bas.
Monique begint te huilen. "Ik ben morgen jarig," snuft ze. "Dat is toch leuk," zegt Boris, "daar hoef je toch niet om te huilen." "Maar ik mag geen feestje geven," snikt Monique. Daar worden de kinderen stil van, want dat is natuurlijk erg vervelend. "Waarom mag je geen feestje geven," vraagt Hanneke. "Mijn moeder zegt, dat dat veel te duur is," antwoordt Monique. "Een feestje is toch helemaal niet duur," zegt Bas, die het maar niks vindt, dat hij een feestje moet missen. "Slingers mag je van ons wel lenen," zegt Boris. "Maar snoep en limonade zijn wél duur," zegt Monique. Dat is natuurlijk waar en daar weet niemand zo gauw raad op.
Monique gaat naar huis, want ze voelt zich echt heel ellendig. Wanneer Monique weg is, praten de kinderen nog even door. "Ik weet wat," zegt Fatima, "we houden toch feest." "Hoe kan dat nu," zegt Bas, "Monique's moeder wil het niet hebben, dat we komen." "Dan doen we het toch gewoon in de hut," vindt Fatima, "we nemen allemaal iets lekkers mee en dan hebben we toch feest." "Ja," zegt Hanneke, "dat kunnen we best doen en dat is dan ons cadeautje voor Monique." "Dan moeten we wel de hut mooi versieren," zegt Suzan. ‘Dat doe ik wel," biedt Eddy aan. "En ik help jou," zegt Bert. "Dan halen wij even slingers," zegt Bas en hij neemt Boris mee om de slingers te gaan zoeken.
De volgende dag doet Monique op school haar best om niet te laten merken hoe vervelend ze het vindt, dat ze geen feestje mag geven; ze verkondigt dat een feestje eigenlijk maar kinderachtig is. Bas en Boris horen Monique dat zeggen en stoten elkaar eens aan. "Ze moest eens weten, wat haar boven haar hoofd hangt," zegt Boris. Omdat het woensdagmiddag is, vindt Monique het niet vreemd dat de kinderen afspreken dat ze om half twee in de hut zullen zijn. Monique gaat ook maar naar de hut; dat is altijd beter dan alleen thuis zitten wanneer je jarig bent. De moeder van Monique moet werken en heeft beloofd ’s avonds iets aan haar verjaardag te zullen doen. Opa en oma moeten naar een bingomiddag en komen ook pas 's avonds.
Wanneer Monique bij de hut komt, weet ze niet wat ze ziet: de struiken bij de ingang zijn versierd met slingers en ballonnen. Ze gaat de trap af en dan beginnen alle kinderen "Lang zal ze leven", te zingen. De hut ziet er heel feestelijk uit: overal hangen slingers en er staan bloemen in vazen op de tafels en op de grond. "Welkom op jouw verjaardagfeestje," zegt Bas. Monique snapt er niks van. "Je krijgt gewoon een feestje," verduidelijkt Boris, "want wij vinden het maar niks dat jij je verjaardag niet met ons kan vieren." "Maar ik heb niets om jullie te trakteren," zegt Monique. "Dat hoeft niet," zegt Boris, "wij hebben van alles meegebracht." "Dat is ons cadeautje," legt Suzan uit. Fatima en Hanneke zijn intussen druk bezig met snoep in schaaltjes te doen.
Al het snoep past niet eens in de schaaltjes, de kinderen hebben allemaal iets meegnomen en het is een vreemde verzameling snoep, maar wel lekker. Dan hoort Monique gerommel boven bij de ingang; er verschijnt een paar benen op de trap; Svetlana en Achim komen de hut binnen. De twee hebben Basje en Borisje in hun armen. Achim gaat weer naar boven om de kinderwagen te halen, want die kun je niet zomaar in het bos laten staan.
In de kinderwagen blijkt ook een grote taart te zitten. Die taart heeft Svetlana gebakken. Ook opa Matje komt op het feest, hij heeft een grote kan met chocolademelk bij zich. Gelukkig heeft Hanneke gebaksbordjes meegenomen, zodat niemand de taart in zijn handen hoeft te houden.
Er komt nog meer bezoek: Hanneke's oma en Elly. Oma heeft een cake gebakken en Elly heeft een grote tas bij zich, waarin een heleboel zakken chips zitten. Om de feestvreugde nog wat te vergroten komt ook de moeder van Fatima de hut in; zij heeft alle kleintjes bij zich. De hut is bijna te klein en zit bomvol met smikkelende en pratende grote mensen en kinderen. De kleintjes zitten op de grond; dat kan nu gerust, want er zitten geen splinters meer aan de planken. Fatima’s moeder heeft een grote doos met koude schotel meegebracht. Monique's gezicht klaart helemaal op; nu voelt ze zich echt jarig. Bas en Boris hebben spelletjes meegebracht. Het wordt een dolle middag en iedereen heeft veel plezier. Eten, drinken en snoep is er genoeg; niemand komt iets tekort. Wanneer het bezoek tegen half zes naar huis gaat en de kinderen al het eten en drinken op gaan ruimen, is er nog een heleboel over. "O jee," zegt Hanneke, "en nu moeten we thuis gaan eten en ik plof!" "Wat doen we met alles dat over is," vraagt Suzan. "Dat neemt Monique mee naar huis," beslist Fatima, "dit is toch haar verjaardagscadeautje." "Dan helpen wij wel even dragen," zegt Bas, "want dat lukt haar nooit om dat spul allemaal mee te nemen."
Alle spullen worden in tasjes gedaan en iedereen draagt iets. De kinderen lopen naar het huis van Monique. Het lijkt wel of daar niemand thuis is; het is er heel stil. "Zijn mijn vader en moeder nu nog niet thuis," zegt Monique en haar gezichtje betrekt. "Wij blijven gewoon wachten tot ze komen," vindt Boris, "jij moet op jouw verjaardag niet alleen zitten." Monique maakt de voordeur open en dan beginnen er ineens een stel mensen te zingen. Monique's oma en haar twee opa’s; vader en moeder en haar broertje Mark staan in de gang. "Kom gauw binnen," zegt moeder, "jij dacht toch zeker niet, dat we jouw verjaardag helemaal niet zouden vieren?"
Dat dacht Monique wel, maar ze doet dapper of ze er vast van overtuigd was, dat er wel aan haar verjaardag gedacht werd. "Kom eens in de huiskamer," zegt vader. Monique loopt mee en de andere kinderen gaan ook maar mee; per slot van rekening moeten ze de tasjes nog kwijt. In de huiskamer staat een mooie fiets. "Dat is jouw cadeautje," zegt moeder, "daarom konden we geen feestje geven." "De fiets was heel duur en toen hebben wij gedacht, dat jij misschien liever een fiets dan een feestje zou hebben," legt vader uit. "Waarom hebben jullie die fiets dan niet vanmorgen gegeven," vraagt Bas. "Dan had Monique er de hele dag al van kunnen genieten," bemoeit ook Boris zich ermee. "De fiets was een beetje te laat in de winkel en die kon ik pas vanavond, na mijn werk ophalen," legt vader uit. "Willen jullie soms een glaasje limonade," vraagt moeder aan de kinderen.
Dat lusten ze nog wel. Monique vertelt intussen dat ze toch een fantastisch feest heeft gehad! Hanneke en Fatima helpen even met het opruimen van alle spullen die van het feest van die middag over zijn. Monique's moeder heeft ook nog een hele voorraad lekkers ingeslagen, want zij dacht dat de vriendjes van Monique toch ’s avonds wel even langs zouden komen. Niemand gaat naar huis om te eten; de kinderen bellen even om uit te leggen dat ze nog een poosje bij Monique blijven.
De volgende dag zit de moeder van Monique met een reuze rommel en.......een koelkast die echt bomvol restjes staat. Deze verjaardag zal Monique niet gauw vergeten!