10e Zondag door het jaar.

Een "echte" vader!!!!!!!!

Af en toe begrijpen de kinderen van het 14 Oktoberplein er niets van: het lijkt wel of opa Matje echt de vader van Svetlana is. "Hoe kan dat nu?" vraagt Boris zich af, "vóór Kerstmis hadden die twee elkaar nog nooit gezien en nu gaan ze met elkaar om of ze elkaar altijd gekend hebben." "Ze gaan net zo met elkaar om als mijn vader met opa en oma in Makkum," zegt Bas. "Ja," vindt Boris, "precies hetzelfde." "Het is wel een beetje gek," vindt ook Hanneke, "want Svetlana spreekt nog niet eens goed Nederlands." "We moeten het gewoon eens een keertje vragen hoe dat zit," zegt Bert die er ook wel nieuwsgierig naar is. "Dat moet wel toevallig goed uitkomen, want het is raar om zoiets aan iemand te vragen," vindt Monique. "We moeten gewoon een beetje geduld hebben," zegt Fatima, "dan lukt het vast wel een keer." De kinderen hoeven gelukkig niet lang te wachten, want er komt een heel goede gelegenheid. Het is al een tijd mooi weer geweest; het gras is flink gegroeid. Opa Matje heeft een weiland gemaaid en het gras is droog. Hij heeft tot woensdagmiddag gewacht met het hooien, want hij weet dat de kinderen het reuzeleuk vinden om daarbij te helpen. Met z’n allen zijn ze druk bezig met het hooi. Opa Matje hooit heel anders dan de vader van Bas en Boris; hij maakt er geen pakken van met een machine, maar stapelt het gewoon los op. Op deze manier is het hooien wél veel meer werk, maar dit werk is niet zo zwaar als het sjouwen met grote pakken. De meisjes zitten op de kar en pakken het hooi aan van de jongens; die hebben allemaal een riek gekregen van opa Matje en daarmee moeten ze het hooi aangeven. Wanneer het bijna drie uur is, komt Svetlana naar het weiland. Ze heeft de kinderwagen bij zich en daarop ligt een groot dienblad met een paar theedoeken erover. "Jongens ....schaften," gilt Bas. Iedereen gaat lekker in een berg hooi zitten en ze wachten af wat er te voorschijn komt van onder de theedoeken. Svetlana heeft een stapel boterhammen gesmeerd; daar hebben de kinderen zin in; hooien maakt hongerig en vooral de jongens kunnen de hele dag eten. Svetlana legt de theedoeken op de grond en zet er de schalen met brood op; ze heeft ook een heleboel bekers bij zich; daar schenkt ze melk in. Iedereen krijgt een beker melk. Die is heerlijk koud; dat smaakt! Basje en Borisje mogen uit de kinderwagen; Svetlana zet ze in het hooi. Basje grijpt gelijk een pluk hooi en wil dat in zijn mond steken. Hanneke ziet het en grijpt het hooi; ze zegt : "Hé, jij bent toch geen koe; alleen koeien eten hooi!" Svetlana heeft ook voor haar baby's wat te eten meegebracht: lekkere geprakte banaan met sinaasappel. De meisjes mogen Basje en Borisje voeren. Het is een hele klus om die fruitsmurrie, zonder een extra lading hooi, bij de kleintjes naar binnen te krijgen. Bert vindt, dat nu de vraag, waar de kinderen al zo’n tijd meezitten, gesteld kan worden. Hij vraagt: ‘Svetlana, hoe komt het dat het net lijkt of opa Matje echt jouw vader is?" "Ja," helpt Bas een handje, "jij gaat precies hetzelfde met hem om als onze vader met opa en oma in Makkum." Svetlana weet even niet wat ze moet zeggen, dan weet ze het antwoord: "Dat is heel gewoon: opa Matje is echt een vader voor mij!" Ja maar," zegt Hanneke, "jij hebt toch nog een vader in Joegoslavië?’ "Dat geeft toch niets," zegt Svetlana, "wanneer iemand zich gedraagt als jouw vader, dan heb je er gewoon twee." Achim bemoeit zich er ook mee en zegt: "Een vader geeft zijn kind leven; dat heeft opa Matje voor ons toch ook gedaan; door hem kunnen wij nu weer vrij leven." "Daar heeft jouw eigen vader dus niet voor kunnen zorgen," zegt Suzan. "Nee," zegt Svetlana, "dat had hij graag gewild, maar dat ging niet." "Dan zal jouw eigen vader wel niet jaloers zijn op opa Matje," vindt Fatima, "want als hij het echt niet kon, dan is het fijn dat een ander ervoor zorgt." "Ja," zegt Svetlana, "en dan kun je van alletwee net zoveel houden. Dat is heus niet raar!" "Maar jij spreekt nog steeds niet echt goed Nederlands," zegt Boris, "hoe begrijpen jullie elkaar dan zo goed?" "Dat heeft toch niets met taal te maken," zegt Achim, "sommige dingen begrijp je ook zonder woorden wel!" "Dus van elkaar houden gaat altijd," zegt Bert! "Natuurlijk," vindt Svetlana, "daar heb je toch geen woorden voor nodig." "Van elkaar houden is voor alle mensen, op de hele wereld, hetzelfde," legt opa Matje uit. "Dat is waar," bedenkt Helga, "want de vader en moeder van Fatima en Eddy houden ook veel van elkaar en die komen ook uit een ander land." "En de moeder van Fatima is nu de beste vriendin van Svetlana," zegt Bas. "Als je van elkaar houdt is het dus helemaal niet belangrijk waar je vandaan komt," zegt Eddy. "Waarom maken sommige mensen zich daar dan zo druk om," vraagt Ron. "Dat heeft gewoon iets met geld te maken," antwoordt opa Matje, "die mensen willen niets delen met elkaar." "Dat is dan goed stom," vindt Bas. "Die missen een heleboel plezier," is Boris het met zijn broertje eens. "Kom, we gaan hooien," zegt Hans, die het gesprek maar ingewikkeld vindt. Iedereen heeft zin om weer aan het werk te gaan, want zware gesprekken moeten niet al te lang duren! Baldadig gooit Bas een hele lading hooi over Willeke heen. "Snertjong," roept Willeke, "nu zit mijn haar vol hooi." "Dat zat het toch al," zegt Bas en rent weg, voordat Willeke een lading hooi over hem heen kan gooien. Het wordt een heel gevecht en de kinderen vergeten dat ze het hooi op de kar moeten laden. Opa Matje laat ze een tijdje hun gang gaan en maakt er dan een einde aan, want het hooi moet wél naar binnen, hij voelt zijn eksterogen steken en is bang dat er regen komt. Het paard trekt de zwaarbeladen kar naar de hooischuur. Daar begint het feest opnieuw: de meisjes mogen op de zolder en de jongens geven het hooi aan. Hanneke gaat met Svetlana mee naar het huis om de bekers af te wassen en....lekker rustig even met de kleintjes te spelen. "Dit is eigenlijk niet zó eerlijk," zegt Hanneke, "nu laat ik de rest hard werken en ik ben lekker aan het spelen." "Dat geeft niets," antwoordt Svetlana, "soms is spelen net zo belangrijk als hard werken; hierdoor leren de baby's om ook anderen te vertrouwen." "En we lopen elkaar daar op de zolder toch maar in de weg," vindt Hanneke. Wanneer de kar leeg is en nog een keer naar het weiland gaat, rent Hanneke naar buiten en klautert snel op de kar. "Waar was jij," vraagt Bas. "Ik moest heel belangrijk werk doen," zegt Hanneke. Bas vraagt maar niets, want wanneer Hanneke zoiets zegt zal het wel waar zijn. De laatste kar komt niet helemaal vol; al het hooi is nu binnen en opa Matje kan gerust zijn. Hij besluit wel om ’s avonds eens iets aan zijn likdoorns te doen, want die dingen doen vreselijk zeer! De kinderen fietsen tevreden naar huis en vinden het vreemd dat iedereen hen nakijkt! Ze hebben niet in de gaten hoe smerig ze eruit zien; ze lijken wel fietsende hooibaaltjes. Thuis wacht de meesten een verrassing: ze mogen niet naar binnen en moeten zich eerst buiten afborstelen. Alleen de moeder van Bas en Boris heeft niet op tijd in de gaten hoe haar zoontjes er uit zien en haar huis ligt nu vol met hooi!