Kerstavond

Het is zover!

Bas en Boris gaan vanavond met hun ouders mee naar de nachtmis. Dat is een hele belevenis; in het donker, laat in de avond naar de kerk. "Als we in het pikkedonker naar de kerk mogen, dan kunnen we ook in het pikkedonker even naar de hut gaan," vindt Bas. "Ja," zegt Boris, "laten we even gaan kijken of alles nog goed is met Svetlana." "Ze zag er vanmiddag zo raar uit," vindt Bas. "Ze was zo stil; ik vertrouw het ook niet. Laten we maar vlug gaan," is Boris het helemaal met zijn broertje eens. Vlug wordt er een goede smoes verzonnen, want de broertjes moeten hun vader en moeder wel uit kunnen leggen, waarom ze niet direct met hen meelopen. "We zijn de sterren vergeten," zegt Bas. "Die moeten we meenemen en.....die liggen nog in de hut," fantaseert Boris verder. "Goed, haal die sterren dan maar even," vindt vader, "maar kijk wel uit in het donker; neem die grote zaklantaarn maar mee; dan hebben jullie in ieder geval genoeg licht." Blij omdat dit zo gemakkelijk gaat, rennen Bas en Boris naar de hut. Wanneer ze het luik openmaken, merken ze direct dat er iets niet klopt. Normaal reageren Svetlana en Achim onmiddellijk wanneer ze iets horen, maar nu horen Bas en Boris alleen Svetlana zachtjes jammeren. O jee, daar is iets niet in orde. Svetlana loopt door de hut heen en weer en houdt zich af en toe vast aan de tafels; aan de veilingkistjes en het lijkt wel of ze verhipt van de pijn. Dat doet ze ook: ze heeft vreselijke pijn in haar rug. Bas stoot Boris aan en zegt zachtjes: "Dat kindje komt vast. Kijk eens, Svetlana is net zo onrustig als die koe, die een kalfje kreeg; die was ook zo aan het drentelen!" "Zou het dan toch op dezelfde manier gaan als bij mensen," vraagt Boris zich af, "dan wordt het straks wel een troep!" "Ja, dan wordt het hele bed vuil," zegt Bas, "als we nu eens een dekzeil over het bed leggen, dan kan er niets gebeuren."
De tweeling gaat aan het werk en scharrelt een dekzeil op dat in de kast ligt. Ze stoppen het netjes in ; nu heeft Svetlana een bed dat helemaal oranje is. Achim zit op een kistje op zijn nagels te bijten; hij weet niet wat hij moet doen. "We moeten hulp halen," zegt Bas. "Laten we even gaan kijken of de vader van Helga en Willeke thuis is," zegt Boris. "Dat doe ik wel," biedt Bas aan, "dan kan jij hier blijven, want aan Achim heeft Svetlana nu ook niks." Bas rent terug naar het dorp en gaat rechtstreeks naar het doktershuis. Helaas is de vader van Helga en Willeke niet thuis. Dat is pech. Bas rent verder, want de moeder van Hanneke is verpleegster; die moet ook kunnen helpen. Weer heeft Bas pech, want Hannekes moeder moet weer werken op kerstavond. Hanneke staat net op het punt om met haar oma naar de nachtmis te gaan. Bas vertelt wat er aan de hand is en dat de vader van Helga en Willeke niet thuis is. Oma begrijpt er niets van alles wat Bas zegt, maar Hanneke snapt het wel en ze trekt oma mee. "Kom mee, u moet helpen anders gaat het vast niet goed met Svetlana," zegt Hanneke. "Ik loop even naar Fatima, want haar moeder heeft vast ook verstand van kindjes krijgen," zegt Bas. Hij rent gelijk weg en vertrouwt erop, dat Hanneke naar de hut gaat. Dat doet Hanneke dat ook prompt en neemt haar oma mee.
Oma kijkt haar ogen uit; ze is nog nooit in de hut geweest; even is ze heel verbaasd. Boris heeft intussen Svetlana op haar bed gelegd en toegedekt met een laken en een deken. Svetlana kijkt heel angstig! Boris is maar wát blij dat oma komt, want hij vindt het ook maar griezelig worden. "Wat is hier aan de hand?" vraagt oma. "Zij moet een kindje krijgen," zegt Boris. "Hoe ver is het al?" vraagt oma. "Dat weet ik niet," antwoordt Boris, "ze heeft wel in haar broek geplast. Toen heb ik gezegd dat ze maar op het bed moest gaan liggen, anders wordt de hele hut smerig."
Oma besluit maar eens te kijken; ze pakt een zaklantaarn en kijkt onder de dekens. Daar ziet ze een klein zwart kopje, dat heel graag uit zijn benauwde omgeving verlost wil worden. "Kunnen jullie een pan heet water koken," vraagt oma. Boris heeft daar allang aan gedacht, want, toen bij die koe had vader ook een heleboel warm water nodig en er staat nu een grote pan op de primus. Ook op het kacheltje staat een pan water warm te worden. Oma trekt haar jas uit en gaat aan het werk. "Dit is wel vrouwenwerk," zegt ze, "Boris, neem die man mee naar buiten en hoepel een poosje op." Boris neemt Achim mee de hut uit; als ze buitenstaan, zien ze Bas aankomen. Die heeft Fatima en haar moeder bij zich. "Wat doe jij buiten," vraagt Bas. "We zijn er uitgestuurd," antwoordt Boris, "blijf jij ook maar hier, Hannekes oma zegt dat het vrouwenwerk is." "Jammer," vindt Bas, "ik had dat best willen zien." "Dat is niet fijn voor Svetlana," zegt Fatima, "kom mama, wij gaan naar binnen." Gelukkig hoeven de "heren" niet lang in de kou te blijven blauwbekken; na een half uurtje mogen ze komen. Dan weet Achim niet hoe hij het heeft! In het bed ligt Svetlana met in haar armen twee kleine kindjes. Ze ziet er heel gelukkig uit. "Goh," zegt Bas, "ze heeft er twee! Twee kerstkindjes!!!!!!!!" "Daarom was haar buik zo ontiegelijk dik," zegt Boris, "maar dat is toch reuzeleuk: twee ineens; wat handig!" "Nu moet Hans nog een wieg maken," vindt Bas. Oma en de moeder van Fatima zijn druk bezig met het opruimen van allerlei dingen. "Waar laten jullie altijd al het afval," vraagt oma. "Buiten hebben we een afvalkuil gegraven," zegt Bas. "Geef maar, dan breng ik het wel weg," biedt Boris aan. "Haal onze wieg maar," zegt Fatima’s moeder, "die heb ik voorlopig toch niet meer nodig." Fatima en Bas rennen naar het huis van Fatima en halen de wieg. Gelukkig is er niemand op straat; iedereen zit in de nachtmis. Een uurtje later is alles geregeld.
De baby's liggen lekker warm in de wiegjes en Svetlana is heel gelukkig. Oma heeft koffie gezet en ook Achim is een beetje bekomen van alle schrik. "Nu moeten we maar vlug naar huis gaan," vindt oma, "want straks komen alle mensen uit de kerk en die moeten niet zien waar wij vandaan komen." "Dit was wel een heel mooie nachtmis," vindt Bas. "Ja," zegt Boris, "het is bijna hetzelfde als dat verhaal van 2000 jaar geleden." "We moeten morgen maar eens een betere oplossing voor dat stel in de hut bedenken," zegt Fatima’s moeder, "daar kunnen Svetlana en Achim toch niet blijven wonen, met twee van die hummeltjes." Dat is dan de zorg voor morgen; nú zijn Bas en Boris reuze tevreden en...........heel gelukkig dat zij hebben mogen helpen!!!!!!