Eerste Kerstdag

Op bezoek in het ziekenhuis

Oma en Hanneke zijn op kerstmorgen vroeg op, want ze hebben Fatima beloofd dat ze met het ontbijt al bij haar zullen zijn. Als ze naar het huis van Fatima lopen, is het nog heel stil op straat en het is erg donker. In sommige huizen brandt wel een kerstster, maar verder zie je eigenlijk nog niets. Fatima heeft kennelijk op Hanneke en oma staan wachten, want nog voordat ze aanbellen doet ze de deur al open. "Iedereen slaapt nog," zegt ze. "Dat is fijn," zegt oma, "dan hebben wij veel tijd om de ontbijttafel mooi te dekken, want dat hoort zo met Kerstmis".
Met z’n drieën gaan ze aan het werk. Het mooiste tafelkleed wordt door Fatima opgezocht en oma legt er rode linten overheen. Hanneke moet die mooi strak met een speldje aan het kleed vastmaken. In de kast vindt oma een platte schaal; "daar maken wij de fruitschaal van," zegt ze. In het midden van de schaal zet oma drie grote kaarsen. Ze doet er wat bloemetjes en dennengroen bij en nu mogen Fatima en Hanneke de schaal verder aankleden. Al het fruit dat er in huis is, mag op de schaal. Tussen het fruit wordt ook dennengroen gestopt en tot slot doen ze er wat zilveren en gouden sliertjes bij. Het ziet er prachtig uit. De schaal wordt midden op tafel gezet. Bij ieder bordje zet oma ook een kaars. "Zo hoeft de lamp niet aan," zegt ze, "we kunnen nu echt bij kaarslicht eten". Vlug maken ze samen de rest van het ontbijt klaar, want boven horen ze al wat leven. Fatima gaat eens kijken of er al anderen wakker zijn en ze brengt de rest van het gezin mee naar beneden. De kleintjes weten niet wat ze zien, als ze die mooi gedekte tafel ontdekken. Vader komt als laatste naar beneden, want hij heeft zich eerst aangekleed. Hij wil direct na het ontbijt even bij zijn vrouw in het ziekenhuis gaan kijken.
Het is heel gezellig aan tafel: oma vertelt hoe zij altijd Kerstmis heeft gevierd en dat daarbij een leuk spelletje hoort. Als iedereen klaar is met eten en een mandarijntje heeft gehad, leert ze de kinderen hoe je met de schil schitterende sterretjes kunt maken, door vlak bij een kaarsenvlam hard in de schil te knijpen.
Wanneer vader terug komt uit het ziekenhuis, vertelt hij dat moeder het goed maakt en....dat ze die middag met z’n allen op bezoek mogen.
Dat is een feest, want iedereen wil graag Noëlle zien. De tijd lijkt wel stil te staan, maar eindelijk is het zover. Vader laat oma voor in de auto zitten en alle kinderen moeten achterin. Het is een reuze klus en het kost een heleboel gestomp en geschreeuw tot ze allemaal min of meer zitten. Gelukkig is het maar een klein stukje naar het ziekenhuis. Moeder ligt al op het bezoek te wachten en ze weet dat Hanneke en oma mee zullen komen. Noëlle ligt in een wiegje naast haar bed ; de kinderen zijn niet bij haar weg te slaan. Wat een kleine handjes. De vingertjes lijken wel roze garnaaltjes. Noëlle heeft een klein kopje vol donker haar en als ze haar oogjes open doet, zijn die stralend blauw. "Die worden nog wel bruin," zegt vader tegen Fatima, "jij had ook zulke blauwe ogen toen je geboren was". Een verpleegster pakt het kindje uit de wieg en geeft het aan moeder. Nu kunnen ze haar nog beter zien. Oma rommelt in haar tas en haalt er een pakje uit. Verbaasd maakt moeder het open en ziet een paar piepkleine babysokjes. "Die heb ik gister avond even gebreid," zegt oma, "ik had nog een beetje babywol liggen". "Wat mooi," zegt Aziza, "kunt dat u zelf maken? Wat knap! Kunt u mij dat ook leren?" "Kan jij al breien," vraagt oma. "Nee," zegt Aziza, "maar dat kunt u mij toch ook wel leren". Oma belooft op zoek te gaan naar een paar breinaalden en wat wol; of het dan gelijk babysokjes zullen worden, betwijfelt ze. Aziza is vol goede moed en belooft haar moeder, dat die bij het volgende bezoek van haar babysokjes zal krijgen.
Veel te gauw is het bezoekuur afgelopen en wurmen de kinderen zich weer achterin de auto. Thuis- gekomen gaat oma, samen met Fatima op zoek naar breipennen. Al gauw hebben ze er een heleboel gevonden en ook restjes wol in allerlei kleuren. Ook Fatima wil leren breien en Hanneke doet mee en.......Aziza, Soemita en zelfs Suleiman wil leren breien. Het lijkt wel een klasje. Suleiman geeft het als eerste op; dat leert hij nooit, maar oma weet iets anders. Ze heeft een leeg klosje van naaigaren gevonden. Hier timmert ze vier spijkers in en nu mag Suleiman gaan punnikken. Dat is veel gemakkelijker. Zo kan hij een schitterend koord maken, waaraan moeder, in het ziekenhuis, alle cadeautjes kan ophangen. Veel te gauw is het al weer tijd voor het avondeten. Oma is van plan om een echt diner te maken. Ze vindt het wel prettig dat de kinderen het reuze druk hebben; nu heeft ze het eventjes rustig in de keuken. Vader komt haar helpen en zo hebben ze die dag zelfs een echt kerstdiner.
‘s Avonds mogen Fatima en Eddy met vader mee, naar moeder. Als ze weer thuis zijn, gaat oma met Hanneke naar huis. Daar worden ze opgewacht door de moeder van Hanneke, die net thuis van haar werk is. Die begrijpt er helemaal niets van. Ze had verwacht dat oma en Hanneke zich erg verveeld zouden hebben met Kerstmis, maar niets is minder het geval. Hanneke heeft het eigenlijk veel te druk, want....ze wil die avond nog een paar babysokjes afkrijgen. Ze heeft de slag te pakken en het lukt heel aardig. Hanneke heeft het nog nooit zo druk gehad met Kerstmis, maar dat was juist fijn. Ook oma heeft genoten, maar ze is wel blij, dat ze nu eventjes uit kan rusten.