Het verhaal van de drie vlammen

Er liepen eens drie vlammen op straat. Ze hadden al een hele weg gelopen en waren bijna opgebrand. Ze vonden zichzelf maar armetierige vlammetjes. Ze waren druk met elkaar in gesprek hoe ze weer zouden kunnen opvlammen.
De eerste vlam wilde graag voor iedereen schitteren. Toen hij dan ook in de buurt van een bos kwam, bedacht hij zich geen moment en zette het hele bos in brand. Dat zou in elk geval indruk op de mensen maken. Maar de vlam had zichzelf niet meer in de hand en binnen de kortste keren was het hele bos opgebrand. De brandweer moest komen om aan de laatste brandjes een einde te maken. De vlam had alleen maar een bende aangericht en het hele bos verwoest. Hij werd gelukkig dan ook snel vergeten.
Hoofdschuddend liepen de twee overgebleven vlammen door. Op een gegeven moment kwamen de vlammen bij de zee. Eén van de vlammen werd een beetje boos op het water dat daar zo zelfgenoegzaam en rustig lag te golven. De vlam wilde het water wel eens een lesje leren om wat meer in vuur en vlam te staan, zodat het meer op een vuurzee zou lijken. Met een grote heldhaftige sprong dook de vlam in het water. Maar hoe de vlam ook zijn best deed, het water wilde met geen mogelijkheid branden. De vlam ging dan ook met een grote sisser uit. Niemand merkte hem op, dus kon hij ook niet worden vergeten.
De derde vlam ten slotte vond langs de weg een armzalig stompje kaars. Ze werden vrienden en besloten om samen te gaan werken. Als een lopend vuurtje gingen ze op weg om andere kaarsen aan te steken. En ook al waren ze allebei klein, ze gaven veel licht en warmte. En in het donker wezen ze iedereen de weg. En hoewel de kaars en de vlam op een gegeven moment waren opgebrand, ging het vuur door. En al diegenen die tegenwoordig de kleine lichtjes zien, vergeten niet waar eens de oorsprong lag.

De oude pereboom

Midden in een grote tuin, groeide eens een perenboom. Hij was al heel oud, dat voelde hij maar al te goed. Toen hij nog jong was, hing hij ieder jaar vol peren, maar de laatste jaren kwamen er alleen nog maar blaadjes aan de takken. "Hè," zuchtte de perenboom op een dag. "Ik wou dat ik nog eens een keer een mooie peer aan mijn tak kreeg, ééntje maar, dat zou genoeg zijn."
En ja hoor, in het voorjaar verscheen er een knopje aan een van de takken. En uit dat knopje kwam een bloemetje, en toen groeide er op die plaats een hele mooie peer. Het werd de mooiste peer die de boom ooit gehad had. En hij was er verschrikkelijk trots op.
Op een zondagmiddag kwam een jongetje de tuin in wandelen, samen met zijn opa. "Oh, opa, moet je eens zien!" riep het jongetje. "Wat een mooie peer is dat. Wil je hem voor mij plukken?" De opa keek en was verbaasd. "Hoe is het mogelijk," zei hij. "Al zo lang heeft de oude boom geen peren meer gegeven . . . en zo mooi en gezond als deze heb ik ze nog nooit gezien."
De boom hoorde wat de opa tegen het jongetje zei en van trots probeerde hij krakend een beetje rechtop te staan. 'Opa, pluk je hem voor mij?" vroeg het jongetje nog eens. "Nee," zei opa toen. "Dat doe ik niet. De boom heeft al zo veel jaren zoveel peren gegeven. Ik heb er altijd geplukt voor jou mamma, en voor tante Marieke, en voor oom Frank. En ze waren altijd heerlijk. Maar deze laatste peer mag de boom zelf houden . . . Gewoon omdat ik hem bedanken wil, snap je dat?""Ja," zei het jongetje, "dat snap ik."
De boom hield de peer vast, zolang als hij kon. Maar toen het herfst werd en de wind begon te waaien en te rukken, viel de peer op de grond. Er dwarrelden blaadjes overheen en de peer zakte een beetje weg in de aarde. Het jaar daarop ging de oude perenboom dood.
Maar toen opa en het jongetje weer eens in de tuin kwamen kijken, zagen ze dat op de plaats waar de peer gevallen was, een jong boompje begon te groeien. "Zie je dat?" zei de opa. "Zo moet dat gaan. Altijd maar weer, en altijd maar weer."

Drie kikkers

Er waren eens drie van die kikvorsen die nogal rare sprongen maakten, van hot naar her achter de vliegjes aan. Op een zeker moment -ze leefden bij een boerderij - sprongen ze zo uitbundig uit de band dat ze samen in een grote blinkende stalen melkbus vielen die nog half vol melk was. Daar lagen ze dan in het halfdonker, en ze proefden goed dat het niet gewoon water was, waarin ze steeds zwommen. Ze proefden gevaar, levensgevaar.
'Dit is het einde', jammerde de eerste kikker. 'Hier komen we nooit meer uit'. Hij stak zijn voorpoten radeloos in de lucht, ... en verdronk.
De tweede kikker was geloviger. Hij zei: 'God zal ons er wel weer bovenop helpen; die laat zijn kikkers nooit in de steek'. Hij vouwde vroom zijn voorpootjes kruiselings voor de borst, ... en verdronk.
De derde kikker wist niet wat hij moest beginnen, maar vanuit een diep gevoel voor lijfsbehoud begon hij te spartelen en te spartelen, totdat hij niet meer kon. Maar juist toen voelde hij iets zachts, wat vastigheid onder zijn achterste: vanaf de kluit boter die hij bijeengesparteld had, kon hij uit de melkbus springen.
Vrolijk en blij begon hij een nieuw leven. Blijven spartelen dus, luidt de moraal. Dan krijg je weer vaste grond onder de voeten.

De vogel Fenix:

De fenix is een vogel, die leeft in de fantasie van de mensen. Nergens anders kom je hem tegen. Fenix betekent: rood van brandend licht. De fenix is dan ook de mooiste vogel van het paradijs. Het avondlicht brandt in zijn vleugels, maar ook het ochtendlicht. Het geeft hem de glans van Rembrandt. De hals is zacht, parelgrijs. De kop is kobaltblauw.
De fenix is de schepping op haar mooist. Maar alle schoonheid, alle uiterlijkheid is betrekkelijk. En ook dat laat de vogel fenix zien. Om de vijf eeuwen, zo zegt het oude verhaal, verbrandt deze prachtige vogel in het hoge licht van de zon, op een nest van geurige bladeren en kruiden. Dan is het gedaan met zijn bestaan.
Maar, -uit zijn eigen as verrijst de vogel weer, verjongd en nieuw om weer een leven van vijf eeuwen te beginnen. Sterfelijkheid en onsterfelijkheid gaan samen in de fenix. Sterven om te leven. En de as, het laatste dat overblijft van een levend wezen, is teken van vernietiging en opstanding.
Gedenk, mens, dat je bent uit stof -en tot stof, tot as zul je terugkeren. De fenix is er een voorbeeld van. Maar intussen verrijst achter deze vogel de nieuwe hemel, de nieuwe aarde waar geen dood meer is en geen ondergang zal zijn. Als een fenix verrijst de mens uit zijn eigen as. En Jezus is daarvan het grote voorbeeld. - Gekruisigd, gestorven, begraven, verrezen op de derde dag. De grote Vogel Fenix, vernietigd, vernederd en verheven.
Van as tot eeuwig licht. Van dode stof tot gevleugeld leven.

Voetstappen op het strand (van Ademar de Borros )

Ik droomde, dat ik over het strand liep samen met de Heer. Ik keek om en ik zag daar twee sporen zich aftekenen in het zand: het ene was van mij, de andere die van de Heer, zo zijn we samen blijven lopen, tot aan het einde van mijn lijdensweg.
Toen keek ik weer om en ik zag dat op zekere plaatsen er maar één voetafdruk was ... en die plaatsen stemden juist overeen met de moeilijkste dagen van mijn leven: de dagen van de grootste vertwijfeling, en de grootste angst en de ergste pijn.
Ik vroeg Hem toen: 'Heer, u hebt mij gezegd al de dagen van mijn leven met mij te zijn ... waarom hebt u mij ALLEEN gelaten op de ergste momenten?'
En de Heer heeft me geantwoord: 'Mijn kind, ik heb je gezegd, dat ik met je zou zijn gedurende de hele tocht en dat ik je geen minuut alleen zou laten. Ik heb je niet in de steek gelaten: de dagen waarop je maar een spoor kon zien in het zand, waren de dagen waarop ik je heb gedragen.

De koorddanser

Er kwam eens een koorddanser in een dorp. Hij ging een touw spannen tussen de kerktoren en een hoge boom. Een heleboel mensen werden nieuwsgierig wat die waaghals zou gaan uithalen en kwamen kijken naar zijn kunsten.
Bij het begin van de voorstelling vroeg de koorddanser aan de omstanders: "Geloven jullie dat ik met deze evenwichtsstok in mijn hand over het koord kan lopen?" Dat geloofden ze zonder meer, dus in een koor riepen ze: "Jaa".  Bijna moeiteloos liep de koorddanser over het koord. Groot applaus. Hij gooide de stok naar beneden en riep: "Kan ik het ook zonder stok?" Ook dat geloofden de mensen, en zo gebeurde het. Enorm applaus. Hij pakte een kruiwagen en vroeg: "Wat denk je: zou ik met deze kruiwagen naar de overkant kunnen?" En al die enthousiaste mensen riepen terug: "Ja, natuurlijk kun je dat." En het lukte, zonder mankeren. Langdurig applaus.
Toen werd het stil. Iedereen was benieuwd wat er nu zou komen. De koorddanser keek naar beneden alsof hij iemand zocht, en zei toen: "Geloven jullie dat ik over dit koord kan lopen met iemand in die kruiwagen?" Alle mensen stonden te juichen, wat een stunt zou dat zijn"
"Goed," zei de man, "Wie komt er dan nu naar boven om met mij mee te doen?" Toen werd het doodstil. Driemaal vroeg hij het, maar niemand durfde het aan, ook al geloofden zij dat die koorddanser buitengewoon goed was. De een na de ander ging stilletjes naar huis.
En toen de koorddanser 's avonds thuis kwam bij zei vrouw, zei hij teleurgesteld: "Alweer niemand die mee wilde doen. Ze geloofden het wel, maar meer ook niet."

Sprong in het duister

Een huis staat in lichtelaaie, midden in de nacht. Het gezin kon maar ternauwernood ontsnappen. Alleen het zesjarig zoontje staat nog boven voor een raam en schreeuwt in doodsangst om zijn vader. De vader roept naar boven: "Spring toch, spring dan toch!" Maar de jongen roept wanhopig: "Ik kan je niet zien, Papa!" "Maar ik kan jou wel zien, spring maar gerust!" roept de vader terug. En dan springt de jongen, in de duisternis? Nee, in de armen van zijn vader.

Alleen maar zaadjes

Vannacht had ik een rare droom. Ik wandelde door het dorp en ik zag opeens een winkeltje dat ik nog nooit eerder gezien had. Op de ruit stond met grote letters: hier zijn alleen maar goede dingen te koop. Nou, daar wilde ik wel wat meer over weten en dus ging ik naar binnen.
Er was eigenlijk niets te zien in het winkeltje maar achter de toonbank zag ik een engel staan. Wat zenuwachtig vroeg ik: Verkoop u echt alleen maar goede dingen? De engel zei vriendelijk: Ja zeker, alle goede dingen die je je maar bedenken kunt.
Ik zei toen: Dan wil ik vrede op aarde, geen gepest meer in de scholen, einde aan alle oorlogen, groot en klein, einde aan alle verdeeldheid, alleen maar heel goede harmonieuze gezinnen, gelijkheid tussen alle mensen, geest van hechte saamhorigheid in onze gemeenschap.
Ik wilde nog veel meer vragen maar de engel onderbrak me en zei: Pardon, u begrijpt het niet helemaal, wij verkopen geen vruchten. Wij verkopen hier enkel maar zaadjes.

De schildpadden

Een schildpadfamilie besloot een picknick te gaan houden. Schildpadden zijn van nature erg langzaam. zodoende hadden ze zeven jaar nodig voor de voorbereidingen. Eindelijk was het dan zover en ze gingen op pad, opziek naar een geschikte plek voor de picknick. Na anderhalf jaar vonden ze een mooie plek aan de bosrand. Zes maanden lang waren ze doende de plek schoon te maken, toen pakten zij de picknickmand uit en het feest kon beginnen. Maar dan ontdekten ze dat ze het zout vergaten waren. En een picknick zonder zout was maar een flauwe boel.
Na een langdurige discussie werd er besloten dat de jongste schildpad terug zou gaan om het zout te halen. Hij was de snelste van de langzame schildpadden, maar hij had weinig zin om te gaan. Uiteindelijk stemde hij toe op voorwaarde dat ze zouden wachten met eten totdat hij terug zou zijn. Heel de familie stemde hier mee in en de jonge schildpad vertrok.
Drie jaar gingen voorbij en de jonge schildpad was nog steeds niet terug. Vier jaar, vijf jaar, zes jaar gingen voorbij maar geen schildpad te zien. De oudste schildpad kon zijn ongeduld niet langer bedwingen, hij verging van de honger. Het kondigde aan dat hij ging eten en pakte een broodje uit de picknickmand.
Op dat moment kroop de jonge schildpad vanachter een boom naar voren en riep: "Zie je wel. Ik wist dat jullie niet zouden wachten. Nou ga ik ook het zout niet halen."
Zo is het soms ook met mensen. We houden anderen nauwlettend in de gaten of ze wel hun plichten doen, maar we vergeten zelf iets eraan te doen.