Aan Luther, die aan de oorsprong staat van het protestantisme, werd
eens gevraagd: "Wat zou je doen als je wist dat de volgende dag het
einde van de wereld daar zou zijn?" Zijn antwoord was: "Ik zou een
appelboompje gaan planten!" Dat nuchtere antwoord klinkt ons misschien
heel vreemd in de oren, misschien ook heel absurd, en toch is het een
heel wijs woord, voortkomend uit een diep en groot geloof.
Wat zouden wij doen als we wisten dat de volgende dag de wereld zou
vergaan? Zouden we angstig in een hoekje gaan zitten? Of zouden we de
bloemetjes nog eens flink buiten gaan zetten? Of zouden we misschien
nog iets goeds gaan maken wat we verkeerd gedaan hadden?
Luther zei: ik zou gewoon de dingen doen die ik toch al van plan was te
doen, dingen die zinvol zijn voor vandaag en morgen, ook dingen die
misschien pas in de toekomst vruchten dragen, want zelfs als er geen
toekomst zou zijn, dan is dat nog de beste invulling voor vandaag.
Dat is positief denken, toekomstgericht denken en wie die levenshouding
kan opbrengen is een gelukkig mens: hij verstaat de kunst om zijn leven
goed en zinvol te maken in goede dagen maar ook in kwade dagen, ook als
er geen toekomst meer lijkt te zijn.
In de loop der jaren heb ik wel eens mensen ontmoet die van de artsen
de boodschap gekregen hadden: je kunt niet meer beter worden. Voor hen
is dat de aankondigen van het einde van de wereld, hun wereld. En wie
die boodschap krijgt, krijgt een enorme dreun. Sommigen klappen dan
helemaal dicht en worden apathisch, anderen worden heel opstandig en
soms lastig. Sommigen maken al die gevoelens in fases door. Maar er
zijn er ook die na de eerste klap toch weer positief zijn gaan denken.
Mensen die nuchter de feiten onder ogen konden zien en die, zolang ze
konden, de dingen bleven doen die ze gewend waren te doen of die ze
graag deden, die blij konden zijn met de vaak kleine positieve dingen
die ze zagen. Mensen die ook allerlei zaken gingen regelen voor de
toekomst, vaak niet zozeer voor zichzelf maar voor hun dierbaren.
Mensen die in die omstandigheden toch positief blijven denken, dat zijn
best grote mensen.
Die levenshouding zouden we met zijn allen wat meer moeten hebben, niet
alleen in ons privé leven, als we eens moeilijke dagen tegenkomen, maar
ook als het gaat om onze samenleving.
Onze wereld zal voorlopig echt wel niet vergaan, toch zijn er velen die
heel negatief denken over onze tijd: alles gaat naar de knoppen, zeggen
ze dan, en veel van de rampspoed waar het evangelie over spreekt, dat
zien ze links en rechts al werkelijkheid zijn.
Het is natuurlijk een feit dat er veel verkeerd gaat in onze wereld,
maar het is beslist niet allemaal negatief, er gebeuren ook vele
positieve dingen, dichtbij en veraf, dingen die hoop geven voor de
toekomst.
Er zijn heel veel mensen die niet bij de pakken neerzitten, maar die
zich blijven inzetten voor een betere samenleving, mensen die in het
klein of in het groot wat verbetering proberen te bewerken, die dat,
ondanks alle negatieve geluiden, toch als zinvol, goed en nodig zien.
En als wij echt gelovige mensen willen zijn, dan moeten ook wij
positief blijven denken en toekomstgericht bezig blijven, want alleen
als je dat kunt, dan leef je pas echt.
De laatste regel van het evangelie van vandaag luidde: door standvastig
te zijn, zult u uw leven winnen. We leven pas echt als we in alle
omstandigheden dingen blijven doen die toekomst hebben en toekomst
scheppen, voor jezelf en voor anderen, als we, ook in moeilijke dagen,
een positieve kijk op het leven behouden. Dat is zeker niet
gemakkelijk, maar je bent een gelukkig mens als je dat kunt opbrengen.
Tegenwoordig zijn survivalweekends, survivaldagen in,
overlevingsdagen:
een paar dagen hele moeilijke dingen doen, in de natuur,
met een vlot op een wilde rivier, een berg beklimmen of afdalen,
een uitdaging om je grensen te verleggen
om er zelf, en meestal om de groep sterker van te worden.
Die overlevingsdagen zijn een luxeverschijnsel van onze tijd,
toch is het maar kinderspel bij de harde werkelijkheid van het leven,
waarin situaties zich kunnen voordoen waarin mensen zich angstig
afvragen:
hoe overleef ik dit? hoe overleven wij als groep dit?
Die vraag klinkt in Afghanistan, Congo, Angola, Soedan,
en op andere plaatsen in de wereld.
Diezelfde vraag klonk ook in de tijd dat de evangelist Lucas preekte
en zijn evangelie op papier zette.
Het was een hele moeilijke tijd, een angstige tijd.
Wat een enorme indruk heeft gemaakt was de verwoesting van de tempel.
Voor de joden, en evenzeer voor de joodse christenen, was dat het
einde.
De verwoesting van de tempel betekende zoiets als:
God laat ons aan ons lot over, Hij wil niet meer bij ons zijn.
Een jodendom zonder tempel, was een jodendom zonder God,
dat overleven we niet.
Ook de christenen maakten hele moeilijke tijden door:
ze werden vervolgd, gemarteld, velen vonden de dood,
velen waren op de vlucht in het toenmalige Midden Oosten. Ook zij
hadden het gevoel: dat overleven we niet.
Maar zegt Jezus, en die woorden herhaalt Lucas aan zijn toehoorders:
hou vol, wees standvastig, dan zul je het leven winnen, dan overleef
je.
Laat je niet verlammen door alle narigheid die je ziet,
dat is het einde niet, er is toch toekomst.
Ook in hun privéleven kunnen mensen in situaties terecht komen,
waarin ze het gevoel hebben: dit overleef ik niet.
Het kan een ongeluk, ziekte, het sterven van een dierbare zijn,
ernstige tegenvallers, tegenwerking van de omgeving. Ze worden soms
geschokt tot in hun dieptste fundamenten.
En dan kunnen ze het gevoel hebben: hier houdt het op, ik kan hier niet
mee verder, dit overleef ik niet.
Maar mensen kunnen veel meer dan ze denken.
Bijna altijd komen ze sterker uit de strijd. Er blijkt toch toekomst te
zijn.
Toekomst bleek er ook te zijn voor het jodendom.
Ze overleefden die ramp van de verwoesting van hun tempel.
Het bracht ingrijpende veranderingen, hun godsdienstbeleving werd
anders,
niet meer de nadruk op de offers in de tempel
maar op het onderhouden van de tora in het leven,
in het vieren in huiselijke kring, en in hun synagoges.
Je kunt zelfs zeggen: ze zijn er beter van geworden, sterker.
Wees standvastig, ga door, dan is er leven, dan is er toekomst.
Dat is ook de boodschap voor de kerk van nu.
Als we nu even kijken naar de situatie van de katholieke kerk in
Nederland,
het christendom in West Europa, ook dan hebben velen het gevoel:
dat overleeft de kerk niet, we sterven uit. Het einde is nabij.
In ons land is er regelmatig sprake van het sluiten van kerken,
het afbreken van kerken, vooral in de grotere steden,
en dat is een heel ingrijpend gebeuren voor de betrokkenen.
Velen zien het als de geleidelijke afbraak van de Kerk met een
hoofdletter.
En ze hebben het daar heel moeilijk mee.
Trouwe christenen worden wel niet vervolgd of getreiterd in onze
samenleving,
maar ze voelen zich wel vaak eenzaam, vol twijfels omtrent de toekomst.
En ook tot ons zegt Jezus via Lucas: wees standvastig, dan overleef je,
dan overleeft de Kerk, die gemeenschap rond Jezus van Nazareth.
Verlies de moed niet, er is wel degelijk toekomst voor de Kerk.
We mogen hopen dat de Kerk beter, sterker uit deze crisis te voorschijn
komt.
We maken op het ogenblik in de Kerk een grote ontwikkeling door:
van massa-Kerk naar keuze-Kerk, zoals dat officiëel heet,
van een Kerkgemeenschap waar iedereen haast automatisch bijhoorde,
naar een geloofsgemeenschap waar men bewust voor kiest.
En deze overgangstijd kent zo zijn problemen en moeilijkheden,
en velen raken hierdoor ontmoedigd, ze zien de toekomst somber in.
Steeds minder mensen in de kerk, straks komt er niemand meer.
Maar laten we ook kijken naar de positieve dingen die gebeuren.
Maar daar staat tegenover dat veel meer mensen dan vroeger
aktief bij de parochie en het parochiële leven betrokken zijn.
En die vasthouders en doorzetten, die maken dat de Kerk overleeft.
En niet alleen dat ze blijft voortbestaan, maar dat ze er beter van
wordt,
sterker, misschien mag je zeggen: menselijker, meer dienstbaar.
Maar, het vraagt wel onze inzet, het gebeurt niet buiten ons om.
Dat hebben we vandaag/gisteren geprobeerd te doen.
Met een flinke groep mensen uit onze gemeenschap
hebben we samen nagedacht over de toekomst van onze eigen parochie,
dat was niet alleen hartverwarmend, maar ook hoopgevend.
Voor ons geldt: wees standvastig, blijf zoeken naar een goede invulling
van je christen zijn, dan is er toekomst.
Het is herfst. Het wordt kouder, het is al vroeg donker,
de bladeren vallen van de bomen.
Het is een wat sombere tijd, zeker als het mistig is
of als het regent en stormt.
Mensen die er gevoelig voor zijn, kunnen in deze tijd
heel melancholisch worden, zwaar op de hand.
Ze zien dan alles donker in, ze zien geen zin meer in hun leven.
Het is een sombere tijd, ook als je het wereldnieuws op je af laat
komen:Geweld in Israël. geweld in Irak, geweld in Afghanistan, geweld
in eigen land.
Mensen zijn bang, bang om in een vliegtuig te stappen,
bang om werkeloos te worden in de economische recessie,
bang voor oorlog of terroristische actie vlak in de buurt.
Het is een sombere tijd. En tegen die achtergrond horen we vandaag
ook nog eens een heel sombere evangelietekst.
We hoorden van verwoestingen, van strijd, van aardbevingen, hongersnood
en vervolgingen. Nou, daar wordt je ook niet vrolijk van.
In die zin past deze tekst helemaal in deze tijd.
Maar er staat veel meer in, en dat zien we te vaak over het hoofd.
Willen we deze tekst en beetje verstaan dan moeten we naar de
historische context kijken,
naar de tijd dat Lucas deze teksten opschreef.
Ten eerste dacht men in het begin van het christendom
dat Jezus heel spoedig terug zou komen om alles te voltooien:
dan zou hij voor altijd zijn koninkrijk vestigen.
Dat betekende het einde van de aarde, maar in een positieve zin:
het begin namelijk van een nieuwe tijd.
Dat einde van de aarde zou ook gepaard gaan met rampen,
dat was de negatieve kant ervan.
In de tijd van Lucas zag men om zich heen rampen en geweld.
De tempel van Jeruzalem was door de Romeinen verwoest en de christenen
werden op veel plaatsen vervolgd, gemarteld en gedood.
Een heel angstige tijd dus. Alles leek erop te wijzen dat het einde van
de wereld eraan kwam.
Tegelijk begon men zich ook te realiseren
dat het einde en de terugkeer van Jezus
niet vlak voor de deur stond zoals men eerder dacht.
Daarom is deze tekst niet gericht op het einde,
zoals je op het eerste gezicht zou denken, maar juist op toekomst.
"Laat je niet beïnvloeden door mensen die beweren dat het ogenblik
nabij is."
Laat je niet uit het veld slaan door berichten van oorlogen en
natuurrampen,
het einde komt echt nog niet."
En als je te lijden hebt onder vervolgingen, wees dan niet bang.
En zo krijgt deze sombere tekst toch een heel positieve duiding:
verlies de moed niet maar ga door, wees standvastig.
Ga door met het beleven en getuigen van Jezus' boodschap,
dan bouw je aan een goede toekomst.
Zo gezien krijgt de evangelietekst ook voor ons een positieve duiding.
Ook voor ons geldt: bij alle negatieve berichten die op ons afkomen:
verlies de moed niet, maar ga door.
Laat je niet bang maken, laat je niet verlammen,
maar wees standvastig en trouw aan je idealen,
aan de waarden en normen die Jezus ons meegegeven heeft.
Naar de toekomst toe moeten we positief blijven denken,
dat het toch goed kan worden, dat het beter kan worden.
We moeten blijven hopen op vrede en gerechtigheid in de wereld,
hoe anders de werkelijkheid van vandaag ook is.
Maar hopen heeft geen zin als je niets doet om die hoop
ook tot werkelijkheid te maken, als is het nog maar zo'n klein beetje
dat je zelf daaraan kun bijdragen.
Het is een sombere tijd, wordt er gezegd, maar is dat wel zo?
De herfst heeft ook zijn eigen schoonheid: we kunnen genieten van de
prachtige kleuren in de natuur,
er zijn heel mooie zonnige dagen,
en we weten dat het na de herfst toch weer lente wordt.
Dit geldt ook voor de wereld van vandaag. Het is niet allemaal zo
somber als het lijkt.
Er gebeuren een massa goede dingen in de wereld van vandaag,
Het is niet zo dat alle mensen zich alleen maar als beesten gedragen,
maar de meesten hebben nog steeds heel veel voor anderen over.
Talloze mensen zetten zich in voor vrede en gerechtigheid,
en zij zijn de hoop voor een betere toekomst.
Daarom is de boodschap ook voor ons:
verlies de moed niet, maar ga door met het goede dat je al doet.
Toen ik de afgelopen week dit evangelie doorlas
riep dit bij mij het beeld van een groot schilderij op,
waarop van alles was afgebeeld.
Ik zag in het midden de tempel en andere gebouwen in Jeruzalem,
daarboven hingen allemaal zwarte wolken, wolken waaruit
bliksemschichten naar beneden kwamen,
maar ook wolken van zwarte rook die naar boven steeg.
Daarnaast zag ik beelden van vulkanen die wolken van as uitspuwden,
ik zag de aarde beven en grote modderlawines van de bergen komen.
Daaronder zag ik aan beide kanten mensen die oorlog voerden,
links en rechts lagen de doden, soldaten en burgers.
En daaronder zag ik mensen in angst toekijken,
radeloos omdat hun wereld en alles wat kostbaar was voor hen verging.
Midden tussen al die mensen zag ik Jezus' leerlingen staan, even
ontredderd als al die anderen. In zijn geheel een heel schrikwekkend
schilderij.
In de tijd dat Lucas deze woorden van Jezus vertelde
werd het herkend door al zijn toehoorders: het was werkelijkheid voor
hen:
er werd links en rechts strijd geleverd,
de tempel was verwoest, christenen werden vervolgd.
Het einde van de wereld leek nabij.
En als we vandaag naar dit schilderij kijken, en naar de werkelijkheid
van nu
dan zien we ook nu haast beangstigende overeenkomsten.
In de werkelijkheid van nu zie je kerken en moskeeën en scholen,
en daarboven donkere wolken van branden die gesticht worden.
Je ziet in de verte hoe er gevochten wordt in Irak, in Ivoorkust en
elders,
je ziet mensen op de vlucht, mensen die honger lijden
je ziet ze in troosteloze vluchtelingenkampen in Soedan.
Je ziet dichtbij een bekende Nederlander die vermoord wordt
en vermeende terroristen die opgepakt worden.
Je ziet en hoort mensen beschuldigende vingers wijzen naar bepaalde
bevolkingsgroepen.
En daarom heen zie je mensen die er met afgrijzen naar kijken,
zich angstig afvragend wat er nog meer komt aan terreur,
en hoe onze samenleving toch een vreedzame samenleving kan zijn en
blijven.
En midden tussen die mensen staan wij, ook vol onzekerheid,
ons afvragend: waar moet het naartoe?
In het schilderij dat het evangelie schetst zegt Jezus tot zijn
leerlingen:
Het zal voor u uitlopen op het geven van getuigenis.
En dat hebben ze gedaan, ook in die moeilijke tijden van vervolgingen
en tegen de verdrukking in kwamen er toch steeds meer mensen
die de weg van Jezus wilden gaan, de weg van liefdevolle zorg voor
elkaar.
Datzelfde wordt nu ook tot ons gezegd:
jullie moeten nu in deze moeilijke tijd getuigen van de weg van Jezus.
Jullie moeten je niet angstig verschuilen voor de realiteit van
vandaag,
je kunt niet net doen of al die gebeurtenissen je niet raken,
je kunt niet gewoon je eigen gangetje blijven gaan.
Er gebeuren nare dingen in onze samenleving en dat kan en mag ons niet
koud laten.
Wij moeten ervan getuigen dat het anders kan en anders moet.
Dan vraagt ieder zich wel af: maar wat moet ik dan doen of zeggen?
Ik kan toch die samenleving niet veranderen. Nee, dat kan niet.
Maar we kunnen in de gesprekken van alledag
wel het geweld van beide kanten veroordelen.
We kunnen, als erover gepraat wordt, wel uitdragen dat niet een hele
bevolkingsgroep veroordeeld mag worden,
en als schuldige worden aangewezen.
We kunnen wel ertoe bijdragen dat er in onze eigen kring
geen muren worden opgetrokken omdat opvattingen steeds radicaler
worden,
waardoor vooroordelen groter en groter worden en de samenleving
vergiftigd wordt.
We kunnen wel onze kinderen leren verdraagzaam te zijn,
en dan moet je wel zelf eerst het goede voorbeeld geven.
We kunnen natuurlijk niet veel met betrekking
tot die grote problemen van onze samenleving
en nog minder met betrekking tot de wereldproblemen,
maar we kunnen wel iets doen aan de leefsfeer in onze eigen
gemeenschap,
en elk beetje, hoe klein ook, is van groot belang.
En als we nog even kijken naar het schilderij dat het evangelie
schetst,
dan zie ondanks alle narigheid toch een teken van hoop. De laatste
regel luidt: door standvastig te zijn zul je je leven winnen.
Die hoop moet ook ons in beweging houden.
Als we vasthouden aan de weg van Jezus, aan die weg van eerlijke en
zorgzame bejegening van ieder medemens,
dan kan de samenleving er toch beter van worden, ook nu!
Als er van die regenachtige en winderige herfstdagen zijn,
zoals vorige week, dan word je daar niet vrolijk van.
Maar we moeten niet vergeten ook de kijken naar die andere herfstdagen
dat de zon schijnt en je kunt genieten van alle prachtige herfstkleuren.
Als je in de krant leest dat in Lottum een jongen van 17 jaar
doodgeslagen is,
dan wordt je daar niet vrolijk van, zeker ook niet als je dan denkt
aan de steekpartijen in Amsterdam van de laatste tijd.
Maar we moeten niet vergeten ook te kijken naar de vele jongelui
die het gewoon goed doen, en daarom nooit de krant halen.
Als je ook deze week in de krant leest dat in Oost-Congo
tienduizenden mensen op de vlucht sloegen
bij een oplaaiende oorlog tussen het regeringsleger en een muitende
generaal,
dan wordt je daar niet vrolijk van, zeker ook niet als je denkt
aan die andere brandhaarden, aan Irak, Afghanistan en Palestina.
Maar we moeten niet vergeten ook te kijken naar die plaatsen en landen
waar door de inspanningen van velen toch vooruitgang wordt geboekt.
Als je alleen maar kijkt naar wat er allemaal mis gaat in onze
samenleving, in onze wereld, dan kun je heel moedeloos worden.
Dan kun je het gevoel krijgen dat het allemaal de verkeerde kant op
gaat. Alles wat goed en mooi is, lijkt kapot gemaakt te worden.
En wat je ook doet, het haalt toch niets uit, dus kun je beter niets
doen.
In het evangelie van vandaag wordt ook een soort doemscenario
geschetst.
De tempel is het centrum en de trots van het joodse volk.
Dat die tempel verwoest zou worden, is het ergste dat hen kon
overkomen.
In de tijd dat Lucas zijn evangelie opschreef was dat ook werkelijk
gebeurd.
En zo zegt de tekst: er komt nog veel meer narigheid.
Daar wordt dus ook niemand vrolijk van. Maar we moeten niet vergeten
goed naar de laatste regel van deze tekst te kijken
Daar staat: door standvastig te zijn zult ge uw leven winnen.
Standvastig zijn, de moed niet opgeven, geloven dat het anders kan, dat
zijn de ingrediënten die toekomst scheppen, goede toekomst.
Dat betekent wel dat je soms tegen de stroom in moet gaan
en dat is heel vaak een moeilijke opgave.
Waarom heb je nou zoveel gedronken, vroeg een vader aan zijn zoon
die door de politie thuis gebracht werd omdat hij stomdronken was.
Het antwoord was: dat doen ze toch allemaal.
Waarom heb je dat nou gedaan, vroeg een moeder aan haar dochter,
die betrapt was op diefstal in een winkel.
Het antwoord was: dat doen ze toch allemaal.
Waarom heb je dat gedaan, vroeg de rechter aan iemand die via allerlei
slimme transactie zijn baas voor een ton had opgelicht.
Ze doen het toch allemaal, was zijn antwoord.
En als je de krant leest, dan krijg je ook de indruk dat ze het
allemaal of in elk geval bijna allemaal doen,
want elke dag lees je er wel berichten over.
Maar we vergeten dat de meeste burgers gewoon eerlijke mensen zijn
die gewoon hun plichten doen, maar die halen de krant niet,
wat zij doen in niet sensationeel genoeg.
En als we geen aandacht houden voor al die gewone goede mensen,
dan lijkt het net alsof je alleen staat in een grote boze wereld,
waarin je alles mag doen wat je leuk vindt.
Dan kun je de neiging hebben om je goede wil en je goede bedoelingen
maar in de kast te zetten als onbruikbaar en mee te doen met de grote
hoop.
Het herfstseizoen met het vallen van het blad en de nachten die langer
worden
maakt sommige mensen die er gevoelig zijn heel depressief en
neerslachtig.
Maar de meesten komen goed door herfst en winter heen omdat zij weten
dat het toch weer lente wordt,
dat alles tot groei en bloei komt.
En mensen die standvastig zijn, die geloven dat het anders kan,
staren zich niet blind op alle kwaad in de wereld,
maar zij blijven hopen dat het anders, beter kan.
En dat hopen is niet zomaar een vaag gevoel,
maar vraagt ook dat je trouw blijft aan je principes
wat anderen er ook van zeggen.
Dat ouders tegen hun opgroeiende jeugd blijven zeggen
dat overmatig alcohol gebruik schadelijk is,
ook al worden ze dan voor ouderwets uit gemaakt.
Dat iemand die gevraagd wordt mee te doen aan frauduleuze praktijken,
nee durft te zeggen, ook al wordt uitgemaakt voor een angsthaas.
Zolang er mensen tegen de stroom in durven gaan, standvastig zijn,
is er leven en zinvol leven mogelijk, ook in de wereld van vandaag.
De krant lezen is vaak een heel deprimerende bezigheid
want veel van het dagelijkse nieuws dat ons wordt voorgeschoteld
is eigenlijk slecht nieuws.
Alle rampen, misdrijven, ongelukken, ruzies worden breed uitgemeten op
ons bordje gedeponeerd.
Goed nieuws krijgen we maar mondjesmaat.
Een krant met alleen maar goed nieuws bestaat niet
en zou hoogstwaarschijnlijk ook niet verkocht worden.
Maar het slechte nieuws wordt allemaal gretig gelezen.
Dan vraag ik me af: zit er bij ons een schroefje los
of is dat een normale menselijke reactie? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat we zelf een beetje de dupe zijn
van onze slecht-nieuws-nieuwsgierigheid.
Want je wordt niet vrolijk van al dat slechte nieuws
en het kan aanleiding zijn tot een pessimistische levenshouding.
En dat openbaart zich soms weer in angst voor de toekomst,
want zo wordt er gedacht en gezegd: het gaat allemaal de verkeerde kant
op.
Ik heb ooit een gesprek gehad met een echtpaar dat geen kinderen had.
Daar hadden ze ook heel bewust voor gekozen,
want ze wilden het hun kinderen niet aandoen
dat ze zouden moeten leven in deze rotte wereld.
Toen dacht ik: wat triest als mensen zo'n pessimistische levensvisie
hebben,
als ze helemaal voorbij gaan aan de kansen die zij hun kinderen kunnen
geven
om toch een goede toekomst tegemoet te gaan.
Natuurlijk moeten we wel realistisch zijn en blijven.
Met het kwaad in de wereld ontkennen, is niemand gebaat.
Het is een feit dat er heel veel misgaat in onze wereld.
Op wereldniveau zijn er de grote problemen van terrorisme en oorlog,
van onderdrukking en armoede.
De vele asielzoekers die een betere toekomst zoeken in het Westen
zijn een probleem, waar niet zomaar een oplossing voor is.
En in onze eigen leefwereld zie je hier en daar zorgelijke situaties
een stuk verloedering en verharding van de samenleving.
Dat is helaas de werkelijkheid van onze tijd
en toch moeten we proberen positief te blijven denken.
Er is veel meer dan die zorgelijke situaties,
er is ook heel veel goeds gaande in de wereld, in onze eigen
samenleving,
heel veel mensen die gewoon goed leven, die veel voor anderen over
hebben.
Die mensen doen we tekort als we alleen maar kijken naar alle negatieve
zaken in onze wereld.
Het evangelieverhaal van vandaag schetst ook een heel somber
toekomstbeeld.
Nu moet je die tekst ook zien in de geest van die tijd:
men dacht toen namelijk dat het einde van de wereld nabij was,
een einde dat met veel rampen en ellende gepaard zou gaan.
Tegelijk ging die pessimistische verwachting gepaard met een
belangrijke positieve verwachting:
namelijk dat Jezus terug zou komen en hij zou zijn werk tot voltooiing
brengen
en dat zou het begin zijn van een nieuwe tijd, een tijd van vrede en
heil.
Het evangelie is in feite een oproep aan ons allen:
om ons niet blind te staren op alles wat verkeerd gaat in onze wereld,
maar vooral oog te houden voor de mogelijkheden die we krijgen
om iets goeds bij te dragen aan onze gemeenschap.
Het ergste dat ons kan overkomen is een houding van: waarom zou ik
proberen goed te leven, het haalt toch niets uit.
Dat soort pessimisme werkt verlammend
en wij zijn zelf als eerste de dupe van een dergelijke levenshouding.
Geloven in Jezus' boodschap, geloven in een God die het goede wil voor
alle mensen, vraagt om een vorm van optimisme.
Het is immers geloven dat het kwaad niet het laatste woord heeft,
maar dat het goede toch zal zegevieren,
ook al gaat dat proces voor ons gevoel veel te langzaam
en lijkt het vaak te mislukken.
Tegelijk: kijk om je heen, en zie al die gewone goede mensen
die iets moois maken van hun eigen leven en van de samenleving.
Hoop verloren is al verloren, is het gezegde.
Wie geen hoop heeft voor de toekomst, een betere toekomst voor
iedereen, heeft nu geen leven.
Alleen hoopvolle en optimistische mensen hebben toekomst, maken
toekomst.