Gebeden op de eenentwintigste zondag door het jaar

Inleiding:

Gebed over de gaven:

Wij bidden voor allen die laatsten zijn,
voor kinderen die niet goed kunnen meekomen op school,
voor jongeren die uit een kansarm milieu komen,
voor volwassenen die het met minder betaalde banen moeten doen,
dat zij niet afgeschreven worden en als mens gerespecteerd worden.

Wij bidden voor de verliezers van deze wereld,
voor allen die te lijden hebben onder geweld en oorlog,
voor hen die op de vlucht zijn voor honger en armoede,
voor degenen die onderdrukt en uitgebuit worden.
dat de deur naar een beter leven ook voor hen open gaat.

Wij bidden voor hen die menen dat zij eersten zijn,
voor alle regeringsleiders
die op de eerste plaats hun eigen belangen behartigen,
voor alle rijken in de wereld
die geld verdienen over de ruggen van de zwakkeren,
dat zij hun deuren openzetten en aandacht hebben
voor het welzijn van hun medemensen.

Wij bidden voor alle christenen, voor onszelf dus ook,
dat zij de smalle weg van dienstbaarheid durven gaan,
dat zij door het leven te delen met hen die het moeilijk hebben
binnen kunnen gaan door die nauwe deur
die leidt naar het geul van Gods koninkrijk.

Goede God, laat ook in onze dagen uw hart uitgaan naar wie de laatsten zijn. Laat er hoop voor hen dagen; dat wij hun hoop mogen zijn.
Laat ons die kleine eenvoudige deur zien naar uw vrede, groot genoeg voor mensen met een zuiver hart, en laat ons daardoor wandelen in uw licht, nu en tot in eeuwigheid. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de eenentwintigste zondag door het jaar

Zie je nou?
je wilt me helemaal niet horen of zien
ik baal ervan dat je toch doet alsof
ja, dat is wat pijn doet
niet dat je geen tijd hebt
geen aandacht niet kunt opbrengen dat is menselijk,
ik wacht wel of ik zoek een ander
maar dat je mijn terughouden afkeurt minacht,
bijna terwijl ik alleen maar aarzel
om te doen wat niet klopt
spreken als er niet wordt geluisterd
het komt niet aan wat ik te zeggen heb
je kunt me niet horen
want je eigen weeklacht zingt rond
en de afstand ontstaat
omdat je niet tekort wilt schieten
mag schieten van jezelf
en dus een spel speelt van luisteren en vragen
maar de binding met je kern
de grote openheid die is er niet, die voel ik niet
er zit rommel tussen mezelf
daarin gieten doet pijn
want alle brokjes krassen me
en ik bereik de bodem niet
toch kies ik ervoor: krassende liefde is ook liefde
als er beter niet te krijgen is dan moet het maar
maar wat doet het zeer
terwijl het louter vreugde warmte, licht kan zijn.


K. Gerritsen

Zelfs de grootste beul
heeft wel ergens een zwakke plek.

Zelfs de meest geharde soldaat
legt ooit zijn geweer neer.

Zelfs de strengste leraar
ziet wel eens iets door de vingers.

Zelfs de best getrainde atleet
heeft wel eens een slechte dag.

Zelfs de beste cabaretier
staat wel eens met zijn mond vol tanden.

Alles goed doen dat probeert iedereen.
Voor altijd kwaad zijn dat kan niemand.

Ik hoef niet te geloven in mooie woorden of grote gebaren
zolang ik maar geloof in de taal van het hart.
Ik hoef niet te geloven in strenge regels of zware plichten
zolang ik maar geloof in de waarde van het leven.
Ik hoef niet te geloven in een belangrijke positie, een plaats vooraan
zolang ik maar geloof in de gelijkwaardigheid van mensen.
Ik hoef niet te geloven in wat anderen zeggen
over oorsprong en zin van dit, mijn leven
zolang ik maar geloof in de Vader
die mens voor mens op handen draagt,
in de Zoon die midden in het leven staat,
in de Geest die hoop geeft waar de zin vervaagt,
in elke mens die voor de liefde opengaat.

Rabbi Mendel Kozk verraste een paar geleerden met de vraag:
'Waar woont God?'
Zijn gasten lachten hem uit en zeiden:
'Schaam u zoiets te vragen.
De wereld is toch vol van zijn heerlijkheid!'
De rabbi gaf toen antwoord op zijn eigen vraag:
'God woont, waar Hij wordt binnengelaten '.

In ons geloof gaat het niet om iets dat statisch is,
maar om iets dynamisch.
Het ware geloven in God bestaat niet alleen daaruit
dat ik wat in de Bijbel staat voor waar houd,
maar het moet me ook in beweging brengen.
Het geloof is pas een krachtbron in mijn leven
wanneer het iets in mij verandert,
wanneer het mij er toe brengt mijn hart voor God te openen,
wanneer ik Hem toelaat.

Er was eens een bloem, die, niemand weet waarom,
opschoot tussen de stenen.
Er kwam een man voorbij.
Hij bewonderde de schoonheid van de bloem,
dankte God voor haar en ging verder.
Die nacht stak er een storm op en de bloem stierf.

Er was eens een bloem, die, niemand weet waarom,
opschoot tussen de stenen.
Er kwam een vrouw voorbij.
Ze bewonderde de schoonheid van de bloem en dacht:
ik zal haar mee naar huis nemen
zodat iedereen haar bewonderen kan.
Een week later verlepte de bloem.

Er was eens een bloem, die, niemand weet waarom,
opschoot tussen de stenen.
Er kwam een kind voorbij
die zich met de bloem vereenzelvigde:
eenzaam, geïsoleerd, zonder iemand op de wereld.
Het kind besloot voor de bloem te zorgen,
bracht grond en water en de volgende dag wat mest.
En deze bloem veranderde in een tuin.

De stok oude droom
heeft nog heel veel te geven,
hij heeft een geheim
en dat zijn wij soms kwijt
maar hij zal ons allemaal ooit overleven,
hij is zo oud als de wereld
en zo jong als de tijd.

Maar Je moet hem beschermen,
je moet hem verzorgen,
je moet hem koesteren onder de zon,
je moet hem vertrouwen
en vandaag al of morgen,
dan weet je het weer
waar het ooit om begon

Dan neemt hij je weer mee
langs wegen van liefde
tot hoog in de bergen
naar toppen van kracht
en daar zal dan blijken
dat je verder kunt kijken
en hoger kunt reiken
dan je ooit had gedacht!

Op een tentoonstelling hing een schilderij dat Christus voorstelde, in een donkere tuin, met in de linkerhand een lantaarn. Met de rechterhand klopte hij aan op een zware, met ijzer beslagen deur.
Een bezoeker sprak een beetje spottend de schilder aan: "Uw schilderij is nog niet klaar: de deur heeft nog geen klink."
De kunstenaar antwoordde: "Dit is de deur van het menselijke hart. Zij kan alleen van binnenuit geopend worden.

Een pastoor gaf aan een kunstenaar de opdracht
om een groot schilderij te maken voor zijn kleine dorpskerk.
Het zou een expressie moeten worden
over die passage in de bijbel waar staat:
'Zie, ik sta aan de deur en klop!"
De pastoor liet nog een bijbel achter in het atelier van de schilder
met een papiertje op de juiste plaats,
dan kon hij het nog eens nakijken,
de kunstenaar was trouwens niet zo bijbelvast.
Drie weken later kreeg de pastoor bericht
dat het schilderij klaar was.
Toen hij het te zien kreeg, was hij meteen een en al verbazing.
Hij bekeek het kunstwerk keer op keer, dichtbij en van ver,
en hij vond het geweldig.
Maar opeens bleef de pastoor staan en constateerde glimlachend:
'Eén ding ben je toch nog vergeten...,
kijk, er zit geen kruk aan de deur!'
Toen pakte de kunstenaar op zijn beurt de bijbel
en constateerde glimlachend:
'Nee, pastoor, want als ik een beetje heb begrepen,
dan moet je het zo zien
dat die deur alleen maar van binnen uit kan opengaan.

Een van de zesendertig rechtvaardigen reisde naar Sodom met de bedoeling de inwoners te bekeren.
Dag en nacht liep hij door de stad en wees de mensen op hun hebzucht, veroordeelde bedrog en onverschilligheid.
Aanvankelijk luisterden mensen geamuseerd, maar spoedig verveelde het hun. De moordenaars gingen door met moorden en de anderen negeerden hem.
Op een dag kwam een kind naar hem toe en zei: "Arme vreemdeling, je loopt maar te roepen en te preken, zie je niet dat het niet helpt?"
"Dat zie ik," zei de man. "Waarom ga je er dan mee door?"
"Dat zal ik je zeggen. In het begin dacht ik, dat ik de mensen kon veranderen. Vandaag weet ik dat ik dat niet kan. Als ik toch doorga met roepen, is dat om te zorgen dat de mensen mij niet veranderen.