Gebeden op Hemelvaart

Gebed over de gaven:

God, onze Schepper en Vader,
wij bidden om een beetje hemel voor alle mensen,
om een wat meer welvaart voor de armen in de wereld,
om brood voor allen die hongerig of ondervoed zijn,
om vrede voor allen te lijden hebben onder oorlog en geweld,
om vrijheid voor hen die onderdrukt worden.

Wij bidden om een beetje hemel voor alle mensen,
om een gelukkige jeugd voor alle kinderen,
om een goede toekomstmogelijkheden voor alle jongeren,
om prettig werk voor allen die zoeken naar werk,
om een zinvol bestaan voor allen die arbeidsongeschikt zijn,
om een doel in het leven voor alle zwervers.

Wij bidden om een beetje hemel voor alle mensen,
om echte liefde voor alle gehuwden,
om warmte en geborgenheid in alle gezinnen,
om goede zorgen voor alle bejaarden,
om fijne verpleging voor alle zieken,
om hartelijke aandacht voor alle eenzamen.

Wij bidden om een beetje hemel voor alle mensen,
om saamhorigheid voor onze samenleving,
om verdraagzaamheid tegenover hen die anders zijn,
om gastvrijheid voor de asielzoekers en vluchtelingen,
om een houding van welwillendheid jegens iedereen.

God, geef dat wij in het hier en nu, oog en aandacht hebben
voor de mogelijkheden die we hebben om te getuigen van Jezus' boodschap
voor de kansen die we krijgen om anderen een klein beetje hemel op aarde
te bezorgen. Dat vragen wij U in Jezus' naam. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij Hemelvaart

Bevrijd van dienstbaarheid aan vreemde goden
zijn wij op weg naar het beloofde land,
de grote toekomst heeft ons overmand,
God doet ons op een nieuwe schepping hopen.

Wij dromen van gerechtigheid en vrede,
leven voorgoed, geluk voor iedereen,
hemel en aarde weer verzoend bijeen,
volop bewoonbaar zal de wereld wezen.

Verheugd zoeken wij tekenen van leven,
spelen wij in op wat God heeft beloofd,
wij vinden Jezus, Hij is onze hoop,
de eerste oogst van nieuwe mogelijkheden.

Met Hem, de eerstgeborene der doden,
geven wij stralend van Gods toekomst blijk,
hoe onbewoonbaar deze wereld lijkt,
hardnekkig blijven wij in God geloven.

Er was eens een arme sleuteldrager. Hij had alleen maar een sleutel en dat was iets heel bijzonders. Hij paste op de deur van de hemel en als je zoiets verliest dan ben je niet gelukkig, had de pastoor gezegd.
De arme sleuteldrager echter had de sleutel al jaren en hij was ook niet bang om de sleutel te verliezen want hij had hem met ijzerdraad om zijn middel gebonden. En iedere morgen als hij wakker werd was hij de gelukkigste mens van de wereld en 's avonds ook.
Nu gebeurde het dat de arme sleuteldrager op zekere dag een andere arme sleuteldrager tegenkwam. Deze was de ongelukkigste mens van de wereld, want hij had zijn sleutel verloren.
Onze arme sleuteldrager bedacht zich geen ogenblik. Hij gaf zijn eigen sleutel weg. de ander was daar zeer verwonderd over en vroeg: "Hoe moet jij nou in de hemel komen als jijzelf geen sleutel meer hebt."
"Och," zei onze arme sleuteldrager, "ik zal die sleutel niet meer nodig hebben, omdat de deur al open zal staan."

Ik zocht naar de hemel, ik vloog hemelhoog,
doorzocht de ruimte,
vinden deed ik niets, het was koud.

Onder in de zee, zou het daar zijn.
Heerlijk was het niet.
Vinden deed ik niets, het was koud.

Ik liep de hele wereld door,
op zoek naar de hemel, op zoek naar geluk.
Vinden deed ik niets, het was koud.

Ik vond de hemel op een dag,
een zonnige dag in mei,
het was niet ver weg,
niet verder weg van jou en mij.
Op die dag voelde ik me heerlijk,
ik kon de wereld aan, want mijn ogen waren opengegaan.
Vinden doe ik nu iedere dag, met een warme lach.

Die momenten
dat Gij als een zon over mij opgaat,
als een lente om mij heen tintelt,
dat Gij U als muziek over mij uitstort,
dat ik U inadem, diep inadem.

Die momenten, o God,
dat Gij mij overhuift
met uw eeuwigheid,
ik koester ze,
dit is dus geluk.
Ze zijn mijn hemel op aarde.

Waarom bestaat je leven soms uit een doolhof
met vraagtekens aan alle kanten?
Zoeken naar een uitweg zoeken naar een oplossing.

Waarom kun je niet gaan en staan waar jij maar wilt?
Je loopt weg van problemen. Je wilt ze niet onder ogen komen.
Zoeken naar een oplossing.

Je vraagt hulp van anderen. Weglopen heeft geen zin.
Alles heeft een verklaring, maar waarom?

De hulp zien als een schakel in een ketting.
Je hebt de steun en kracht van de ander nodig.

Samen zoeken naar de juiste oplossing van de doolhof.
Samen genieten van het resultaat.
Je wordt sterk, je krijgt kracht,
geniet van alles wat je samen beleeft.
Nu begrijp je waarom. Gewoon daarom.

God, Gij leert ons in Jezus
dat bevrijding uit het kwaad mogelijk is,
zet ons nu op het spoor van uw liefde,
en leid ons weg uit ellende en onmacht;
al te lang houden onrecht en leugen de wereld in hun greep.

Leer ons met U te ervaren,
dat breken en delen voedsel brengt waar honger heerst;
dat U geluk brengt aan wie van eenzaamheid sterft;

waar liefde woont daar wordt geen honger geleden;
waar gerechtigheid heerst, daar is de oorlog voorbij.

God, geef ons de kracht
onze medemensen te zien zoals U, met ogen vol liefde.
Gij zijt de grond van onze hoop, waarmee wij bouwen aan uw rijk
naar het woord van Jezus, uw Zoon, en in zijn Geest. Amen

In een joods dorpje in Polen woonde eens een bijzondere rabbi, een heel geleerde man maar ook heel vriendelijke en wijs. Voor de inwoners was hij een wonder rabbi. Ze zeiden: 'Elke morgen, vóór het gebed, stijgt onze rabbi op naar de hemel!'
Hoe kwamen ze ertoe zoiets te zeggen? Op sommige dagen werden er heel vroeg in de morgen speciale gebeden gezegd. En het vreemde was, dat de rabbi juist op die ochtenden, voordat het tijd was voor het gebed, steeds verdwenen was.
'Waar is de rabbi?' vroeg iedereen. Hij was niet in zijn huis, niet buiten, niet in de synagoge en niet in het leerhuis. Een leerling van de rabbi zei tegen een vriend: 'Ik denk dat onze rabbi voor het gebed opstijgt naar de hemel. Daar knielt hij neer voor de troon van God om voor ons te bidden.'
'Ja', zei zijn vriend, 'dat denk ik ook.' En zo werd het door verteld in heel het dorp.
Op een dag kwam er een nieuwe kleermaker in het dorp wonen. Hij kwam uit Litouwen, waar de joden niet zo goedgelovig waren als in het Poolse dorp. Van zijn klanten hoorde de kleermaker al gauw allerlei verhalen over de bijzondere rabbi. De kleermaker lachte er eens om.
"Een rabbi die elke morgen naar de hemel opstijgt, Dat kan ik niet geloven. Heb je 't wel eens gezien?'
'Nee, niemand heeft het gezien.' 'Heeft de rabbi het dan zelf verteld?' vroeg de kleermaker.
'Nee, daarvoor is de rabbi veel te bescheiden', was het antwoord.
Tegen zijn vrouw zei de kleermaker: 'Wat zijn de mensen hier toch dom. Naar de hemel! Belachelijk, hoe kunnen ze zoiets bedenken? Weet je wat! Morgenvroeg ga ik kijken wat de rabbi tijdens het ochtendgebed uitvoert en dan zal ik het de mensen wel eens vertellen.'
Het was nog donker toen de kleermaker door de stille straten van het dorp liep. Iedereen sliep nog. Alleen in het huis van de rabbi brandde allicht. Daar verstopte de kleermaker zich achter een paar struiken. Even later kwam de rabbi naar buiten, maar hij was nauwelijks te herkennen. Hij liep met oude klaren aan en een zak op zijn rug. En zo liep hij naar het bos dat dicht bij het dorp was. Bij het licht van de maan zag de kleermaker dat de rabbi hout sprokkelde en in de zak deed. En met een zak vol hout op zijn rug liep de rabbi terug naar het dorp. Daar ging hij een steeg in.
De kleermaker sloop hem achterna, maar toen hij bij de steeg kwam, zag hij de rabbi niet meer. Het was er helemaal donker, totdat in een oud vervallen huisje een lichtje aangestoken werd. Zou de rabbi daar binnen gegaan zijn? De kleermaker liep er naar toe en gluurde voorzichtig door het raam. In het armoedige kamertje stond een bed waarop een oude vrouw lag, die er ziek en zwak uitzag. De rabbi lag op zijn knieën voor de kachel. Terwijl hij hout in de kachel deed sprak hij het eerste deel van de voorgeschreven gebeden uit. Bij het aansteken van het hout zei hij het tweede deel van de gebeden. En terwijl het vuur opvlamde zong hij het derde deel. Ontroerd keek de kleermaker toe en fluisterend sprak hij met de rabbi de gebeden uit. Daarna draaide hij zich om en liep beschaamd de donkere steeg uit, terug naar zijn eigen huis, waar zijn vrouw op hem zat te wachten. 'En?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Wat heb je gezien? Is het waar dat de rabbi vóór het gebed opstijgt naar de hemel?'
'Ja', zei de kleermaker zacht, 'hij is heel dicht bij de hemel.'

Het verhaal van After Life, een film van de Japanner Kore-eda, is een prachtige voorstelling van het hiernamaals. Na hun sterven verblijven overledenen een week in een groot huis dat als voorportaal van de hemel dient. In deze zeven dagen kijken ze onder begeleiding van enkele medewerkers terug op hun leven. Eenieder krijgt hierbij de opdracht om zijn of haar mooiste herinnering te kiezen. Pas als ze erin zijn geslaagd dit beslissende moment te kiezen, mogen ze op de zevende dag
door naar de hemel, nadat deze herinnering op film is vastgelegd. Deze ultieme herinnering is het enige dat mag worden meegenomen en wordt vervolgens hun persoonlijke hemel; al het andere zal worden vergeten. Slagen ze er niet in om binnen een week een keuze te maken, dan zijn ze gedoemd om als medewerker achter te blijven in het voorportaal en tot in eeuwigheid de net gestorvenen te helpen hun keuze te maken en hen te zien doorgaan naar hun hemel.
Wat een geweldig beeld: na je dood heb je de tijd, ruimte en hulp om je eigen hemel te scheppen die bestaat uit je ultieme herinnering. Je bepaalt dus zelf hoe je eigen hemel eruitziet. En hoe dit zal zijn, is afhankelijk van hoe je je leven geleefd hebt: je hebt daar dus al tijdens je leven zelf invloed op. Hoe minder je je talenten hebt benut, hoe minder je hebt gegeven en genoten, des te minder mooie herinneringen je hebt gecreëerd om na je dood uit te kunnen kiezen. Maar gelukkig ook andersom: hoe meer mooie momenten je in je leven hebt gecreëerd en hoe intenser je die hebt beleefd, hoe rijker je keuze is - hoewel misschien niet altijd gemakkelijker.
Hoe prachtig ik dit beeld ook vind, het mooiste achter deze voorstelling van het hiernamaals vind ik dat ze inspireert om tijdens het leven zo veel mogelijk mooie herinneringen te creëren, die ook intens te beleven en zo je eigen hemel op aarde vorm te geven.

Er waren eens twee monniken. Ze hadden allebei in een heel oud boek gelezen dat aan het eind van de wereld een plek te vinden zou zijn, waar hemel en aarde tezamen kwamen. Ze besloten die plaats te zoeken en niet terug te keren, voordat ze hem gevonden hadden.
Ze liepen de hele wereld door, overwonnen ontelbare gevaren, doorstonden alle ontberingen die zo'n tocht door de wereld maar kan opleveren en leden onder alle mogelijke verleidingen die mensen van hun doel kunnen afhouden.
Er zou daar een deur zijn -zo stond in het boek -waarop ze maar behoefden te kloppen om bij God te komen. Eindelijk vonden ze wat ze zochten. Ze klopten op de deur. Met bevend hart zagen ze, hoe hij openging.
Toen ze naar binnen liepen, bleken ze thuis in hun kloostercel te staan. Toen begrepen ze dat de plek, waar hemel en aarde elkaar ontmoeten, in de wereld is, op de plek die je van God gegeven is.

Als je niet omhoog kijkt
niet je oog naar boven richt,
zul je nooit de zon zien
met haar licht.

Als je niet omlaag kijkt
naar de grond waarop je staat,
zul je nooit de steen zien
die jou pijnlijk vallen laat.

Als je nietvooruit kijkt
niet het onbekende ziet,
grijp je naast de kansen
die de toekomst je nu biedt.

Als je niet terug kijkt
naar de sporen die je maakt,
zul je nooit de mens zien
die steeds meer op afstand raakt.

Welke weg je inslaat
welke richting je ook kiest,
altijd blijft er iets over
dat je uit het oog verliest.

Welke weg is beter,
welke richting is verkeerd?
Nooit zul je het weten
als je niets doet of probeert.