Gebeden op de vierentwintigste zondag door het jaar

Openingsgebed:

Gebed over de gaven

Slotgebed

Wij bidden voor alle zieke en gehandicapte mensen,
voor allen die bejaard zijn en alleen staan,
voor hen die zich eenzaam en verlaten voelen,
voor al degenen die moeite hebben met het leven van alledag:
dat zij mensen om zich heen treffen die tijd voor hen vrij maken
en hen omringen met veel hartelijke en vriendelijke aandacht.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor huisgenoten en familie van ernstige zieken,
die hen zo goed mogelijk proberen de nodige zorg te verlenen,
en die het ook vaak heel moeilijk hebben met de bestaande situatie:
dat zij zelf in hun naaste omgeving een luisterend oor vinden,
mensen die de tijd hebben naar hun verhaal te luisteren.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor allen die in ziekenhuizen of verpleeghuizen verblijven,
die geheel of gedeeltelijk afhankelijk zijn van andermans zorg.
Dat zij geen nummer worden in een grote organisatie
maar zichzelf kunnen blijven en niet vereenzamen,
en dat zij zelf steeds open blijven staan voor het wel en wee van anderen.
Laat ons zingend bidden.

Wij bidden voor allen die werkzaam zijn in de gezondheidzorg,
beroepsmatig of als vrijwilliger.
Dat zij meer zijn dan een schakel in een grote organisatie,
dat zij hun werk doen, niet alleen met hun handen maar ook met hun hart,
dat zij kunnen luisteren naar het verhaal van de patiënten
en hen in alles in hun eigen waarde laten.
Laat ons zingend bidden.

God onze Vader , Geef dat wij naar Jezus' voorbeeld steeds begaan zijn
met allen die het kruis van ziekte en invaliditeit te dragen hebben,
dat wij bereid zijn dat kruis mee te dragen en zo hun last te verlichten. Dat vragen wij U in Jezus' naam. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de vierentwintigste zondag door het jaar.

Als ik wist wat in die ander leeft
zou ik dan nog durven oordelen?

als ik kon kijken in het hart van mijn medemens
zou ik dan beter begrijpen?

als ik zijn motieven kon doorgronden
zou ik dan gemakkelijker vergeven en vergeten?

als al mijn doen en laten openbaar gemaakt werd
zou ik dan niet beschaamd mijn hoofd buigen
en om vergiffenis vragen?

alles weten is alles vergeven.

Wat gebeurd is, is voorbij.
Je kunt gisteren niet meer overdoen.
Je kunt er niets meer aan veranderen.
Maar wat doen we met de scherven van gisteren?
Laten we ze liggen of moeten we ze helen?

Als we scherven laten liggen,
en er niets mee doen, is de kans groot
dat we ze steeds mee blijven dragen,
zodat ze ons dag na dag verwonden.

Willen we echter kunnen zeggen:
'Scherven brengen geluk',
dan is het onze taak de scherven op te pakken.
De goede stukken eruit halen,
om daarmee iets nieuws te maken.

Maar het is ook mogelijk
de scherven te helen door oprecht te vergeven.
Opnieuw vertrouwen te schenken,
de ander weer een nieuwe kans te geven.

Vrede maken waar het heibel is -
liefde brengen waar haat bestaat -
eerlijk zijn waar bedrogen wordt -
vertrouwen geven die vertwijfelen -
hoop waar wanhoop en vreugde waar verdriet is.
Vergeef ons om het licht dat we doofden,
het recht dat we schonden;
om de liefde niet opgebracht,
het goede ongedaan gelaten.

Wie is schuldig? Natuurlijk. De anderen zijn schuldig.
De anderen, die anders denken, anders geloven en anders leven.
Zelf ben je onberispelijk volmaakt in de hoogste graad.
Je weet alles het best. Je doet alles beter dan een ander.
Je zit hoog op de rechterstoel en je oordeelt en veroordeelt.

Wees toch niet zo streng voor anderen.
Als je naar het goede wilt kijken dat ook in anderen aanwezig is,
dan ben je verrast dat de ander zeker zo goed is als jijzelf
en misschien nog beter.

Die altijd gelijk heeft, daar is niet mee te leven.
Heb je een 'onfeilbare' in je midden,
dan groeien er onderhuids vele spanningen
en wordt het samenleven ondraaglijk
en een bron van diepe ergernis en mogelijke maagzweren.
Met een 'onfeilbare' kun je niet praten,
je mag alleen maar luisteren en 'amen' zeggen, als je vrede wilt.

Vergeet nooit, dat die andere in een andere huid steekt,
dat die anders denkt, anders voelt en anders leeft.

Vergeven is niet kwaad met kwaad vergelden.
Vergeven is de eerste stap zelf doen.

Vergeven is niet iemand om een fout afschrijven.
Vergeven is weer nieuwe kansen geven.

Vergeven is niet blijven wrokken om een kwetsend woord.
Vergeven is opnieuw vertrouwen schenken.

Vergeven moet je geen zeven maal maar zeventig maal zeven.
Dat is: altijd en aan iedereen.

Voor de wijze rechter Krishna verschenen op een dag twee mannen. De ene was rijk en in prachtige gewaden gehuld. De andere was arm en droeg alleen maar een vuile en rafelige doek om zijn middel.
De rijke man begon onmiddellijk te schreeuwen: 'Heer Krishna, ik kom hier om mijn recht te halen. Deze man heeft grote schulden bij mij. Ik heb hem gedwongen om zijn huis te verkopen, zijn meubels en kleren, zijn koe en zijn geit. Maar de opbrengst was nog maar de helft van zijn schuld.
Nu wil ik dat hij mijn slaaf wordt voor de rest van zijn leven. Maar dat weigert hij. Daarom zijn wij overeengekomen om onze zaak voor te leggen aan u. Uw rechtvaardigheid is bekend in heel het land. Bij uw uitspraak zullen wij ons neerleggen.'
'Wat hebt u daar in uw hand?', vroeg rechter Krishna aan de rijke man. 'Dat is een buidel met goudstukken. De opbrengst van de bezittingen van deze nietsnut. Precies zoveel is hij me nog schuldig.' 'Breng mij een weegschaal', zei rechter Krishna tegen zijn gerechtsdienaren.
Toen de weegschaal vóór hem stond, beval hij de rijke man om de buidel met goudstukken in de ene schaal te leggen, zodat deze omlaag zakte. Daarna zei hij tegen de arme: 'Breng deze weegschaal weer in evenwicht en je zult vrij zijn.'
Zwijgend stond de arme man bij de weegschaal. Wanhoop stond op zijn gezicht te lezen. Langzaam vulden zich zijn ogen met tranen, die neervielen in de lege schaal aan zijn kant. En toen gebeurde het wonder. De schaal met tranen zakte langzaam omlaag tot op de grond.
'In mijn weegschaal', zei rechter Krishna, 'wegen de tranen van een mens zwaarder dan al het goud van de hele aarde.'
Toen sprak hij tot de rijke: 'Om het evenwicht te herstellen, zult u de arme niet alleen zijn zak met goud, maar ook nog honderd procent rente moeten terugbetalen.'
(door Bob Papelard)

Twee joodse mannen waren op weg naar hun rabbijn om raad te vragen wat ze met hun misstappen van het afgelopen jaar aan moesten.
Terwijl de ene man aan zijn grote fouten dacht, zuchtte en steunde hij en stroomden de tranen over z'n wangen. 'Kan ik dit nog goedmaken?', kreunde hij, 'ik weet niet of ik hiervoor nog wel vergeving krijg.'
De andere man liep vrolijk en lichtvoetig naast hem: 'Die kleine misstappen, ach, daar maak ik me niet druk om. De Allerhoogste vergeeft mij wel.'
Toen ze bij de rabbijn aangekomen waren, stond deze de twee ieder apart te woord. Het onderhoud met de eerste man was snel voorbij, maar het gesprek met de tweede duurde lang.
Daarna riep de rabbijn de twee tezamen bij zich en sprak tot hen: 'Ik heb diep nagedacht. Luister nu wat jullie kunnen doen.'
En hij vroeg de eerste man naar buiten te gaan, een groot rotsblok te verslepen en dat bij hem te brengen. De tweede man kreeg de vraag een aantal kleine stenen te verzamelen. En de mannen deden wat de rabbijn hun gevraagd had. De man die het zware rotsblok moest versjouwen, kwam uitgeput weer bij de rabbijn terug. De andere man echter stond al een poos naast de rabbijn te wachten, de kleine stenen naast zich op een stapel.
Daarop keek de rabbijn hen aan en sprak: 'Herstel nu wat je gedaan hebt en breng de stenen precies terug op hun eigen oude plek.'
De man met de zware steen droeg de steen met veel moeite terug naar de juiste plek. De man met de kleine stenen echter, zoekend naar al de oude plekken, bleef peinzen hoe hij de zaken weer kon herstellen.
Leo N Tolstoij

In een verhaal wordt verteld dat twee vrienden door de woestijn liepen. Op een bepaald moment tijdens hun reis, kregen ze een meningsverschil, en een van de vrienden gaf de ander een klap in zijn gezicht. Degene, die de klap kreeg was daardoor erg beledigd, maar zonder iets te zeggen, schreef hij in het zand: 'Vandaag, heeft mijn beste vriend mij een klap in het gezicht gegeven'.
Ze liepen verder, totdat ze een oase vonden, waar ze besloten een bad te nemen. Degene die geslagen en beledigd was, dreigde te verdrinken, maar de ander die hem geslagen had, redde hem. Toen hij van de schrik bekomen was, schreef hij op een steen: 'Vandaag heeft m'n beste vriend mijn leven gered'.
De vriend die eerst geslagen had en daarna gered, vroeg: 'Waarom schreef je in het zand, toen ik jou een klap in het gezicht gaf en nu schrijf je dit op een steen dat ik je gered hebt?'
De andere vriend glimlachte en zei: 'Wanneer een vriend ons beledigt, schrijf dit dan in het zand zodat de wind van vergeving zijn werk kan doen en het uitwist, maar wanneer er iets groots gebeurt graveer het in de gedenksteen van het hart, waar geen wind het uit kan wissen'