HET VERHAAL VAN SINT MAARTEN

Eens, heel lang geleden, woonde een Romeins officier met zijn vrouw in het verre Hongarije. Omstreeks het jaar 316 kregen zij een zoon en noemde hem Martinus of afgekort Maarten. De ouders van Maarten hadden nog nooit van Jezus gehoord. Toen Maarten tien jaar oud was, liep hij van zijn ouders en uit het leger weg, om doopleerling te worden. Maar toen keizer Julianus van Rome soldaten wilde hebben, zorgde zijn vader er wel voor om hem gevangen te laten zetten en hem de krijgseed af te laten leggen.
Zo kwam soldaat Maarten op een ijskoude winterdag voor de poort van Amiëns in Frankrijk, waar een bedelaar lag. Omdat Maarten niet verdragen kon dat de bedelaar geen kleren had, zei hij: "Hier heb je de helft van mijn mantel."
Het kon hem niet schelen dat sommigen hem uitlachten omdat hij er gek uitzag met de halve mantel. In die nacht kreeg Maarten een prachtige droom. Hij zag dat Jezus Christus bekleed was met de halve mantel van de bedelaar. Tegelijkertijd hoorde hij Jezus zeggen "Wat Maarten aan de bedelaar deed, heeft hij aan mij gedaan."
Toen er vrede in het land was, werd Maarten onder leiding van de Heilige Hilarius priester gewijd. Opnieuw verscheen Christus hem met de opdracht; "Ga naar je ouders in Hongarije." Dat was in die tijd geen kleinigheid. Eenzaam trekkend door de Alpen, werd hij door rovers overvallen, die hem onder bewaking van een van hen achterlieten. Toen Maarten zelfs niet met zijn ogen knipperde toen de rover dreigend met het zwaard op hem afkwam, en de man hem vroeg:"Ben je nooit bang?"
Maarten antwoordde: "Nooit heb ik mij zo volledig in Gods bescherming gevoeld." En na het daarop volgende ernstige gesprek sneed de rover onverwacht de touwen los en bracht Maarten naar de grote weg. Eindelijk kwam Maarten bij zijn ouders. Zijn moeder begreep hem en bekeerde zich. Zijn vader niet. Later ging Maarten terug naar Tours in Frankrijk en later werd hij tot Bisschop gekozen.
Als bisschop van Tours maakte hij grote reizen en kwam hij eens door een heilig woud. De mensen uit die streek vereerden een hoge, zware eik op een heuveltje. "Is dat jullie God?"vroeg Maarten. "Geef me een bijl en ik zal hem omhakken." En hij zou het gedaan hebben als de mensen hem niet hadden tegengehouden. Maar de priester van de eik stelde voor: "Wij zullen de boom omhakken. Toon ons nu dat Uw God máchtiger is dan de onze. De boom zal naar rechts vallen. Durft u aan de rechterkant van de boom te staan?"
Het was een slim plan. Maar bisschop Maarten geloofde in God. Hij zei kalm: "Ik zal aan de rechterkant van de boom staan." De bijlen hakten en kloofden; de geweldige trotse eik wankelde eindelijk. Langzaam boog de stam naar rechts en niemand twijfelde meer dat Maarten verpletterd zou worden. Rustig maakte Maarten een kruisteken in de richting van de naderende stam, en ja, de boom veranderde van richting, week naar de zijde van de priester, die hals over kop de vlucht nam.
Zo trok bisschop Maarten rond door het land van de Galliërs, zo heette toen de mensen daar in Frankrijk, overal stichtte hij kerken voor de levende God. Toch was hij nog het liefst bij zijn medebroeders in een klooster van houten hutjes, in een eenzaam gebied. Toen hij al 80 jaar oud was, wilde hij daar blijven om te sterven. Maar toen de mensen smeekten of hij toch hun bisschop wilde blijven, zuchtte hij al biddend: "Heer, als ik voor Uw volk nog nodig ben, dan zal ik de arbeid niet weigeren." God nam Maarten tot zich in het jaar 397 na Christus.