Achtentwintigste zondag door het jaar

"Een verjaardagsfeest!"

Hanneke is jarig! Het is voor haar een heel bijzondere dag, want zowel haar vader als haar moeder hebben die dag vrij genomen en zijn allebei thuis. Dat alleen al is een feest! ’s Morgens heeft ze bij het ontbijt haar cadeautjes gekregen: een mooie, nieuwe rugzak om mee naar school te nemen; daar passen al haar boeken gemakkelijk in en nog veel meer. De oude rugzak kan zij nu fijn gebruiken, wanneer ze met de kinderen van het 14 Oktoberplein op stap gaat. Als daar nu een vlek op komt, is het niet zo erg. Hanneke mag die middag een groot feest geven. Voor dat feest heeft ze al haar vriendjes en vriendinnetjes uit haar klas uitgenodigd. Ze hoopt echt dat iedereen komt, want mama heeft veel lekkere dingen gekocht: chips, snoep, gebak en heel veel blikjes frisdrank. Het moet echt een knalfuif worden. Op school hoort Hanneke vervelend nieuws; van haar klasgenootjes kunnen alleen Monique en Suzan komen, al de anderen hebben iets veel belangrijkers te doen: ze moeten gaan volleyen, of naar muziek of balletles. Een paar moeten gaan zwemmen en één meisje moet met haar moeder boodschappen gaan doen. Hanneke is helemaal beduusd; hoe moet dat nu, er zijn zoveel lekkere dingen gekocht en nu wil er bijna niemand komen! In de pauze vertelt Hanneke aan de vriendjes van het 14 Oktoberplein, wat er aan de hand is. "Dat is toch helemaal geen probleem," zegt Boris; "wij brengen gewoon onze broertjes en zusjes mee." "We kunnen ook de ouderen uitnodigen, die komen ook in onze hut, dus die horen er ook bij," vindt Bas. "Laten we oom Matje ook vragen," stelt Monique voor, "dat is voor hem misschien ook wel heel leuk." Hanneke’s gezicht klaart op. Zo kan het toch nog een leuk feestje worden, misschien wel een beetje anders dan zij zich voorgesteld had, maar dat is niet zo erg. Bas en Boris beloven om Matje van de uitnodiging op de hoogte te gaan stellen; dat zullen ze, gelijk na school, doen. Verder moet iedereen ervoor zorgen dat broers, zussen en alle kleintjes weten, dat ze die middag naar Hanneke moeten gaan.
Rond drie uur zit Hanneke gespannen te wachten: zal er echt iemand komen? Ze hoeft niet lang in spanning te zitten, want daar komen Fatima en Eddy aan; ze hebben Soemita, Aziza, Suleiman en Elja bij zich. Daar komt ook de moeder van Fatima en Eddy aan; die heeft Noëlle ook meegebracht, het kleintje zit in een buggy en kijkt verbaasd om zich heen. Ze is nog nooit bij Hanneke thuis geweest, maar ze kent Hanneke heel goed, want die komt vaak bij Fatima thuis. De moeder van Fatima heeft in de buggy een cadeautje voor Hanneke bij zich; het is een heel mooie omslagdoek; net zoiets als de moeder van Fatima zelf vaak draagt en waar Hanneke helemaal weg van is. Hanneke is echt heel verrast, want ze weet dat zo’n doek maken heel veel werk is, want de moeder van Fatima heeft hem zelf geweven. Langzamerhand komen alle gasten binnen, alle vriendjes van het 14 Oktoberplein en al hun broers en zussen zijn van de partij. Als laatste komt oom Matje eraan. Hij kijkt een beetje verlegen als hij de kamer binnenkomt. Hij heeft een grote jute zak bij zich, die dichtgebonden zit met een rode strik. Kennelijk is het een behoorlijk zwaar cadeautje en oom Matje zegt: "ga eerst maar eens zitten, dan kan ik dit op jouw schoot zetten." Hanneke zoekt een stoel en oom Matje zet de zak met inhoud op de schoot van Hanneke. Iedereen kijkt vol belangstelling toe; wat moet daar toch uitkomen? Hanneke laat haar gasten niet lang in spanning en maakt de zak open. Ze heeft intussen al gevoeld dat er iets levends in de zak zit. Het blijkt een spierwit geitje te zijn. "O, wat lief," roept Hanneke uit, "hoe heet hij?" "Hij heet Josje," antwoordt oom Matje en haalt intussen uit zijn zak nog een pakje. "Dit hoort erbij, anders kun je niets met Josje beginnen," zegt oom Matje. In dit pakje zit een grote pen, een stevig touw en...een halsband. "Hiermee kun je hem op het grasveld zetten, dan hoef jij nooit meer gras te maaien. Dat doet Josje voor je in de toekomst." Hanneke weet niet hoe ze het heeft, want het grasmaaien is altijd haar taak. Daarvoor hebben vader en moeder geen tijd. Die hebben eigenlijk helemaal geen tijd voor de tuin, dus als Hanneke eens op het gras wil spelen, moet ze het zelf maaien en....dat is veel werk. "Dan zullen wij wel een hok voor Josje bouwen," kondigt Bas aan, die, samen met Boris, zojuist is binnengekomen. "Het hout ligt al achterin de tuin," vult Boris aan, "dat is ons cadeautje; we hebben het maar niet mee naar binnen gebracht, want dan wordt het zo’n troep." Hanneke kijkt eens door het raam de tuin in en ziet een reusachtige stapel hout op het gras liggen. Het ligt schots en scheef door elkaar en de tuin is nu echt een bende. "We ruimen de boel zo wel op," zegt Boris, "maar we moesten toch eerst even komen vertellen wat ons cadeautje is." "Jullie hebben nog een cadeautje meegebracht," grinnikt Suzan en ze kijkt terwijl ze dat zegt naar de vloer. Op de mooie, heel lichte vloerbedekking prijken een aantal zwarte moddervoetstappen. Bas en Boris zijn vergeten om hun laarzen uit te trekken en....ze hebben kennelijk ergens door de blubber gelopen. "Oei," zegt Bas, "dat is niet de bedoeling." Bas rent naar de deur en trekt snel zijn laarzen uit. Boris volgt het voorbeeld en biedt ook nog aan om de kamer even te stofzuigen. De moeder van Hanneke vindt dat niet nodig, de modder kan beter eerst even drogen, dan is die zo opgeruimd. Intussen is het feest in volle gang: iedereen heeft iets te drinken gekregen met daarbij een lekker stuk taart.
Ook Josje heeft een stukje taart gekregen en laat zich dat goed smaken. "Een geit is net een vuilnisbak," zegt oom Matje, "daar kun je alles aan kwijt." Het feestje verloopt toch een beetje anders dan Hanneke verwacht heeft, want Josje heeft wel een slaapplaats voor de nacht nodig. Zo komt het dat iedereen meehelpt bij de bouw van het geitenhok. Aan spelletjes komen de gasten helemaal niet toe, maar als de laatste gast naar huis gaat, staat Josje op het grasveld en kan hij ’s nachts in zijn nieuwe hok gaan slapen. Op het hok staat zelfs zijn naam geschilderd, dus Josje hoeft nooit te twijfelen, waar hij thuis hoort. ‘s Avonds zegt Hanneke voor zij naar bed gaat heel tevreden: "dat was het fijnste verjaardagsfeest, dat ik ooit meegemaakt heb."