Twaalfde zondag door het jaar

De grote helderziende!

Bas en Boris hebben er zwaar de smoor in. Ze hadden een heleboel kikkerdril opgevist en keurig in jampotten gedaan. Die potten hadden ze onder hun bed verstopt, maar, helaas..........moeder heeft de potten gevonden en het kikkerdril buiten in de sloot gegooid. "Ik had nu net zo graag jonge kikkertjes gehad," zegt Bas. "Ja," is Boris het eens met zijn broertje, " dat is toch hartstikke leuk. Waarom mag dat nu niet?" "Dat komt vast omdat mama bang is voor kikkers," vindt Bas, "kikkers zijn heel lieve beestjes, die doen geen vlieg kwaad." "Dat doen ze juist wel," antwoordt Boris, "kikkers eten toch vliegen op! Zo hadden wij beslist geen last van vliegen op onze kamer gehad." "Dom hoor, dat ze al dat dril weer in de sloot gegooid heeft." "We gaan het gewoon weer opvissen," stelt Bas voor, "dan verstoppen we het veel beter." "Dat lukt toch niet," moppert Boris, " mama vindt altijd alles wat wij verstoppen, ze lijkt wel helderziende." "Misschien kunnen we het kikkerdril in de hut bewaren; daar komt mama toch nooit," stelt Bas voor. "Dan moeten we dat eerst even tegen de andere kinderen zeggen, anders ruimen Monique en Fatima de potten dril ook op. Die zijn net zo erg als mama," meent Boris.
Al pratend zijn de twee broertjes bij de hut gekomen. Ze zijn weer eens een keertje de laatsten. Oei, er moet eerst huiswerk gemaakt worden en daar hebben ze niet veel zin in. Als Hans een "keer"som niet goed begrijpt, neemt Bas de kans waar: in plaats van deze met behulp van spijkers uit te leggen, tekent Bas potjes vol met kikkerdril en vermenigvuldigt die met nog meer potjes vol kikkerdril; dat worden dus een ongelooflijke bende potjes kikkerdril! Boris, die prima begrijpt wat Bas van plan in, gaat ook direct rekenen met behulp van potjes vol kikkerdril! Dat er iets aan de hand is met potjes kikkerdril, is al snel voor iedereen zo klaar als een klontje!!!!!! "Hebben jullie iets met kikkerdril," vraagt Hanneke? "Ja," antwoordt Bas, "we hadden een heleboel kikkerdril, maar onze moeder vond dat spul en heeft het weer in de sloot geknikkerd! Gemeen hè!" "Ja," vult Boris aan, "hadden wij zo stinkend ons best gedaan om al dat spul te vangen, want we willen van de zomer geen vliegen op onze kamer hebben!" " Hebben jullie dan liever een kikkerplaag op jullie kamer," vraagt Hanneke? "Tuurlijk," zegt Bas, vol overtuiging, "kikkers zijn lieve beestjes!" "Mogen we de potten hier niet neerzetten, dan vindt onze moeder ze tenminste niet," vraagt Bas. "Dat gaat niet," zegt Ron," kikkerdril heeft zonlicht nodig, anders worden het nooit kikkers." Dat is natuurlijk waar, maar Bas gaat toch eens kijken of er geen mooi plaatsje in de kast zou zijn, waar de potten zouden kunnen staan. In de kast, onder het touw, ontdekt hij iets, dat hij bijna vergeten was. "Boris," roept hij, "kom eens, we hebben nog iets heel leuks!" Boris staat op en loopt naar de kast. Onder de berg touw in de onderste veilingkist ligt het kussentje, dat ze laatst in de feestartikelenwinkel gekocht hebben, toen hun vader even de andere kant uitkeek. "Verroest," zegt Boris, " dat was ik helemaal vergeten. Dat moeten we morgen mee naar school nemen. Dat is leuk voor onze meester." "Stttt, niet zo hard praten, we kunnen het best nu even uitproberen," zegt Bas, "moet je kijken: Monique gaat iedere keer staan als ze iets wil pakken dat wat verder op de tafel ligt. We kunnen dit kussen vlug onder haar schuiven en als ze dan gaat zitten!!!!!!!!" Gniffelend loopt de tweeling naar de tafel en gaat achter Monique staan. Als deze inderdaad weer eens een keertje opwipt, schuiven ze vlug het kussentje onder haar. Niets vermoedend gaat Monique zitten en......... dan klinkt er een harde wind door de hut. Iedereen schrikt ervan en ze kijken allemaal naar Monique. "Heb jij soms uien gegeten," vraagt Eddy? "Nee," antwoordt Monique, "dat deed ik helemaal niet. Ik weet niet hoe dat komt." "Waar zit je op," vraagt Hanneke, die het niet helemaal vertrouwt. Monique probeert snel op te staan, maar het lukt niet gelijk om het kistje, waar ze op zit, naar achteren te schuiven, zodat ze weer op het kussen terecht komt. Dan klinkt er weer een enorme wind. "O o," grinnikt Ron, " je zit op een schetenkussen!"
Monique voelt eens onder haar bips en haalt het kussentje te- voorschijn. "Dat hebben jullie gedaan," zegt ze tegen Bas en Boris, die vlug naar de andere kant van de hut zijn gelopen. "Ik had wel in de gaten, dat jullie iets van plan waren." "Dat hebben wij helemaal niet gedaan," zegt Bas. "Nee, hoor," zegt ook Boris, " dat zouden wij echt niet durven!" "Wat zijn jullie met dat ding van plan," vraagt Ron? "Niks hoor," zegt Bas, " dat lag toevallig in de kast en we dachten, dat Monique het wel fijn zou vinden om lekker zacht te zitten." "Dan denken jullie zeker, dat de meester het morgen ook fijn vindt als hij lekker zacht mag zitten," veronderstelt Fatima, die meestal de streken van Bas en Boris aardig doorheeft. "Dat zou toch heel aardig zijn," vindt Boris, "de meester zit altijd maar op een harde stoel. Dit is best een lekker zacht kussentje." "En het maakt zulke leuke geluiden," zegt Suzan, "ik denk dat jullie hiermee weer eens een heleboel strafwerk zullen oplopen." "Dat laten jullie dus maar, anders zitten wij morgenmiddag met z’n allen weer strafregels te pennen," zegt Fatima, " daar heb ik geen zin in." Omdat Bas en Boris op school nogal eens een streek uithalen, lopen ze regelmatig strafwerk op. Soms is dat zoveel, dat ze eigenlijk geen tijd overhouden om te spelen. Dat vindt iedereen zielig, vooral omdat je erg kunt lachen met de streken van Bas en Boris. Daarom hebben ze afgesproken, dat als die strafwerk hebben, ze dat samen zullen maken. Alleen is het de laatste tijd wel erg vaak voorgekomen dat ze zich een ongeluk hebben moeten pennen. De meester schijnt ook een beetje helderziende te zijn en heeft soms al door, dat er weer iets gaat gebeuren, voordat het fraaie plan uitgevoerd is. Die muizen in de zak van Bas had hij ook al in de gaten, voordat de muizen losgelaten waren. Toen Boris een stinkbommetje in de klas kapot getrapt had, heeft hij de hele klas doodleuk in de stank laten zitten. Dat was ook al zo vreselijk! De kinderen hebben zich voorgenomen, dat er voorlopig een einde moet komen aan al die ongein. Daarom zijn ze het er allemaal over eens, dat dit kussen voorlopig in de hut moet blijven. "We spijkeren het gewoon vast," zegt Hans. "Nee," reageert Boris, " dan doet hij het niet meer! Dat is zonde!" "We kijken gewoon morgen hun rugzakken na," zegt Fatima, voordat ze de klas in gaan, "dan hoeven wij niet bang te zijn dat ze iets geks meenemen." "Dan moet je ook hun broekzakken nakijken," vindt Bert, "daar kan ook heel veel raars inzitten." "Zijn jullie nu helemaal een haartje betoeterd," zegt Bas. "Nee, we hebben alleen maar geen zin in nog meer strafwerk," zegt Hanneke. "Als jullie toch iets uithalen," zegt Ron, "dan help ik niet meer met strafwerk schrijven. Dat doe je dan maar lekker zelf!" Omdat Bas en Boris toch wel snappen, dat ze voorlopig niet op veel hulp hoeven te rekenen, vinden ze het goed, dat Fatima morgen hun rugzakken nakijkt. Eddy zal kijken of er niets geks in hun broekzakken zit. Misschien is het toch wel fijn, als anderen je helpen om niet in de problemen te komen! Met vereende krachten lukt het bijna om alle streken van Bas en Boris te voorkomen. Helaas heeft Eddy niet in de gaten gehad, waarvoor het stukje veter bedoeld was, dat Boris in zijn zak had zitten. Dat Bas toevallig een doosje lucifers bij zich had, vond hij ook niet vreemd.
Dat een aangestoken veter in een oud blikje vreselijk stinkt, dat weten nu al de kinderen van het 14 Oktoberplein. Omdat Bas en Boris hen gewoon te slim af waren geweest, hebben ze met z’n allen, heel gezellig twee uur strafregels zitten schrijven!!!!!!!!!!